De loop der dingen

Van de week bewerkte ik deze foto's, die ik een paar

weken geleden nam, of eigenlijk nam P. ze, van mijn 

dochter Judith en mij in de tuin van mijn moeder.

Het was op de dag voordat ze 's nachts een kleine beroerte

kreeg en in het ziekenhuis werd opgenomen.

Het was een bijzondere dag, drie generaties vrouwen

even bij elkaar, dat komt bijna nooit voor en daarom

een gedenkwaardig fijne herinnering..

Toen ik van de week naar de foto's keek, dacht ik na 

over mijn plaats in de familie en hoe de dingen langzaam 

verschuiven, hoe de verhoudingen veranderen.

Mijn kinderen zijn al jaren de deur uit en hebben eigen 

levens, waar ik natuurlijk wel af en toe deel van ben

en waar ze dingen over vertellen maar van het grootste

deel weet ik helemaal niets (en dat is ook goed zo)

Ook merk ik dat zij af en toe zorgen over mij hebben,

en mij raad geven over dingen, je zou kunnen zeggen

dat we nu een min of meer gelijkwaardige relatie hebben.

Hoewel zij mijn moederlijk aandacht en soms advies

(hoewel ik niet het type ben wat gauw zou zeggen wat iemand 

moet doen, ik luister naar ze, probeer hun keuzes te begrijpen 

en ze daarin te bemoedigen) zeker nog kunnen waarderen.

Dan heb je mijn moeder, waar, onder andere ik, nu 

zorg voor hebben, veel zorg, mag ik wel zeggen.

Ze verblijft nog steeds in het ziekenhuis, maar kan,

met heel veel hulp, over een paar weken naar huis.

Dat idee jaagt mij wat schrik aan omdat wij allemaal

ver weg wonen en het eigenlijk niet meer verantwoord is

maar wij willen allemaal haar wens respecteren.

Van haar krijgen wij geen moederlijk zorg meer, zij stelt

zich volledig afhankelijk op van anderen, heel ingewikkeld.

Er is dus duidelijk een verschuiving gaande in de verhoudingen,

soms moeilijk maar er schuilt ook een schoonheid in,

om zo deel uit de maken van de loop van het leven..

Och jee, dat klinkt wel heel filosofisch, toch ervaar ik het zo.

Ik ben benieuwd of iemand zich hier in herkent..

Ik wens je een fijn weekend

-X-