Het is beter zo, denk je niet?

Eigenlijk heb ik me een beetje verslapen, maar het was

nog zo donker en zo warm in bed en omdat ik al een

paar dagen geen bericht schreef toch maar eentje..

Ik was gebleven bij het verhaal over mijn moeder,

natuurlijk vonden wij enkele relativerende woorden.

Maar misschien spraken we ze ook wel om het gevoel

van droefheid wat te overstemmen, want ik had met haar 

te doen hoewel ze alles gewillig onderging..

Ik was er voornamelijk bang voor dat ze ineens in de 

auto op weg naar de nieuwe plek zou zeggen; breng mij 

maar naar huis, maar dat deed ze gelukkig niet..

Wel gingen mijn broer en ik even naar het huis omdat

er nog wat dingetjes opgehaald moesten worden

Ze heeft nu een tijdelijke kamer, aanstaande vrijdag 

gaan wij er weer heen om haar definitieve kamer 

in te richten, dat doen we weer samen, zelfs mijn zus komt

uit Barcelona, waar ze woont, om te helpen..

Ik was natuurlijk al vaker in het lege huis geweest, leeg 

in de zin van dat er geen mensen zijn, alles, echt alles

staat precies zo als toen ze er nog woonde, wij hadden

enkel de bederfelijke dingen weggegooid.

Maar nu, in de wetenschap dat ze er nooit meer gaat

wonen maakt het huis met al zijn spullen, en dat zijn er 

nogal wat, tot een soort tijdscapsule, waarin de tijd

stil stond vanaf het moment dat ze wegging, alsof alles

vanaf dat moment bevroren was, hele rare sfeer..

Voor dit raampje hangen de gordijnen uit mijn jeugd,

ik vind het zo'n melancholisch beeld, maar dat terzijde..

Het huis wordt voorlopig niet verkocht, de buren houden

een oogje in het zeil en ook wij zullen er vaak zijn om

het op te ruimen, want ohoh..

Voor mijn moeder is het ook fijn om te weten dat het er

gewoon nog is, precies zoals het was, hoewel de kans dat

ze ooit terug zal keren verwaarloosbaar is.

Ze is beter verzorgd waar ze nu is en dat is wat wij de hele

dag tegen elkaar zeiden; het is toch echt beter zo,

stel je voor dat we haar alleen in het huis hadden moeten

achterlaten, wat zou er wel niet kunnen gebeuren,

nee, dit is veel fijner, we deden er goed aan, al deze

woorden als een plaat waarvan de naald in dezelfde 

groef blijft hangen, steeds weer opnieuw dezelfde woorden

ook toen we laat in de avond weg naar huis reden.

Misschien was het wel om het beeld van mijn moeder,

die in elkaar gedoken in haar nieuwe kamer zat en die met een 

klein stemmetje bedankt zegt en kom je gauw weer

zo snel mogelijk te vergeten (wat natuurlijk niet lukt)

en een soort van goed gevoel te hebben over deze dag.

Ik wens je een fijne dag

-X-