Fairy tale life

gisteren las ik een stukje in de Volkskrant,

van Aaf Brandt Corstius,

het begon met de stelling dat bloggen is doodverklaard,

ik vraag me dan meteen af door Wie eigenlijk

(dat staat er niet bij)

en waarom?

verder gaat het stukje over de zogeheten mama-blogs,

(nu reken ik mijzelf daar niet onder,

omdat mijn kinderen al volwassen zijn,

en ze maar heel af en toe langskomen op deze blog,

maar ik zit waarschijnlijk in dezelfde hoek)

en de jaloersmakende mooie wereld die daar te zien is..

een soort van moderne sprookjes,

waar geen onvertogen woord valt..

met altijd lieve kinderen, mooie nette huizen,

knappe Prinsen als echtgenoot,

en ook nog tijd gezellige knutsels,

als het maken van snorren..

aan de ene kant snap ik wel wat ze bedoeld,

ik kijk ook wel eens op blogs,

en dan denk ik 

waar heb ik in vredesnaam de afslag gemist

naar het Perfecte leven,

aan de andere kant weet ik zeker,

dat het gras niet Altijd groener is bij de buren,

overal is wel Iets, 

er is altijd een leven achter de blog..

je kan niet voorkomen,

als je blogt,

dat mensen zich een bepaald beeld van je vormen,

dat merk ik ook,

als ik bijvoorbeeld bloglezers in het echt ontmoet,

dat ik misschien wel Helemaal niet voldoe,

aan het idee wat ze van mij hadden..

ik vind dat ook niet erg,

het zou een Onmogelijke missie zijn..

elke blog, elk plaatje, elk woord is een keuze,

misschien een poging,

om de Dingen wat lichter te maken..

 je kan schrijven over haakpatronen,

en je zorgen maken over een blogvriendin,

die slecht nieuws kreeg

je plaatst een foto van Roodkapje in het woud

terwijl jezelf door de bomen het bos niet meer ziet..

je zet er een foto op van een gezellige olifant,

in je joggingbroek, terwijl je migraine hebt,

en erbij zit als een uitgeknepen dweil,

het bestaat allemaal Naast elkaar,

niks om jaloers op te zijn,

wel een manier om te Delen,

wat je doet/weet/denkt/maakt/ziet

ieder op zijn Eigen manier..

&

 ik verklaar hierbij

dat het bloggen Springlevend is,

mocht dat van enige waarde zijn...