nog niet zo heel lang geleden
maakte ik foto's met een fotocamera
waar je gewoon filmpjes in moest doen..
ik fotografeerde de kinderen, dat vooral
en als we op vakantie gingen..
eigenlijk alleen de Bijzondere dingen..
dan bracht je het filmpje weg
en later haalde ze je op
in zo'n papieren mapje, met de negatieven erbij
meestal was ik dan allang vergeten
wat er op zou kunnen staan...
de foto's werden thuis bekeken,
de mooiste plakte ik in een album
wat daarna in de kast werd gelegd
heel af en toe, werden ze wel eens bekeken
(ze liggen nu in een doos op de vliering)
maar het is niet zo dat je het aan iedereen liet zien
persoonlijk vond ik het ook altijd nogal saai
eindeloos fotoboeken doorkijken van een ander
(en weet je nog, veel langer geleden
als je werd uitgenodigd voor een dia avondje...
en dit is tante huppeldepup
op de berg in...en hier..oom zo-en-zo
aan het ontbijt...och hemel....)
het gekke is
dat sinds ik een digitale camera heb
ik alles fotografeer wat los en vast zit
ik heb ondertussen een archief van
duizenden en duizenden plaatjes
die op de één of andere manier
mijn leven reflecteren..
ik zet ze op mijn blog
en sinds een tijdje ook op Instagram
(wat eigenlijk een soort doorlopende dia-show is :)
en deel ze met heel veel onbekenden..
mijn leven gevangen in vignetten
al dan niet mooie kleine plaatjes
die op de één of andere manier een beeld geven
van wat ik zie en doe..
maar als ik ze terugkijk
vind ik het er ook allemaal een beetje onwerkelijk uitzien
een beetje verwarrend eigenlijk
mijn leven in plaatjes
en hoe het Echt is lijken elkaar vaak niet te raken..
ik kijk ook naar het leven in plaatjes
van anderen
en oh wat ziet dat er allemaal fijn en blij uit..
ik moet er wel eens van zuchten
(en dan vraag ik me wel eens stiekem af
waar ik de afslag gemist heb...
waar het bordje Mooi Leven stond
ik ben gewoon recht doorgegaan, per ongeluk
op de Ploeter-maar-gewoon-door-weg..:)
maar ik realiseer me ook
dat dat misschien ook voor vele anderen geldt...
bovendien doe ik er zelf aan mee
het is een beetje dubbel allemaal
ik geniet ervan, zeer zeker
en soms brengt het me in verwarring
ik vraag me af of ik de enige ben..
(ik hoop dat je het nog kan volgen)
en soms verlang ik wel eens terug
naar de tijd dat ik enkel een camera
tevoorschijn haalde op een Bijzonder moment
de plaatjes in een album plakte
en ze vervolgens gewoon in de kast zette...
ik wens je een mooie (plaatjes) dag
-X-
Hallo Ingrid,
BeantwoordenVerwijderenopeens wonen we dichtbij elkaar, allebei in de Betuwe. langs de provinciale wegen staan borden met 2d posters. altijd gedacht als ingthings hier woonde dan zou ze hier een foto van maken met mooie wolken op de achtergrond. de poster is zo gemaakt dat de auto naar je toe rijdt, maar het kan ook van je af. maar misschien vind je de poster helemaal niks. ik vond ze prachtig.
fijne dag, mariët
mooi stukje Ingrid, en ik denk dat al die plaatjes van iedereen vallen onder de door jou geintroduceerde noemer: Cover Up. Het is maar een buitenkantje. Een leuk, maar vaak nogal nietszeggend, buitenkantje. Die desondanks de dag wat leuker kunnen kleuren!
BeantwoordenVerwijderenLieve groet
Antoinet
de foto's die ik op facebook post, zijn zorgvuldig uitgekozen, en alle rommel is eraf geknipt! :) dat's ook cover up... want ver van de realiteit. En als mijn kinderen het uithangen of de hele boel bijeenbrullen (en ik erbij), neem ik daar gewoon géén foto van. Zo gaat het hier ten huize Heijbleuken altijd perfect! :)
BeantwoordenVerwijderengroetjes
Liesbeth
PS: wij zijn intussen bijna 9 jaar samen, 5 jaar getrouwd en twee kinderen verder, en ik heb nog geen enkel fotoboek gemaakt... zonde he?
Och Ingrid wat herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenIk schreef een zelfde stuk op mijn facebookpagina. Hoe wij toch echt niet onze plaatjes zijn. En toch ook weer wel; het zijn de mooie fragmentjes van een soms ernstig foute dag. Die te (blijven) zien, maakt het leven mooi.
Lieve groet,
Inge
begrijp het helemaal.
BeantwoordenVerwijderenalleen hou ik heel erg van foto-albums. dus dat blijf ik doen.
hoewel ik dus van mijn zoontje giga-veel foto's heb genomen het voorbije jaar. Als ie 1 is, wil ik er een album van maken, maar dat wordt een hele opdracht -om te kiezen. gewoon al alles bekijken kost zoveel tijd...
In het flow vakantieboek stond er een artikel over en op reis heb ik mij eraan gehouden om wat minder foto's en enkel goeie te maken: camera op manueel en je maakt automatisch minder foto's. Toch nog een stuk of 500, dus het kan beter. Maar wel de helft van vorig jaar.
In dat artikel stond ook dat je wel eens een foto van een huilend kind mocht nemen om de realiteit weer te geven. Hmm, maar wil je je dat later herinneren? In mijn baby-album staat wel een foto van mij als 2-jarige met een heel boos gezicht. Mijn ouders vonden het schattig blijkbaar, dat boos gezicht, dat ze er een foto van namen.
Op mijn foto's staan wel regelmatig rommel ed., maar ik knip dat er niet af. Hoort mee bij het kleurrijke bestaan voor mij.
Ik heb wel eens een foto gemaakt van een heel boos dreumeskind van mij, ja :). Zo schattig (hoewel, op dat moment...)
BeantwoordenVerwijderenMaar verder knip ik ook de rommel van de foto's hoor!
In elke dag zit wel iets moois :)
Dat is heel herkenbaar hoor. Op mijn blog is van alles te lezen, maar niet dat ik inmiddels al drie dagen ziek ben ;-). Ik geniet van jouw berichten. Van je chaotische gedachten en je keurige huis. En dan denk ik echt wel: Ja maar, achter de camera kan het toch werkelijk niet zo netjes zijn.....en die gedachte steunt me dan.
BeantwoordenVerwijderenWe gaan echt niet van Ladida dit leuk naar ladida dat leuk. Dat kan toch gewoon niet...
Blijf je gedachten lekker delen, ik heb er steun aan en ik hoop dat jij dat ook bij anderen vindt. Dag,Madelief.
Wat ik mis aan de oude camera's zijn de "mislukte" foto's, foto's waar je half op staat of een foto van de binnenkant van je tas omdat je blijkbaar per ongeluk het knopje had aangeraakt; dat mis ik nu echt, als er nu een foto mislukt kun je het met 1 druk op de knop verwijderen, maar juist die mislukte foto's hadden wel wat :)
BeantwoordenVerwijderenik fotografeer ook zowat alles, en ook online is er best wat van te zien. Maar wil er toch nog eens een album van maken. Ik denk dat ergens de angst me beslopen heeft dat ik dingen ga vergeten als ik ze niet vastleg.
BeantwoordenVerwijderenSoms is het allemaal wel ploeteren, maar net als met mooie foto's is het soms een kwestie van waar je de focus legt, denk ik.
Ik kan er maar niet aan wennen......die digitale camera's.
BeantwoordenVerwijderenHet voordeel is......je betaald niet meer voor 'mislukte' foto's en je ziet meteen of de gemaakte foto het gewenste resultaat heeft.
Helemaal WAAR!
Maar ik mis.....de oude vertrouwde mapjes met foto's.
Die ik 1x per jaar allemaal op volgorde legde, de 3-dubbele en mislukte eruit plukte, en daarna de foto's sorteerde over de verschillende albums van de kinderen.
Waarna een paar avonden of een dag 'inplakken' volgde. Met in een paar woorden....mijn gevoel bij die foto, opgeschreven.
Nu staat alles op de computer.....en lukt het sorteren mij niet meer......laat staan er een album van maken.......
En wat is het toch leuk, als de kinderen soms zomaar een 'middgje samen fotoalbums kijken' plannen met een 'thea party'erbij. Oh' dan geniet ik ☺.
Soms heb ik verlangens naar 'vroeger', vond het toen wat overzichtelijker.....je hoefde ook niet zoveel.
Maar Ingrid.....blijf jezelf, ik geniet nog steeds van jouw blog!
Lieve groet, Caroline.
Wat ook zo jammer is aan het moderne fotograferen, dat mijn kinderen bij de eerste foto al vragen: "mag ik kijken mama?" dus dan is het moment al weg... :-)
BeantwoordenVerwijderenEn je gedachten over het vrolijke bestaan op internet herken ik wel. Soms zie ik zelfgemaakt werk geplaatst, waarbij ik dan mijn twijfels heb aan de esthetiek (hoewel dat natuurlijk ook persoonlijk is en niet afdoet van de inzet van de maker), doch alle commentaren anderen zijn kritiekloos en louter positief.
Want zeg nou zelf: hoe vaak krijg jij (opbouwende) kritiek op je foto's? Dat iemand zegt: wat een lelijke kaarten in dat rek zeg! Of: de kleur van die bloemen is echt lelijk. Niet toch? :-)
Maarja, en dat is dus het dubbele eraan: ik vind het zelf ook leuk als ik reacties krijg op mijn blog. Ik heb dan toch een soort van "straalmomentje" en het tovert een glimlach op mijn gezicht en een fijn gevoel. En ik zou me zo kunnen voorstellen dat jij dat ook hebt, want anders was je toch allang met bloggen gestopt?
Dus ik zou zeggen: vooral doorgaan. Worden we allemaal blij van. En als je eens een dipje hebt, niet verbergen want we snappen het allemaal!
Of was dit stukje nu ook te positief? :s
Hoi, ik blog ook graag alleen benoem ik mijn zorgen dan niet. Hoe langer ik blog hoe opener ik wordt, dus wie weet zal ik dat wel gaan doen? Ik vind het wel mooi dat jij dat wel doet, we hoeven niet alles te verbergen toch... Ik lees je blog graag :)
BeantwoordenVerwijderenZeker herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderen