dinsdag 8 september 2015

Adapt... (and a beach)


Van het weekend vroeg P moet je er niet eens even uit,
ik ben op het et moment hele dagen (en avonden)
bezig met het afmaken van het boek, ik ga er
helemaal in op en er is niet veel ruimte voor iets anders..
Na een lichte aarzeling, het voelt een beetje als spijbelen,
ben ik toch maar meegegaan en gelukkig maar..
Het was heerlijk om even weg te zijn, en het was 
prachtig op het strand, de wind, de kleuren,
het bulderen van de zee..


Terwijl ik daar zo zat te genieten belde mijn zoon Daan
om te vertellen dat hij donderdag dan toch echt
naar Wenen gaat vertrekken..
Ik wist natuurlijk al een tijd dat hij daar mee bezig was,
maar het werd steeds uitgesteld, er waren steeds dingen,
zoals werk, of een zijn bus die kapot was en ga 
zo maar door waardoor het weer een week later werd.
Maar nu is het dan toch zover, zijn vriendin Julia,
vliegt vanuit Wenen naar hier, samen zullen ze de 
laatste dingen in pakken en donderdag naar Wenen rijden.
Hoe gek het ook klinkt, ik werd er toch door overvallen
en nadat hij had opgehangen moest ik er gewoon van huilen;
daarover en over alle ankerpunten en zekerheden
die zijn weggevallen de afgelopen jaren..


En nu weet ik wel dat hij al jaren de deur uit is,
en dat er Veel ergere dingen zijn in de wereld
en dat ik me heus wel weer zal aanpassen..
Maar ik had even het gevoel dat mijn aanpas-elastiek
geknapt was en ik voelde me compleet verloren,
daar op dat strand, die zondagmiddag..
Laatst las ik ergens dat je iets niet moet benoemen als 
een probleem maar als een mogelijkheid.
Ik zie het alleen nog niet welke Mogelijkheden,
dit allemaal biedt, maar ik vertrouw er op
dat dat moment gaat komen..

Ik wens je een fijne dag
-X-

14 opmerkingen:

  1. Herkenbaar. Soms is het tijd voor een geheel nieuw elastiek, dat dan weer jaaaaren mee kan. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ooh Ingrid, wat een moment zo op het strand, dan komt het binnen als je erover gaat nadenken.
    De mogelijkheden die ik voor je zie zijn: leuke reisjes naar Wenen om daar je creatieve geest mee te voeden en tegelijkertijd je zoon te zien ;-) Fijne dag.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik sluit me aan bij bovenstaand bericht ... de mogelijkheid tot heerlijke bezoekjes aan je zoon en schoondochter in het mooie Wenen ... gr. Gerd@
    ps ik herken het gevoel heel erg hoor ...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Och Ingrid toch. Wat is loslaten toch moeilijk. Heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. En misschien wel een heel mooi plekje om prachtige foto's te maken!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik snap het helemaal, ik hou m'n hart al vast voor het moment dat mijn kinderen het huis uit gaan. Ik zou ze het liefst heel dichtbij willen houden, maar tegelijkertijd hoop je toch ook dat ze doen wat ze zelf willen, heb ik ook altijd gedaan : ) Veel sterkte en niet wenen (zoals we hier in Vlaanderen zeggen) om Wenen !

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Gelukkig blijft hij nog in Europa! Al snap ik heus wel dat het toch wel best ver is.
    Sterkte ermee!
    Liefs,
    Akkelien

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hallo Ingrid, zat net met tranen in mijn ogen nadat ik je bericht gelezen had,want ik zit met het zelfde gevoel. We hebben maar een zoon en ook die woont niet in de buurt. Hij had een stageplek gevonden maar daarna een baan en inmiddels zijn we twee jaar verder en wilt hij daar een eigen huisje gaan kopen.Had altijd gedacht dat hij wel ergens in de buurt zou blijven wonen.maar helaas. Snap je helemaal hoor Ingrid, niet even je zoon zien om een hem even te omarmen. Maar ik denk dan altijd als hij maar gelukkig is, het is zijn keuze. Veel succes de komende tijd en ben maar blij dat het goed met hem gaat !! Een dikke knuffel, Lizet

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Oh Ingrid, ik herken dat helemaal, dat knappen van dat aanpas-elastiek! Mooi treffend zeg je dat trouwens. En ik vind eigenlijk dat het wegverhuizen van een van je kinderen, iig ver weg dan, best wel een impact op je mag maken, dat lijkt me heel logisch. Het siert je dat je direct denkt aan relativeren, maar hey, er is ook niks mis met gewoon even een keertje verdrietig zijn hoor! Dat relativeren komt dan later wel. Misschien gaan jullie bijvoorbeeld een hele andere manier van communiceren uitvinden, elke week skypen ofzo (ik zeg maar wat), en blijken jullie elkaar daardoor op een hele andere manier te leren kennen dan tot nu toe het geval was. Of kun je er een keertje op visite, en blijkt dat je dan, als je een hele week samen optrekt en hij jou zijn nieuwe stad laat zien, ook weer een hele nieuwe diepgang in jullie relatie ontdekt. Wie weet! Dat komt vast. Maar nu eerst even verdrietig zijn hoor. Gewoon dat er even lekker laten zijn. Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Onze 3 dochters wonen op duizenden km maar gelukkig is er wassap, skype, facetime, facebook, messenger, instagram .... Er zit niks anders op dan met alles mee te doen ;) En we kunnen ze gelukkig regelmatig bezoeken. Zo'n lang van te voren gekochte goedkope ticket geeft me weeeken voorpret. Sterkte, Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Als de verhuizing van Daan geen impact zou hebben zou het iets zeggen over jou als moeder, maar dan vooral in negatieve zin. Het feit dat het je zoveel doet zegt iets over liefde, warmte en jullie band. En ik denk zomaar dat zijn vertrek betekent dat we straks niet alleen prachtige foto's van Nederland en Frankrijk zien op je blog maar ook van Zwitserland op zijn tijd......stiekem vind ik dat dan wel weer heel erg leuk.

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)