Pagina's

vrijdag 6 juli 2018

Er komt niets meer..


Gisteren gingen wij een dagje naar mijn moeder,
dat zijn lange intensieve dagen, waar ik tegelijkertijd naar
uit- en tegenop zie, ik vrees altijd voornamelijk hoe we
haar aan zullen treffen, hoewel ik natuurlijk best 
weet hoe ze er aan toe is.
Zij is een zielig hoopje mens geworden, brandende 
mager, ze was altijd een struise vrouw zoals ze dat 
zo mooi zeggen, en ze kan niets meer, behalve liggen.
Eerlijk gezegd is het niet om aan te zien, in ieder 
geval niet voor mij maar ik kijk natuurlijk toch.
Tussen de middag gaan we altijd even naar een 
schuur in Kapellen, een Belgisch dorp daar in de buurt,
in die schuur verkopen ze fruit en groente, echt heel leuk.
Daar viel mijn oog op deze Maria, die daar hangt
tussen de harken en de schoffels, ik liep er even heen,
en maakte deze foto.


Hoewel ik niet gelovig ben opgevoed, heeft een 
Mariabeeld een sterke aantrekkingskracht op mij,
altijd al gehad, en ik zet altijd kaarsjes neer in elke 
kerk waar ik kom, en dan praat ik wat tegen haar.
In gedachten natuurlijk, misschien heb ik toch wat genen
van, de voor mij grotendeels onbekende katholieke
Belgische vader, je weet het niet, toch..
Deze keer vroeg ik haar om een zacht en snel einde voor
 mijn moeder, of verder lijden haar bespaard kan worden.
Ik heb geen idee of het helpt maar het voelt troostrijk.

Later gingen wij nog even terug naar mijn moeder,
ik vroeg waar ze nog op hoopte, het antwoord was,
dat ze graag op een ochtend wakker zou worden en
dat ze dan zou kunnen zeggen; hehe, deze ellende
is over, dat zou ik willen..
Maar meteen zei ze; maar dat komt niet meer toch, 
er komt niets meer, denk je.. (ohoh, ik denk dat ook)

Op de weg terug had ik dit liedje in mijn hoofd,
I waited for something.....and nothing arrived..

Ik wens je een heel goed weekend.
-X-

14 opmerkingen:

  1. Moeilijk. Heel mooi geschreven. Sterkte.
    Grtjes Liana

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sterkte, Ingrid!
    En Maria maakt het niet uit of je in haar gelooft of niet. Zo lang ze troost biedt, is het goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zware tijden. Iedereen lijdt in zo'n situatie. wat verdrietig toch dat een leven naar zo'n einde kan gaan. Wie dat bedacht heeft... ik wens jullie allemaal sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat heftig voor je. En ook voor haar.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dat ernaar uitkijken en tegelijkertijd ertegenop zien, heb ik soms ook en dan voel ik me zo schuldig... Maar ik ben niet de enige dus die dat heeft. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo dubbel: je wilt je moeder graag zien en haar vertroetelen waar dat kan, maar dan krijg je haar achteruitgang er helaas bij. Zo verdrietig en zo moeilijk.

    Sterkte, Margaret

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lastig... Confronterend ook.
    Mooi geschreven, ik vond het fijn om te lezen.
    Heel fijn weekend gewenst!
    Lieve groet,
    Akkelien

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Sterkte. Groetjes Janny

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Prachtig verwoord. Heel veel sterkte, toegewenst.
    Groeten van Brigit

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heftige tijden. Je verwoordt het zo mooi en liefdevol. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik weet nog uit eigen ervaring van 18 jaar geleden hoe het is en hoe dubbel het kan voelen. En dat een kaarsje, bij Maria bijvoorbeeld, dan troost kan bieden, of je nou gelooft of niet. Je hebt de allermooiste wens voor haar gewenst en gelukkig kwam hij niet al te lang daarna uit.
    Prachtig geschreven Ingrid, de warmte en liefde zijn zo duidelijk.
    Xx Tink

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. P.S. Dat liedje is prachtig, ik kende het niet. Dank je wel.

      Verwijderen
  12. Wat moeilijk om haar zo te zien. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)