De bellenblaasman.

Op één van de prachtige pleintjes van Lucca, stond elke

dag een bellenblaasman, hij had enkel een emmer zeepsop

en wat materiaal om de bellen te maken bij zich.

Dat waren stokjes met draad die hij dan door het sop haalde

en dan in de lucht bewoog, er kwamen dan honderden

bellen uit die over het plein zweefden..

Op hetzelfde plein zat vaak een man klarinet te spelen, 

melancholische liedjes, dit samen met de bellen was zo

wonderlijk dat mensen bleven staan, kinderen achter de

bellen aanrenden en wij gingen zitten om te kijken.

Het was een bijna magisch gebeuren, de bellenblaasman

die compleet mindful, glimlachend, opging in het maken

van de bellen, de klarinetspeler die vol overgave speelde 

en de bellen die, het leek wel op de maat van de muziek,

rondzweefden en weer verdwenen.

Terwijl ik daar zo zat overwoog ik even om mij aan te

sluiten bij de bellenblaasman, misschien als assistente,

om, in een zwierende jurk, glimlachend, rond te gaan

met de pet om wat geld op te halen, waar we dan van

zouden kunnen leven, rondtrekkend van plein naar plein..

Maar deze gedachte spatte natuurlijk, net als alle 

zeepbellen uiteen, maar ik zal nog vaak even mijmeren

over dat moment daar op het pleintje in Lucca..

Ik wens je een fijne dag

-X-