Friday already..

En dan is het ineens al weer vrijdag,

en als je mij nu vraagt wanner ik wat gedaan heb

deze week, ik je dat moeilijk kunnen vertellen..

Terwijl ik elk uur heb meegemaakt zo ongeveer

elke minuut evenveel gedachten had als op dit moment.

Ik heb mijn huisje aangeveegd (meerdere keren,

want de woonkamer is tevens mijn werkplek,

en ik maak er altijd een rommel van als ik bezig ben..

Ik heb getekend, gefotografeerd, knopen doorgehakt

(hele spannende knopen, maar daarover later meer)

Mensen gemaild, naar buiten gekeken, gefietst,

het eerste madeliefje gezien, moccataart gegeten..

Nagedacht over van alles en nog wat,

gehaakt, dingetjes gevouwen, nee gezegd 

terwijl ik eigenlijk nog twijfelde, me zorgen gemaakt,

met enige afschuw naar het nieuws gekeken,

gewikt en gewogen en een hele planning gemaakt

voor mijn nieuwe project..

Kortom ik was zo bezig als wat, en elk moment 

leek even belangrijk, maar nu is het een herinnering

en al zou ik je niet meer precies kunnen zeggen

wanneer ik wat deed, zou ik je wel zeggen

dat het een goede week was..

De foto van het stoeltje nam ik overigens in Marrakech,

(ook al weer zo'n verre herinnering :)

Ik wens je een heel mooi weekend

-X-

Origami books and a little wrapping DIY

Laatst vond ik bij de kringloopwinkel drie origamiboeken,

ik was daar met Guusje en het ging ongeveer zo:

Oh kijk een Japans origamiboek, echt te gek,

oooh kijk eens ik heb er nog eentje gevonden,

ooooh, Nog een, kijk dan..

Ik ben ze nog nooit tegengekomen, hoewel ik altijd

even bij de knutselboeken kijk, dus dit is een gelukje..

Natuurlijk lees ik geen Japans, maar er staan stap voor stap

tekeningetjes in, hoewel ik dan nog steeds 

behoorlijk ingewikkeld vind.

Ik heb er al een aantal dingen uit gevouwen, maar eentje

was er zo ingewikkeld dat ik er niet uitkwam.

(maar dan wil het Toch kunnen ;-)

Ik vroeg het Guusje, die zag het ook niet

en uiteindelijk bracht P uitkomst, hij benaderd

dit soort diagrammen vanuit logica, en niet 

van uit gevoel zoals ik: Maar het lukt niet, grrr (haha)

Er staan ook vele leuke manieren in om iets in te pakken,

mocht  eens iets willen proberen :

Het is niet zo moeilijk, het zijn nogal veel foto's

maar ik kon het niet korter uitleggen dan zo,

anders had ik hier aan de gang moeten gaan

net als in het boek, met pijlen, pijlen met een krul erin,

waarvan ik nog steeds niet snap wat ze betekenen :)

Oh ja, ik ben de laatste dagen eens bezig geweest

om mijn Pinterest borden wat op te fluffen,

misschien vind je het leuk om eens te kijken.

In navolging van mijn (hernieuwde) enthousiasme

is Judith nu ook gaan pinnen, je vindt haar hier

(ik heb er veel plezier om de dingen die ze doet

onder de aandacht te brengen, elke trotse moeder

zal dat wel begrijpen , denk ik zomaar )

Ik wens je een fijne dag

-X-

About the cakeman and a rabbitcloud.

Oh, ha, dank jullie wel voor alle felicitaties,

echt heel erg lief, al die virtuele post

(en van sommige van jullie zelfs een echte kaart:)

gaven mij een feestelijk gevoel..

Voor de rest was het een dag als alle andere,

ik zette de vuilnis buiten, veegde het huisje aan,

herschikte eens wat hier en daar, 

schreef in het grote oranje notebook wat ideetjes op..

Zo kabbelde de dag voort totdat ik ineens de 

poortdeur open hoorde gaan..en daar stond P..

met een zakje in zijn hand van de banketbakker..

Ik had hem nog helemaal niet verwacht 

door de week werkt en verblijft hij ergens

in het Oosten van het land.

Op mijn ietwat sullige vraag: maar wat doe jij hier,

zei hij, ik kom een mocca taartje brengen, 

(och jee, dat is nu pas echt lief)

Dus we dronken koffie en ik at mijn taartje

(ik zat de hele ochtend al te twijfelen of ik

een taartje zou halen bij de bakker, maar het kwam mij

zo sneu toe om zomaar een enkel taartje te vragen)

zo heerlijk, ik ben eigenlijk pas echt jarig geweest

als ik een moccataartje heb gegeten..

(de foto is misschien niet echt geweldig,

ik ben niet zo goed met eten-foto's

vandaar dat ze ook bijna nooit te zien zijn )

Daarna gingen we nog even naar buiten,

het was tenslotte een prachtige dag.

We reden naar Durgerdam om daar even langs de dijk

te wandelen, onderweg zag ik deze waslijn..

Ik weet niet of je een Droomwaslijn kunt hebben,

bij deze besluit ik van wel, en zo eentje is de mijne.

Met van die ijzeren palen, een lijntje wat een beetje

doorhangt, en dan de was die wappert in de wind..

Het beeld op zich al vind ik een cadeautje.

Wij wandelden in de straffe wind over de dijk,

(waardoor we zelf ook een beetje wapperden;)

in het zachte namiddag licht, het was prachtig.

Ik had het geluk om een konijnen-wolk te zien,

die zijn best zeldzaam, dus ik neem aan

dat die zomaar langsdreef (of huppelde)

voor mijn verjaardag..

Al met al was het een heerlijke middag

en vlak voordat ik de auto instapte om terug te gaan,

keek ik nog even om en zag ik, hoewel heel wazig,

een pijltje in de lucht

(mar het kan evengoed zijn dat ik het me verbeeld heb)

en meteen dacht ik aan de woorden

The only way is up..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Latebloomer

Tot zover zijn we gekomen, ik denk dat ik deze zin

van de schrijver Mankell al vele malen geciteerd heb..

Ik vind het een prachtige zin, het vat alles zo 

mooi, kort en krachtig samen..

Vandaag ben ik jarig en dat is zo'n dag waarop ik nog eens

overdenk wat was en wat komen gaat..

Ik denk aan het blije zoemende gevoel

op deze dag toen ik nog klein was,

oh ja je verjaardag, even in het middelpunt, taart,

(altijd moccataart zonder dat was het niet echt :)

kadootjes, een feestje en vrolijke kaarten bij de post..

Dat is al jaren niet meer zo, het is een dag

als alle anderen, ik ben alleen thuis,

heb geen visite gepland, er zijn geen kadootjes

en al helemaal geen slingers om de kamer op te fleuren..

Dat klinkt veel zieliger dan het is hoor, haha..

Terwijl ik dit zo schrijf (ik weet zelf nooit van te voren

waar het precies heen gaat met een blogbericht)

denk ik ineens aan een moment dat ik op de markt stond,

een jaar of twee geleden..

Er kwam een vrouw aan de kraam die zei, ben jij Ingthings

(ha, nee dat ben ik niet, ik heet Ingrid)

en vervolgens riep ze uit: maar ik wist helemaal niet

dat je al Zo oud was.. eh ja..wat moet je daar

nu op zeggen, dus ik lachte maar wat..(ongemakkelijk)

Waarop ze zei: ik dacht dat alle bloggers 

30 waren ofziets, nu dat is niet zo

En natuurlijk denk ik weleens hetzelfde 

als ik in de spiegel kijk, ben je al Zo oud..

Maar ik ben blij en dankbaar dat ik 

tot zover ben gekomen, met alles wat erbij hoort,

al die jaren zijn van mij, sommige met plezier geleefd,

andere jaren zwaar bevochten..

(en onwillekeurig denk aan de vrouwen die ik kende

en echt veel te vroeg zijn overleden, hadden zij er 

niet een lief ding voor overgehad om zichzelf

in de spiegel te bekijken met lijntjes en grijze haren?)

En wat dat bloggen en al betreft, ik mag wel zeggen

dat ik gewoon een Laatbloeier ben,

ik heb al die jaren nodig gehad om tot dit punt te komen..

En ik denk dat het een zegen is dat de dingen

nu uiteindelijk samenvallen en ik doe wat bij mij past

en wat ik het liefste doe..

En wie bepaald er eigenlijk dat je enkel mooie 

dingen mag maken als je jong bent,

ik ken vele vrouwen van mijn leeftijd die fantastische

dingen doen en maken, juist omdat ze op een plek

in hun leven zijn waarin ze de ruimte hebben

en voelen om dat te doen.

Enfin, bij een verjaardag hoort toch een kleine traktatie,

het allerleukste zou natuurlijk zijn als ik

met een mandje bij een ieder van jullie langskwam

met iets lekkers of een ingepakte mandarijn :)

maar dat gaat natuurlijk niet, dus ik heb hier

een klein gezellig papier pakketje (vooral het oude Franse

tijdschrift ie erg leuk, al zeg ik het zelf..)

Mocht je zin hebben om het te ontvangen 

van de jarige Jet, laat dan een reactie achter.

En oh Judith (mijn dochter) geeft ook nog

een klein kadootje weg, het zit in de familie denk ik ;)

Dus ik ga vandaag mijn gezicht maar eens strijken (haha)

een taartje eten en op zoek naar het bordje

waarop staat: Pad van vertrouwen

en  hoop ik dat als ik daar zo wandel

dit liedje mij zal begeleiden, want

ik wens (hierbij blaas ik in gedachten de kaarsjes uit)

dat de weg die mij verder brengt

zonnig zal zijn (met af en toe een wolkje ;)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Don't be afraid..

Toen ik een jaar of zeven was, ging ik een keer

mijn bed uit, waarschijnlijk omdat ik bang was 

voor de rozen op de gordijnen, daar scheen het licht van

een lantaarnpaal op, en ik zag er allerlei boze gezichten in..

Beneden zat mijn moeder naar De Onedin line te kijken

(iets met zeemannen en een schip) daar ving ik iets op

over de gele koorts en hoewel ik helemaal niet begreep

wat het was, zag ik dat iedereen er bang voor was..

Sindsdien was ik niet alleen bang voor rozengordijnen

maar ook dat de gele koorts Ineens tevoorschijn zou komen..

Voor mijn gevoel was dat het begin van een lange reeks 

dingen waar ik bang van was..

Ik ben bang geweest van vlinders, enge films, honden,

mensen met maskers op, ik ging niet naar de kunstacademie,

hoewel ik werd aangenomen, maar ik vond de mensen

daar zo intimiderend, hoogtes, dichte bossen..

Ik was bang dat men mij niet aardig vond,

dat ik het verkeerde deed, dat men zou denken:

wat doet zij nu hier? 

Ik was bang om bedrogen en verlaten te worden,

om daar de mand te vallen (als je mij nu vraagt

welke mand, geen idee, echt niet :)

Ik was bang om mijn baan te verliezen,

mijn huis kwijt te raken, onder de brug te eindigen

dat er iets met de kinderen zou gebeuren

 grote mensenmassa's, om ziek te worden, 

dat ik de dingen niet goed begreep, en anderen mij niet..

En ga zo maar voort, het is een eindeloze lijst,

het gekke van dit alles is, dat ik het Allemaal

ben tegengekomen (behalve dat onder de brug wonen,

maar dat kan altijd nog, haha)

 en dat ik hier gewoon dit bericht zit te typen...

Gewoon veilig en Wel in mijn eigen huisje, en dat ik 

op de een of andere manier dat allemaal overleefd heb..

Zoals iemand ooit tegen mij zei (als beeldspraak)

stel je krijgt pech met de auto op een landweggetje,

je weet niet wat je moet/kan doen, denk je dan echt

dat je daar twee jaar later nog steeds staat..

Met andere woorden er komt altijd wel een oplossing

of het loopt toch heel anders dan je vreest

(meestal valt het allemaal reuze mee,

en is het vaak onverwacht bijzonder leuk)

Dus nu zo aan de vooravond (voorochtend ;) van mijn 

verjaardag dacht ik daar zo eens over na..

En het kado wat ik mezelf ga geven is dat ik met vertrouwen

de dingen die op mijn pad komen tegemoet ga treden.

Onbevreesd zou nog fijner zijn, maar 

waarschijnlijk zal ik altijd wel een schrikachtig type blijven...

De laatste jaren heb ik mijn eerst stappen al 

gezet op het Dat pad, en het gaat best goed, eigenlijk..

Mijn volgende project is er eentje wat ik

nooit gedurfd zou hebben als ik al niet 

begonnen zou zijn aan het Pad van vertrouwen

waarop het allemaal best wel goed zal komen

en waarbij ik mijn veilige nest zal moeten verlaten..

(maar ik hoop werkelijk niet dat ik de gele koorts

tegen zal komen, haha, grapje:)

Nu kan ik je op deze maandag wel meegeven,

dat je niet bang hoeft te zijn (voor wat dan ook)

maar dat is tegen mij ook zo vaak gezegd,

je zal uiteindelijk zelf je weg moeten vinden.

Daar wens ik je natuurlijk wel veel succes en plezier mee.

-X-

A person is a person...

Op het risico af dat ik klink als het braafste meisje

van de klas, maar soms vraag ik me echt af,

of het allemaal niet een stuk fijner zou zijn,

als een ieder een ander zou behandelen

zoals je zelf graag zou willen dat men met je omgaat..

Ik moet zeggen dat ik er af en toe wat schrikachtig

van word, als ik zie en ervaar hoe onvriendelijk en bot

de omgangsvormen soms kunnen zijn (denk; op internet,

op straat maar ook in het persoonlijke verkeer..)

Nu denk ik natuurlijk helemaal niet dat 

ik dat door dit te typen kan veranderen,

maar het kan geen kwaad om er af en toe eens

bij stil te staan, lijkt mij..

(ook bij mijn eigen gedrag, natuurlijk :)

Ooit vond ik een geborduurde tekst op een markt

waar op stond : Be nice or go away..

Dat zegt alles, denk je niet, al zou ik niet

precies weten waar al die onvriendelijke mensen 

dan naar toe zouden moeten...:)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Just add some color..

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n liefhebber

van hele felle kleuren, of van knallende kleurencombinaties..

Mijn huis is niet bijzonder kleurrijk,

we hebben gele lampjes en een paar gekleurde

stoelen rondom de tafel, de rest is wit (en een grijze bank)

En ik heb al helemaal geen gekleurde kleren,

laat staan iets met printjes er op..

Zwart, wit in de zomer, soms donkerblauw

en grijs, oh ja ik ben dol op grijze kleren, 

Je kan mij uittekenen in, grijze vesten,

lange wollen in de winter (als een dekentje ;)

en dunne katoenen als het lekker weer is.

Volgens anderen geeft mij dat een ietwat zorgelijk voorkomen,

maar daarom vind ik ze misschien precies zo fijn,

ik ben ook een enigszins zorgelijk type

(en misschien kan ik zelfs dat enigszins wel weglaten:)

Ook draag ik altijd sjaals, ik wil altijd iets

om mijn nek hebben, zelfs als het warm is,

dan doe ik gewoon een dun sjaaltje om..

Ze zijn ook altijd in soort van sombere kleuren,

deze op de foto's draag ik echt nooit..

(hoewel ze het hele beeld erg zou opfleuren)

Wel ligt deze hele feestelijk stapel altijd ergens in huis,

soms gewoon in de woonkamer, dan weer boven ergens.

De meeste van deze sjaals kocht ik in Turkije,

en heel af en toe vind ik er eentje 

op een markt of de kringloopwinkel..

(en dan springt mijn hart op ;)

En ondanks het feit dat ik niet zo hou

van hysterische kleurencombinaties en prints,

ben ik op de een of andere manier bijzonder gehecht

aan deze ongelofelijk Blije stapel.

Ik wens je een kleurrijke dag

-X-

Inspiration (or not:)

Zonet las ik nog wat reacties van gisteren,

als laatste las ik : je lijkt wel een inspiratiecoach..

Daar moest ik wel om glimlachen,

want ik dacht meteen aan alle momenten

dat ik hier maar een beetje rond loop te dralen

en ik geen idee heb wat ik moet doen..

Of ik heb er gewoon geen zin in, dat kan natuurlijk ook,

het kan soms heel vermoeiend zijn (haha)

om het ene idee na het andere langs te zien komen,

drijven, soms laat ik ze gewoon voor wat ze zijn..

Door wat ik hier laat zien, lijkt het misschien

alsof ik de hele dag ijverig notitieboeken zit te vullen

met tekeningen en plannen en dat ik als ik daar

niet mee bezig ben, tevreden met een handwerkje

zit te mijmeren, over de dingen, op de bank..

Dat is natuurlijk niet zo, ik moet het huishouden doen,

hoewel dat niet Zoveel werk is hier, het is 

een klein huisje, we hebben weinig spullen

en bovendien een afwasmachine, dus dat

valt dat reuze mee, maar goed..

Daaarnaast heb je nog de was, de vuilnis buitenzetten,

boodschappen doen, administratie, oh haha,

eigenlijk heb ik een mini-huishouden van niks..

Dan heb ik nog de rondhang-tijd waarvan ik achteraf

niet kan zeggen wat ik deed (dat is de fijnste tijd)

en vervolgens ga ik nogal eens op in het Zorgen maken,

over wat dan ook en het nadenken daarover

en over heel Veel andere dingen..

Daarna moet ik dan weer even naar buiten

om naar de lucht en de bomen te staren

om al die gedachten van me af te schudden..

Als ik dat dan Allemaal gedaan heb en ik weer

toe ben aan een handwerkje, weet ik vaak

absoluut niet wat ik moet maken..

En dan begin ik gewoon maar ergens,

alle werkjes op deze foto's zijn Ergens-werkjes..

Ik maak iets na uit mijn eigen boek (de strikjes)

Haak zomaar wat driehoeken aan elkaar,

een paar blaadjes of ik haak de zoveelste kol..

Meestal als ik hier dan zo mee bezig ben,

schiet me dan eindelijk iets te binnen

en schrijf ik wat in een notitieboek..

Hoe dan ook, het idee van inspiratiecoach,

vind ik een lieve gedachte en misschien moet ik eens

alle gedachten over het hele creatieve proces opschrijven

(en weer eens met mijn uitgever praten, haha)

zodat ik het zelf nog eens na kan lezen

op de dagen dat ik enkel loop te dralen..

Ik wens je een inspirerende dag

-X-

The orange notebook..

Voor het boek Vive la vie had ik een oranje notitieboek,

waar ik alles aangaande het boek in schreef en tekende.

En nu ligt er ineens zomaar een tweede notitieboek

op mij te wachten, dat komt zo: 

Vorige week donderdag had ik een afspraak

met mijn uitgever en de brandmanager

niet dat ik een brand (merk:) ben of heb maar zij is

degene die de publiciteit van de boeken doet.

Ondanks het feit dat het hele leuke vrouwen zijn 

en ik ze al vele malen zag, 

vind ik het toch altijd een beetje spannend..

Wij hadden een bijzonder leuk gesprek,

er werd wat gebrainstormd (ik weet niet of dat een woord is)

en allerlei mogelijkheden werden besproken.

Het leuke aan zo'n verkennend gesprek vind ik

dat elk idee genoemd kan worden, ook al lijkt het gek..

Het is zoiets als een pyramide, je begint heel breed

en gaandeweg het gesprek worden dingen weggestreept,

wordt er gereageerd op elkaar en uiteindelijk

blijven er een paar goede plannen over..

Net als in mijn eerste notitieboek, de gekste dingen 

staan erin, elk idee wat ik had, schreef of tekende 

ik er meteen in, uiteindelijk heeft misschien wel

80% van alles wat erin staat het boek niet gehaald..

Alle tekeningen enzo die je hier ziet

komen uit dat notitieboek.

Maar uit elke aantekening is iets voortgekomen

hoewel misschien in een hele andere vorm.

Op de een of andere manier zet het je fantasie open

als je (in zekere zin) maar lukraak bezig gaat..

Als mensen mij vragen hoe kom je op een idee,

is het enige antwoord wat ik kan geven;

begin gewoon Ergens, waar dan ook..

Je zou kunnen denken je dat al het werk wat je deed

en nooit ergens zal verschijnen, voor niets deed

(zo heb ik hier nog een stapel tekeningen liggen

van ongeveer een centimeter of 10 dik,

waar niets mee gedaan werd

en een mand vol handwerk wat het allemaal net niet is..)

maar dat is niet zo..

Als je vrij aan het werk gaat, jezelf niet beperkt,

en heel breed denkt, sta je veel meer open,

geef je jezelf de mogelijkheid om alles te verkennen..

En gaandeweg ontstaat er een Goed Plan

en weet je steeds duidelijker wat het moet worden..

Enfin, de uitkomst van het gesprek bij de uitgever

was verrassend, ook voor mij, mag ik wel zeggen..

Dus ik heb een nieuw oranje notitieboek,

er staan al een paar dingetjes in, Zomaar ideetjes

die het uiteindelijk waarschijnlijk helemaal niet gaan halen..

Het is jammer maar ik kan nog niet zoveel zeggen

over het hele plan, (het begin van de pyramide enzo;-)

wel dat het iets anders wordt dan mijn eerste twee boeken..

En nu ik het toch over boeken heb,

mijn dochter Judith geeft een gesigneerd (door mij;)

Vive la vie boek weg op haar blog..

Je kan haar volgen via Bloglovin en een 

reactie achterlaten, dat kan ook via Instagram.

Ik moet zeggen dat ik met stijgende verbazing

en natuurlijk ook wat moederlijke trots haar blog volg,

echt heel leuk en gevarieerd!

Vanaf vandaag zal ik het grote oranje boek (haha)

weer overal met mij meenemen en zal het zich langzaam

vullen met tekeningen, patronen en gedachten,

want een goed idee laat zich niet sturen.

Het komt en gaat wanneer het zin heeft of ik nu hier

op de bank zit of heel ergens anders ben,

en als het komt...wil ik het graag vangen..

Ik wens je een fijne dag

-X-

The waves come and go..

Het was lang geleden dat ik op het strand was,

ik was bijna vergeten hoe fijn het daar is.

Maar na de enerverende ervaring van de berichten

met de give way en alle reacties

(waardoor mijn verwarring enkel maar groter werd)

en de enigszins spannende afspraak op donderdagmiddag,

was ik blij dat P het vrijdag voorstelde..

(ik ben altijd sowieso blij als hij weer thuis is)

Het strand is voor mij altijd verbonden met Zeeland,

hoewel het er hier bij Bloemendaal toch anders uitziet,

er zijn niet van die mooie rijen met paalhoofden,

maar evengoed was het prachtig..

Gek genoeg heb ik helemaal geen verlangen meer

of misschien kon je het wel heimwee noemen,

naar Zeeland, het is iets van Toen geworden.

De eerste twee jaar dat ik weg was,

had ik af en toe een overweldigend gevoel,

dat ik naar huis wilde, terwijl ik daar niet meer woonde,

het is lastig om te omschrijven, ik had het daarvoor,

ook nog nooit gehad..

Het was zoiets als een vakantie die te lang duurde,

het is hier mooi en leuk, maar nu vind ik 

dat het wel lang genoeg geduurd heeft, laten we terug gaan..

Een soort zoemend gevoel op de achtergrond,

dat je totaal niet op je eigen plek bent..

Maar ergens in de loop van de jaren is het overgegaan,

ik zou niet precies kunnen zeggen op welk punt.

Ik heb er ook geen familie wonen en eigenlijk

kom ik er ook nooit meer, ik heb er geen verlangen

meer naar en daar ben ik blij om,

het scheelt een hele hoop onrust..

Maar het strand was en blijft heerlijk,

de ruimte, de schoonheid, het idee dat het er altijd is..

De golven die komen en gaan, de wind die opsteekt

en weer gaat liggen, dat lijkt mij

een prachtige metafoor voor het leven zelf..

Na deze ietwat sferische woorden

(zoals mijn zoon Daan zou zeggen ;-)

wens ik jullie een goed begin van de ze week

(en denk af en toe eens aan de zee, is een fijne gedachte)

ohja, ga ik zo op in mijn verhaal dat ik bijna 

de namen te noemen van degene die een kadootje wonnen,

Willen Liesbest, Margret Manon en Aafje Jongsma

hun adres naar mij mailen, stuur ik het op, dank je.

-X-

The concept of giving (and receiving?)

De blogpost van gisteren was nu typisch zo'n geval van

dat had ik natuurlijk van te voren kunnen weten:

dat er zoveel mensen zijn en zoveel meningen..

Nu ben ik een groot voorstander van het harmonie-model,

zoals mijn zoon vroeger weleens zuchtte,

moeten we Dat nu weer overleggen..

Het is natuurlijk helemaal niet mogelijk om virtueel

iets echt te bespreken, ik kan onmogelijk op 

elke mening ingaan en tot een gezamenlijk standpunt komen.

En ondertussen zou ik toch wel geleerd moeten hebben om

niet als een schichtig konijn in het donker rond te springen,

gevangen in het licht van de koplampen van een auto..

Met andere woorden, ik heb mijn hoofd zo vaak 

laten hangen naar de mening van een ander (over mij),

dat ik inmiddels toch zou moeten weten dat ik

daar uiteindelijk helemaal niet van opknap..

Toch wil ik iedereen hartelijk bedanken 

voor haar gedachten over deze ingewikkelde materie.

Ik ben er de hele dag (en een deel van de nacht)

mee bezig geweest, ik ben er zelfs niet eens aan toegekomen

om een blogbericht voor morgen te maken..

En vandaag gaat dat ook niet lukken,

want ik moet zo een gezellig jurkje aantrekken,

en misschien zelfs wel wat lippenstift op doen (ha)

omdat ik een afspraak heb met de uitgever in Utrecht.

(en nee, ik kan nog even niet delen waar dat over gaat :)

Dus ik meld mij weer na het weekend,

in de tussentijd ga ik eens nadenken (nog eens)

over het hele Geven en Ontvangen concept.

Ik heb nog geen idee waar ik uitkom

maar duidelijk is wel dat ik mijn eigen pad zal kiezen.

(zoals ik dat zal moeten doen in alle dingen

aangaande mijn eigen leven)

Je kan nog mee doen met de give away,

het is jammer dat die een beetje ondergesneeuwd is

het is hoe dan ook uit een goed hart

(en natuurlijk ook uit dat van Maureen !)

Ik wens je een fijne dag,

het is tenslotte jouw dag en wie weet welke

mooie dingen je tegen komt op je pad.

-X-

About mini-sponsors & a paper things give away.

Soms denk ik wel eens, ik zou ook best

wat sponsors kunnen gebruiken voor mijn blog

Dat komt zo: laatst sprak ik iemand die haakt

en een blog heeft, zij krijgt regelmatig wol kado,

inruil daarvoor noemt ze af en toe de naam van de winkel

en welke wol het is, dat willen mensen toch vaak weten..

Dus ik dacht, zoo, dat is fijn..ik geef veel uit aan 

dingen die ik speciaal voor mijn blog koop.

Zonder dat zou ik lang niet zoveel nodig hebben..

Ook voor mijn boeken kocht ik alle spullen zelf..

Je bent gek..(haha, misschien is dat wel zo)

zei mijn haak/blog kennis, iedereen doet het,

bovendien heb je een groot bereik, dat is wat waard..

Dus toen Maureen mijn mailde of zij mij iets mocht
sturen wat ik kon gebruiken voor mijn blog
 zei ik dat is prima,

misschien kan je mijn mini-sponsor worden..

 Dat vond ze heel erg leuk, dus ze stuurde mij

een pakketje met spullen op uit haar bijzonder gezellige

webwinkel Djello die ik hier weg mag geven.

Ik een pakje origami papier daarvan zelf gehouden, oh ja

mijn allereerste gesponsorde papier!

Mocht je het leuk vinden om een van deze drie

kadootjes te ontvangen: een kleurboekje,

een setje papier waarmee je, ja hoe heet dat,

de Dingetjes kan vouwen waar Mrs.Little op zit,

of een pakje fijn origamipapier (hetzelfde als dat van mij:)

laat dan een berichtje achter waarin je vertelt
wat je graag zou willen winnen..

Dat kan tot volgende week maandag.

Om nog even het sponsor verhaal af te maken..

Ik vroeg op Instagram of er misschien mensen waren

met een (web)winkel die mij wilde mini-sponsoren..

Dat leverde niets op, wel willen mensen graag iets 

weggeven op mijn blog, maar verder niets..

Dat is natuurlijk ook heel leuk en ik zal dat 

zeker zo af en toe eens doen, maar dat was nu niet het idee..
Ik geef graag van alles weg, ik hou van delen
wat ik heb, maak en denk..
Maar zou het verkeerd zijn als ik ook eens
wat zou ontvangen om dit allemaal mogelijk
te laten blijven?

Het was ook maar een halfslachtige poging, eigenlijk,

volgens de haak/blog kennis zal ik zelf winkels

actief moeten benaderen, en daar val ik dan een beetje stil..

Ik ga toch niet iemand om een gratis bolletje wol vragen..

Dus ik dub nog even verder over het hele

sponsor gebeuren, in de tussentijd ga ik lekker

vogels vouwen van mijn gesponsorde papiertjes (ha!)

Ik wens je een fijne dag, als je reageert

op deze give away van Maureen, via mij..

Ik wens je een fijne dag,

-X-

NB. naar aanleiding van de eerste reacties wil ik
nog even benadrukken dat het helemaal
niet de bedoeling is om hier zo'n blog van te maken
met van de knipperende reclames van grote bedrijven, het idee..
Ik heb het hier over het idee dat ik af en toe materiaal
ontvang zoals wol of papier om dit hele gebeuren,
waar veel tijd en geld in zit draaiende te houden..
Ik geef veel weg, dat vind ik fijn, daar kies ik voor
inclusief mijn patronen en alles wat ik bedenk.
Mijn overweging is, of dat daar zo af en toe
iets tegen over mag staan, en dan denk ik niet aan geld,
en al helemaal niet om er rijk van te worden haha
(dan was ik toch allang iets anders gaan doen?)

Messages from the past..

Van het weekend vond ik op de IJ hallen rommelmarkt,

een paar telegrammen die er wel heel bijzonder uitzien.

Ik heb ooit zelf een keer een telegram ontvangen

en dat was om mij te feliciteren met de geboorte

van mijn zoon Daan.

Maar dat was gewoon een wit papier met 

soort van getypte letters er op, er stond zoiets op als:

Volle maan is er (dat was ook zo :) gefeliciteerd

met je zoon van Ome Hans..

Heel erg leuk maar het leek in niets op deze

Belgische telegrammen uit begin jaren 50..

Los van het feit dat er prachtige tekeningen op staan

zijn de teksten wel heel erg wonderlijk,

deze is in het Frans maar op de eerste staat bijvoorbeeld:

"Heden avond nog besproeien wilt ge later 

het bloempje zien bloeien.. " 

En dan nog wel als afzender de Apotheker...

ik heb geen idee wat daar mee bedoeld wordt

(ik vraag me af of de ontvanger het snapte:)

en al helemaal niet waarom het per telegram

verzonden moest worden, een kaartje had

wel volstaan denk ik zomaar..

En wat denk je dan van deze, ik heb geen idee

of dit typische Belgische humor uit de jaren 50 is,

of dat er sprake is van een geheime code,

die ik niet kan kraken (haha)

Misschien zijn ze wel helemaal niet echt en zomaar

voor de lol gemaakt, ik heb geen idee..

Ik vind ze er, hoe dan ook, gewoon mooi uitzien.

Bovendien vind ik het idee van een telegram heel romantisch

als ik deze zie, zie ik meteen de telegrambesteller voor me..

Met een zwart uniform aan  met een embleem

van de Koninklijke telefoon en telegraaf maatschappij

en gouden knopen (daar is hij heel trots op)

Ik zie hem fietsen met zijn zware tas

schuin over zijn schouder, zijn pet een beetje scheef op.

De panden van zijn overjas (ja, toen had men

 nog overjassen) wapperend achter hem aan.

Dat hij dan, licht buiten adem, ergens aanbelt en 

met een ietwat plechtig gezicht de telegram overhandigt

aan een huisvrouw in een gebloemde schort

(ach, denkt ze, als ze de bezorger ziet in zijn mooie pak,

had ik nu maar mijn krulspelden uitgedaan..)

die heel verbaasd kijkt, want ze 

krijgt nooit een telegram..en oh wat had ik graag

haar gezicht gezien toen ze de tekst las..

Ach wat is het jammer dat het telegram

helemaal uit zwang is geraakt, maar misschien

moet ik proberen de romantiek van het smsje te zien ;)

Mocht je eens zin hebben om een telegram te ontvangen

(ik kan helaas de blozende bezorger noch de overjas

bijleveren) laat dan een berichtje achter.

Ik zal dan naar een van jullie zo'n prachtig

doch enigszins raadselachtig telegram opsturen

(waarbij je de tekst dan maar niet persoonlijk moet nemen)

Ik wens je een fijne dag, en denk eraan:

Vare recht zonder schokjes ;)

-X-