Glijbaan

 Nu dan eindelijk de logistieke puzzel van deze verhuizing 

gelegd lijkt en ik opnieuw heb uitgevonden hoe ik op een

Ipad moet bloggen (dat vergeet ik altijd weer, en ik schrijf

het nooit op) en de rust heb hervonden, eindelijk een berichtje.

Het waren gekke en drukke maanden nadat ik op de glijbaan

gestapt ben die uiteindelijk in Wenen zal eindigen, er was 

geeen stoppen aan, steeds verder en verder hoezeer ik soms 

mijn best deed om mij ergens aan vast te houden terwijl ik 

met duizelingwekkende vaart verder gleed, lukte dat niet,

er was geen stoppen meer aan.

Eerst verhuisde P, daarna pakte ik een klein deel van mijn

bezittingen die nu in een opslag staan, vervolgens ben ik

naar P gegaan met mijn koffer en wat kratjes.

Daar zakte ik soort van in nadat ik maanden door was

gegaan zonder welke grens dan ook in de gaten te houden,

ineens was er niets meer te doen en kwam ik nergens

meer toe, als een leeggelopen ballon die zichzelf

niet meer kon opblazen..

Dus ik las boeken, zat op het balkon, ging naar de 

fysiotherapeut wegens aanhoudende hoofdpijn, ze 

verbaasde zich erover dat ik in staat was geweest

het halve uur naar haar toe te fietsten, zo vast zat alles.

Rust was aanbevolen maar het duurde een tijdje voor

dat ik mij daar aan over kon geven maar nu gaat het 

goed en zit ik in kalm vaarwater, met niets dan wat

handwerk, wandelingetjes en boeken waar ik al die

maanden niet aan was toegekomen..

Over 3 weken zullen wij naar Wenen gaan, P zal mij

brengen met een busje vol met  mijn spullen.

(die daar meteen weer in de opslag gaan tot oktober)

Soms kan ik niet wachten, andere momenten vraag ik

mij af wat mij bezield heeft om deze beslissing te 

nemen, maar ik zal gaan, ik laat alles achter wat

vertrouwd is, mijn verlangen om dit te doen is

groter dan mijn angst en omdat de ervaring mij

geleerd heeft dat ik altijd, hoe dan ook, 

mijn weg zal vinden.

Ik wens je een fijn weekend

-X-