Le petit museé de madame Dubois #2

Zo af en toe open ik eens het blik met de papieren

die ik een tijd geleden vond, een heel leven in een blik,

bewaard in een keukenkastje van, zo stel ik me voor,

het huis waar madame Dubois (zo heet ze niet echt hoor)

haar hele leven gewoond heeft.

Een oud huisje met wat schuren en land ergens op

het platteland van Nord-pas-de Calais in Noord Frankrijk..

Zij woonde daar met haar ouders, haar vader was boer

(hoewel het nauwelijks naam mocht hebben)

en verkocht zijn groente en eieren op de plaatselijke markt.

Dat was tevens ook het enige uitstapje van de week,

met vader mee op de kar, getrokken door een oude koppige ezel..

Haar moeder deed alle dingen in en rondom het huis

(moet je voorstellen hoeveel werk dat was,

zonder wasmachine, het hout hakken voor de haard,

groente inmaken voor de winter dat soort dingen..)

Mevrouw Dubois, laten we haar Marie noemen,

is wel naar de lagere school geweest ,

zie je haar lopen op weg naar school,

met haar lange vlechten en verstelde jurk door de velden?

Zij vond het heerlijk daar, maar haar ouders zagen er 

niets in haar naar een vervolg opleiding te sturen,

nee, ze moest thuis helpen en later voor haar ouders zorgen.

Hoewel zij altijd een oogje had op de vrolijke zoon 

van de bakker, die zo heerlijk naar zoete broodjes rook,

en wie haar altijd deed blozen als hij aan haar vlechten trok,

heeft zij haar liefde nooit kenbaar gemaakt..

(hij trouwde later met de dochter van de schoolmeester)

Zij zorgde voor haar ouders tot ze overleden.

Marie bleef in het huisje wonen en trouwde met

een wat oudere, beetje zurige zuinige man,

die bij de kolenfabriek werkte.

Hij deed haar een aanzoek toen ze al in de 40 was

en het leek een praktische oplossing voor beiden.

Zij deed het huishouden, hij nam elke week

keurig zijn loonzakje mee naar huis..

Zo leefden ze samen een ietwat vreugdeloos leven,

in het huisje van de ouders van Marie.

Geld was er nauwelijks en alle uitgaven werden 

tot op de cent toe bijgehouden..

Zo aan de rekeningen te zien werd het geld uitgegeven 

aan praktische zaken, hoewel Marie droomde van mooie dingen..

Eenmaal werd er wat nieuw meubilair gekocht,

Marie stond erop om wat oude meubels van haar ouders

te vervangen, haar man vond het onzin,

een tafel is een tafel, maar zij spaarde het geld

van het strijkwerk wat ze deed voor anderen op,

net zolang tot ze de glimmende houten tafel kon kopen,

die naar haar glimlachte in de etalage van de meubelwinkel.

(ze heeft hem nooit gebruikt, stel je voor

dat er iets mee zou gebeuren..)

Ondanks dit ietwat sombere beeld wat ik krijg van Marie

denk ik dat Marie een tevreden vrouw was..

Zij was een dromer, in het blik kom ik steeds kleine

dingen tegen die getuigen van een grote fantasie.

Plaatjes van vrouwen in mooie jurken, kaartjes van

verre onbereikbare oorden, die anderen haar zonden.

(eenmaal bezocht zij zelf Lourdes, maar dat is weer

een ander verhaal)

Zij leefde in gedachten een prachtig leven,

en met deze geruststellende gedachte kan ik het blik 

weer sluiten, totdat ik het weer eens tegen kom in de kast..

Ik wens je een fijne dag

-X-

nb. dit heb ik natuurlijk allemaal zelf verzonnen,

en is zeer waarschijnlijk ook absoluut niet waar :)