Nu wilde ik mijn Koninginnedag verhaal nog even afmaken,
er zijn geen foto's van die dag dus ik gebruik er maar eentje
die een beetje bij het verhaal past, het gaat over het wel of
niet iets vasthouden en als een houten pop het kan..
Enfin, na de parade achter de fanfare aan langs alle bejaarden,
moesten de meisjes die op gym zaten, dat waren zo ongeveer
alle meisjes van het dorp, ik was er heel slecht in, maar het
was sociaal onwenselijk om niet op gymnastiek te zitten.
De gymlessen werden met ijzeren hand geleid door tante Ans
en haar assistente Lenie, in mijn beleving was er sprake
van een waar schrikbewind, oh haha, dat was waarschijnlijk
helemaal niet zo maar ik was bang van ze..
Voor Koninginnedag hadden wij een dansje ingestudeerd wat
wij moesten uitvoeren voor alle bejaarden op het grasveld.
We moesten daarbij met rood, wit, blauwe linten zwaaien
en vriendelijk lachen natuurlijk, er was ons steeds gezegd
dat wij de linten niet mochten oprapen als we ze zouden
laten vallen, maar gewoon doorgaan en werd er bij gezegd
dat het wel heel erg dom zou zijn als je ze niet vast kon houden.
Nu ja, je raadt het al, de muziek kwam nog maar net krakend
uit de boxen en bij de eerste zwaai naar boven met de
handen liet ik de linten zo in de lucht vliegen, misschien
wel van de zenuwen en ik maakte als enige het dansje af
zonder linten, ooh, als ik er nog aan terug denk, het ergste
was misschien wel dat ik ook meteen begon te huilen..
Daarna kreeg ik ook nog een preek van een teleurgestelde
bozige gymjuf, over hoe dom en kinderachtig (dat huilen)
Het hele voorval maakte grote indruk op me en ik heb
daarna altijd een gloeiende hekel aan gym gehad..
Nu kan ik er om lachen maar ik leef ook mee met dat
kleine meisje in mij dat de linten los liet..
Ik wens je een fijne dag (en als je iets laat vallen, denk
dan ach, nu ja en raap het gewoon op :-))
-X-
Wat een geluk dat je er nu om kan lachen! Jouw eigen wijze raad aan 't eind van de blog was een beter advies geweest van die juffen :-)
BeantwoordenVerwijderenOh dat vind ik echt gemeen.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk leren we onze kinderen tegenwoordig dat oprapen oke is.
En ik hoop ook dat je vandaag je linten kan oprapen. Ik laat mijne de laatste tijd nogal vaak vallen. soms sta ik er een tijdje wezenloos naar te staren voor ik ze kan oppakken. Maar ik heb er vertrouwen in.
Vroeg of laat lukt het me altijd!
Ook ik heb een blauwe maandag op gym gezeten, maar had er geen aanleg voor. Pedagogisch verantwoord lesgeven was er in die tijd nauwelijks bij, jammer genoeg. Pas toen ik in de jaren 80 een vervolgopleiding deed, heb ik gymlessen leuk leren vinden. Daar werden we namelijk op inzet en samenwerking beoordeeld.
BeantwoordenVerwijderenIk voel helemaal mee met dat kleine meisje.
BeantwoordenVerwijderenMet vallen en opstaan leren we juist heel veel.
Ik neem je wijze raad mee ... oprapen en weer verder gaan.
Fijne week verder!
Ach ik heb helemaal een beetje medelijden met het meisje van toen. Ik ben ook van die generatie die bij het bejaardenhuis met de hele school liedjes moest zingen. Of misschien was dat gewoon dorps, maar ik heb niet het idee dat die dingen vandaag de dag nog op die manier gebeuren.
BeantwoordenVerwijderenTo this day, I still have nightmares about my gym teachers. I am 62 years old. They must have been a terror around the world!!
BeantwoordenVerwijderenIk voel met je mee. Akelige herinnering waar je gelukkig nu om lachen kan
BeantwoordenVerwijderenAch ja, gymles als kind, wie kent het niet. En de hetinnering aan het geen talent hebben en de strenge gymjuf. Ik had er ook 1. Toen ik eenmaal volwassen nog eens een brief schreef kreeg ik een hele lieve brief terug.
BeantwoordenVerwijderen