Laundry love..

Als je al zo'n bijna 2000 blogberichten hebt gemaakt

(kan je dat geloven 2000, als je dat tegen mij gezegd had

toen ik begon met bloggen zou ik gezegd hebben

maar waarover dan, haha) komen er natuurlijk

een aantal onderwerpen regelmatig voorbij...

Eentje daarvan is de was, ik heb geen idee waar mijn 

liefde voor wasgoed vandaan komt, maar mijn hart

springt altijd op van een goede waslijn..

Zoals deze in een buurtje in Istanbul, P. had het idee

om hier heen te gaan, hoewel het niet bepaald een

toeristische wijk is en we best wat moeite moesten doen

om er te geraken..

Eerst moesten we een bus zoeken op zo'n groot plein,

met tientallen ronkende bussen, in de brandende zon.

Het was een drukte van belang, zeg maar chaos..

na een tijd zoeken en vragen propten we onszelf

in zo'n overvolle bus (helemaal niets voor mij, maar ik 

doe in dat soort situaties altijd gewoon alsof

ik er niet helemaal echt ben en loop blind achter P aan :-)

We stapten wel op de juiste plek uit, er zijn altijd mensen

die willen weten wat je gaat doen, en je de weg willen wijzen..

De wijk was volkomen in verval, maar je kon zien

dat het er ooit prachtig geweest moest zijn.

Wij bestelden soep in een cafeetje, die zo vet was,

dat ik het niet weg kon krijgen, zelfs niet voor de beleefdheid..

Daarna wandelden we wat rond, het leven speelde zich

voornamelijk op staat af, overal speelde kinderen,

zaten vrouwen met elkaar te kletsen..gewoon tussen 

de rommel op straat, maar iedereen leek er volkomen

tevreden mee, er heerste een kalme rust in het wijkje..

Het allermooiste vond ik natuurlijk de waslijnen 

die tussen de huizen gespannen waren.

Overal wapperde de was als vrolijke vlaggen..

Aanvankelijk voelde ik een enorme aarzeling om het 

wasgoed te fotograferen, het lijkt toch wel erg persoonlijk..

Maar ik was er zo door betoverd dat ik uiteindelijk

toch mijn camera pakte, ik dacht dat als men het niet

goed zou vinden ik dat wel zo horen..

Maar niemand leek op mij te letten, dus ik nam de 

ene foto na de andere, totdat ik het gevoel had dat ik 

werd bekeken, ik keek op en daar hing een oude vrouw uit het raam.

Druk schreeuwend en gebarend naar mensen op straat,

ineens had ik oogcontact met haar, ik maakte een gebaar

naar mijn camera en ze knikte, even een klein moment

van verstandhouding, alsof ze begreep waarom ik de 

foto's nam, misschien werd ze wel net zo blij

van het vrolijke wasgoed aan de lijnen als ik..

Ik wens je een fijne dag

-X-