Op pad..

Soms vraagt het moed om optimistisch te blijven

en elke dag weer je weg te vervolgen.

Dat kan zijn om persoonlijke redenen maar ook 

de dingen die gebeuren in de wereld kunnen zo overweldigend

zijn (dat heb ik wel eens) dat je bijna de neiging hebt om

huilend ter aarde te storten (zoals wij wel eens grappen)

Het politieke klimaat, hongersnood, mensen op drift,

de dreiging van aanslagen, het smelten van het poolijs,

oh oh, het kan je niet ontgaan, ook al ben je een nieuwsmijder..

Ooit reed ik op de ring rond Parijs, daarlangs stonden

de meeste grauwe, afgeragde flats die je maar kunt voorstellen,

maar aan een van de balkons hing, in die grijze sombere

omgeving, een bak met roze bloemetjes als een baken,

 dat vond ik zo ontroerend..

Als je hele omgeving, grijs, lawaaierig en deprimerend

is en dan toch je eigen paar vierkante meters zo opfleuren,

dan heb je de moed om optimistisch te zijn en ben je bereid

de wereld iets mooier te maken ondanks alles.

Ik denk regelmatig aan de vrouw, het moet bijna 

wel een vrouw zijn,  die in al die somberheid

haar plantenbak verzorgt en de bloemen water geeft.

En ik volg haar voorbeeld, niet dat ik een balkon heb

met een plantenbakje maar ik probeer net zo moedig

te zijn om optimistisch te zijn om elke dag de dingen

wat op te fleuren en de moed te vinden

om weer op pad te gaan..

Ik wens je een fijn weekend

-X-