Zorgenstand

Op een vroege ochtend toen ik nog in Wenen was, het zal

een uur of zeven geweest zijn, werd ik wakker en liep ik

naar de keuken om een glaasje water te halen.

Ik keek uit het keukenraam en zag een wel heel wonderlijke

lucht, ik deed het raam open om even goed te kijken, het

was prachtig maar tegelijkertijd ook onheilspellend..

Ik nam deze foto met mijn telefoon en ging even voor het

raam zitten en ik dacht; wel, misschien is dit het einde der

tijden, haha, ik snapte zelf ook wel dat dat niet zo was.

Maar blijkbaar zette het iets in gang en ik dacht aan allerlei

enge dingen die er zouden kunnen gebeuren, kortom

ik zette mijzelf even in de 'zorgenstand'

Sinds ik mindfulness oefeningen doe weet ik dat het helpt

 om je gedachten de vrije loop te laten, ze te observeren, 

er niet direct iets mee te doen, alsof je naast een snelweg 

staat en alle auto's die er voorbij rijden je gedachten zijn..

Dus ik dacht aan het klimaat, stormen, overstromingen,

virussen die rondwaren, ziektes die je zou kunnen krijgen.

Wat persoonlijkere dingen waar ik zenuwachtig van wordt

van het idee zoals teveel hoofdpijn op dagen dat ik 

echt iets moet doen, vliegvelden, ingewikkelde relaties,

blogberichten, haha nee hoor dat is een grapje..

Enfin, alles wat ik maar kon bedenken en ik hoopte dat 

ik er dan weer even vanaf zou zijn, net zoiets als met

een liedje in je hoofd, het schijnt zo te zijn dat als je 

het helemaal uit zingt het dan weer vergeet..

Ik merkte dat er na een tijdje weer andere gedachten 

tussendoor kwamen, het is heel lastig om je focus op 

je gedachten vast te houden, dus als je probeert om alleen

maar aan enge dingen te denken merk je dat er vanzelf

andere gedachten doorheen sluipen, zoals; wat zal ik 

aandoen en oh ja het brood is op, probeer het maar eens :-)

Toen ik min of meer uitgedacht was over alle mogelijke

rampen, ging ik even terug naar bed, want zo besloot ik

als de wereld dan toch vergaat lig ik liever onder

mijn donzen dekbedje, haha.

Ik wens je een goed weekend.

-X-

Vulpen

Vlak voordat ik naar Wenen ging begon mijn vulpen die 

ik al 25 jaar ofzo heb, dat krijg je op mijn leeftijd,

dat je dingen al zo lang hebt, te haperen, de inkt kwam er

niet goed uit of juist veel te veel (dat geeft vlekken)

Nu voel ik mij een beetje onthand zonder goede vulpen,

ik schrijf nog graag dingen met de hand en dan het liefst

met een vulpen, die schaatst over het paper en ik hou 

van de geur van de inkt.

Dus ik had steeds in mijn achterhoofd dat ik een nieuwe 

wilde kopen mocht ik een mooie tegen komen.

Het toeval wil, of misschien was het geen toeval dat mijn 

zoon Daan een wel heel mooi exemplaar had ontvangen.

Hij bouwt en ontwerpt elk jaar een bal op in de 

Musikverrein, echt zo'n chic bal met mooi gedekte tafels,

een orkest, prachtige bloemen en debutanten in baljurken.

Op die plek wordt ook het bal van de Wiener Philamoniker 

gehouden, het was dus een soort relatiegeschenk.

Ik schreef in Wenen al over de Musikverrein en het 

nieuwjaarsconcert van de Wiener Philamoniker, waar ik 

bijzonder goede herinneringen aan heb.

Als kind keek ik daar al naar op nieuwjaarsochtend,

samen met met mijn moeder terwijl we slap geworden

appelflappen aten van de vorige avond, niets zo lekker

als die slap geworden appelflappen van toen.

Ik vond de muziek mooi, en oh de balletdansers die 

over statige trappen zweefden, dat wilde ik ook worden.

(ik ben een ongelofelijke hark en ik zat ooit 3 weken 

op balletles totdat de juf zei dat ik het niet me had, haha)

Maar waar gaat dit verhaal nu naar toe Ingrid, hoor ik je 

denken, wel.. Daan gaf de vulpen aan mij, hij kan er niet 

goed mee schrijven en hij wist dat er blij mee zou zijn.

Blij, heel erg blij kan je wel zeggen, de pen schrijft perfect

en de naam van de Philamoniker staat er in gegraveerd,

en kijk ook naar de doos, prachtig toch..

Dus nu heb ik weer een nieuwe vulpen

(ik weet niet of ik er nog 25 jaar mee kan schrijven ;-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Jarig

Eigenlijk denk ik nooit zover vooruit over mijn blog,

ik bewerk wel altijd een paar foto's van te voren, die ik

dan in mijn mapje 'Blog' zet, vervolgens maak ik een 

lijstje waar dan bijvoorbeeld wandelen, vulpen of voor

deze dag fietsje op staat, dan weet ik welke foto's ik heb.

Als ik dan begin met bloggen denk ik ooh, fietsje en dan 

drink ik koffie en dan hoop ik dat ik een eerste zin opkomt.

Als ik die heb dan begin ik gewoon met typen, bij deze foto

wilde ik iets vertellen over het treinenwinkeltje wat ik per

ongeluk vond op één van mijn wandelingen, later 

niet meer kon vinden en toen toch weer wel.

Dat ik de deur open wilde doen, maar dat het lunchpauze

was en de man een beetje bozig de deur opendeed en wass

zei en ik zei; ich warte (dat was mijn beste Duits) 

Dat ik rustig bleef wachten en toen ik eindelijk naar 

binnen mocht hij het vrouwtje op de rode fiets niet uit

de etalge wilde pakken, maar dat ik bleef staan en wachtte.

Ik wilde het gewoon hebben, omdat ze op mij leek, met 

de boodschappentas en de rode fiets, toen hij begreep

dat ik niet weg zou gaan hij het zuchtend ging pakken.

Dat ging ik vertellen op deze maandag, maar ik vergat

helemaal dat ik jarig was vandaag, ik doe er al jaren 

niets meer aan maar ik wilde het toch niet onvermeld laten.

Het blijft toch altijd een bijzondere dag, ik heb het maar 

mooi gehaald, deze dag, tot zover ben ik gekomen.

Het is toch zo'n dag dat je wat meer terugkijkt op de

lange weg die hier uit kwam, op de lange hobbelige rit 

in de draaimolen die het leven is..

Dus ik ga vandaag helemaal niet, maar onbedoeld toch 

weer wel jarig zitten zijn, het spijt mij dat ik geen 

feestelijke foto's heb, passend bij een verjaardag maar ik 

had een heel ander verhaal in mijn gedachten (haha)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Wandelen in Wenen

Voordat ik naar Wenen ging nam ik mij voor zo veel

mogelijk te wandelen en de weg in de stad beter

te leren kennen, ik heb zo'n dingetje op mijn 

telefoon waarmee je kan zie hoeveel stappen je zet

en mij leek zo'n 10.000 stappen per dag haalbaar.

(hoewel ik geen idee had of ik dat zou kunnen)

Het telt ook de trappen die je neemt, wat een beetje 

flauw is is dat hij de 12 trappen naar het appartement 

waar ik verbleef als eentje telde, waarschijnlijk omdat

ik hem in een keer liep, maar dat terzijde..

Dus ik wandelde, over grote boulevard, langs het 

Donaukanaal, door winkelstraten en kleine steegjes,

aanvankelijk nog met een kaart op de pak, omdat ik 

de weg wel soort van wist maar net niet helemaal :-)

Het gebeurde een aantal keren dat ik ergens liep en dan

dacht ik aah, is dit verbonden met die straat en ooh, zit het

 zo en langzamerhand werd de stad een logisch geheel

(dat was het natuurlijk allang, haha, maar voor mij)

In de eerste week maakte mijn zoon een soort van

speurtocht in het centum, ik kreeg dan foto's via What's 

app, met straten en pijlen waarheen ik heen moest, over 

elk bijzonder gebouw stond er dan een weetje bij.

Zowel hij als ik zijn dol op weetjes over straten, gebouwen

etc, hoe het er vroeger uit zag, welke functie het had 

wie er woonde, Beethoven of Mozart, dat soort dingen.

Ook spraken we af en toe ergens in de stad af, ik 

probeerde daar dan op tijd te zijn, we hebben samen met

Timo in zijn wagentje vele fijne wandelingen gemaakt.

Ik moet zeggen dat die stappenteller app mij motiveerde,

ik begon zelfs in de metro de trap te nemen in plaats van

de roltrap, dan had ik weer een extra trap, op één dag 

had ik 47 trappen, het is verder belang van geen enkel 

belang maar ik gloeide van plezier over mijn prestatie.

Uiteindelijk begon ik te wandelen zonder kaart, ik ging 

met de tram of de metro ergens heen en probeerde dan 

terug te wandelen zonder kaart, ik nam vele omwegen,

maar ik vond de weg altijd weer, soms vroeg ik het aan 

iemand, dat was een beetje smokkelen, maar zo 

redeneerde ik, dat was om mijn Duits te oefenen,

oh haha, ja natuurlijk.

Op één van de laatste dagen wandelde ik 7 kilometer

van mijn appartement naar het huis van Daan, zonder

kaart als een soort meesterproef (ach ja, je moet 

jezelf wat doelen stellen) en ik ben er gekomen..

Ondanks het feit dat ik mezelf nooit als een wandelaar

 beschouwd heb, heb ik het toch gehaald na een maand,

ruim 10.000 stappen per dag en dat vervuld mij

best met enige trots, het is blijkbaar nooit te laat 

om het beeld wat je van jezelf hebt te veranderen en

nieuwe uitdagingen aan te gaan..

(dat geeft moed)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Men

Toen ik bijna 10 jaar geleden met deze blog begon, had

ik natuurlijk nooit gedacht dat ik dat ik daar zo lang

mee door zou gaan, 10 jaar is best lang :-)

Het begon eigenlijk omdat mijn zoon Daan een blog had

met zijn werk van de kunstacademie en ik zei dat ik het zo

knap vind dat hij een foto op een computer kon krijgen.

Dat is niet zo ingewikkeld allemaal, zei hij, ik daag je uit 

om binnen een week een blog te hebben met minimaal 1 foto.

Dat viel nog niet mee, maar het is me gelukt, toen ik klaar 

ws belde ik hem om te vragen hoe ik die blog dan weer 

terug moest vinden nadat ik hem weg klikte, oh haha.. 

Aanvankelijk had ik maar 3 of 4 lezers, allemaal 

bekende en de eerste keer dat iemand mij ging volgen

die ik niet kende vroeg ik mij echt af waarom.

Ik vond het wel heel leuk om te doen en ging er

gewoon mee door, voor mezelf en mijn 5 lezers.

Het voelde, zoals iemand al in het commentaar van mijn 

vorige post zei alsof ik korte brieven schreef naar mensen,

elke dag een kort berichtje over van alles en nog wat.

Op het punt dat ik ongeveer 35 lezers had, wat ik wel heel

erg veel vond, voelde ik ineens de druk om iets leuks

op mijn blog te zetten om mijn lezers te plezieren.

Ik sprak daar over met mijn zoon, ik vertelde dat ik 

geen letter meer kon typen omdat ik iets wilde doen 

wat 'men' leuk vond, kortom ik had een blog-blokkade.

Hij zei; of je stopt ermee maar voordat je dat doet 

wil ik je vragen; wie is 'men' eigenlijk?

Dat was een hele goede vraag, wat 'men' vindt zit 

natuurlijk in in je eigen hoofd en ook het idee dat ik 

er gewoon mee op kon houden vond ik een bevrijdend

inzicht (soms is het gewoon zo simpel)

Daarnaast is het onmogelijk om het iedereen naar

de zin te maken, gaat gewoon niet..

Sindsdien maak ik alleen berichten die ik wil maken 

en ik plaats ze wanneer ik daar zin in heb, het is de 

enige manier om te bloggen, althans voor mij..

Ik heb geen enkel gewin uit deze blog, in de zin van

sponsors of zoiets, het enige gewin is het plezier en 

de interactie met mijn lezers, hoeveel dan ook..

(ik keek toch even op mijn statistieken, het zijn er

toch best nog wel wat zag ik, nu laat ik de statistieken

weer wat ze zijn, het voegt uiteindelijk niets toe,

aan het hele creatieve proces)

Enfin, dit bericht was naar aanleiding van de reacties

op mijn vorige post, later zal ik vertellen wat ik nu

eigenlijk in Wenen deed (vraag van een lezer :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Zure appel

En toen werd  het toch een beetje stil hier, de berichten uit

Wenen werden langzaam minder, de uitzendingen begonnen 

te kraken en hielden er toen helemaal mee op..;-)

Op de één of andere manier vergeet ik mijn blog als ik

ergens anders ben en ik op ga in andere dingen, ik denk 

eigenlijk dat dat een goed ding is, denk je niet?

Ik kijk ook nooit op mijn statistieken, al jaren niet meer,

omdat ik het daar niet van wil laten afhangen of ik 

blogberichten schrijf of niet, ik wil me er vrij in voelen.

Misschien moet ik dat toch eens doen want misschien

zijn er bijna geen lezers meer en heeft niemand gemerkt

dat het al een ruime week stil was hier..

Enfin, ik ben weer terug uit Wenen en ik kan dit bericht

weer via mijn pc maken in plaats van op de Ipad, wat mij 

ook niet echt motiveerde om berichten te maken, hoewel

ik er dan wel weer trots op ben dat het een paar keer

gelukt is (ik hou niet van nieuwe computerdingen)

Ik moet zeggen dat ik wel even door de zure appel heen

moest bijten om terug te reizen, ik heb het altijd zo naar 

mijn zin in Wenen, ik zou zelfs willen beweren dat 

ik me daar meer op mijn gemak voel dan hier.

Mocht ik er in geloven dan zou ik zelfs kunnen denken

dat ik daar in een vorig leven woonde, als bediende

aan het hof van Sisi, of als marktkoopvrouw die haar

zoete appeltjes op de markt verkocht, zoiets, haha..

Hoe het ook zij, ik wens je een fijne maandag

en ik zal eens kijken of ik de krakende radio weer

aan de praat krijg en wat vaker kan berichten

-X-

Sneeuw

Terwijl jullie in Nederland nog aan het uitwapperen zijn

van de storm is het in Wenen mooi weer, de hele tijd

eigenlijk al sinds ik hier ben, hoewel ik natuurlijk hoopte

op sneeuw en echt winterweer..

Omdat de sneeuw niet naar hier kwam bedacht mijn zoon

dat het misschien een goed idee was om dan maar de sneeuw

te gaan zoeken, zo gezegd zo gedaan en gevonden.

We reden een uurtje richting de bergen waar nog een 

lekker pak lag, ooh, het was zo prachtig, het gevoel

van de knisperende frisse lucht en het geluid van de

knerpende sneeuw onder je voeten is natuurlijk niet

in een foto te vangen.

Ondanks het feit dat ik totaal verkeerde schoenen aan had,

sneakers zonder profiel, waardoor ik al glibberend en 

steeds bijna vallend, terwijl ik ooh en aah riep, maakten

wij een prachtige wandeling over de heuvel.

(ik moet hierbij aantekenen dat ik een speciaal talent

heb om altijd precies de verkeerde schoenen aan te 

hebben, je hebt overigens niks aan dit talent, haha)

Deze foto lijkt niet helemaal scherp, ik nam hem met 

mijn telefoon en misschien kiepte ik net weer om ;-)

Het geeft wel mooi de sfeer van het pad neer, in de verte

zie je mijn zoon en zijn vriendin, Timo was voor het eerst

in een draagzak en hij vond het geweldig, hij zat er de 

meeste tijd schaterend in, zo lief.

Kortom wij hadden een heerlijke dag en oh ja wat

nog wel bijzonder was, dat vond ik althans is dat er een

kleine piste was waar mensen aan het skieen waren

(o jee waar zit de trema op het toestenbord van de Ipad?)

Nu ja, je weet wat ik bedoel, op van die lange latten de

berg af, ik zag het nog nooit eerder in het echt.

(ik zei; dat ik dat nog mee mag maken, maar volgens 

mijn zoon klonk ik nu echt als een oma, oh haha)

Het is weer een echte babbelpost geworden, ik zou nog

eindeloos door kunnen gaan, maar wie leest er nog lange

posts in deze tijden waar alles snel moet zijn en gaan.

Zie je, ik ben een echte oma geworden!

Ik wens je een fijne dag,

-X-

Zee van mensen..

Weet je wat nu zo gek is als je al een week of wat door

een grote stad beweegt, dat als je thuiskomt je eigenlijk

helemaal geen gezichten kan herinneren..

Je ziet duizenden mensen, staat er vlak naast in de tram

of in de metro en toch ben je ze zo weer vergeten.

De gezichten dwarrelen even door je hoofd en vervolgens

waaien ze er zo weer uit, alsof je ze nooit zag.

Toch zijn er een paar uit die enorme zee van 

mensen die zich wel ergens in je hoofd vasthaken,

die je nog steeds voor je kan zien, geen idee wat de 

reden daarvan is, misschien is het iets in een blik,

of er is iets bijzonders met ze, iets wat ze onderscheidt

van alle mensen die je gezien hebt.

Zo zag ik een vrouw met een kussen bij zich en een

hondje, dat ook, maar het was het kussen met hengsels

als een tas wat mij opviel (was ook een beetje ongewoon)

Ze kwam de metro binnen met kussen en hondje, legde

het kussen op de stoel tegenover mij neer, ging zitten

en nam het kleine hondje op schoot, alsof het de 

gewoonste zaak van de wereld was, niemand keek op.

Het zag er uit alsof ze comfortabel zat, de vrouw met

het hondje, en dat beeld bleef bij mij hangen.

Een ander beeld wat ik mij herinner is een vrouw voor

een raam met een grote blauwe muts op, het was de 

muts die mij opviel, die de ietwat verpieterde planten 

voor haar raam water gaf met een gele gieter, het zag er

zo vriendelijk en zorgzaam uit..

Omdat ik natuurlijk niet zomaar foto's kan maken van

mensen die ik zie, stel je voor, dat zou onbeleefd zijn,

maakte ik op de Ipad deze twee tekeningen, het zijn de 

eerste die ik daar ooit op maakte en hoewel ze misschien

wat onbeholpen zijn, ben ik blij dat ik er iets op kreeg.

En dat ik ze vervolgens weer op mijn blog kreeg, oh haha,

dat mag wel een wonder heten, dat dat lukte zonder

in paniek te raken omdat ik ze niet meer kon vinden :-)

Enfin, ik ploeter gewoon weer verder en ondertussen

wens ik je een fijne dag

-X-