mijn kinderen zijn volwassen
wonen al jaren op zichzelf
dat groot worden is natuurlijk niet vanzelf gegaan
ik heb me Nergens in mijn leven
meer zorgen over gemaakt
als over mijn kinderen
elke leeftijd had zijn Speciale Zorgen
(waarvan ik nu denk, waar heb je je zo druk over gemaakt)
groeien ze wel goed
zijn ze gezond
hebben ze genoeg vriendjes
kunnen ze mee op school
geef ik ze wel aandacht genoeg
hebben ze te lijden onder een scheiding
zijn ze Blij
kunnen ze Iets al alleen
doe ik het goed, of moet het anders
hoe laat moeten ze thuiskomen
(en waarom zijn ze er Nog niet,
hoeveel nachten ik niet wakker lag omdat Daan
uitging en alleen over een 5 kilometer lang donker
dijkje moest fietsen, als het licht van zijn fiets het maar doet)
hebben ze de goede vrienden
zijn ze niet te jong voor verkering
maken ze niet Veel te weinig huiswerk...
wat gaan ze doen na school..
en dan, hoe zal het gaan
alleen op een kamer, in een vreemde stad
dat zijn Zomaar een paar dingen die me te binnen schieten
ik kan natuurlijk niet alles opnoemen
de lijst zou tot in de hemel reiken
de sleutel tot dit alles, is het Toverwoord
wat je echt overal leest is: Loslaten!
je moet gewoon Alles Loslaten
dat klinkt zo makkelijk, gewoon laten gaan
(maar waar naar toe?)
ik ben er Gewoon niet goed in
ook niet na jarenlang (verplicht) oefenen
ik laat los, omdat het niet anders kan
maar ik blijf een zorgenmaker..
ook nu ze Groot zijn
andere zorgen over volwassen dingen
en ik kan oprecht zeggen
dat ik blij ben dat ik niet alles weet,
wat ze doen, met wie en waar
ze delen veel, we praten over van alles, vragen raad,
en vaak zeg ik: Oh dat is maar goed dat ik Dat niet wist
dat je dat achteraf pas vertelt
(maar ze kennen mij langer dan vadaag..)
soms hoor ik het mezelf zeggen tegen ze:
dat moet je loslaten (ha)
en ik hoop werkelijk dat ze het beter kunnen als ik
ik heb geaccepteerd dat ik Geen loslater ben
maar het zou ze zoveel Onnodige zorgen schelem
maar voordat ik daar weer over na ga denken..
stuur ik deze post de wereld in,
en laat het los..
(och hemel)
nb. het kindje op de bovenste foto is Merel (5 jaar)
Hier heb ik niets aan toe te voegen.........
BeantwoordenVerwijderenFijne maandag.
Groetjes, Truus
Ingrid, dit is precies wat ik nodig heb vanmorgen.
BeantwoordenVerwijderenBedankt, dat je dit schrijft.
Lag me vanmorgen in bed af te vragen of het eigenlijk wel mogelijk is, om je kinderen los te laten. Ik denk het niet, die van mij zijn 45, 41 en 40 en niks loslaten! En dan heb ik het nog niet over de kleinkinderen van 20, 13 en 2!
Ik moet toegeven, het is lang niet meer zo hevig in vergelijking met jaren geleden, maar toch. Terwijl ik eigenlijk verder goed kan loslaten, ook als het om mensen gaat.
Maar om te bewijzen dat ik ook nog andere dingen (nou ja, kinderen zijn natuurlijk geen dingen) in mijn hoofd heb: ik geniet van je blog!
Prettige dag en hartelijke groet uit Zuid Limburg,
Ria
heel herkenbaar denk ik voor elke mama:)
BeantwoordenVerwijderenOh, I can't let mine go yet! Nine, six, five and one. They're babies ... I get sad thinking they'll grow up. Is that wrong do you think and selfish of me?
BeantwoordenVerwijderenMy one-year-old today used two words - 'play Dad' for the first time. I was proud of her and at the same time, I thought, "Oh no! One more step away from babyhood."
That top photo is precious.
Loslaten...ik ben er ook niet goed in! Is het alleen moeilijk voor moeders of zouden vaders er ook moeite mee hebben? Vooral als ze uitgaan en laat thuis komen vind ik het moeilijk om naar bed te gaan, ook bij mij moeten ze in het buitengebied fietsen en ja, dan slaat de fantasie soms toe.. "het komt wel goed ma"zeggen ze dan en eigenlijk hebben ze gelijk! Toch wordt het wel minder, als ze op zichzelf wonen maak ik me er al veel minder druk om, en mailen we doordeweek soms tot ze weer ineens voor je neus staan en ëven langskomen". Ik geniet ervan.
BeantwoordenVerwijderenMijn kinderen zijn nog maar klein en toch vind ik at loslaten nu al zo moeilijk. De eerste schooldag en dan niet meer horen wat ze deden en hoe het ging. Pff, dat was wennen na 4 jaar bijna alles hebben meegemaakt van de kinderen.
BeantwoordenVerwijderenEn als ik jouw verhaal zo lees, wordt het er niet makkelijker op de komende jaren. Ik ga maar heel goed mijn best doen met loslaten..
dankjewel voor de tips!
Ja er zit veel te weinig rek in de navelstreng.
BeantwoordenVerwijderenElke stapje vooruit is voor mij een grote strijd, ik moet hem loslaten hij moet vooruit... maar het gaat niet van harte.
Bedankt voor je verhaal en tips!
xoxox
ik leerde net als jij een beetje verplicht loslaten, maar toch als het in hun leven mis gaat komt soms de knoop in mijn maag terug en moet ik mezelf er heel sterk aan herinneren dat dit hun leven is en niet mijn aandeel...ik ben er heel wat in gegroeid maar nog bijlange geen 'meester'in...
BeantwoordenVerwijderenzo herkenbaar, ik ben bang dat ik er ook nooit goed in zal worden...
BeantwoordenVerwijderenWat fijn om zo nu en dan even over je schouder te kunnen kijken en te zien dat alles tot nu toe veel beter terecht is gekomen dan je dacht! Ik doe dat soms als ik me zorgen maak over de jongste. Dan kijk ik terug op die leeftijd van de oudste (5 jaar schelen ze) en zie: ach meid, het komt heus goed!!!
BeantwoordenVerwijderenEn wat fijn om nu even met jou mee te kunnen kijken over jouw schouder! En zien dat dat ook zo gaat als je zorgen veranderen en groter (?) lijken te worden…
Ja loslaten...die van mij zit in groep 7 en ...volgend jaar groep 8...en dan de middelbare...daar kan ik me nu al druk over maken...ze verkent de wereld fietst het dorp rond ahhhh daar zit ik mee als het maar goed gaat als ze maar uitkijkt met oversteken...als ze maar geen engerd tegen komt enz enz....Zo spoken er honderden gedachtes door mijn hoofd...het is fijn te lezen dat ik daar niet alleen in ben!
BeantwoordenVerwijderenCinderell@
Hoi Ingrid,
BeantwoordenVerwijderenFijn om de week op je blog te beginnen. Loslaten is zo moeilijk en kleine kinderen, kleine zorgen en gro............Allemaal waar. Het moederschap is een mooi maar ook zwaar beroep.
Fijne week, Helmi
loslaten & vertrouwen volgens mij
BeantwoordenVerwijderenWat prachtig verwoord door jou! Eigenlijk getuigd het van een onvoorwaardelijke liefde dat je ondanks alle zorgen toch blijft oefenen om los te laten.
BeantwoordenVerwijderenWens je een goede week toe!
Mijn moeder zegt altijd: Kleine kinderen, kleine zorgen; Grote kinderen, grote zorgen.. Nu onze meiden opgroeien, merk ik inderdaad dat het steeds lastiger wordt, met alle gevaren in die "enge" grote mensen wereld... Wanneer je kinderen hebt, heb je levenslang, hoorde ik iemand laatst zelfs zeggen. Gelukkig staat er veel tegenover...!! Maar loslaten is inderdaad niet zo gemakkelijk als het klinkt..
BeantwoordenVerwijderenHoi Ingrid, ik ben 40 en heb net mijn vader nog maar eens gebeld om zijn hulp te vragen bij wat klusjes in huis. Heerlijk dat hij mij nooit helemaal loslaat. Natuurlijk kan ik het ook zelf maar wat fijn om af en toe even klein(er) te zijn!!!
BeantwoordenVerwijderengroetjes, Kaatje
Ook hier herkenning, Ingrid. Loslaten is errug moeilijk. De oudste bij ons sinds kort op zichzelf, kostte heel wat energie om dat een plekje te geven. De jongste sinds vorige week naar de basisschool, ik had ze liever nog wat langer thuis gehad. Ze maakt het me dan ook nog eens niet makkelijk door bij het afscheid ontzettend te gaan huilen; hartverscheurend. Gelukkig dat ze, zodra ik uit zicht ben, snel stil is en lekker gaat spelen (zo jong en dan ook al moeite hebben met loslaten ;-)).
BeantwoordenVerwijderenGroet, Idelet
Hier moet ik bijna van huilen zo herkenbaar. Ik leef nu met als mijn anker het idee dat er ooit een tijd komt dat ik om alles waar ik nu mee worstel m.b.t. de kinderen keihard zal moeten lachen. Dat alles op zijn pootjes terecht komt, en dat dat gemoeder van mij nu eens op moet houden! Tjee wat ben ik slecht in loslaten! Als het teveel is visualiseer ik de tekst die een vriendin van mij ooit gaf: Laat los, dan heb je beide handen vrij! En dat lucht dan even op.
BeantwoordenVerwijderenLinda
Mooi logje en ook bij mij zooooo herkenbaar. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die loslaten moeilijk vindt.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig verwoord, ik heb het al drie keer gelezen, en steeds vind ik het weer mooi!
BeantwoordenVerwijderenZo is het leven, onze oudste gaat volgende week het huis uit in goede harmonie, het is tijd!
We gunnen het hem van harte, leuke nieuwe spullen, nieuwe start! Niemand die hem verder zegt hoe hij het moet doen, dat doet hij voortaan zelf!
Afvoeden i.p.v opvoeden, we zijn klaar!
Hij heeft een rugzakje met bagage erin, ik hoop genoeg om een fijn leven tegemoet te gaan! Maar het blijft wel even het schoolreisjesgevoel van vroeger.......pijn in je buik als moeder!
Heb je dat roze hartje zelf gehaakt? Ik had namelijk een hartjes patroon via wood-wool stool, maar die is erg onduidelijk. Ik vroeg me af of jij daar misschien een makkelijk patroontje voor hebt? Zo niet, dan is dat ook niet erg hoor (;
BeantwoordenVerwijderen