Eindeloze zondagen

Nu was ik er een tijdje niet, ik was er wel natuurlijk maar

niet hier op mijn blog, het is niet zo dat ik er niet aan dacht

aan mijn blog, dat deed ik elke ochtend even..

Maar zoals elke gedachte op het moment lijkt het alsof ik

er geen enkele vast kan houden, ze wapperen maar een 

beetje door mijn hoofd en ik zie ze voorbij komen maar

echt over iets nadenken lijkt me niet te lukken noch kan

ik een gedachte vastgrijpen en tot een conclusie komen.

Ben ik geheel onbedoeld mindful geworden; ik observeer

wat er is maar daar blijft het, geloof ik, bij, vanochtend zei 

ik wel drie keer tegen mezelf; hup zet iets op je blog Ingrid.

Als je al zoveel weken alleen bent ga je tegen jezelf praten,

ik in ieder geval wel, of ik ben nu echt een murmelende

oma geworden, dat kan natuurlijk ook..

Ik ben ook nog steeds hier in Wenen, wat ook wel het 

resultaat mag heten van mjn besluiteloze zijn, elke 

gedachte aan reizen in deze tijd laat ik voorbij drijven,

want het voelt absurd om er zelfs maar bij stil te staan,

maar blijven evengoed, dus ik dobber door de dagen heen.

Sinds mijn laatste bericht kreeg ik eerst een infectie in mijn

oog, geen idee waar het vandaan kwam, misschien van  

een oude mascara, omdat het besmettelijk was, bleef ik 

van iedereen weg en toen het na een dag of acht wat beter

ging (met tussenkomst van een oogarts en antibiotica) 

kwam er een strenge lockdown hier..

Omdat mijn zoon en familie in quarantaine moesten voor

10 dagen (allemaal goed afgelopen, gelukkig) zag ik nu

al tijden niemand en de dagen glijden in elkaar over.

Ik moet soms op mijn telefoon kijken wat voor een dag 

het eigenlijk is, want deze lockdown voelt als een 

eindeloze zondag, het weer werkt daar ook aan mee,

het is constant grijs en koud, alsof het elk moment kan

gaan sneeuwen maar er gebeurt niets, helemaal niets..

Dus ik wandel elke dag, de ene voet voor de andere

zonder een speciaal doel, ik lees, mediteer wat en ik brei.

Er komt natuurlijk een moment dat ik een gedachte moet

vasthouden en besluiten wat ik ga doen en daarmee bedoel

ik naar huis gaan maar zelfs als ik dit typ lijkt dat een 

onneembare horde, dus ik zal dit bericht maar eens posten

en een wandeling maken en dan zie ik wel,

het zal zich wel ontvouwen.

Ik wens je een goed weekend, ik zag net dat het vrijdag

is maar het had net zo goed dinsdag kunnen zijn :-)

-X-

Het woud in

 Nu kijk ik 's avonds nooit naar het nieuws, om een zekere

kalmte te bewaren voor het naar bed gaan, het zou 

zich vast kunnen haken in mijn gedachten, waardoor ik

de hele nacht, of tenminste de halve lig te tobben..

Maar een paar avonden geleden hoorde ik helicopters en 

zoveel sirenes dat ik toch dacht ik kijk even want dat is wel

erg veel ongewoon tumult, en ik las iets over een aanslag 

hier echt vlakbij, in de binnenstad.

Ik appte even naar mijn zoon Daan en hij vond al smel

meer informatie op de Oostenrijkse media, toen was het 

wel gedaan met de rust natuurlijk, door alle geluiden buiten

en door het volgen van het vreslijke nieuws.

Onnodig te zeggen dat het wel een tijdje duurde voordat 

ik sliep, zoveel vragen spookte door mijn hoofd, met name

waarom en wat bezielt die mensen, zoveel haat..

Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op en uiteindelijk

viel ik in slaap, de volgende dag moesten wij binnen

blijven en de hele dag was ik wat onrustig.

In wat voor een wereld groeit mijn kleinzoon en (natuurlijk

alle andere kinderen) op, waar gaat het heen, kan ik er iets 

aan doen, moeten we het nemen zoals het komt en een soort

gevoel van vrede in onszelf vinden (meest waarschijnlijk)

Dus ik mediteerde, deed wat yoga, ijsbeerde wat door het

appartement (dat kan, het is nogal groot) luisterde muziek

en breide de ene rij na de andere..

Ik voelde een sterke neiging om Roodkapje maar achterna

te lopen, het woud in en nooit meer terug te komen,

maar ik begrijp dat dat de oplosing niet is, ik ben er nog

niet helemaal uit wat dan wel...

Ik wens je een fijne dag, kalmte en wijsheid.

-X-