Casa

Ooit ging ik eens naar Italië op vakantie, daar heb ik 

bijzonder goede herinneringen aan (ergens ver verstopt in

mijn blog schreef ik er nog wat over) 

Ik vond het gebied waar we waren betoverend mooi,

de olijfboomgaarden, de prachtige dorpjes met de oude

soms ietwat vervallen huizen (ik ben dol op vervallen

en versleten dingen) de was aan de balkons..

Ooh die was, echt zo geweldig, alleen al daarom :-)

Het drukke gebaren en het praten van de mensen,

het eten (ooh) en de fantastische koffie en natuurlijk de

overweldigende natuur, kortom ik vond het geweldig..

Dus toen P. mij gisteren een linkje stuurde met daarin

een artikel over de oproep van een Italiaanse burgemeester,

om in zijn dorp te komen wonen, maakte een soort van

opwinding zich van mij meester (het artikel lees je hier)

In gedachten ben ik gisteren wel tien keer daar naar

toe verhuisd en elke keer weer terug omdat het natuurlijk

een onzinnig plan is, ik kan helemaal niet zomaar 

mijn koffer pakken, een huis uit kiezen en daar

op een bankje gaan zitten breien, hoewel het wel

ongelofelijk aantrekkelijk klinkt allemaal.

(Vooral dat er gezegd word dat er niets te doen is,

er lekker eten is en de mensen vriendelijk zijn,

ik heb af en toe een groot verlangen 

de hele Randstad te laten voor wat het is )

Enfin, het was een heerlijk idee en ik heb me er

gisteren goed mee vermaakt, de vraag die trouwens 

steeds op de achtergrond aanwezig was, was; 

hoezo geen mensen die er willen wonen er zijn toch

zoveel mensen op de wereld 

die een veilig heenkomen zoeken?

Ik wens je een fijne dag

-X-