maandag 27 juli 2015

A storm, a birthday & a mini give-away


Het was natuurlijk met name het weekend van De storm,
in 100 jaar was het niet zo tekeer gegaan in de zomer.
(misschien daarvoor wel eens maar dat is door 
niemand opgetekend of opgenoteerd zoals wij
hier wel eens voor de grap zeggen, maar dat is geen woord)
Dus de meeste tijd bracht ik door in mijn huisje
verscholen in het groen midden in de stad.
Het hele huisje stond te wapperen in de wind en de 
takken vlogen door de lucht maar ik vond het heerlijk..
(even los van de ellende die er ook door veroorzaakt is)
Ik hou wel van bijzonder weer en zeker 
weer wat je kunt horen, zoals het gieren 
van de wind en het tikken van de regen tegen de ramen..
(misschien iets met een jeugd in Zeeland?)


De schade hier viel erg mee, behalve wat grote takken
op de dijk en wat omgewaaide planten in de tuin,
is alles weer zoals het was..
Ook deze bijzondere roos staat nog steeds hier achter
in de tuin van mijn broer, hij nam hem een jaar of 20 geleden 
mee uit mijn tuin in Ovezande, waar hij het niet goed deed.
Het is nog steeds een onooglijk plantje, met zomaar
 een bloem per jaar, maar een doorzetter is het wel..


Gisteren was mijn zoon jarig, ook al woont hij al jaren
niet meer thuis het is toch een soort van melancholische dag..
Ik denk onwillekeurig altijd in uren terug, toen ging
ik naar het ziekenhuis, toen dit, toen dat, alles van die dag
staat in mij geheugen gegrift, ook omdat alles niet
echt voorspoedig verliep, hij werd te vroeg geboren,
en werd later op die dag per ambulance overgebracht 
naar een kinder IC in Rotterdam..
Uiteindelijk is alles helemaal goed gekomen
en is hij nu een beer van een vent (wel een hele lieve beer)
Van de week was hij even hier om de foto van 
de cover van mijn nieuwe boek te bewerken, zo fijn..
(op de foto, zijn visitekaartje, genummerd en gesigneerd :-)
(over een maand gaat hij definitief naar Wenen verhuizen,
ook dat hele idee droeg bij aan mijn melancholie..
loslaten, Ingrid, loslaten..)


Ik zou hem natuurlijk het liefst zo'n speldje
op zijn schouder speldje, zoals ik zag in Turkije bij
kleine kinderen, om het boze oog af te wenden,
maar dat zou wat merkwaardig zijn bij een volwassen man,
denk je niet (oh haha, zie je het voor je?)
Mocht je ook die neiging voelen bij degenen die je lief zijn,
ik heb hier nog 4 van die speldjes liggen, die ik wel 
wil weggeven (om bij te dragen aan het welzijn van wie dan ook)

Laat even een reactie achter als je er eentje wil ontvangen,
en misschien wil je mij wel laten weten
bij wie je het op zou willen spelden..

Ik wens je een hele goede week
-X-

20 opmerkingen:

  1. Oh Ingrid ik wil er zo graag eentje. Thom is in Ned en bij het oogziekenhuis hoorde hij dat zijn ogen weer achteruit zijn gegaan dus ik zou het speldje bij hem opspelden, stiekem natuurlijk......

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Naar aanleiding van de tiende verjaardag van mijn jongste zoon gisteren, overdacht ik ook de middag van zijn geboorte (en de zwangerschap). Ik maakte er een blogbericht van met als onderwerp verjaardagsfeest met de gehaakte confetti uit Vive la vie. Jongste gaat de grote wereld nog niet in, maar ik herken je gedachten.
    Het speldje zou ik geven aan een vriendin, de oma van de beste vriend van jongste. Zij heeft de komende tijd alles nodig wat maar kan helpen om beter te worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Graag zo'n speldje dat ergens een beetje waakt over iemand! Ik zou het aan mijn mama geven, ze heeft soms erg moeilijke periode en dit zou haar niet mis staan!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gefeliciteerd met je Grote Zoon. Hij mag dan gaan verhuizen, maar hij blijft altijd jouw kind, hoor!! En Wenen is niet het andere eind van de wereld, toch??!!
    De speldjes zijn heel leuk!! Neen, niet voor mij. Ze doen me wel denken aan het Maria-medailletje dat wij als kind met een veiligheidsspeldje op ons hemmetje droegen. Een geruststelling voor mijn ouders en vele andere ouders. Dat soort bezweringen gaan nooit verloren; ze krijgen een andere uiterlijk, dat weer wel.
    Maar heerlijk toch, om in die bescherming te geloven, vast en veilig!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ingrid, I know exactly how you feel! My teenage sons are 17 & 15 and becoming more and more independent and taking their own steps out into the big wide world. They plan to travel the world together when they leave school! Fabulous for them but scary for Mum and Dad. If only I could put a tracker on them!! I think our sons will always be our babies, won't they?! No matter how big and bear like they are!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oh, graag eentje voor mij Karel. Die zo vaak met de koersfiets op pad is én al eens is aangereden door een vrachtwagen. Ik gun hem zijn plezier maar elke keer toch met een bang hartje hoor...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Voor mijn dochter... inmiddels al 12 jaar oud.
    Maar ook een beetje mijn zorgenkindje in het groter worden. Zij heeft diabetes type 1 en daar komt toch wel heel veel bij kijken. Ze doet het tot nu super, maar ik hou mijn hart toch een beetje vast(er) dan voor mijn 2 gezonde zonen. Zeker nu ze in haar pubertijd komt, met meer verleidingen...en meer risico`s.... Maren (hoemmelke.blogspot.com)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Nog van harte gefeliciteerd met je zoon en wat jammer dat hij zo ver weg gaat wonen. Groetjes Janny

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ingrid, je verwoordt mijn angst voor de toekomst, onafhankelijke kinderen...

    Ik zou zo'n speldje willen spelden op de schouder van mijn zoon van 2,5 jaar. Nu al kan ik me zo druk maken over de dag dat hij me niet meer nodig heeft en alles zelf wil doen (en dan bedoel ik niet NEE IK WIL ZELF MIJN BROEK AANDOEN!) Dat hij me geen kusjes meer komt brengen omdat ik de liefste mamma ben. Dat hij me niet meer vraagt na een dag werken: mamma heb je mij gemist? Dat hij niet meer samen van één bord wil eten 'vind ik leuk mamma!' Dat hij geen Floddertje meer wil lezen in het grote bed. En dat we niet meer uren in de tuin kunnen ravotten om vervolgens samen te giechelen als we met modderhanden elkaars neus zwart maken.

    Ik voel me nu al melancholisch, terwijl ik weet dat hij me over een uur of vier weer zal vragen: mamma, heb je mij heel erg gemist?!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Alsnog gefeliciteerd met je zoon...een moederhart blijft altijd bezorgd vol liefde dat maakt ook dat loslaten zo moeilijk en pijnlijk is...maar je schrijft dat hij een grote beer is..dat moet goed gaan...en ik hou ook van de storm en regen zo knusjes en veilig in huis....jij ook een fijne week Ingrid...

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ook hier is het moedergevoel en het loslaten heel herkenbaar. Ik ben 6 maanden geleden voor het eerst mama geworden en vanmorgen toen ik alleen in mijn auto zat en nog voor het lezen van je blog werd ik even melancholisch. Ik vroeg me af hoe ingrijpend en wat een overweldigend gevoel dat moederinstinct toch is. Nooit had ik kunnen inbeelden hoe sterk dit gevoel was. Ik, de nuchtere vrouw die haar kind echt wel niet ging overbeschermen lijkt nu wel een overbezorgde moederkloek die het heel erg moeilijk heeft met loslaten. Heeft dit te maken met het moeilijk zwanger worden en de problematische zwangerschap of heet dit 'mama zijn' ☺Binnen enkele dagen begin ik terug te werken en zal ik mijn zoontje 'achterlaten' in de kinderopvang. Loslaten... nog nooit zo moeilijk gevonden en ook hier zou ik niet liever wensen dan dat al het kwade, ongelukjes en verdrietjes, hoe klein ook voor hem afgewend konden worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Proficiat met je zoon! Is dat kaartje met die leuke tekst zijn visitekaartje? Dat is een toffe!!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Lieve Ingrid
    Ten eerste alsnog gefeliciteerd met je zoon Daan. Ja kleintjes worden groot. Hoe groot en volwassen ze ook zijn en uiteraard hun eigen weg kiezen je bent en blijft de moeder. Dat raken we nooit meer kwijt. Je zou ze ook al zijn het volwassen mensen ze toch willen blijven beschermen. Dat kan gewoon niet. Zo is het leven. Als de band maar goed is dat vind ik zoooooooooo belangrijk. Bij mij zijn ze nu alle 3 met hun gezinnen op vakantie. Niet mijn beste tijd. Ze zijn erg trouw en iedere dag is er contact of per mail, telefoon, APP .Mag niet mopperen. Heb inmiddels mijn tuin weer WAT op orde. Wat een chaos. Moet het nu toch alleen doen maar is gelukt. Vraag nooit zo graag om iets. Maar zo´n speldje spreekt me heel erg aan. Heb er evt. een goede bestemming voor. Is erg prive en dat schrijf ik niet zo maar.
    Ben de dag ook weer lekker hakend doorgekomen. Doe de schemerlampen op mijn werkkamer aan en een kaarsje erbij dan lukt het wel.
    Je doet het zo goed. Te gevoelig mens maar ook sterk.
    Lieve groet
    Nienke

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Het viel hier wel mee met de storm, al lagen de hortensiabloemen overal door de tuin. Wat een leuke give-away. Ik zou graag een 'beetje geluk onderweg' opspelden bij Agnes: tot vandaag mijn collega, vanaf nu vriendin. We hadden onze laatste gezamenlijke werkdag vandaag en dat was best heftig na 16 jaar samen.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Gefeliciteerd met de verjaardag van jouw zoon. Melancholisch terugdenken pas echt bij moeders op zo'n dag en zeker als je kind ver weg gaat wonen. Mijn zoon vertrok twee jaar geleden naar het Westen van de VS en vond daar de liefde van zijn leven. Loslaten, er zit niets anders op. En genieten van Skype en dergelijke.

    Groetjes, Magaret

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Opgenoteerd! Hou dr van! ;-)
    Groetjes, Chrissie

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Zo'n speldje, hoe prachtig! Om op je vest of tas te spelden en dan naar te kijken als je het even niet meer weet. Even jezelf weer moed in praten.

    Op mijn bureau op het werk heb ik een kleine tekeningetje met een kat geplakt, met het opschrift waar ik in hectische tijden graag hoop uit put: "One day things will get better. Until then, here is a drawing of a cat". Het slaat nergens op, maar ik moet dan altijd een beetje glimlachen en dat helpt je dan net de dag weer even door!

    Dank overigens voor je blog. Ik lees je iedere ochtend met een glimlach in mijn hart.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Ik zou graag zo'n speldje bij mijn zoontje van 14 maanden opspelden. Hij zit nu in die fase van vol vertrouwen overal vanaf duiken en weten dat mama je toch wel vangt. Doodeng vind ik het. En nu begint hij ook te huilen als ik de deur uit ga. Loslaten? HOE!!!! Dus zo'n speldje zou míj misschien wel een beetje helpen als ik het bij hem opspeld.
    Fijne dag!
    Liefs Ivon

    BeantwoordenVerwijderen
  19. wat een schitterende speldjes ik zou er één bij mezelf op willen spelden omdt ik dat momenteel wel gebruiken kan

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)