Wandelen

 In Wenen heb ik eindeloos veel gewandeld, gewoon de 

ene voet voor de andere, door de stad, in paleistuinen,

parken of , waar ik dan ook terecht kwam.

Aanvankelijk liep ik met een kaart in mijn tas waar ik af

en toe op moest kijken, later nam ik hem niet meer mee

en als ik niet meer wist waar ik was zocht ik naar 

herkenningspunten vanwaar ik de weg wel wist.

Bijvoorbeeld gebouwen (hé, is dat de Stefansdom daar 

in de verte, dan moet ik die kant op) of metrostations.

Ik heb meer dan 400 kilometer gelopen, dat klinkt veel

maar ik was er ook best lang en ik had veel tijd.

Tijdens mijn wandelingen kwam ik allerlei mensen tegen,

hardlopers, mensen die wat rond kuieren (zoals ik),

mensen met honden en hondjes, mensen die recht op 

een doel afliepen, mensen zonder doel (zoals ik) kinderen

en wat mensen die zo bijzonder waren dat ik ze onthield.

Zoals een oude dame, ik heb haar getekend, die de laatst

overgebleven bloemetjes in het park plukte, ook zag ik in

het Praterpark, waar ik vaak kwam, altijd dezelfde mevrouw

met 5 zwarte hondjes aan de lijn  en één witte die losliep.

Dat vond ik echt heel leuk om in zo'n grote stad iemand

tegen te komen die ik herkende ik was altijd blij als ik ze zag.

Nu ik weer in Amsterdam ben heb ik mijn wandelflow

verloren, ik loop wel elke dag maar vaak hetzelfde rondje, 

 het voelt als corvee, iets wat ik moet doen om nog wat

conditie te houden, maar ik mis de straten en parken van 

Wenen, waar achter elke hoek het onbekende lag.

Ik wens je een goed weekend

-X-

Vertragen

Het allerfijnste aan mijn periode in Wenen was 

wel het feit dat ik zomaar bij mijn kleinzoon en 

natuurlijk zijn ouders op visite kon gaan, hoewel er ook 

een lockdown periode was waar het lastiger was, maar

 dan was het idee dat ze in de buurt waren voldoende.

Timo, mijn kleinzoon dus, is echt een schattebolletje,

maar dat zegt waarschijnlijk elke oma, echt zo'n lief 

en grappig kindje, hoewel hij ook heel erg goed

gedecideerd 'nein' kan zeggen als hij iets niet wil.

Wat op zich een goed ding is, dat ze een eigen wil 

ontwikkelen en ik merk dat ik dit als oma heel leuk

vind, veel leuker dan toen mijn kinderen klein waren :-)

Dus ik ging regelmatig op visite, na een aanvankelijke

aarzeling van zijn kant, hij had mij al maanden niet

gezien, was hij daarna heel enthousiast, riep oma, oma

als ik binnenkwam, ging op mijn schoot zitten en heb

ik veel met hem gespeeld en boekjes gekeken.

(wat zegt de eend? kwaaaak, goed zo, jongen)

 Omdat ik alle tijd had breide ik mutsjes, vooral de

aardbeienmuts die hij hier op heeft is favoriet, 

warme handjes, ook hier op de foto, dasjes en truitjes.

(waarvan eentje veel te kort, hij was groter dan ik dacht)

Regelmatig gingen we met Timo op stap en wat de

velen van ons kwijt zijn geraakt  als volwassene 

hebben kleine kindjes nog van nature; in het moment zijn.

Ze hoeven niet ergens naar toe, ze zijn er namelijk al,

elk moment lijkt een nieuw avontuur, iets bijzonders.

Hij wil best mee wandelen maar wel als hij elke meter

even mag stoppen om te kijken, naar een steentje (ooh)

of de tram die langskomt (de man van de tram liet het

 belletje rinkelen en zwaaide even, geweldig toch)

Of je nu wil of niet, vertragen is het motto als je op

stap bent met een anderhalf jarige en de dingen waar

jezelf langs heen zou lopen omdat je zo opgaat in je

gedachten, zorgen en haast om je doel te bereiken

blijken stuk voor stuk veel interessanter dan je dacht..

Enfin, ik kan nog wel een tijdje doorgaan over de 

geneugten van het oma zijn, maar het zou een veel te 

lang bericht worden en wie heeft of neemt daar de 

tijd nog voor, ik meestal niet, het vertragen zit niet

echt in mijn systeem, ik moet maar snel weer naar

Wenen om te gaan wandelen met Timo.

(Dat wil zeggen als de omstandigheden 

het toe laten, ohoh)

Ik wens je een fijne dag-X-

Hoe lang duurt het eigenlijk nog?

 Regelmatig doe ik een mindfulness oefening waarbij de

vraag wordt gesteld hoelang je iets meemaakt en dat dat

eigenlijk maar één moment is, de rest is verhaal..

Dat heeft mij erg bezig gehouden in de tijd dat ik in 

Wenen was en de duur van de dingen mij soms zwaar viel.

Zo was er een lockdown waarbij ik lange tijd alleen was

in een appartement zonder mijn eigen spullen en één koffer

met wat kleren waardoor ik vaak hetzelfde aanhad.

Soms was ik dat helemaal zat, alweer diezelfde grijze trui 

aan en als ik dan toch begon te mopperen dacht ik en 

hoelang zit ik hier nu eigenlijk al alleen, zoveel dagen..

en hoe lang gaat dit allemaal nog eigenlijk duren?

Als ik dan alles in het perspectief van de tijd ging zetten

werd ik steeds ongelukkiger en kon ik me niet voorstellen

dat ik dat allemaal nog langer vol kon houden..

Daar had ik natuurlijk niks aan en ik bedacht me dat 

ik de duur van de dingen anders moest gaan bekijken,

dat was tenslotte waar de oefening over het moment

over ging, maar om enkel het moment te zien of te

beleven was voor mij toch te ingewikkeld..

Dus ik ben het per dag te gaan zien, en ik elke ochtend

dacht ik; vandaag ben ik hier alleen want we zitten in

een lockdown, wat is het plan voor deze dag?

En; vandaag kan je kiezen tussen je grijze of je blauwe

trui, welke gaat het worden? (eeh, de grijze :-)

Ik moet zeggen dat dat mij uiteindelijk goed geholpen

heeft, het inkorten van de weg die ik ga, tot korte 

wandelingen van een dag in plaats van steeds om te

zien hoe lang ik al onderweg ben en hoever ik nog 

moet gaan (hoewel je dat natuurlijk niet kan weten)

Sindsdien neem ik het per dag, per moment is voor 

echt te kort, ik heb wel wat verhaal nodig :-)

Ik wens je een fijn moment, of een hele dag, of 

een hele fijne tijd, precies dat wat voor jou werkt.

-X-

Beetje sneeuw

 Dus wachtte ik zaterdag op de sneeuw, voor het raam,

met een handwerkje en zo af en toe keek ik uit het raam,

en op de buienradar om te zien of het front al dichterbij 

kwam, dat kwam het langzaam maar zeker..

Ondertussen kreeg ik filmpjes uit Wenen van de sneeuw 

daar en van mijn kleinzoon Timo, vrolijk op een slee,

ooh daar was ik graag even bij geweest..

Maar je kunt niet op twee plaatsen tegelijk zijn dus ik 

keek verder uit het raam, die ochtend had ik wat Little

people geleend van mijn broer, hij had eens het geluk

een hele zak vol mini reizigers te vinden.

Die zette ik klaar in de tuin om er een foto van te 

maken als ze ingesneeuwd zouden zijn..

 Dus ik wachtte en ik wachtte terwijl ik ondertussen

zat te handwerken, daar ging ik zo in op dat ik helemaal

niet gemerkt had dat de eerste vlokjes naar beneden 

kwamen, sterker nog, mijn broer belde om dat te zeggen.

Oh haha, dit was dus wat mijn moeder bedoelde met haar

opmerking om rustig te gaan spelen, ze hoopte dat we

er zo in op zouden gaan dat we de sneeuw zouden vergeten.

Het waren misschien niet de dikke vlokken die ik gehoopt

had, het was een beetje miezerige sneeuw, maar fijn

genoeg, dat zeker, en het werd zelfs een beetje wit.

Vlak voordat het donker werd kon ik nog een foto nemen

van de mini mensjes en zat ik nog een uur of wat voor

het raam, gewoon een beetje te mijmeren.

De volgende dag was de sneeuw verdwenen maar zo 

gaan de dingen, zo is het er en dan is het een herinnering.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Sneeuw

Nu hou ik van allerlei soorten weer maar samen met 

storm en onweer vind ik sneeuw toch wel heel erg fijn.

Toen ik nog klein was vroeg ik zo ongeveer de hele

winter aan mijn moeder; gaat het al sneeuwen?

Het sneeuwde toen veel vaker, en dat is niet omdat

ik denk dat vroeger alles beter was maar het aantal 

sneeuwdagen per jaar is echt veel minder geworden.

Mijn moeder zei altijd als antwoord op mijn vraag, 

dan moet je heel stil zijn en braaf gaan spelen

 dan komt de sneeuw vanzelf, echt waar.

Oh haha, dat was nog eens een goede methode om ons

rustig te krijgen want natuurlijk geloofden wij haar

en wij zaten keurig te wachten (een uurtje ofzo ;-)

Maar als de sneeuw dan zachtjes begon te dwarrelen,

oooh, kan je je iets mooiers voorstellen..

 Eerst met kleine vlokjes, zo dat je goed moet kijken 

of het nu dan toch echt sneeuwt, dan wat groter en 

tenslotte dikke vlokken die traag naar beneden dansen.

Alles wordt langzaam wit, de geluiden worden gedempt 

en de wereld veranderd in een sprookje (in ieder geval 

voor een tijdje, als het gaat smelten is het zootje, maar

dat doet er niet toe, dat is van later zorg :-)

Gisteren las ik dat de kans groot is dat er van het 

weekend wat sneeuw gaat vallen en nu ga ik dus braaf 

wachten (en rustig zijn) want dat vergoot de kans enorm

dat het echt gaat gebeuren, dat heb ik althans

begrepen toen ik klein was...

Ik wens je een goed weekend

-X-

We zien wel

Nu het vandaag de laatste dag van mijn quarantiane is

(ik hop van lockdown naar quarantaine naar lockdown)

dacht ik dat het misschien wel een goed moment was

om weer eens iets van me te laten horen.

Mijn laatste bericht was wat droevig en ik had eigenlijk

niet zo'n idee wat ik daarna nog moest zeggen en heb ik

mijn hele blog geparkeerd ergens aan de zijkant van mijn

gedachten, zo af en toe dacht ik oh ja en vervolgens 

ach nee en zo verstreek de tijd..

Uiteindelijk heb ik dan toch besloten om naar huis te gaan,

nadat mijn zoon had geïnformeerd wat de rustigste dag zou

zijn om te reizen want ik kiepte achterover van de stress bij

het idee om in welk vervoersmiddel dan ook te gaan zitten.

Dat werd 2 januari en gelukkig hoorde ik een week voor 

vertrek dat een negatieve test nodig was om te gaan,

voor iedereen, dat was een opluchting.

Dus ik liet mij op de valreep testen en ik kreeg groen licht,

er waren zelfs wat mensen die bij het boarden werden 

geweigerd omdat ze niet de juiste papieren hadden..

 De terugreis was een ietwat surrealistische ervaring

met een bijna leeg vliegtuig en verlaten luchthavens.

Bij aankomst was de band leeg en stond er dat de bagage

al gelost was maar mijn koffer was er niet, na wat gedoe

bleek mijn koffer de enige van die vlucht en waren ze

vergeten die op de band te zette, pff, toch nog gevonden.

(vliegen was trouwens de enige mogelijkheid, P wilde me

nog wel ophalen met een gehuurde auto maar dat kon niet,

evenals de trein in verband met quarantaine als je naar

een oranje code gebied reist, dat zou een lange reis

zijn geworden, oh, stel je voor)

Enfin, nu zit mijn quarantaine er op en kan het normale

leven weer beginnen, eeh, wacht eens even, ik weet 

eigenlijk niet meer zo goed wat dat is..jij?

Dus ik neem het dag bij dag en ik zie wel wat er komt

(eigenlijk is dat altijd zo toch, dat je niet weet wat er

komt, dus toch nog iets wat normaal is, haha)

Ik wens je een fijne dag

(en morgen zien we wel)

-X-