Blue skies, laundry and pegs..

Altijd als ik naar het buitenland ga,

haha, zo klinkt het alsof ik af en aan het land verlaat,

dat is natuurlijk helemaal niet zo, maar goed,

als ik dan ga, verheug ik mij op de wasknijpers..

(ach, zo heeft iedereen zijn eigen pleziertje, nietwaar?:)

Mijn hart springt altijd op van een goede waslijn 

met wat wapperende was eraan.

Wat de waslijnen betreft werd ik niet teleurgesteld,

overal zag ik ze, nu hebben ze in Marrakech

overwegend platte daken en veel zon, dus dat is 

natuurlijk bij uitstek een prachtige plek.

Maar wasknijpers...ik heb ze niet gezien behalve bij

het hotelletje in de Atlas, maar dat was dan ook

van een Franse eigenaresse..

Overal flapten ze de was zomaar over de lijnen heen,

wat steeds opnieuw een mooi beeld opleverde,

maar waarbij ik steeds een lichte neiging voelde

om ze mooi recht op de lijnen te hangen..

Het scheelt ook een hoop strijkwerk, lijkt mij.

(hier spreekt de was-neuroot in mij :)

Het allermooiste was moment zag ik in de bergen,

waar een vrouw de was in een riviertje deed,

en de feestelijk gekleurde schone stukken op de 

rotsen te drogen legde.

Ik heb er geen foto van gemaakt, sowieso niet van mensen

die bezig waren met hun dagelijkse dingen,

het voelde als een inbreuk op hun leven, ik zou het ook niet 

fijn vinden als ik hier mij ramen sta te zemen

(als voorbeeld, dan) en er gaat een toerist

een foto van mij maken, als een soort Hollandse folklore..

Dus ik zocht naar wasknijpers,

in de vele piepkleine winkeltjes, vaak zomaar een paar

vierkante meter, overvol met allerlei huishoudelijke dingetjes.

Ik vond van alles, houten lepels, een theepot,

goudkleurige taartvormpjes, maar geen wasknijpers..

Ik heb er ook niet naar gevraagd, de verkopers 

zouden me allerlei andere  dingen aangeboden hebben,

en ik zou het dan een beetje sneu hebben gevonden,

om dan uiteindelijk niets te kopen..

Deze waslijn past misschien niet helemaal in het verhaal,

maar is wel van een bijzondere schoonheid.

Dit was in een feministisch centrum, 

midden in de oude stad, in een prachtig gebouw.

Overal hingen posters met teksten die hier

niet misstaan zouden hebben in de jaren 70.

Zo van; je hoeft niet naar je man te luisteren en 

het huwelijk is geen gevangenis..

Enfin, met enige weemoed kijk ik naar de blauwe lucht,

die ik hier nog niet gezien heb sinds we terug zijn gekomen..

En wasknijpers of niet, ik zou mijn was,

die hier aan een armzalig rekje in het trapgat hangt,

met wasknijpers, dat wel, zo inruilen voor een waslijntje daar..

En mocht het nu allemaal op niets uitlopen hier

(je weet het maar nooit ;)

dan kan ik altijd nog naar Marrakech gaan

met een container vol wasknijpers en ze daar in zo'n piepklein

winkeltje gaan verkopen.. (met gratis ophang advies, haha)

Ik wens je een fijne dag en natuurlijk wat zon

en een blauwe lucht, zodat je je was buiten op kan hangen!

-X-