Televisie

Laatst stuurde mijn zoon mij een appje met deze foto's,

ze zijn natuurlijk geen wonder van schoonheid

(zoals de foto's op blogs en Instagram tegenwoordig 

allemaal lijken te zijn; sprookjeswerelden)

maar ik kreeg wel meteen een verhaal in mijn hoofd.

Hij vond de oude televisie doos op zolder van het 

appartementencomplex in Wenen waar ik regelmatig mag 

logeren, het is van de tante van zijn vriendin en hij 

doet daar onderhoudswerkzaamheden.

De doos is van een Weens televisiemerk wat allang niet

meer bestaat en ik stel me zo voor dat er ergens in dat 

complex nog een appartement is wat nooit is veranderd

sinds, laten we zeggen de jaren zestig ofzo.

Dat daar een, inmiddels oude, vrouw woont die alles

 gelaten heeft zoals het is en niet zo goed ter been is

en enkel even naar de Billa (supermarkt) in de straat 

loopt om haar boodschapjes en verder gewoon thuis is.

(de trap op lopen valt haar zwaar inmiddels)

Ze heeft wel een hondje, zo'n kleintje met een geruit dekje

aan, waar ze tegen praat en ze kijkt natuurlijk televisie..

 Precies, die oude televisie die ze in de jaren zestig kocht,

in de tijd dat het een bijzonderheid was, ineens kon

je zomaar op een scherm de wereld inkijken..

Ze heeft nog steeds twee zenders waar ze kijkt naar 

spelshows, natuurprogramma's en soms wat sport.

Niet naar het nieuws, daar is ze al lang geleden mee gestopt,

 ze heeft natuurlijk ook geen internet, waarom zou ze..

Dus de mevrouw denkt dat het goed gaat met de wereld,

zij is in zalige onwetendheid over de dingen

In ieder geval heeft zij geen idee van alle zorgen

in de wereld, behalve die van haar zelf,

zoals pijn in haar rug, of dat de televisie

het niet zo goed doet af en toe, maar een flinke

klap er op doet wonderen, echt waar..

Daar dacht ik allemaal aan toen ik de foto's van de 

doos kreeg en als ik nu weer eens in Wenen ben,

in dat appartementencomplex, ga ik toch eens goed

opletten of ik niet ergens een geheim deurtje kan vinden

van de flat waar alles is zoals het was of misschien

zie ik eens een vrouwtje met een hondje met een 

geruit dekje bij de Billa en dan zal ik denken; ah, 

dat is de mevrouw van de televisie en even naar haar

knikken en gruß Gott zeggen, want dat zeggen ze

nu eenmaal in Wenen...

Ik wens je een fijne dag

-X-