Such a day...

gisteren had ik  zo'n dag dat als je opstaat,

het Eigenlijk al weet,

dit gaat het niet worden vandaag,

een gevoel van algemene treurigheid,

over de Dingen,

was ergens in de nacht over mij heen gekomen,

misschien kwam het door de droom,

waarbij ik in een huisje op een eiland zat,

waar enorme golven over heen sloegen,

en ik uit alle macht de deuren dicht probeerde te houden..

misschien kwam het door de hormonen,

of het jaargetijde...

(hoewel het merkwaardig lauw is buiten..)

het kwam zeker niet door het 

 het mailtje van mijn vriendinTherese Tartin, 

(die natuurlijk niet echt zo heet, maar wel Bijna..)

dat van een dergelijk opgewekte toon was..

dat ik er bijna van moest huilen..

ik kan niet precies benoemen waarom,

het gaat mij voor de wind,

maar nu ik Eenmaal bevangen was door treurigheid,

was er geen houden meer aan...

alles kwam mij zo Treurig voor:

de half dode geraniums in de bakken in de tuin,

de pop, op het dekentje in mijn werkkamer

de muziek op de radio

(nu had ik waarschijnlijk alleen maar oor,

voor de zielige liedjes)

de aanblik van mijn hoofd in de spiegel

(en dan zeggen ze nog dat je er in het echt,

5 keer slechter uitziet dan je jezelf ziet..)

de berg half afgemaakte haakwerkjes,

de vuilniszak in de tuin, open gekrabt door katten,

waardoor alle troep op het stoepje lag,

de oude vrouw, met de zo mogelijk,

nog zieligere hond die hier elke dag 

door de straat schuifelt,

de slager aan de overkant,

altijd maar zo alleen in zijn winkel,

zelfs van een bezoekje aan de kringloopwinkel

knapte ik niet op,

ik kon de aanblik van al die Verloren

afgedankte, lelijke dingen niet aanzien,

en ik liet ze staan waar ze waren..

dus ik fotografeerde nog eens wat,

maar ik had maar één E

(en ik ken helemaal geen Jef)

dit moest er natuurlijk staan:

ja gisteren was een echte O Jee Dag,

maar vandaag is het Anders,

vandaag word een Mooie dag

ik voel het,

dat weet je Gewoon al als je opstaat....