Cats of Istanbul.

Laatst kwam mij ter ore dat de katten die ik 

achterliet in Driewegen toen ik daar weg ging

waren overleden en hoewel ik ze daar liet omdat ze oud

waren en ik niet met ze rond wilde gaan slepen,

raakte mij het toch, ik was dol op die katten..

Mijn hele leven lang heb ik ze gehad behalve de laatste jaren.

(En dat was ook maar beter, met al dat verhuizen)

Ik mis het ook, het heeft iets ongelofelijks gezelligs,

een kat in huis, maar wat ik vooral mis is dat ik er

tegen kan babbelen, want ik praat tegen elke kat

die ik waar dan ook tegen kom

(het gaat gewoon vanzelf, ik moet even iets zeggen)

In Istanbul kon ik mijn lol op, overal, echt overal

zijn katten en dan niet van die zielige zwerfkatten,

nee, er wordt blijkbaar goed voor ze gezorgd.

Ze leven wel op straat maar ze zien er goed uit,

overal zie je bakjes met eten staan en bovendien 

hebben ze soort hokken, die er een beetje uit zien

als konijnenhokken, maar dan wat ruimer,

met kussentjes erin, waar ze in kunnen slapen.

(een soort katten-flats, echt heel goed bedacht)

Elke keer als ik er eentje zag, maakte ik er een foto van

(ik laat er maar een paar zien) en maakte ik even

een praatje, ik krijg natuurlijk nooit antwoord,

maar dat is misschien wel het charmante ervan.

Bij het appartement waar wij logeerden kwam ik elke keer

een zwart witte kat tegen, helemaal niet schuw.

Op een gegeven moment gaf ik hem wat stukjes kaas

(ha jongen, wil je iets te eten, wacht even dan :-)

en daarna zat jij elke keer voor de deur te wachten

als we terugkwamen...(hallo zeg, ben je er weer)

Een keertje kwamen wij terug, ik zag de kat nergens,

toen ik uit het raam van het appartement keek

(dit was het uitzicht als je naar rechts keek)

en nog een keer goed keek, zag ik...neee..oohh..

de kat lag op het randje van een vensterbank te slapen.

Ik kreeg zelf gewoon een wiebelend gevoel in mijn benen

(wat ik altijd heb op hoogte..) bij het beeld.

Af en toe zag je de staart een beetje naar beneden zakken,

ik had een sterke neiging om hem te roepen

en te zeggen; kom eens snel naar beneden, jij (ben je gek?)

Dat deed ik natuurlijk niet om hem niet te laten schrikken,

maar ik heb uit het raam zitten kijken 

totdat hij in het aftandse pand verdween (pfff)

Toen hij eenmaal wat lager zat heb ik hem 

nog wel even toegesproken en gewezen op de gevaren 

van het Te hoog slapen op vensterbanken..

Zoals je ziet dacht hij: huhu en jaja, kom nu 

maar op met die kaas van je..

Op het moment pas ik op de kat van de buren,

dat is gezellig, af en toe komt ze even buurten en geef

ik haar een schoteltje melk en informeer ik naar haar welzijn

(ik heb de indruk dat het allemaal prima gaat)

want ik mis het wel hoor, een kat..

Ik wens je een fijne dag

-X-