woensdag 24 juni 2015

A wish tree and some postcards.



Met onze glanzende witte huur auto reden wij
regelmatig door de bergen, omdat zo ongeveer iedereen
in een witte auto reed en wij een Turks nummerbord hadden,
dus niet speciaal herkenbaar als toevallige toeristen,
staken voorbijgangers regelmatig hun hand op.
Eenmaal stonden wij langs de kant van de weg,
even te genieten van het uitzicht toen er iemand langsreed
die zwaaide, P zwaaide zo enthousiast terug dat de man 
meteen remde en vroeg of hij ons kon helpen :-)
Op een mooie ochtend reden wij door een piepklein
rommelig dorpje, het waren eigenlijk niet meer
dan een handjevol huizen en een moskee..


Wij besloten wat thee te drinken op een terrasje
onder een boom met een briefje er op..
Op het briefje stond dat het een wensboom was
(dat zagen we ook al in een ander dorp, het is 
kennelijk een streek waar veel te wensen is)
Je moest drie rondjes met de klok mee 
rond de boom lopen en het zou Allemaal goed komen.
Dat deed ik natuurlijk, ik hou van wensbomen
eigenlijk van welk wens-ding dan ook..
Het cafeetje werd gerund door een hele familie,
vader, moeder, ooms, tantes, natuurlijk oma
die met strenge hand het hele gebeuren runde en
een brutaal jongetje, of kereltje zoals P zou zeggen..
die met een driewielertje rond onze tafel cirkelde.
Wij zaten daar een uur of wat, met thee, wat te eten
en keken naar het onderlinge liefdevolle gedoe 
van de familie en zo af en toe liep ik eens
drie rondjes rond de boom, gewoon voor de zekerheid ;)


Op weg terug naar de auto liepen wij door
de verlaten dorpsstraat, overal schrikten mensen op
en haasten zich naar hun winkeltje..twee toeristen-alarm!
In een mini supermarkt vroeg ik naar wat ansichtkaarten
(dat klinkt makkelijker dan het was) waarop het meisje
naar buiten liep, haar kleine broertje riep die aan kwam snellen.
Ik moest op een briefje schrijven hoeveel ik er nodig had,
waarop het jongetje weg werd gestuurd.
Even later kwam hij terug met en stapeltje, verkleurde,
ietwat mottige kaarten, oh haha, zo grappig,
hij had ze al voor mij uitgekozen..
De rest van de vakantie zaten de kaarten in mijn tas,
maar nergens echt nergens zagen wij een brievenbus,
noch een postduif die bereid was Zo ver te vliegen.
Gisteren deed ik ze in een envelop en verstuurde 
ze vanuit hier.

Terwijl ik op de zon zit te wachten,
wens ik je een fijne dag
-X-

8 opmerkingen:

  1. Oh Ingrid, wat kan je toch heerlijk vertellen. Je moet verhalenvertelster worden......

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Ingrid
    Dank je wel voor je heerlijke, beeldende verhaal.
    Lieve groet
    Nienke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En ondertussen zie ik hier zowaar af en toe de zon tussen de wolken door komen!
    Groetjes,
    Akkelien

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Fantastisch. Als je maar wilt kijken, zie je overal moois om je heen. Ik voel de sfeer helemaal, de rust, de opspringende mensen, waren er ook nog wat zoemende insecten? Je mag van mij zo weken doorgaan met je verhalen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sounds like an interesting journey....

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Leuk om mee te mogen genieten!
    Ben nog nooit zo ver geweest.......beleef het zo ook mee☺.
    Hoop dat je nog even blijft nagenieten op je blog☺!

    Lieve groet, Caroline.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Aha, vandaar, ik dacht al dat je in alle vakantiegeneugtes het vergeten was. Hoedanook, ik kijk uit naar dat mottig kaartje :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ontvangen! Dank je wel voor het kaartje, toch echt wel Turks, zelfs met Turkse postzegel :) Dat al je rondjes om de boom niet voor niets mogen zijn geweest.

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)