Bye bye..

Vanuit het pension keek je aan de achterkant

tegen een hoge, steile, rotsachtige bergwand aan,

in de avond zag je dan in de verte af en toe de lampen

van een auto, die naar beneden reed.

Op een zonnige middag besloten wij die weg naar

boven te rijden, ik denk dat ik de hele weg mijn adem

inhield, zo smal, zo hoog, zo spectaculair..

Eenmaal boven gekomen (pfff) reden wij een gebied in,

van een onwerkelijke schoonheid..

Er stonden eeuwenoude olijfbomen, er liepen

her en der koeien en ezels los, en het was er zo stil..

Wij reden voorzichtig verder, omdat de koeien

zomaar over het weggetje (met vele gaten er in) liepen,

maar ook omdat het enigszins ongepast leek,

met een auto hier door heen te rijden..

Op een gegeven moment zagen wij een klein tafeltje

langs de weg, met een parasol erboven, de vrouw

die erbij hoorde sprong zowat voor de auto, hello, hello,

riep ze en begon omstandig haar waren aan te prijzen..

(ik had zomaar de indruk dat hier niet zo vaak

toeristen kwamen)

Natuurlijk stapten wij uit de auto, kochten wat 

amandelen bij haar stalletje en wat knalgroene soort van pruimen,

ze liet ons van alles proeven en P moest haar

kleine moestuintje bewonderen..

Bye bye schreeuwde ze met schelle stem, toe we weg reden. 

Oh het was zo grappig, echt, ze stond als een malle 

te zwaaien, alsof we verloren familie waren..

Een eindje verderop parkeerden wij de auto

bij een veld met allemaal oude waterputten, 

en terwijl wij daar zo zaten wenste ik dat ik even 

de tijd als een gordijn opzij zou kunnen schuiven..

Dan zou ik gezien hebben dat de vrouwen het water uit 

de putten haalden met een emmer..

(niet zo'n blauwe van plastic natuurlijk..)

Dan zou ik gezien hebben dat er prachtige oude 

kleden tussen de bomen hingen om te luchten,

dat een oude vrouw ze ophaalde en op haar rug bond.

Dan zou ik gezien hebben dat iemand

zijn boot helemaal over het steile weggetje zijn boot

naar boven had gesleept, misschien met het wonderlijke idee

om hem daar ooit eens op te knappen..

(nu ligt de boot al jaren en lijkt vergroeid met de omgeving)

Dan zou ik gezien hebben dat er een kromgegroeide 

oude vrouw met een enorme bos kruiden op haar

rug, over het weggetje liep..

Maar toen realiseerde ik me dat dat eigenlijk helemaal 

niet nodig was, van dat gordijn van de tijd..

want dit alles was daar, schijnbaar onaangeraakt 

door de tijd, vroeger en nu kwamen hier samen..

Dus wij zaten daar nog een uurtje of wat,

ik verzamelde wat moed om het bergweggetje weer

af te dalen..en toen ik die bij elkaar had,

vertrokken wij..

Wij reden langs het amandelvrouwtje,

om aan de lange maar wonderschone afdaling te beginnen.

Bye bye riep ze en ze zwaaide alsof haar leven ervan af hing..

Ik wens je een fijne dag

en natuurlijk zeg ik; Bye bye ;-)

-X-