Meedraaien maar..

 En dan ineens is het moment aangebroken waar ik bang

voor was toen ik besloot om naar Wenen te verhuizen.

Toen het allemaal nog een abstract iets leek, ik was wel

in de draaimolen gestapt maar die stond gewoon stil, 

alles was noch kalm en rustig en ik had er nog uit 

kunnen stappen als ik dat gewild had..

Nu zit ik er in en er is op de Draaiknop gedrukt en ik

kan niet anders dan maar meedraaien met de molen.

P. vond op de valreep en met een ongelofelijke mazzel

een fantastisch appartement hier in Noord, wat wel een

wonder mag heten in de huidige woningmarkt.

Nu krijgt hij over 2 dagen de sleutel en over een week

is hij vertrokken met zo ongeveer al het meubilair en 

moet ineens alles verdeeld worden; als jij die kopjes

neemt neem ik deze (ik moet steeds denken aan dat 

liedje met cd voor jou, cd voor mij, hoewel wij

geen cd's hebben, en niet uit elkaar

gaan begrijp je het beeld..)

Dus nu is er geen weg meer terug en gaat de chaos,

of althans zoals ik het ervaar beginnen, ik zal hier

nog een tijdje in het huisje zijn en mijn spullen gaan

inpakken, het plan is dat ik half juni vertrek.

Ik heb pas in de herfst een appartement in Wenen 

maar ik wil hier geen maanden in een soort van 

tussentijd alleen in een half leeg huis blijven zitten.

Natuurlijk kan dat alleen als er een mogelijkheid

is om veilig te reizen, het zijn immers rare tijden.

Ik kan van de zomer wel ergens onder dak in Wenen

maar dat betekent dat ik met een koffer in mijn hand

alles achter zal laten en in de herfst mijn spullen op 

zal halen, als het een uitzending zou zijn van 

Ik vertrek zou ik zeggen; die is gek...

Kortom, onzekerheid alom en het enige wat ik kan

doen is meedraaien in de molen, het is wel een

mooie molen, dat wel maar ik ben er wel een beetje

bang van, van al die chaos en veranderingen.

(zoals iemand het zo fijntjes tegen mij zei; je hebt 

het over jezelf afgeroepen en dat is natuurlijk ook zo)

Ik wens je een fijne dag!

-X-

Breien, en nog eens.

Elke dag brei ik een paar uurtjes, ik kan nog steeds niet

goed haken na mijn val van vorig jaar, mijn vinger staat,

zoals ze dat zo mooi zeggen in een dwangstand.

Ondanks alle fysiotherapie lijkt er geen verbetering in 

te komen, maar breien gaat wel, gelukkig.

Dus ik brei het ene dingetje na het andere, ik begin altijd

zomaar ergens, patronen lezen is niet echt aan mij besteed,

ik ben zo de draad kwijt, haha, met al die rare afkortingen.

Vaak gaat dat goed maar soms helemaal niet, dan haal ik 

het uit en dan begin ik gewoon weer opnieuw.

Het gaat mij om het proces van het maken, als het eenmaal

klaar is heeft het niet veel waarde mee voor mij.

Als ik iets voor mijn kleinzoon Timo maak vraag ik wel

altijd eerst of ze even een truitje of een mutsje op willen

meten, zodat ik ongeveer de maten weet.

Deze keer wilde ik een spencer maken (klinkt zo gezellig

ouderwets tuttig :-) maar de maten die ik kreeg leken mij

nogal groot (zo hard kan hij toch niet gegroeid zijn?)

 dus ik maakte eerst een andere spencer, die toch te klein 

bleek en daarna maar weer een nieuwe.

Als je eigenwijs bent, moet je het gewoon nog eens doen.

In feite zijn het gewoon 2 rechte lapjes, dus dat zelf

verzinnen is helemaal niet zo moeilijk als het klinkt)

Van de week is mijn pakket met mijn breiwerkjes;

twee mutsen, een trui en een das, samen met wat 

andere gezelligheden aangekomen in Wenen.

Ik kreeg een filmpje toen ze het samen met Timo

uitpakten; de kleertjes hadden niet echt zijn aandacht.

Dat is ook wel te begrijpen natuurlijk, als er in dezelfde

doos wat autootjes zitten en een boek over treinen,

want zeg nou zelf, dat is toch veel leuker :-)?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Dat kan wel weg

 De laatste tijd staat in het teken van het Grote opruimen,

omdat ik heb besloten om licht te reizen en alleen maar

mee te nemen wat ik echt wil houden worden kasten

leeggehaald, manden omgekieperd en boeken uitgezocht.

De gekste dingen kom ik tegen, waarvan ik helemaal niet 

dat ik ze bewaard had, vooral uit het keldertje onder het huis.

Servies, plastic vazen, foto's, heel veel foto's, tenten, dat soort

dingen, dingen die je ooit nog dacht te gaan gebruiken.

Als je niet meer wist dat je ze had ga je ze natuurlijk ook

nooit meer gebruiken, dus ik maakte dozen voor de 

kringloop, verkocht wat en gaf de rest weg.

Het idee is dat ik met zo weinig mogelijk ga vertrekken,

omdat P niet meegaat verdelen we de meubels, dus dat

scheelt al, ik zal dan in Wenen wel wat dingen moeten

aanschaffen, zoals een bed, tafel en een bank.

Als een ware Marie Kondo vraag ik me alles af of het

nog naar me glimlacht, verassend veel dingen ontlokken

mij geen enkele glimlach en dus is het makkelijk

om er afstand van te doen, weg ermee..

Andere zijn wat lastiger, vooral dingen die ik van iemand

kreeg, zoals een aantal schilderijtjes die van mijn moeder

waren, en dingen die een betekenis hebben vaak omdat

er een herinnering aan vast zit (oh, ja, dat was toen)

Het streven is om, los van een paar kasten en wat houten

bankjes, met een doos of 10 (of 15, haha) te verhuizen.

Daar moeten dan al mijn kleding, wol, servies etc, prullaria

boeken enzo in passen (dat is een uitdaging)

Tot nu toe lijk dat goed te gaan lukken, maar ik heb nog 

best wat stapels die naar mij schaterlachen en waar ik dan

toch een keuze uit zal gaan maken, gelukkig heb ik nog 

even om te zien wat het beste voelt..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Overkomst dringend gewenst

 Sinds een tijdje hapert mijn telefoon, hij is al jaren oud

dus je zou het kunnen verwachten maar toch denk ik dan

aaah nee, ik heb nergens zo'n hekel aan als mijn apparaten

niet werken, het idee dat ik dan alles weer opnieuw er op

moet zetten en dat soort dingen..hellup.

Ik weet namelijk precies hoe alles werkt op mijn telefoon 

en pc, ik heb alleen geen enkel idee hoe, of als er iets niet

goed gaat hoe ik dat dan zou moeten oplossen, het liefste 

hou ik alles qua techniek precies hetzelfde.

Dus ik belde mijn nichtje Guusje om samen met mij naar

andere telefoons te kijken, ik ga compleet op blanco als ik

dat moet doen en vraag me dan af waarom er niet gewoon 

één soort telefoon is en dat ik die dan kan kopen.

Maar nee, zoveel soorten de ene nog beter en mooier dan de 

andere, maar uiteindelijk kwamen we tot een keuze.

Niet dat ik hem al gekocht heb want vervolgens heb ik geen 

idee hoe je zo'n ding werkend zou moeten krijgen en

ik hou niet van nieuwe dingen (ook bijvoorbeeld niet

van nieuwe schoenen, die je dan in moet lopen en al,

ik heb veel liever mijn oude schoenen, maar dat terzijde)

Gelukkig gaat Guusje dat ook voor mij oplossen, die 

telefoon, en gaandeweg dit hele proces vroeg ik me af

hoe ik dat straks alleen in Wenen moet doen als er iets

van techniek kapot gaat of niet werkt, er zit niets anders

op om dan een bericht naar Guusje te sturen met de 

boodschap; overkomst dringend gewenst, reiskosten 

worden vergoed, oh haha, zoiets zal het worden :-)

Oh ja, de foto past helemaal niet bij het onderwerp,

maar een foto van mijn haperende beeld leek mij 

zo'n ongezellig beeld, dat ik voor deze foto koos.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Moedig voorwaarts

 Nu wij hier het huishouden aan het opdoeken zijn, alles

 wordt verdeeld en opgeruimd, vraag ik mij regelmatig

af of ik nog wel een keer helemaal opnieuw kan beginnen.

Ik deed dat verschillende malen in mijn leven, daar denk

ik vaak aan de laatste tijd, maar toen was ik jonger, fitter

en misschien ook wel moediger, dat weet ik niet meer 

precies, het is makkelijk de dingen achteraf in te vullen.

De allergrootste nieuwe start was een jaar of 10 geleden 

toen ik mijn, noodgedwongen, vertrek had uit Zeeland.

Ik kan niet anders zeggen dat dat een vreselijk tijd was, 

ook de jaren erna vond ik niet eenvoudig, zomaar opeens

ergens anders zijn zonder alles wat vertrouwd was.

Tot mijn verbazing had ik ook heimwee, naar Zeeland,

waar ik zoveel jaren gewoond had, er waren dagen

dat ik wel terug had willen kruipen, maar die gingen

uiteindelijk voorbij en raakte ik gewend aan het andere.

Nu ik deze beslissing heb genomen realiseer ik me heel

goed dat het niet zomaar een vakantie is, waar de hemel 

immer blauw is en de wind altijd als een zacht briesje uit

het Zuiden zal waaien,  nee zeer zeker niet.

Ik neem mijzelf mee met alles wat er bij hoort, er zullen

goede dagen zijn, minder goede en ronduit waardeloze..

(in de maanden dat ik alleen in een appartement zat

tijdens de lockdown in Wenen heb ik al kunnen oefenen)

Maar ik weet ook dat die slechte momenten, uren, en 

misschien zelfs dagen voorbij zullen gaan, dat ik mijzelf

weer kan oprapen en, al dan niet, met knikkende knieën 

verder zal gaan, de ervaring heeft mij dat geleerd.

En mocht het zo zijn dat ik na een periode nog steeds 

niet gewend zal zijn en huilend ter aarde stort kan ik 

altijd nog terugkeren (het is niet zo dat ik verbannen ben)

Maar ik wil het gewoon proberen, dat is wat ik wil.

En zoals mijn tante Griet gisteren zo mooi zei aan het 

einde van een fijn telefoongesprek: Moedig Voorwaarts.

Dat is wat ik ga doen, ik ga moedig voort..

(met alles wat er bij hoort, niets uitgesloten)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Weens bibliotheekje

 Van de week was ik voor het eerst sinds maanden weer

eens in een kringloop, je kan nu een kwartiertje reserveren 

en er dan even door heen snellen, want oh wat kort, 

maar het is wel fijn dat het weer kan.

Ik ben voornamelijk op zoek naar boeken om mee te nemen

naar Wenen, omdat daar geen bibliotheek is, nu ja, die is er

wel, maar niet met Nederlandse boeken, helaas..

Dat is iets wat ik wel heel erg zal missen, even naar de bieb,

hoewel het hier natuurlijk ook al een tijdje niet meer kan.

Dus ik dacht, dan maak ik een eigen Weens bibliotheekje

en verzamel ik nu allerlei boeken, tweedehands natuurlijk

omdat het anders veel te begrotelijk zou worden.

Ik zag het ook meteen voor me dat ik er dan een echt

bibliotheekje van zou maken voor een ieder in Wenen

die graag Nederlandse boeken leest.

Met van die briefjes voorin geplakt waar ik dan een stempel 

op zet met de datum wanner je het terug moet brengen, 

net als vroeger in de bibliobus, zou dat niet leuk zijn?

Ik zou ook meteen wat mensen leren kennen, ook al fijn.

Maar misschien werkt dat wel helemaal niet, en komen

de boeken niet meer terug en zou ik brieven moeten 

schrijven waarin dan staat; Lieve..mag ik je er aan herinneren

dat je boek te laat is ingeleverd, oh haha, nee:-)

Misschien is een klein boekenwinkeltje beter, waar

ik de boeken voor een zacht prijsje verkoop maar dan

zit ik weer met de aanvoer, dan zou ik weer iemand

nodig hebben die voor mij op zoek gaat naar boeken

in Nederland en ze dan opstuurt (oh, stel je voor dat

je dan zo'n doos openmaakt met verse boeken, heerlijk)

Nu ja, genoeg om over na te denken, voorlopig verzamel

ik even verder in die korte kwartiertjes dat ik even

een kringloop binnen mag.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Bootje op de Donau

 Na al het gefilosofeer over boten, mee- en tegenwind,

het gebabbel over kousenautomaten vragen jullie je 

waarschijnlijk af waar dat allemaal over ging...

Hoewel ik er gisteren op Instagram iets over zei wil ik dat

hier natuurlijk ook nog even doen, hier is iets meer ruimte.

Het hele afwegingsproces ging over de vraag of ik al dan niet

naar Wenen zou verhuizen maar dat hadden vele van jullie 

natuurlijk al lang geraden, een open boek ben ik, haha.

Het was iets wat al een jaar ofzo speelde, zonder dat het ooit 

concreet werd, maar toen ik in Wenen was eind vorig jaar

begonnen de puzzelstukken op zijn plaats te vallen.

Ik kreeg een fantastisch appartement aangeboden en er 

gebeurde zo nog wat dingen waardoor ik het gevoel kreeg

dat ik langzaam maar zeker die kant op werd geduwd.

Natuurlijk was/is er twijfel en vele mitsen en maren; 

ben ik niet te oud, ga ik heimwee krijgen (zeker) wat

ga ik daar doen en dan al het geregel met papierwerk..

Ik krijg al een soort paniekaanval als ik een wachtwoord 

ben vergeten en ik denk sowieso nogal snel dat ik iets niet

zal kunnen, wat dan altijd weer meevalt, dat wel.

Ook het feit dat P. niet mee zal gaan, om vele verschillende

redenen, was iets waar ik goed over na moest denken.

Gisteren kreeg ik daar al vragen over maar het feit dat

ik blog betekent niet dat ik ook zomaar over anderen 

kan en wil schrijven, zij kiezen er niet voor om 

persoonlijke dingen te delen met onbekenden, want het

is een feit dat ik verreweg de meeste van jullie niet ken.

Dus ik maakte een afweging en heb een besluit genomen,

dat is niet lichtvaardig gegaan maar dit is wat ik wil gaan

doen, of moet ik beter zeggen proberen, want ik ben er 

natuurlijk nog niet en je weet nooit wat er gaat komen.

Er kunnen allerlei redenen zijn waarom mijn bootje 

nooit de Donau af zal varen en Wenen zal bereiken;-)

Nog los van het feit dat het nu helemaal niet mogelijk is

om te reizen, wie weet wanneer dat pas weer kan.

Maar voor dit moment, en dat is alles wat er is, ga ik het

proces in gang zetten en ik zal zien hoe het loopt.

(dat is overigens natuurlijk altijd zo, met welk plan dan ook)

Ik wens je een fijne dag

-X-