Het woud in

 Nu kijk ik 's avonds nooit naar het nieuws, om een zekere

kalmte te bewaren voor het naar bed gaan, het zou 

zich vast kunnen haken in mijn gedachten, waardoor ik

de hele nacht, of tenminste de halve lig te tobben..

Maar een paar avonden geleden hoorde ik helicopters en 

zoveel sirenes dat ik toch dacht ik kijk even want dat is wel

erg veel ongewoon tumult, en ik las iets over een aanslag 

hier echt vlakbij, in de binnenstad.

Ik appte even naar mijn zoon Daan en hij vond al smel

meer informatie op de Oostenrijkse media, toen was het 

wel gedaan met de rust natuurlijk, door alle geluiden buiten

en door het volgen van het vreslijke nieuws.

Onnodig te zeggen dat het wel een tijdje duurde voordat 

ik sliep, zoveel vragen spookte door mijn hoofd, met name

waarom en wat bezielt die mensen, zoveel haat..

Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op en uiteindelijk

viel ik in slaap, de volgende dag moesten wij binnen

blijven en de hele dag was ik wat onrustig.

In wat voor een wereld groeit mijn kleinzoon en (natuurlijk

alle andere kinderen) op, waar gaat het heen, kan ik er iets 

aan doen, moeten we het nemen zoals het komt en een soort

gevoel van vrede in onszelf vinden (meest waarschijnlijk)

Dus ik mediteerde, deed wat yoga, ijsbeerde wat door het

appartement (dat kan, het is nogal groot) luisterde muziek

en breide de ene rij na de andere..

Ik voelde een sterke neiging om Roodkapje maar achterna

te lopen, het woud in en nooit meer terug te komen,

maar ik begrijp dat dat de oplosing niet is, ik ben er nog

niet helemaal uit wat dan wel...

Ik wens je een fijne dag, kalmte en wijsheid.

-X-