Wandelen in Wenen

Voordat ik naar Wenen ging nam ik mij voor zo veel

mogelijk te wandelen en de weg in de stad beter

te leren kennen, ik heb zo'n dingetje op mijn 

telefoon waarmee je kan zie hoeveel stappen je zet

en mij leek zo'n 10.000 stappen per dag haalbaar.

(hoewel ik geen idee had of ik dat zou kunnen)

Het telt ook de trappen die je neemt, wat een beetje 

flauw is is dat hij de 12 trappen naar het appartement 

waar ik verbleef als eentje telde, waarschijnlijk omdat

ik hem in een keer liep, maar dat terzijde..

Dus ik wandelde, over grote boulevard, langs het 

Donaukanaal, door winkelstraten en kleine steegjes,

aanvankelijk nog met een kaart op de pak, omdat ik 

de weg wel soort van wist maar net niet helemaal :-)

Het gebeurde een aantal keren dat ik ergens liep en dan

dacht ik aah, is dit verbonden met die straat en ooh, zit het

 zo en langzamerhand werd de stad een logisch geheel

(dat was het natuurlijk allang, haha, maar voor mij)

In de eerste week maakte mijn zoon een soort van

speurtocht in het centum, ik kreeg dan foto's via What's 

app, met straten en pijlen waarheen ik heen moest, over 

elk bijzonder gebouw stond er dan een weetje bij.

Zowel hij als ik zijn dol op weetjes over straten, gebouwen

etc, hoe het er vroeger uit zag, welke functie het had 

wie er woonde, Beethoven of Mozart, dat soort dingen.

Ook spraken we af en toe ergens in de stad af, ik 

probeerde daar dan op tijd te zijn, we hebben samen met

Timo in zijn wagentje vele fijne wandelingen gemaakt.

Ik moet zeggen dat die stappenteller app mij motiveerde,

ik begon zelfs in de metro de trap te nemen in plaats van

de roltrap, dan had ik weer een extra trap, op één dag 

had ik 47 trappen, het is verder belang van geen enkel 

belang maar ik gloeide van plezier over mijn prestatie.

Uiteindelijk begon ik te wandelen zonder kaart, ik ging 

met de tram of de metro ergens heen en probeerde dan 

terug te wandelen zonder kaart, ik nam vele omwegen,

maar ik vond de weg altijd weer, soms vroeg ik het aan 

iemand, dat was een beetje smokkelen, maar zo 

redeneerde ik, dat was om mijn Duits te oefenen,

oh haha, ja natuurlijk.

Op één van de laatste dagen wandelde ik 7 kilometer

van mijn appartement naar het huis van Daan, zonder

kaart als een soort meesterproef (ach ja, je moet 

jezelf wat doelen stellen) en ik ben er gekomen..

Ondanks het feit dat ik mezelf nooit als een wandelaar

 beschouwd heb, heb ik het toch gehaald na een maand,

ruim 10.000 stappen per dag en dat vervuld mij

best met enige trots, het is blijkbaar nooit te laat 

om het beeld wat je van jezelf hebt te veranderen en

nieuwe uitdagingen aan te gaan..

(dat geeft moed)

Ik wens je een fijn weekend

-X-