Bridges to cross..

Ken je dat gevoel, hoewel lastig om te omschrijven,

dat in het landschap van het gewone dagelijkse

leven altijd weer iets in de verte is, een brug om

over te steken, waar je je zorgen over maakt, of op 

zijn minst tegenop ziet om hem over te steken?

Ik probeer de brug altijd zo klein mogelijk te

maken, of gewoon de andere kant op te kijken..

Dat lukt meestal helemaal niet, ik ga in gedachten

vaak al op de brug staan en dan stel ik me voor,

hoe ik hem over zal steken en wat ik ga zeggen 

tegen de mensen die ik daar op tegenkom..

Zo'n eindeloos gesprek in je hoofd waarbij je

steeds opnieuw allerlei verschillende scenario's 

bedenkt en je antwoorden probeert aan te scherpen,

alleen zegt er nooit iemand iets terug..

Dat is werkelijk een enorme tijdverspilling en 

al helemaal niet mindfull maar het is lastig te stoppen..

Ik denk ook altijd als Dit maar achter de rug is,

dat er dan een eindeloos leeg landschap 

voor mij uit zal strekken waar ik zorgenvrij en 

mij goed voelend door heen zal wandelen..

Gek genoeg heb ik dat punt nooit bereikt,

hoewel ik daar enorm naar uit zie,

ik voel wel even de opluchting dat ik erover heen ben,

maar dan zie ik in de verte al weer een andere,

eentje die ik niet had zien aankomen, of waar 

ik nog niet eerder aan had gedacht..

En ik zou ondertussen moeten weten dat ik 

capabel genoeg ben om zo ongeveer welke brug

dan ook, groot, klein, stevig of wankel over te steken.

Ik deed het immers al vele malen, en ze bleken

altijd te doen en niet zo spannend als in gedachten.

Maar ik kan verlangen naar het moment,

dat ik kan genieten van het landschap, en kan denken,

wat ligt hij daar mooi in de verte, ik steek

hem wel over als ik er ben aangekomen..

Ik wens je een fijne dag en succes met alle 

bruggen op je pad en Hup eroverheen ;-)

-X-