Staren

Nu dacht ik eigenlijk dat ik nooit zo uithuizig was,

voor deze hele crisis, maar nu ik min of meer verplicht 

ben om binnen te blijven realiseer ik me dat ik veel vaker

de deur uit was dan ik dacht, waarschijnlijk dacht ik er 

niet over na, het was iets wat gewoon was..

Nu voel ik me vaak opgesloten in het huisje en met dit

mooie weer al helemaal, ik plan mijn wandelingen 

zorgvuldig, het is hier op de dijk nu vaak heel erg 

druk, dat was het hiervoor eigenlijk niet.

Een parade van hardlopers, fietsers, wandelaars,

gezinnen en mensen die gaan picknicken aan 

het water passeren mijn raam.

Ik zat zondag even op het bankje voor mijn huis, 

maar helaas begrijpt lang niet iedereen het concept van

afstand houden, of wil het niet begrijpen en soms liep

iemand rakelings langs mij heen op het smalle stoepje.

Elke keer sprong ik op om uit te wijken en na een 

kwartiertje gaf ik het op, buiten in het zonnetje

zitten is fijn, maar niet op deze manier..

Dus nu zit ik vaak aan het tafeltje voor het raam

waar ik naar buiten kan kijken, als ik geluk heb staat er

geen auto voor het raam of vaart er kalm een schip

door het kanaal en ik kan het niet helpen maar soms

denk ik dan; neem me me mee, gewoon ergens

anders heen dan hier, waar dan ook..

Ik wens je een goede dag, hou vol!

-X-