vrijdag 30 maart 2018

Knutselen


Met het paasweekend voor de deur, wat voor mij 
persoonlijk niet zoveel betekenis heeft, dacht ik dat
een paar zelfmakertjes misschien wel leuk zou zijn.
Ze zijn werkelijk te simpel hoor, ik vond ze beide in
oude knutselboekjes voor kinderen, maar dat maakt 
ze misschien juist wel fijn, het hele knutsel-gebeuren
is voor de lol, niet om eens flink gespannen van te 
worden omdat het allemaal te lastig is, denk je niet?
Dus ik maakte van wat restjes wol een pompom
en van papier een hangertje, eigenlijk waren die 
van een soort plat riet, maar omdat ik dat niet
voorhanden had, maakte ik er eentje van papier.
Mocht je er ook eentje willen maken,
zo doe je het:





Oh ja, je kan natuurlijk ook lijm gebruiken in plaats
van tape, dat is een iets preciezer werkje.

Hoe dan ook, ik wens je hele fijne dagen en zoals
zo mooi gezegd wordt; Vrolijk Pasen
-X-

donderdag 29 maart 2018

Het graan van de buren..


Hier achter in de tuin van mijn broer en schoonzus, 
(waar ik mijn huisje van huur) staat een kippenhok met een
ruime ren waar drie kippen wonen, van die mooi zwart/witte.
Ze scharrelen daar een beetje rond en hebben een bijzonder
fijn en gezellig leven, althans zo lijkt het mij; beetje 
scharrelen, lekker vroeg op stok en genoeg te eten.
Een tijdje geleden hoorde ik ze ineens heel hard kakelen
en omdat het meestal heel rustig is, keek ik even uit 
het raam om te zien wat de onrust veroorzaakte.
Er zat een bruine kip op de schutting, die vervolgens de 
tuin in sprong en daar rondwandelde, even later sprong
ze weer op de schutting en verdween in de tuin hiernaast.


Dit herhaalde zich een aantal dagen achter elkaar, alsof
de bruine kip op een verkenningsreisje was en op een 
gegeven moment sprong (vloog?) de kip de ren in.
De kippen kakelden dat het een lieve lust was, alsof ze
tegen elkaar riepen; maar wat krijgen we nou, wie is dat
die gekke kip, wat komt ze hier doen, ohoh :-)
De bruine kip kwam en ging nog een paar keer en op
een dag bleef ze gewoon , de andere kippen 
leken haar te accepteren.
(misschien zijn kippen net als mensen en raken ze 
uiteindelijk overal aan gewend, of het nu fijn is of niet)
Later hoorden we dat de kip een paar huizen verderop 
woonde, ze was alleen overgebleven in die ren nadat de 
andere kippen in de sloot hierachter waren verdronken, 
ja echt, een beetje zielig is het wel..
Waarop de bruine kip was gaan wandelen op zoek naar
een gezelliger onderkomen, kippen kunnen zo gezellig
zacht zitten tokken, alsof ze tegen elkaar praten, 
misschien was dat wat de bruine kip zocht, maar het kan
ook zijn dat ze dacht dat het graan van de buren,
net iets beter was als dat van thuis..

De kip woont hier nog steeds, met instemming van de 
buren en de rust is weergedaald in het kippenhok
hier achter in de tuin..
Ik wens je een fijne dag
-X-

dinsdag 27 maart 2018

Soms wou ik dat..


Soms wou ik dat ik een interieur blogger was, dan had ik 
altijd een onderwerp om over te schrijven, over mijn nieuwe
stoelen, tafel, bank, vazen met bloemen of allerlei design
cadeautjes die ik kreeg van een sponsor..
Dan had ik altijd iets om over te schrijven, het ding is
dat ik feitelijk maar één kamertje heb waar ik zou kunnen
fotograferen, in de keuken is het veel te donker en de slaap
kamer is zo klein, er past alleen een bed en een kastje,
daarnaast is er geen enkele sponsor die iets 
aan mij kwijt zou willen (geen probleem hoor!)
Ook heb ik geen enkel verlangen naar nieuwe spullen, ik vind
het goed zoals het is en als er ergens 'musthave' bij staat 
wil ik het al helemaal niet meer hebben..
Ik schrijf al bijna 7 jaar (denk ik) berichten hier en ze
gaan van de hak op de tak, zoals de wind waait waait
mijn blog er is geen lijn in te ontdekken.
Dan weer over breiwerk, dingen die ik vond, zag, 
zorgen, wat zelfmakers, de kleine genoegens..
Dat zijn bijna 2500 berichten, dat mag wel een 
wonder heten, dat ik ze allemaal kon bedenken, haha.
Maar soms komt het mij allemaal ineens te onbeduidend
voor en weet ik ineens geen onderwerp meer,
zoals vandaag en op dat soort dagen wou ik dat ik
een interieur blogger was, echt waar :-)

Ik wens je een fijne dag
-X-

maandag 26 maart 2018

Laat gaan..


Dus vandaag rond 12 uur doe ik de webwinkel weer 
dicht, het voelt een beetje alsof ik het pand via de 
achterkant verlaat, dat ik de aanwijzing volg zoals deze
die ik fotografeerde in een kringloopwinkel in Wenen.
As ik iets doe, doe ik het meestal met overgave en nu 
moet ik het weer even loslaten, daar lees je zo vaak over,
over dat loslaten, in fysieke zin is dat niet zo moeilijk,
ik berg de spullen weer op en ik klik op wat dingen
op mijn pc en hup dicht is het winkeltje..
Het hele lastige loslaten, van wat dan ook, zit natuurlijk
in je hoofd, twijfel, schuld, doe ik het wel goed zo,
had ik niet beter...dat soort dingen, ik heb tot nu toe nog
 geen 'Fluchtweg' met een deurtje in mijn hoofd gevonden


Gisteravond keek ik op Netflix naar de documentaire 
Minimalism, over leven met zo weinig mogelijk dingen,
mocht je geen Netflix hebben, op de site van 
the Minimalists staat hij ook, fijne site ook.
Het gevolg daarvan zou zijn dat je je beter zou 
voelen, vrij, dat er letterlijk en figuurlijk ruimte ontstaat.
Ik vond het fascinerend en ik ben voornemens om de 
komende weken weer eens zoveel mogelijk dingen weg 
te doen, eens te zien wat ik echt nodig heb..
(hoewel er al heel veel weg is, vergeleken met een paar jaar
geleden, ik denk dat ik nog geen kwart over heb, maar 
ik ga er nog eens doorheen, door al die dingen)
Voordeel van opruimen, wat ik graag doe, is dat ik ook
vanzelf mijn gedachten order, op de een of andere manier
en misschien kan ik er een aantal uit sorteren en op de 
stapel; kan wel weg, gooien, dat zou fijn zijn!

Ah ja al die voornemens, ik zie wel hoe het loopt 
(dat is ook ruimte nemen)
misschien ga ik wel het woud in op zoek naar Roodkapje..
(haha)

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 23 maart 2018

Herstart


Nu had ik eigenlijk gewoon willen bloggen, maar toen
ik helemaal klaar zat en de computer aan, kreeg ik een
melding dat mijn draadloze toetsenbord niet verbonden was..
Eerst zit ik dan een beetje wazig naar die mededeling te
kijken, dan denk ik ik moet Iets doen, wat dan ook..
Dus ik herstartte de computer, ik leer de van mijn zoon
dat je altijd moet herstarten bij problemen, oh ik wou dat 
ik zelf die functie ook had, gewoon herstarten..
Maar ook dat hielp niet, uiteindelijk verving ik de batterijen,
en dat werkte, als ze dat nou op het scherm zetten..
Toen was het blogmoment voorbij, niet dat dat erg was
want ik zit in mijn inpakweek en veel meer dan dat 
gebeurt er eigenlijk niet hier, de webshop is overigens 
nog tot zondag open (ik twijfel nu al weer aan de 
haalbaarheid van het hele plan)
Om dit bericht nog enige inhoud te geven wil ik als
tip nog meegeven het boek van Ruby Wax; Tem je brein,
een bijzonder leuk, persoonlijk en grappig boek 
over mindfulness en het eeuwig babbelen van je hoofd.
Als Netflix tip zou ik zeggen; Marseille, de verwikkelingen
over een Franse burgemeester van die stad en Top of the 
lake, een ingetogen menselijke misdaadserie die speelt
in Nieuw Zeeland en Australië, prachtig.

Ik wens je een heel goed weekend
-X-

woensdag 21 maart 2018

Luppie :-)


Toen ik in Wenen was, waar ik ook deze foto's nam
in een trappenhuis, keken Daan en ik naar het programma
Verborgen verleden, waarin ze op zoek gaan naar de
afkomst van iemand, vinden we allebei leuk.
Het is een beetje alsof je door een raam naar het verleden
kunt kijken maar eigenlijk niet alles kunt zien, er zijn wel
namen maar hoe die mensen en hun leefomgeving er uit
zag zal je nooit precies weten. (ik fantaseer dat er 
overigens wel onmiddellijk bij, haha)
Daarop bedachten we hoe het bij ons zou kunnen zitten
en Daan begon met het zoeken naar zijn verleden.
Tot onze grote verassing konden we het zo terugvinden
(dat is dan weer een zegening van het internet)
Zijn achternaam is Lievense en zijn vader is geboren
in Westkapelle, een dorp aan zee in Zeeland.
We vonden vele generaties dijkwerkers.


Van mijn kant was het wat lastiger, ik heb een min of
meer onbekende vader (mijn achternaam is niet van mijn
biologische vader) en van mijn moeder had ik te weinig 
gegevens, dus dat vroeg ik van de week aan mijn broer.
Die had de naam en woonplaats van mijn opa, die ik
overigens ook niet gekend heb, en Daan ging zoeken.
Mijn moeder heet van Brink en komt uit Vaassen op 
de Veluwe, en ja hoor de appjes met gevonden familie
begonnen binnen te stromen, de een na de andere.
Allemaal dagloners, boerenknechten en dienstmeiden,
niks geen prinsen en verre landen..maar heel leuk.
De allerleukste naam die hij vond was Lubbert van Zuuk,
geboren in 1747, ik appte naar Daan; ik had je wel 
Lubbert kunnen noemen, waarop hij zei; en dan 
als roepnaam zeker Luppie, oh haha.

Kortom, we vermaken ons uitstekend met het zoeken
naar ons verborgen verleden, maar ik zou zo graag
even door een heldere ruit naar vroeger kijken
en al die mensen en hun leven willen zien
en hun verhaal vertellen..

Ik wens je een fijne dag
-X-

maandag 19 maart 2018

Kalm aan, joh..


De laatste weken, toen de webwinkel even dicht was,
werkte ik er met veel plezier aan, ik maakte nieuwe dingen,
en fotografeerde wat ik vond met veel plezier.
Waarschijnlijk omdat ik het gevoel had dat ik de tijd had 
om dat te doen, er stond geen grote druk op.
Ik weet niet precies hoe het komt maar het lijkt wel alsof 
ik steeds minder druk, die ik volgens P. overal op zet, 
aankan, hij vraagt mij regelmatig waarom ik mijzelf
zo over de kling jaag, dat weet ik niet, het gebeurt gewoon.
Misschien omdat ik vind dat ik dingen moet kunnen,
dat ik gewoon niet zo flauw moet doen en door moet gaan.
Misschien omdat ik op de social media zie wat mensen 
lijken te doen, te kunnen en te hebben en dat ik daar bij 
benadering niet aan kan voldoen, ik weet het niet..
Wat ik wel weet is dat er ergens iets moet veranderen
omdat ik het gewoon niet vol kan houden zo, ook al
vind ik dat eigenlijk een zwaktebod, maar misschien
moet ik wel zeggen dat het juist sterk is om te zeggen,
dit is de grens, kalm aan jij, zeg..


Gisteren ging de webwinkel open, ik was er gewoon
een beetje zenuwachtig van, maar ik begon monter
met inpakken, deze keer zou ik gewoon kalm stap
voor stap doen wat ik moest doen..
Op het moment dat ik een paar postzegels niet kon 
vinden, terwijl ik dacht dat ik alles tot in de puntjes 
geregeld had, was ik al in tranen, oh joh..
Aan het einde van de dag nam ik een ferm besluit,
waar ik vanochtend al weer over twijfelde, maar ik
ga het toch doen om wat ruimte te maken voor mijzelf.
Ik ga de webwinkel parttime doen, dat klinkt een
beetje gek voor een webwinkel, maar misschien is
pop-up een beter woord, ik ga hem elke maand 1 week
open doen, in de andere weken werk ik er dan op
mijn gemak aan, en zo heb ik nog tijd en ruimte voor
 andere dingen die op het moment mijn aandacht vragen.
Ergens zoemt op de achtergrond de gedachte mee;
maar dat doet niemand, maar ik kan mezelf niet
voortdurend aan andere meten, dat is zinloos
want wie neem je als ijkpunt, eigenlijk?


Mezelf in dit geval, wat maakt het uit wat anderen doen,
ik wil het zo en zo ga ik het doen, in ieder geval voorlopig.
Misschien werkt het wel helemaal niet, maar dan zie ik 
wel verder (voortschrijdend inzicht enzo).
Dus; de webwinkel is deze week tot en met zondag open,
ik zal alle bestellingen inpakken en verzenden 
met aandacht en liefde maar vooral in mijn eigen tempo.

Oh ja, ik vouwde een setje van drie vogels om weg te
geven samen met een envelopje fijne postzegels, als ik ze
nog kan vinden , haha en ohoh (vast wel).
Mocht je ze willen ontvangen laat dan een reactie achter,
ik geef ze weg op woensdag.

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 16 maart 2018

Dit is hoe het gaat..


Ah dan jullie wel voor alle reacties op de vorige post,
en alle tips om deze situatie wat makkelijker te maken.
Wat het lastig maakt om daar nu eens gezellig te gaan
zitten breien is het feit dat het ruim 2 uur rijden is en
weer terug, dus de tijd is vrij beperkt, zeker gezien het 
feit dat er nog gegeten moet worden en dutjes gedaan.
Daarnaast moeten er altijd dingen geregeld, schoongemaakt,
boodschapjes gedaan, naar het oude huis om te kijken
of alles in orde is, dat soort dingen, eigenlijk.
Maar ik zal zeker de volgende keer een breiwerkje 
meenemen en zien of ik er aan toe kom..


Daarnaast las ik nog iets over mindfulnes, ik doe zo 
ongeveer elke dag oefeningen, dat is heerlijk en op
die momenten ben ik zo kalm als wat maar het is lastig
om dat de hele dag te blijven, mijn gedachten en
zorgen gaan regelmatig met mij op de loop..
Ik doe wat ik kan en sommige dingen kan ik niet.
Soms sta ik stevig in mijn schoenen en soms wankel ik.
Soms kan ik relativeren andere keren vind ik alles moeilijk.
Soms voelt het leven licht, soms loodzwaar.
Soms ben ik vrolijk andere keren loop ik te mopperen.

Dus nu, ga ik snel boodschappen doen, voordat het gaat
sneeuwen (ja echt, ik las dat het gaat sneeuwen) en 
dan ga ik op de bank zitten en pak eindelijk het breiwerk
waar ik zo naar verlangde, dan denk ik nog eens na over
de dingen en zal waarschijnlijk denken; dit is hoe het gaat
en het het is goed zo..

Ik wens je een fijn warm weekend
-X-

donderdag 15 maart 2018

Stukken minder gezellig..


Dat is maar een wijze van spreken en ik zou best zin
hebben om lekker te gaan breien maar eigenlijk ga ik  
ik iets heel anders doen waar ik een beetje tegenop zie.
Het zou stukken minder gezellig zijn als er op de 
foto zou staan; ik ben een lange dag naar mijn moeder
die in een verpleeghuis zit, ik kwam er al enkele weken
niet waar ik me dan weer schuldig over voel en ik zie er
nogal tegenop omdat de hele situatie nogal schrijnend vind
en ik moeilijk met de situatie om kan gaan en er altijd
compleet uitgeput vandaan kom, maar ik vind dat ik aan
haar moet denken en niet aan mezelf in deze en dat ik 
onmogelijk een goed evenwicht in deze situatie kan vinden..

Nee, dat zou stukken minder gezellig zijn dan;
ik ben gaan breien, denk je niet ?

Ik wens je een fijne dag
-X-

woensdag 14 maart 2018

Hoera-vlaggen


En nee hoor, ik ben niet jarig, dat was ik in Wenen,
waar ik overigens wel deze prachtige houten vlaggetjes
fotografeerde die mijn zoon Daan maakte.
Het was een idee van hem en zijn vriendin Julia, ze 
bedachten het toen ze een keer in de trein vanuit Amsterdam
naar Wenen zaten, samen met nog wat andere dingen 
maar die zijn wat lastiger in productie te nemen.
Het probleem met dingen die je zelf maakt is natuurlijk
altijd de tijd en het werk dat je er in steekt en 
wat je er dan uiteindelijk voor kunt vragen,
over het algemeen levert het weinig op.


Als proef maakte Daan deze vlaggen lijnen van hout,
zaagde ze, schuurde de zijkanten rond, beitste ze in 
de kleuren die ik mooi vond en lakte ze af.
In Wenen fotografeerde we ze samen bij hem in de 
woonkamer, oh zij wonen in zo'n prachtig appartement,
met hoge kamers en zie je die vloer, echt geweldig.
(mijn hele huis past in hun woonkamer, haha)
Toen ik naar huis ging nam ik alle vlaggetjes mee,
ik heb mijn koffer wel drie keer opnieuw moeten 
inpakken voordat het er allemaal in kon.


Thuis bewerkte ik de foto's en reeg alle lijnen aan 
elkaar, als je al die uren die er in zitten zou optellen..
Maar ik ben er blij mee, met deze fijne samenwerking
en ook al verkopen we nooit een vlaggenlijn dan nog 
was het allemaal zeer de moeite waard.
Soms vind ik het zo jammer dat hij zo ver weg woont,
dat we niet vaker dit soort leuke projecten samen kunnen doen.

Enfin, volgende week staan ze in de webshop, zoals
je wel begrijpt zijn ze niet goedkoop, maar wel
bijzonder en duurzaam, ze gaan jaren mee.
Zelf hou ik ook een vlaggenlijntje, die hang ik hier op
in de kamer, gewoon als een Hoera voor de fijne dingen.

Ik wens je een fijne dag
-X-

dinsdag 13 maart 2018

Onstabiel weertje


Het weer is op het moment net zo onstabiel als ik
(maar dat is weer een ander verhaal) het wisselt net zo
makkelijk van ijzige kou naar lente en tot mijn verbazing
las ik dat het in het weekend weer koud wordt.
Er zou zelfs weer sneeuw gaan vallen, nu ben ik dol op
sneeuw maar nu ik even van de lente heb mogen proeven
heb ik er eigenlijk niet zo veel zin meer in.
Maar misschien vind ik best wel weer leuk als het zo
ver is, zoals ik al zei ik ben nogal wiebelig op het moment.
De schaatsten op de foto vond ik laatst in de kringloopwinkel,
ik had precies zulke als kind, ze zien er geweldig uit,
maar het waren rotdingen, het was onmogelijk om de 
oranje banden stevig vast te knopen met je koude vingertjes
en daarom liep ik altijd over het ijs terwijl de schaatsen
aan de zijkant van mijn rubberlaarzen hingen, oh haha
(deze mogen in mijn dat-denk-je-maar-dat-alles-
vroeger-leuker-was-museum ;-)


Terwijl buiten de vogels nu buiten zingen dat het een
lieve lust is, de crocussen al bloeien en het van dat weer
is waarbij je met je jas open kunt fietsten was het vorige
week nog ijzig koud en maakte ik deze foto.
Het was vlakbij Marken en het meer was bevroren, de 
soort van bulten ijs die je ziet, zou spatwater zijn wat
rond de begroeiing aan de rand was vastgevroren.
Het was werkelijk een bijzonder gezicht, hoewel ik er
maar even kort naar keek, eigenlijk rende ik de auto uit
fotografeerde wat in de snijdende oostenwind en rende
snel weer terug de auto in..

Kortom, er is geen peil op te trekken (wat een gekke 
uitdrukking eigenlijk) op het weer, net zoals op mijn
stemming en ik wilde dat net zoals het weer voorspeld
wordt door een weerman er ook een humeurvoorspeller
was, zodat ik mij, net zoals op het weer, kan instellen
op wat er komen gaat en ik er rekening mee kan houden.
Maar waarschijnlijk is het het beste om gewoon mee
te wapperen met de wind of hij nu uit het westen
of het oosten komt..

Ik wens je een fijne dag
-X-

maandag 12 maart 2018

Winkeltje


Vorige week ben ik begonnen met de voorbereiding
van de heropening van mijn winkeltje, eigenlijk vind ik wel
fijn dat het even dicht is, nu kan ik op mijn gemakje
de bezem (het bezempje :-) er eens door heen halen.
Ik telde de voorraad (haha, net echt) en ik rekende eens uit 
wat ik er eigenlijk mee verdiende, dat was, als je alle kosten
er af trekt teleurstellend weinig, zeker gezien het feit
dat ik vanochtend mijn belasting papieren moet invullen.
Dingen die er al veel te lang in stonden en toch niet 
meer verkocht worden haalde ik er uit, zo deed ik alle wantjes
in een doos tot aan de herfst en corrigeerde ik kleine foutjes.
Ook fotografeerde ik  nieuwe dingen die ik vond, zoals
de geweldige tas uit Wenen, wat vaasjes, mandjes en boeken.


Ondertussen haakte ik nieuwe slingers, vouwde ik vogels
die ik per setje wil aanbieden en breide ik een kussen,
maar dat heb ik al weggegeven (dat is toch het fijnste)
Ik sorteerde postzegels, oh ik heb zulke mooi gevonden.
Ik dacht na of het wel de moeite waard was om het 
winkeltje open te houden en uiteindelijk besloot ik dat
toch te doen, ondanks de minimale opbrengsten.
Ik heb er gewoon plezier in, in het maken van dingen,
in het inpakken en er iets extra's bij te doen, ik vind het idee
 fijn dat mensen verrast zijn door het pakje wat ze krijgen.
Ook las ik alle berichten in het gastenboek, dat was 
hartverwarmend, zulke lieve blije berichten en ik besloot
dat het winkeltje open blijft zolang de balans voor mij
over het algemeen positief blijft en dat is zo op het moment.

Dus deze week werk ik er nog even aan (na de belasting 
dingen invullen, ohoh daar zie ik altijd zo tegen op)
en dan knip ik (bij het gebrek aan een prinses of een ander
belangrijk iemand) het virtuele lint voor de deur weer open;-)

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 9 maart 2018

Het borstelmannetje


In Wenen liepen we langs dit winkeltje, ik ben dol op van
die ouderwetse kleine winkeltjes, het was helaas dicht,
ik denk dat de eigenaar was gaan schoonmaken, met een
schort aan natuurlijk, of een stofjas, dat kan ook.
Het deed me meteen denken aan Koudekerke, een saai dorp
in Zeeland waar ik opgroeide, in de straat waar ik woonde 
gebeurde helemaal nooit iets, het was er doodstil..
Wel werden er nog dingen aan de deur verkocht, zo was er
een melkman, die de melk flessen gewoon bij de deur zette.
Een groenteman met een kar groente en fruit, de scharensliep,
zoals wij dat noemden die de scharen en messen weer 
scherp maakte, het Toto mannetje, een hoogbejaard boertje
nog in klederdracht die langskwam met het Toto formulier
waar je bijvoorbeeld op moest invullen; Ajax-Sparta; 3-2.
De bakker, met de geur van vers brood om zich heen,
die gewoon nog op de fiets kwam met zo'n kar ervoor.
Maar het hoogtepunt was toch wel het borstelmannetje,
die kwam eens per maand toeterend de straat in met een 
wagentje wat helemaal gevuld was met schoonmaak spullen.
Op het dak stonden stapels gekeurde emmers, en aan de 
zijkanten hingen borstels, bezems, dweilen en ragebollen.
Het was een feest om te zien en wij renden altijd naar 
buiten in de hoop dat het mannetje stopte omdat iemand
iets wilde kopen, zelfs als mijn moeder een schuurspons 
kocht vond ik dat al geweldig, echt waar..
Vandaar misschien mijn liefde voor ouderwetste 
schoonmaak winkeltjes met al die prachtige spullen,
een liefde die vele malen groter is dan voor
het schoonmaken zelf..(oh haha)

Ik wens je een fijne dag!
-X-

donderdag 8 maart 2018

Zwanen vouwen


Hier voor in het kanaal wonen twee zwanen, ik zie ze elke 
dag, altijd samen, ik weet niet precies wat ze doen, ze
lijken een beetje rond te dobberen, zo samen, het ziet er
allemaal bijzonder ontspannen en mindful uit :-)
Ik kijk regelmatig uit het raam en dan zie ik ze langs drijven,
een paar dagen geleden ook en ik dacht ineens aan de papieren
zwanen die ik ooit vouwde voor het boek Vive la vie, wat
in mijn gedachten nog altijd Appeltaartdagen heet.
Dus ik bewerkte de foto's voor mijn blog en zie hier..
Ik ga er verder geen tekst tussen zetten, het zou een veel te 
lang bericht worden, plezier met vouwen en mochten ze 
konden praten dan denk ik dat de twee zwanen hier in het
kanaal je vast een hartelijke groet zouden sturen.






Fijne dag
-X-

woensdag 7 maart 2018

Huisje op de heuvel


Om de hoek waar mijn zoon Daan woont met zijn vriendin
Julia, staat een geweldig huisje, je kan wel zeggen dat het
mijn droomhuisje is, dat zal het ook altijd blijven want
ik kan natuurlijk niet zomaar in Wenen gaan wonen.
Los van het feit dat het een hele sjieke wijk is, met brede
straten en grote villa's op een heuvel en niet zozeer is 
het huisje veel geld waard maar de grond waarop het staat wel.
Het heeft een grote voortuin en aan de achterkant kijk je zo
de heuvels met de wijngaarden over, aan de straat waar aan
het ligt vertrekt de bus en elke keer als ik daar stond te
wachten keek verlangend naar het huisje..
In gedachten richtte ik het dan in, plantte een blauwe regen 
en roze klimrozen tegen het huisje en zette ik een bankje neer
waarop ik dan zou kunnen zitten om naar de bus te kijken.
Ik ben dol op langsrijdende bussen, gek genoeg, al die mensen
die zo keurig achter elkaar zitten en zich onbespied wanen..
Ook nu ik naar de foto kijk zou ik er zo wel in willen duiken
en de deur van het huisje openen, alsof het daar al jaren
op mij staat te wachten, maar dat kan natuurlijk helemaal 
niet, dus het enige wat overblijft is dat ik in gedachten
in het huisje woon en zelfs dat vind ik al fijn!

Ik wens je een fijne dag
-X-

dinsdag 6 maart 2018

Sneeuwglobe


Regelmatig appt mijn zoon Daan dingen die we kunnen 
doen als ik naar Wenen kom, het is inmiddels een hele lange 
lijst, er is er zelfs eentje voor slecht en mooi weer
De lijst voor slecht (in dit geval koud-) weer is veel korter
en er staat bijvoorbeeld ook spelen met de Lego op, 
haha, niet al te serieus dus allemaal.
Zo vond hij het sneeuwglobe museum, ik noemde die 
sneeuw dingetjes altijd sneeuwballen maar dat is toch iets anders.
Omdat hij vaak zo'n globe voor me koopt als hij ergens is,
ik heb al best een verzameling, vonden we dit beide een goed 
plan, en dat was het ook, ietwat hilarisch, maar heel leuk.
Het museumpje is gevestigd in zo'n ouderwets huizenblok
met binnenplaats, op de eerste verdieping zat het werkplaatsje
van alweer de vierde generatie makers van de globes
Het was zo'n fijn knus werkplaatsje, inclusief loketje, waar 
je moest vragen of je naar binnen mocht, de vriendelijke
vrouw die er werkte bracht ons een verdieping hoger
waar in twee kamertjes het museum was..
Zij ging zelf weer naar beneden, wat mooi dat zij er van 
uit ging dat we alles met respect zouden behandelen.


Hoewel museum misschien een iets te groot woord
is, het waren twee kamertjes volgezet met allerlei globes
en foto's van de hele geschiedenis van de familie.
Ergens begin 1900 is een van hen begonnen met het
maken van de globes en zij doen het nog steeds,
de ene generatie na de andere.
(ik zie dan meteen de man voor me, die er mee begon,
op een avond zegt hij tegen zijn vrouw; weet je wat ik 
ga doen? Nou, zegt zijn vrouw..Sneeuwglobes maken..
Oh, zegt zijn vrouw, echt, wat een goed idee,
maar stiekem denkt ze, och hemel, wat nu weer :-))
De rest is geschiedenis, ik kocht er natuurlijk eentje,
het bolletje is van glas wat ze blazen in het werkplaatsje
en zo staat er op het kaartje wat ik erbij kreeg, het water
is van smeltwater uit de bergen wat voor een bijzonder
effect zorgt bij het dwarrelen van de sneeuw.
Ik zie het, het bijzondere dwarrelen, maar of dat nu komt
omdat ik dat las of dat het echt zo is..
Het maakt niet uit, het is een bijzonder leuk dingetje
en evenzo was het uitstapje.

Ik wens je een fijne dag
-X-

maandag 5 maart 2018

En weer terug


Dus ik ging naar Wenen en ik kwam weer terug, de dag
van vertrek was een lange dag, het vliegtuig vertrok pas om
8 uur in de avond, ik heb liever dat ik wakker word en meteen
 moet vertrekken, dan heb ik geen tijd om erover na te denken..
Nu bedacht ik me ineens dat ik nog steeds mijn oude paspoort
niet had ingeleverd, het was nog geldig toen ik het nieuwe 
ophaalde en ik zag ineens voor me dat ik het moest laten zien
en dat ik er dan twee had, dus ik moest het inleveren..
De wachttijden hier zijn eindeloos, minstens 2 uur, maar het
is me gelukt (geduld en gewoon doorademen)
De rest van de dag rommelde ik wat met mijn koffer, deed wat
mindfullnes oefeningen en visualiseerde mijzelf fluitend
(oh, als ik toch echt kon fluiten) bij de douane en 
daarna lopend naar de gate, die ik zo zou vinden..


Je zou denken dat ik er ondertussen niet meer gespannen
van word, van dat reizen, ik ging al 5 keer alleen naar Wenen,
dat zijn 10 vluchten maar blijkbaar moet ik steeds weer
door de hele zelfde riedel heen, alles ging overigens prima.
Dat weet ik natuurlijk van te voren ook wel, maar toch..
ben ik altijd opgelucht als ik in Wenen mijn zoon Daan
zie staan bij het hekje, als ik uit de deur kom met mijn koffer
net zoiets als bij dat tv programma Hello Goodbye :-)
Natuurlijk had ik een fantastische week, ik zal er nog
wel wat over vertellen de komende tijd, hoewel ik niet
echt veel foto's nam, de foto hierboven is genomen door Daan
(het was daar ongelofelijk koud, zoiets als min 8 )

Enfin, ik ging naar Wenen en ik ga gauw weer terug.
Ik wens je een fijne dag
-X-