Pagina's

vrijdag 29 januari 2021

Wandelen


 In Wenen heb ik eindeloos veel gewandeld, gewoon de 
ene voet voor de andere, door de stad, in paleistuinen,
parken of , waar ik dan ook terecht kwam.
Aanvankelijk liep ik met een kaart in mijn tas waar ik af
en toe op moest kijken, later nam ik hem niet meer mee
en als ik niet meer wist waar ik was zocht ik naar 
herkenningspunten vanwaar ik de weg wel wist.
Bijvoorbeeld gebouwen (hé, is dat de Stefansdom daar 
in de verte, dan moet ik die kant op) of metrostations.

Ik heb meer dan 400 kilometer gelopen, dat klinkt veel
maar ik was er ook best lang en ik had veel tijd.
Tijdens mijn wandelingen kwam ik allerlei mensen tegen,
hardlopers, mensen die wat rond kuieren (zoals ik),
mensen met honden en hondjes, mensen die recht op 
een doel afliepen, mensen zonder doel (zoals ik) kinderen
en wat mensen die zo bijzonder waren dat ik ze onthield.
Zoals een oude dame, ik heb haar getekend, die de laatst
overgebleven bloemetjes in het park plukte, ook zag ik in
het Praterpark, waar ik vaak kwam, altijd dezelfde mevrouw
met 5 zwarte hondjes aan de lijn  en één witte die losliep.
Dat vond ik echt heel leuk om in zo'n grote stad iemand
tegen te komen die ik herkende ik was altijd blij als ik ze zag.

Nu ik weer in Amsterdam ben heb ik mijn wandelflow
verloren, ik loop wel elke dag maar vaak hetzelfde rondje, 
 het voelt als corvee, iets wat ik moet doen om nog wat
conditie te houden, maar ik mis de straten en parken van 
Wenen, waar achter elke hoek het onbekende lag.

Ik wens je een goed weekend
-X-

dinsdag 26 januari 2021

Vertragen


Het allerfijnste aan mijn periode in Wenen was 
wel het feit dat ik zomaar bij mijn kleinzoon en 
natuurlijk zijn ouders op visite kon gaan, hoewel er ook 
een lockdown periode was waar het lastiger was, maar
 dan was het idee dat ze in de buurt waren voldoende.
Timo, mijn kleinzoon dus, is echt een schattebolletje,
maar dat zegt waarschijnlijk elke oma, echt zo'n lief 
en grappig kindje, hoewel hij ook heel erg goed
gedecideerd 'nein' kan zeggen als hij iets niet wil.
Wat op zich een goed ding is, dat ze een eigen wil 
ontwikkelen en ik merk dat ik dit als oma heel leuk
vind, veel leuker dan toen mijn kinderen klein waren :-)
Dus ik ging regelmatig op visite, na een aanvankelijke
aarzeling van zijn kant, hij had mij al maanden niet
gezien, was hij daarna heel enthousiast, riep oma, oma
als ik binnenkwam, ging op mijn schoot zitten en heb
ik veel met hem gespeeld en boekjes gekeken.
(wat zegt de eend? kwaaaak, goed zo, jongen)


 Omdat ik alle tijd had breide ik mutsjes, vooral de
aardbeienmuts die hij hier op heeft is favoriet, 
warme handjes, ook hier op de foto, dasjes en truitjes.
(waarvan eentje veel te kort, hij was groter dan ik dacht)
Regelmatig gingen we met Timo op stap en wat de
velen van ons kwijt zijn geraakt  als volwassene 
hebben kleine kindjes nog van nature; in het moment zijn.
Ze hoeven niet ergens naar toe, ze zijn er namelijk al,
elk moment lijkt een nieuw avontuur, iets bijzonders.
Hij wil best mee wandelen maar wel als hij elke meter
even mag stoppen om te kijken, naar een steentje (ooh)
of de tram die langskomt (de man van de tram liet het
 belletje rinkelen en zwaaide even, geweldig toch)
Of je nu wil of niet, vertragen is het motto als je op
stap bent met een anderhalf jarige en de dingen waar
jezelf langs heen zou lopen omdat je zo opgaat in je
gedachten, zorgen en haast om je doel te bereiken
blijken stuk voor stuk veel interessanter dan je dacht..

Enfin, ik kan nog wel een tijdje doorgaan over de 
geneugten van het oma zijn, maar het zou een veel te 
lang bericht worden en wie heeft of neemt daar de 
tijd nog voor, ik meestal niet, het vertragen zit niet
echt in mijn systeem, ik moet maar snel weer naar
Wenen om te gaan wandelen met Timo.
(Dat wil zeggen als de omstandigheden 
het toe laten, ohoh)

Ik wens je een fijne dag-X-

donderdag 21 januari 2021

Hoe lang duurt het eigenlijk nog?


 Regelmatig doe ik een mindfulness oefening waarbij de
vraag wordt gesteld hoelang je iets meemaakt en dat dat
eigenlijk maar één moment is, de rest is verhaal..
Dat heeft mij erg bezig gehouden in de tijd dat ik in 
Wenen was en de duur van de dingen mij soms zwaar viel.
Zo was er een lockdown waarbij ik lange tijd alleen was
in een appartement zonder mijn eigen spullen en één koffer
met wat kleren waardoor ik vaak hetzelfde aanhad.
Soms was ik dat helemaal zat, alweer diezelfde grijze trui 
aan en als ik dan toch begon te mopperen dacht ik en 
hoelang zit ik hier nu eigenlijk al alleen, zoveel dagen..
en hoe lang gaat dit allemaal nog eigenlijk duren?
Als ik dan alles in het perspectief van de tijd ging zetten
werd ik steeds ongelukkiger en kon ik me niet voorstellen
dat ik dat allemaal nog langer vol kon houden..

Daar had ik natuurlijk niks aan en ik bedacht me dat 
ik de duur van de dingen anders moest gaan bekijken,
dat was tenslotte waar de oefening over het moment
over ging, maar om enkel het moment te zien of te
beleven was voor mij toch te ingewikkeld..
Dus ik ben het per dag te gaan zien, en ik elke ochtend
dacht ik; vandaag ben ik hier alleen want we zitten in
een lockdown, wat is het plan voor deze dag?
En; vandaag kan je kiezen tussen je grijze of je blauwe
trui, welke gaat het worden? (eeh, de grijze :-)

Ik moet zeggen dat dat mij uiteindelijk goed geholpen
heeft, het inkorten van de weg die ik ga, tot korte 
wandelingen van een dag in plaats van steeds om te
zien hoe lang ik al onderweg ben en hoever ik nog 
moet gaan (hoewel je dat natuurlijk niet kan weten)

Sindsdien neem ik het per dag, per moment is voor 
echt te kort, ik heb wel wat verhaal nodig :-)

Ik wens je een fijn moment, of een hele dag, of 
een hele fijne tijd, precies dat wat voor jou werkt.

-X-

maandag 18 januari 2021

Beetje sneeuw


 Dus wachtte ik zaterdag op de sneeuw, voor het raam,
met een handwerkje en zo af en toe keek ik uit het raam,
en op de buienradar om te zien of het front al dichterbij 
kwam, dat kwam het langzaam maar zeker..
Ondertussen kreeg ik filmpjes uit Wenen van de sneeuw 
daar en van mijn kleinzoon Timo, vrolijk op een slee,
ooh daar was ik graag even bij geweest..
Maar je kunt niet op twee plaatsen tegelijk zijn dus ik 
keek verder uit het raam, die ochtend had ik wat Little
people geleend van mijn broer, hij had eens het geluk
een hele zak vol mini reizigers te vinden.
Die zette ik klaar in de tuin om er een foto van te 
maken als ze ingesneeuwd zouden zijn..


 Dus ik wachtte en ik wachtte terwijl ik ondertussen
zat te handwerken, daar ging ik zo in op dat ik helemaal
niet gemerkt had dat de eerste vlokjes naar beneden 
kwamen, sterker nog, mijn broer belde om dat te zeggen.
Oh haha, dit was dus wat mijn moeder bedoelde met haar
opmerking om rustig te gaan spelen, ze hoopte dat we
er zo in op zouden gaan dat we de sneeuw zouden vergeten.

Het waren misschien niet de dikke vlokken die ik gehoopt
had, het was een beetje miezerige sneeuw, maar fijn
genoeg, dat zeker, en het werd zelfs een beetje wit.
Vlak voordat het donker werd kon ik nog een foto nemen
van de mini mensjes en zat ik nog een uur of wat voor
het raam, gewoon een beetje te mijmeren.

De volgende dag was de sneeuw verdwenen maar zo 
gaan de dingen, zo is het er en dan is het een herinnering.

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 15 januari 2021

Sneeuw


Nu hou ik van allerlei soorten weer maar samen met 
storm en onweer vind ik sneeuw toch wel heel erg fijn.
Toen ik nog klein was vroeg ik zo ongeveer de hele
winter aan mijn moeder; gaat het al sneeuwen?
Het sneeuwde toen veel vaker, en dat is niet omdat
ik denk dat vroeger alles beter was maar het aantal 
sneeuwdagen per jaar is echt veel minder geworden.

Mijn moeder zei altijd als antwoord op mijn vraag, 
dan moet je heel stil zijn en braaf gaan spelen
 dan komt de sneeuw vanzelf, echt waar.
Oh haha, dat was nog eens een goede methode om ons
rustig te krijgen want natuurlijk geloofden wij haar
en wij zaten keurig te wachten (een uurtje ofzo ;-)
Maar als de sneeuw dan zachtjes begon te dwarrelen,
oooh, kan je je iets mooiers voorstellen..


 Eerst met kleine vlokjes, zo dat je goed moet kijken 
of het nu dan toch echt sneeuwt, dan wat groter en 
tenslotte dikke vlokken die traag naar beneden dansen.
Alles wordt langzaam wit, de geluiden worden gedempt 
en de wereld veranderd in een sprookje (in ieder geval 
voor een tijdje, als het gaat smelten is het zootje, maar
dat doet er niet toe, dat is van later zorg :-)

Gisteren las ik dat de kans groot is dat er van het 
weekend wat sneeuw gaat vallen en nu ga ik dus braaf 
wachten (en rustig zijn) want dat vergoot de kans enorm
dat het echt gaat gebeuren, dat heb ik althans
begrepen toen ik klein was...

Ik wens je een goed weekend
-X-

dinsdag 12 januari 2021

We zien wel


Nu het vandaag de laatste dag van mijn quarantiane is
(ik hop van lockdown naar quarantaine naar lockdown)
dacht ik dat het misschien wel een goed moment was
om weer eens iets van me te laten horen.
Mijn laatste bericht was wat droevig en ik had eigenlijk
niet zo'n idee wat ik daarna nog moest zeggen en heb ik
mijn hele blog geparkeerd ergens aan de zijkant van mijn
gedachten, zo af en toe dacht ik oh ja en vervolgens 
ach nee en zo verstreek de tijd..
Uiteindelijk heb ik dan toch besloten om naar huis te gaan,
nadat mijn zoon had geïnformeerd wat de rustigste dag zou
zijn om te reizen want ik kiepte achterover van de stress bij
het idee om in welk vervoersmiddel dan ook te gaan zitten.
Dat werd 2 januari en gelukkig hoorde ik een week voor 
vertrek dat een negatieve test nodig was om te gaan,
voor iedereen, dat was een opluchting.
Dus ik liet mij op de valreep testen en ik kreeg groen licht,
er waren zelfs wat mensen die bij het boarden werden 
geweigerd omdat ze niet de juiste papieren hadden..


 De terugreis was een ietwat surrealistische ervaring
met een bijna leeg vliegtuig en verlaten luchthavens.
Bij aankomst was de band leeg en stond er dat de bagage
al gelost was maar mijn koffer was er niet, na wat gedoe
bleek mijn koffer de enige van die vlucht en waren ze
vergeten die op de band te zette, pff, toch nog gevonden.
(vliegen was trouwens de enige mogelijkheid, P wilde me
nog wel ophalen met een gehuurde auto maar dat kon niet,
evenals de trein in verband met quarantaine als je naar
een oranje code gebied reist, dat zou een lange reis
zijn geworden, oh, stel je voor)
Enfin, nu zit mijn quarantaine er op en kan het normale
leven weer beginnen, eeh, wacht eens even, ik weet 
eigenlijk niet meer zo goed wat dat is..jij?
Dus ik neem het dag bij dag en ik zie wel wat er komt
(eigenlijk is dat altijd zo toch, dat je niet weet wat er
komt, dus toch nog iets wat normaal is, haha)

Ik wens je een fijne dag
(en morgen zien we wel)
-X-