Samen

Van de zomer heb ik heel veel gewandeld in Wenen,

thuis ben ik niet zo'n wandelaar, ik heb tenslotte een mooie

rode fiets, maar daar dwaalde ik regelmatig rond, zonder doel.

Eens liep ik in het park, en daar liep dit stel voor mij, 

op zich niets bijzonders zou je denken, maar ze liepen 

hand in hand en het was zo ontroerend, zelfs op het

bankje hielden ze elkaars hand vast, hoe mooi is dat?

Ik stel me zo voor dat ze al een heel leven bij elkaar zijn,

kinderen hebben gekregen, gewerkt, samen allerlei

stormen die in elk leven nu eenmaal voorkomen, doorstaan.

En nu genieten ze samen van de dingen van de dag.

Bij deze gedachte voelde ik ook iets van..jaloezie

misschien, mijn relatieleven is nogal rommelig 

verlopen om maar eens een understatement te gebruiken.

Een paar dagen later wandelde ik met mijn zoon, zijn

vriendin en hun zoon Timo een rondje door de buurt,

er is overigens niets bewerkt aan deze foto die ik met mijn 

telefoon nam, er stond ineens een soort van noodweer

op losbreken, wat overigens welkom was na al die

warme dagen, we waren net op tijd thuis, dat wel.

Toen ik ze zo zag lopen dacht ik aan het stel in het park,

en hoe mijn zoon en zijn vriendin aan het begin stonden

van de lange weg van het hebben van een gezin, werk en 

 het noodweer wat ze ongetwijfeld weer eens tegen 

zullen komen (je hoopt van niet natuurlijk :-)

En ik wenste voor ze dat ze op een dag een wandelingetje

in het park zouden maken, oud, en hand in hand,

terugkijkend op een mooi leven samen..

Ik wens je een fijne dag 

-X-

Veertje

Laatst zat ik in de tuin te haken, het was heerlijk weer.

Natuurlijk zie ik er niet zo fris en jong uit als op de 

tekening en ik heb al helemaal geen sproetjes,

dat had ik wel leuk gevonden overigens.

Ineens dwarrelde er een wit veertje op mijn haakwerk,

het kwam zo mooi, zacht zwevend naar beneden.

Ik keek even op om te zien waar het vandaan kwam,

ik hoop natuurlijk uit de vleugel van mijn beschermengel.

Maar ik zag niets, wel hoorde ik een zachte wind ruisen,

misschien door de bomen, of waren het toch vleugels?

Zeer onwaarschijnlijk natuurlijk of eigenlijk onmogelijk

maar het veertje deed ik in een doosje, dat ligt hier

op mijn bureau, want je weet maar nooit ;-)

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Tinus de Tweede

Toen mijn zoon Daan een baby was kreeg hij een pop,

zo'n mooie Vrije school pop, om hem zo maar te noemen.

Van meet af aan was hij dol op de pop, die we Tinus

noemden, ik weet niet meer waar dat vandaan kwam.

De pop veranderde langzaam maar zeker in een ietwat

vettig vod, met gaten erin, die ik dan weer repareerde,

net zolang tot je eigenlijk niet meer kon zien

hoe de pop er ooit uit had gezien..

Ik herinner me het beeld nog goed waarbij Daan

het handje van de pop vasthad en daarmee over zijn 

eigen gezicht aaide (aaah, zo lief)

Toen hij een jaar of 5 was verloren we Tinus, die altijd

overal mee naar toe moest, terwijl we aan het fietsen 

waren, ohoh, drama en ontroostbaar...

Ik maakte daarna een nieuwe voor hem, Liesje, die ligt

hier in stukken nog in de kast, ik kan het niet over mijn 

hart verkrijgen om hem weg te doen.

Toen Timo, mijn kleinzoon, werd geboren wilde ik 

graag een Tinus de Tweede maken, ik had al heel lang

niet meer zo'n pop gemaakt, maar het is gelukt.

Na een eindeloze zoektocht naar de blauwe stipjes stof,

die Tinus de Eerste ook had, naaide ik de pop met de 

hand in elkaar, het was een eindeloos maar fijn werk.

Voor de gezelligheid breide ik er nog een bed bij, op de 

lange reis naar Wenen leek mij dat Tinus de tweede

wel moest kunne slapen, haha.

Nu heeft Timo, ook een Tinus, het is natuurlijk helemaal

niet gezegd dat het ook zijn lievelingspop wordt,

want dat kiezen ze helemaal zelf, misschien heeft hij 

liever een pluchen kangaroe of een hondje, je weet

het niet, mij maakt het niet uit, voor mij is het weer

een cirkel rond..

Ik wens je een fijn weekend

-X

Rode fiets

Nu ik al die leuke fietsjes weer gezien had in Wenen,

viel de mijne toch een beetje tegen toen ik thuis kwam.

Het was een hele oude fiets, waar verder niets op tegen is,

ik had hem al zeker 15 jaar en ik kocht hem ooit 

tweedehands, hij vertoonde allerlei gebreken, en af en 

toe viel er eens iets af, oh haha.

Toen de versnellingen het opgaven en ik eens informeerde

wat het zou kosten om hem helemaal op te laten knappen,

sloeg ik stijl achterover (als beeldspraak) van de prijs.

Het was ongeveer net zo duur als een nieuwe fiets,

dus begon ik te overwegen (wel, niet, wel, niet)

of ik het mezelf zou gunnen, een nieuwe fiets.

Ik had nog nooit een fonkelnieuwe fiets gehad, ook als

kind niet en na eindeloos wikken en wegen ging ik 

hier in de stad bij een fietsen winkeltje kijken.

De fietsen worden in Amsterdam gemaakt, dat vond ik

heel erg leuk en ik was eigenlijk van plan om een

zwarte fiets te kopen, maar toen zag ik de rode..

Oh mijn kinderhart, wat nog ergens in mij schuilt,

begon toch wel heel erg snel te kloppen en ik besloot

om er aan toe te geven, ik kan mezelf heel goed dingen

ontzeggen maar deze wilde ik echt heel graag.

En oh, wat fietst hij lekker (zo heet de fiets ook :-)

ik had geen idee dat je zo makkelijk voort

zou kunnen zweven over de straten, en zo stil,
 zonder gerammel en geploeter, wat een plezier.

Ik heb 2 kettingen om hem vast te zetten en zelfs een 

fietsverzekering genomen want ik moet er niet aan 

denken dat iemand anders er vandoor gaat 

met dit mooie cadeau wat ik mezelf gaf.

(hoezeer ik ook iedereen een rode fiets gun ;-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Weense fietsjes

Mijn voorliefde voor mooi oude fietsjes is inmiddels

misschien wel bekend en ook in Wenen kon ik 

mijn lol op (gekke uitdrukking eigenlijk)

Ik had wel honderd foto's kunnen nemen

want ze staan echt overal, van die geweldige

fietsjes in heerlijke kleuren.

Helaas had ik niet zo'n fietsje tot mijn beschikking,
maar ik heb vele uren gewandeld door de stad.
In het begin wat aarzelend, ik ben niet zo'n avonturier,
en ik ben wel vaak in Wenen geweest maar dan ging
ik vaak met mijn zoon Daan mee op pad.
Ik liep gewoon gezellig mee terwijl hij vertelde over
de stad en alles wat er zo ter sprake kwam, maar ik
lette helemaal niet op de weg of welke bus of
metro we moesten nemen als we ergens heen gingen.

Bovendien zat ik nu in een heel andere buurt dan waar
hij woont, dus ik had steeds een kaart bij me,
maar in het echt ziet het er dan toch heel anders uit.
Op één van mijn eerste wandelingen was ik zo anders
gelopen dan ik dacht dat ik naar Daan appte, ik heb geen
idee waar ik ben, hij staat ook niet op de kaart, deze straat.
O haha, ik was zover afgedwaald dat ik op het verkeerde
stuk kaart keek, met wat hulp van Daan ben ik
weer op de goede weg (het goede pad ;-) gekomen.

Naarmate de weken vorderden raakte ik langzaam
vertrouwd met de stad en wat belangrijker is misschien,
ik vertrouwde meer op mezelf, ik kon dit heus wel.
Ik werd gaandeweg niet meer paniekerig als ik het
even niet wist en ik dacht steeds vaker, geen probleem,
gewoon even rustig kijken waar je bent en dan een
een route uitstippelen, loop je verkeerd dan kijk je opnieuw..
(geldt dat eigenlijk niet voor alles bedenk ik me
nu ik dit zo aan het typen ben?)

Ik wens je een fijne dag
-X-

Koniijntje

Natuurlijk nam ik allerlei cadeautjes mee voor Timo,

en eentje daarvan was zo'n klein konijntje, het is

een patroontje wat ik nog kende uit de tijd dat 

mijn zoon Daan nog op de Vrije school zat.

Ik moest wel even goed nadenken hoe het ook alweer

zat en ik probeerde verschillende dingen uit.

Uiteindelijk lukte het me om er eentje te maken,

eigenlijk is het super simpel, maar je moet wel

even weten hoe, mocht je er ook eentje willen 

maken, zo doe je het, of misschien beter gezegd,

zo deed ik het;

Je maakt een vierkant lapje, ik zette 30 steken op met

breinaalden 3,5 , als je dikkere wol en naalden gebruikt

wordt het gewoon wat groter (vanzelfsprekend :-)

Ik vulde het konijntje op met schapenwol maar je kan 

ook een synthetische vulling gebruiken.

Bij stap 3 vorm je het hoofdje en de oren, bij stap 5

het lijfje, je moet er niet teveel vulling indoen, het 

moet wel lekker zacht blijven natuurlijk, het is een

kwestie van proberen wat het beste resultaat geeft.

(dat is het eigenlijk altijd met handwerken, gewoon

blijven proberen totdat je het goed vind, dat vind ik

nu ook net het leuke er aan)

Dus, veel plezier met proberen (haha) en ik wens je 

een heel fijn weekend.

-X-

Aah, wat een liefje..

En dan eindelijk, nadat ik al bijna een week in Wenen

was, kon ik eindelijk naar het huis van mijn zoon en 

zijn vriendin om mijn kleinzoon Timo te bezoeken.

Het duurde zo lang omdat ik eerst ziek was en vervolgens

een koortslip had die veroorzaakt wordt door het 

herpesvirus, wat heel veel mensen bij zich dragen,

maar voor hele jongere kinderen gevaarlijk is omdat

hun weerstand nog niet goed ontwikkeld is..

Maar goed, eindelijk was het zo ver en nadat ik eerst de 

bushalte niet kon vinden, alles lijkt zo logisch op de 

kaart, vond ik uiteindelijk toch hun huis :-)

En oooh, die kleine lieve Timo, wat een lief kindje en 

zo bijzonder, jouw kind wat een kind heeft, ik kan 

het niet zo goed beschrijven maar het was heel fijn allemaal.

Het is ook een gek gevoel dat je een generatie bent 

doorgeschoven, nu mijn moeder is overleden en er 

niemand meer boven mij is, om het zo maar te zeggen,

en dat er een nieuwe generatie bij is gekomen.

Het voelde allemaal heel natuurlijk aan en het was een

bijzondere dag die ik nooit zal vergeten.

Als ik nu de foto's zie is hij nog zo klein, Timo

is nu bijna 5 maanden en ik krijg regelmatig filmpjes

en foto's (oh, zo geweldig dat dat kan met al die 

moderne techniek, haha ja, zo klink ik als een echte oma)

en hij is nu al zo gegroeid, mollig en goedlachs,

ik kan niet wachten om weer naar Wenen te gaan.

Zijn ouders hebben er voor gekozen om geen foto's

van hem te plaatsen op de social media dus ik kan geen

foto's laten zien, dat begrijp ik overigens heel goed,

maar geloof me, het is echt een heerlijk jongetje.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Appartement (waar je doorheen kan wandelen)

En, ooh, het appartement waar ik in mocht logeren 

in Wenen, zoals ik al zei van een familielid van de vriendin

van mijn zoon, die het helemaal renoveerde.

Het is niet eens zo dat er iemand woont, nee, het is een

appartement voor gasten, stel je voor zeg..

Midden in een prachtige buurt, enig nadeel was dat het 

op de vijfde verdieping lag en er geen lift was, soms

 moest ik mezelf echt omhoog slepen met een zware

boodschappentas, maar als ik dan weer eenmaal

binnen was, was ik weer helemaal blij..

(nadat ik uitgepuft was, het was de hele periode dat
ik er was meer dan 30 graden)

Het heeft mooie grote hoge ruimtes waar je echt doorheen 

kan wandelen met overal kunst en heel veel

kunstboeken echt heel fijn allemaal.

Dus ik voelde me daar de koningin te rijk en af en toe

liep ik er doorheen en stelde ik me voor dat ik daar zou 

wonen, en dat ik een interessant leven zou hebben
wat zou passen bij zo'n appartement..

Het enige was dat ik het best wel hoog vond als ik 

door het raam naar buiten keek, ik heb een paar keer 

gedroomd dat de buitenmuur omkiepte en dat ik dan 

met mijn bed aan de rand stond, oh haha.

Niet gebeurd natuurlijk en na een week was ik er

eigenlijk wel aan gewend, kortom ik heb er van

genoten om even in zo'n mooi huis te mogen wonen.

Ik wens je een fijne dag

X-

Dekentje

Natuurlijk ging ik vooral naar Wenen om mijn kleizoon

te ontmoeten, geboren eind mei, hij heet Timo.

De beide (kersverse) ouders wilden graag een naam

die je zowel in het Duits als in het Nederland goed

kon uitspreken, wel, dat is gelukt, zo'n lieve naam

en Timo zelf is natuurlijk nog veel liever!

Ik vertel er later natuurlijk nog wat meer over.

Natuurlijk begon ik zodra ik het wist van de zwangerschap

als een gek te breien en te haken, echt zo oma-achtig ;-)

Vorig jaar haakte ik al een deken van katoen, omdat het 

warm zou zijn als de baby geboren zou worden.

Hij werd vanaf de eerste dag gebruikt, zo fijn om 

foto's te krijgen van Timo met mijn dekentje, daar

gaat je hart wel van zingen, echt waar.

De Weense vroedvrouw (haha, het lijkt wel een titel

van een boek) gaf mij nog een groot compliment,

ze vond het het een perfecte babydeken.

Omdat hij vrij los is van structuur is hij ongevaarlijk,

in het geval dat het babyhoofdje er onder zou raken.

(daar moet je natuurlijk allemaal helemaal niet 

aan denken, daarnaast moet je natuurlijk altijd 

goed opletten, maar het was fijn om te horen

dat ik een goede deken had gemaakt)

Dus ik was zo enthousiast dat ik nog een winterdekentje

haakte van hele lichte zachte merino wol.

Hij is heel makkelijk om te maken; je haakte steeds 

halve stokjes in 1 steek. (halve stokjes haak je door 

de draad om je je naald te slaan
in te steken in een lus, de draad om je naald

te slaan en dan in één keer alle drie de lussen 

door halen, gaat heel makkelijk :-)
Aan het begin van elke rij begin je met 2 lossen
dan steek je je naald in de eerste steek en haak je
2 halve vasten, dan krijg je zo'n geschulpte rand.

Deze deken is 80 cm breed en een meter lang,

maar je kan het formaat makkelijk aanpassen.

Van de week kreeg ik een foto van Timo, breed lachend,

in zijn kinderwagen onder het dekentje, aah zo lief.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Slaap er eens een nachtje over

Het was vooral de zomer dat ik naar Wenen ging, niet 

één maar zelfs twee maal, 5 weken in totaal, hoewel die

vijfde week niet helemaal de bedoeling was, maar

misschien vertel ik daar later nog eens over.

Eigenlijk zou ik de eerste keer samen met een vriendin 

gaan, ik deed haar een ticket cadeau, maar mijn voorpret

was vele malen groter dan de hare.

Na wat app gesprekken die langzaam maar zeker 

gierend uit de hand liepen en wij uiteindelijk

beide onze stellingen betrokken..

Ik wilde horen dat ze er toch een beetje zin

in had, zij vond dat ik mijn verwachtingen niet aan een

ander op mocht leggen (om het kort samen te vatten)

en uiteindelijk vertrok ik alleen naar Wenen.

Natuurlijk niet op zo'n gezellige vrachtwagen met

lieve konijntjes hoewel ik dat heel gezellig had gevonden,

maar in een vliegtuig waar ik al in zat 

dat uren op Schiphol bleef staan vanwege 

een enorm onweer ergens op de route naar Wenen.

Daarnaast ook nog eens ziek, dus al met al geen goed

begin van het uitje waar ik zo naar uit had gezien.

Maar ik ben aangekomen en ik werd opgehaald door

mijn zoon Daan, die daar inmiddels al weer jaren woont.

Ik logeerde in een prachtig appartement van een familielid

van Julia, de vriendin van Daan, ik zal je later wat 

foto's laten zien, het was echt geweldig.

Natuurlijk kon ik de eerste nacht helemaal niet slapen,

ik voelde me beroerd het was ook heel erg warm 

(takkeheet, zouden we hier zeggen) en ik vond het

jammer dat ik dit allemaal niet kon delen met mijn 

vriendin, of beter ex-vriendin want ik hoorde nooit 

meer wat van haar, ondanks al mijn pogingen om 

in contact te komen, om het uit te praten.

(ik geloof niet dat er een schuldige is, we botsten 

tegelijkertijd tegen elkaar op)

Enfin, les die ik je mee wil geven, ga nooit appen

over gevoelige zaken, geschreven woorden kunnen 

hard lijken, je reageert indirect op elkaar en je ziet er

geen gezicht bij, recept voor ellende.

Wacht gewoon tot je elkaar ziet, ondanks het feit

dat je natuurlijk zo snel mogelijk je hart wil

luchten of je gelijk wil halen (er zitten altijd twee
kanten aan een verhaal, neem de tijd tot het stof is
neergedwarreld en kijk eens hoe je er dan tegenaan kijkt,
eigenlijk het ouderwetse; slaap er eens een nachtje over..:-)
Deze harde les geldt uiteraard ook voor mij!

Ik wens je een fijne dag

-X-

Kermis in het hoofd

Ach, ik dacht de hele zomer niet aan mijn blog, zo blog

je jaren achter elkaar het ene bericht na het andere en zo

ben je het helemaal vergeten..

Maar omdat ik merkte dat er toch weer verhalen 

ontstonden in mijn hoofd, niet dat ik ze opriep,

ze kwamen gewoon, dacht ik er weer aan, aan mijn
blog die inmiddels wat stoffig was geworden.

Ik dacht, ik zou natuurlijk gewoon weer verder kunnen

gaan waar ik gebleven was, maar toch voelde ik steeds

een aarzeling, wat is het punt eigenlijk, en hoe langer ik 

er over nadacht hoe ingewikkelder ik het vond worden.

Zit er nog iemand op te wachten, kan ik het nog wel,

dat soort 'niet helpende' gedachten om ze 

zo maar te noemen..

En terwijl de gedachten in mijn hoofd steeds maar

weer in dezelfde trage cirkel rond bewogen zonder dat

ik wist wat ik moest doen, heb ik nu besloten om uit

de kermisattractie die mijn gedachten zijn te stappen

en besloot ik om gewoon weer verhalen te gaan vertellen.

Want dat is het, je vertelt verhalen, ze zijn soort van waar

en misschien ook weer helemaal niet want als iemand anders 

ze mee had gemaakt was het misschien een heel ander

verhaal, zo gaat dat met herinneringen..

Dus ik ga weer een beetje lala bloggen, wat zoveel wil

zeggen als; ik zie wel welk verhaal er komt en wanneer.

Misschien heb je zin om mee te lezen, alvast hartelijk

dank daarvoor.

Ik wens je een fijne dag

-X-