eigenlijk had ik gisteren helemaal geen tijd
om een blogbericht te maken,
of eigenlijk beter gezegd, ik nam geen tijd..
ik zeg altijd, ik doe maar wat
en vaak is dat ook zo...
ik flans regelmatig maar wat in elkaar
(ik zing er nog net geen lalala bij)
en daar voel ik me goed bij
maar als ik, zoals nu, opdrachten mag doen,
in dit geval voor twee tijdschriften
dan komt er een scherp randje te zitten
aan het hele lalala-gebeuren..
het moet Ineens allemaal perfect zijn...
dus ik ga bezig, maak iets, fotografeer het,
beoordeel het als niet goed Genoeg,
doe het nog eens, en nog een keer...
eigenlijk zou ik dan even afstand moeten nemen,
en gewoon naar buiten moeten gaan,
of uit het raam moeten staren,
maar tegen die tijd is er al een soort
verbetenheid over mij gekomen,
van het moet en het zal lukken..
waarbij ik ergens achter in mijn hoofd al weet
dat het zo niet goed gaat komen
maar kan ik mijn drang naar perfectie
nog maar moeilijk stoppen
bovendien is het onmogelijk om het werk
wat ik al deed
nog goed te beoordelen
(met andere woorden, ik sabel alles neer..)
uiteindelijk zeg ik dan tegen mezelf
en nu stop je er mee Ingrid..
(en dan nog wel op strenge toon,
anders luister ik niet..;)
en als ik het dan de volgende dag bekijk,
valt het allemaal reuze mee'
misschien is het zelfs wel gewoon ok,
wat ik gemaakt heb
(ze zouden me toch ook niet vragen
als ze er Niks aan vonden, aan mijn werk..)
maar op de één of andere manier
kan ik me dat niet bedenken
als ik in mijn eigen
het-moet-perfect-luchtbel zit..
als ik aan het einde van de dag
op de bank zit
en naar de werkelijke prachtige zonsondergang kijk
valt alles weg, lijkt het allemaal niet zo belangrijk,
kan ik ontspannen
en neem mij heilig voor,
mijzelf nooit meer zo voort te jagen
(maar of dat lukt?)
want zeg nu zelf...
het is al perfect...
(ik vraag me af, terwijl ik dit typ
of iemand dit herkent
of ben ik de enige, nee toch?)
ik wens je een fijne dag
(ik ga straks heel voorzichtig
maar eens verder met de opdrachten..)
-X-
Natuurlijk ben je niet de enige. Een heeeel herkenbaar verhaal, misschien iets menselijks? (of iets vrouwelijks?)
BeantwoordenVerwijderenFijne dag, Maaike
Ik ken dat niet zo maar ik ontwerp ook niet zelf , ik ben meer een goede namaker. En met lapjes werken is makkelijker denk ik. Ik legde lapjes voor de het patroon op de grond bij elkaar, loop er de hele dag eens langs, verander wat en nog weer wat en als ik er niet uitkom laat ik Thom kijken en dan valt de puzzel uiteindelijk wel in elkaar. Soms haal ik een lapje erw ee af hooromdat het het toch net niet is. Maar de stress erbij ken ik gelukkig niet. Doe maar rustig aan vandaag, af en toe een rondje om het huis helpt ookw el misschien..
BeantwoordenVerwijderenJawel, heel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenZolang ik mijn eigen ding maak, is er geen vuiltje aan de lucht. Maar als er dan een opdracht komt, zo van: ik wil wel zo'n schapenkussen, maar dan met paars en bloemetjes. Tja, dan slaat de twijfel toe. Want is de kleur paars die ik heb uitgezocht, wel de kleur die bedoeld wordt. En die bloemetjes... weet je wel, hoeveel verschillende bloemetjes er zijn... Pfff!
Ook ik laat me veelvuldig vertellen dat mensen het leuk vinden wat ik maak, en anders niet bij me komen bestellen. En dat vertel ik me mezelf natuurlijk ook vaak genoeg. Maar toch...
Jaaaaaa, dat herken ik wel. Ik verstuur het liefst persoonlijke zelfgemaakte kaarten. Dan komt de tijd dat die kaart op de post MOET. Mwah, denk ik dan. Toch verstuur ik 'm. (wel een foto gemaakt). En als ik die dan later terug zie denk ik Mwah (met een iets hogere toon), heb ik dat gemaakt.En dat geeft me ook de moed om er mee door te gaan al is het vaak tobben en zuchten geblazen.
BeantwoordenVerwijderenLieve Ingrid ga moedig voort en verder. Ik geniet elke dag van je kostelijk geschreven blog. Met hartegroet van TanteJo
Perfectionism is the enemy of creativity and Joy- brene Brown
BeantwoordenVerwijderenEn als altijd Loesje: Als je loslaat heb je beide handen vrij
En ik ken die quotes natuurlijk om dat ik zeg maar, best wel iets zo af en toe herken.... Soms...
Deze van haar facebookpagina (ken je de tedtalks van Brene Brown? Kijken!)
BeantwoordenVerwijderenhttps://www.facebook.com/photo.php?fbid=763668520314926&set=a.194293500585767.58946.188471851167932&type=1&relevant_count=1
Ooh Ingrid.. (opgeluchte zucht).. Ik ben zó blij dat jij dat ook hebt! Tenminste.. ik snap dat het hartstikke rottig of irritant of frustrerend of alle drie voor je is, dat gevoel, maar ik herken het helemaal! Ik illustreer ook en als ik gewoon een beetje lekker bezig ben voor muzelluf; niks aan het handje, maar als het voor een opdracht is; huuu! paniek en onzekerheid slaan toe. Wat is dat toch?
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je eerlijkheid! liefs van Mip
Hoi Ingrid,
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar, maar idd ze vragen je niet als ze je werk niet leuk vinden! en tot nu toe werkt het prima als je gewoon jezelf blijft toch? Ik vind je berichten echt top! en je boek ook! gezien het bijna overal uitverkocht is... heel veel anderen met mij denk ik! Dus wees trots op jezelf! en ga zo door...
Groetjes Lisanne
Ik denk -weet wel haast zeker- dat je opdrachten krijgt om wat je kan. Niet om wat je zou kunnen. Ik snap het hoor. Herken het. Maar je werk en ideeen zijn goed. ♡
BeantwoordenVerwijderenHayHay!
BeantwoordenVerwijderenEn weer heeeeeeeel herkenbaar :-)
Dat perfectionisme en het graag goed willen doen, dat kost energie en geeft stress. Gelukkig heb je een goede manier gevonden om te weer los te laten en te ontladen. Ik moet mezelf letterlijk STOP toe roepen, anders laat ik me compleet meeslepen.
Tja dat is het gevaar van handwerken en creativiteit ;-)
Maar gelukkig brengt en geeft het heel veel moois!
Je maakt immers prachtige creaties!
Happy Friday!
Liefs Danielle
ahappymess.blogspot.nl
Heel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenHai Ingrid, ja ook ik herken dit volledig. In het begin had ik het ook met bloggen. Is wat ik zojuist gemaakt heb wel blogwaardig? Zit daar iemand aan de andere kant van het scherm op te wachten? Veel doen helpt bij mij, met als gevolg dat bloggen nu heel makkelijk gaat en eigenlijk alles wat ik maar er wel op komt. Maar voor een tijdschrift… ik zou opnieuw dezelfde vrees hebben, net zoals jij. Veel doen zal zeker helpen, en een rondje lopen ook :). Even voorleggen aan een goede vriendin wil mij ook nog wel eens helpen, die weet van niks en geeft dan een hele pure reactie. Je neergesabelde ideeën niet weggooien, helpt ook. Morgen is alles vaak anders. Veel plezier! xx
BeantwoordenVerwijderenJa hoor, herkenbaar! Zozeer zelfs, dat ik niet eens een blog, etsywinkeltje of wat dan ook begin. Want wie zit er nu op mij te wachten. Er wordt al zoveel moois gemaakt en geschreven. Dus volg ik de leuke blogs, antwoord hier en daar en wat ik maak blijft voornamelijk binnenshuis!
BeantwoordenVerwijderenSucces met je opdracht!
Groetjes Monique
Kijk, je bent je er in ieder geval al bewust van. Dus dat is de eerste stap.
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk herkenbaar... De rollercoaster die de waan van de dag weergeeft...en gelukkig uiteindelijk altijd weer door een roze wolkje raast om rustig tot stilstand te komen.
BeantwoordenVerwijderenWeet je wat juist nou zo mooi is aan jou.... dat je niét perfect bent. Als ik door je boek blader of je mooie foto's kijk dan zie ik geen perfectie. Misschien is dat het wél naar jouw gevoel maar als ik iets zie en denk...ja kan ik ook of ja dat ga ik ook maken, dan is het goed. Want als het er té gelikt en gemaakt uit zou zien, dan zou ik het boek wegleggen en afhaken en denken.... laat maar. Een heel verhaal maar je snapt vast wat ik bedoel.
BeantwoordenVerwijderen't Is een en al herkenbaarheid wat ik bij jou tegen kom. Zowel in je blog als in je boek. En dat maakt het voor mij helemaal perfect!!
BeantwoordenVerwijderenHihi, dacht je dat je uniek was?
BeantwoordenVerwijderenECHT NIET!!
In het gevoel niet (zie ook de reacties hierboven), in de rest vind ik je wel uniek :-) Dus ga lekker zo door en laat je niet kisten!
Heel herkenbaar...! Ik ben vaak jaloers op mensen die van hun hobby hun beroep hebben gemaakt. Maar dan herinner ik mezelf er aan dat ik dingen die verplicht zijn of aan (vaak mijn eigen te hoge) eisen moeten voldoen helemaal niet meer leuk vind. En dat ik juist zo'n plezier heb in vrijblijvend fröbelen omdat niets moet en alles mag. En dan lijken mijn day job en mijn hobby opeens zo slecht nog niet voor mij ;)
BeantwoordenVerwijderenIk heb een allerlei verschillende luchtbellen in mijn arsenaal. Mijn perfecte-relatie-luchtbel, de perfecte-moeder-luchtbel & ook de perfecte-creatie-luchtbel inderdaad. Het kan erg variëren hoe groot ze worden en hoe lang het duurt voordat ik ze doorprik. Of een ander dat doet ;-)
BeantwoordenVerwijderenLaat je niet gek maken door jezelf. Wat jij bedenkt, wat jij maakt, wat jij schrijft, is prachtig. Ik geniet van jouw blog en ben best wel eens jaloers op jouw creativiteit.
BeantwoordenVerwijderenAch ja, de Perfectie Valkuil! Ik ken hem goed...
BeantwoordenVerwijderenHeeel herkenbaar! Ik heb ook al geleerd dat als ik iets lelijks maak (denk ik) het de dag erna best wel mee kan vallen. Soms schrik ik dan zelfs (positief)...
BeantwoordenVerwijderenGeniet van je geweldig uitzicht!
En madammen die al een boek hebben uitverkocht mogen best wel wat minder streng voor zichzelf worden hoor!
Liefs Els
Ja hoor, herkenbaar. Maar je doet het geweldig. En is die taalvout op de kaart met opzet? Ik moest er in ieder geval hartelijk om lachen.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Barbara.
Of iemand dit herkent? Herkenning in hoofdletters. Wat zeg ik: dikgedrukte, onderstreepte hoofdletters.
BeantwoordenVerwijderenJij maakt moois. Jij laat eigenheid zien. Ga zo door!
Fijn dat je zo open bent hoe je tot de perfecte rubriek komt (want dat is tie). Ik herken het helemaal, en dat is zo fijn, dat even te delen. Dankjewel!
BeantwoordenVerwijderen( ben benieuwd welk tijdschrift het is…)
een groet Inge