My grass is just as green as yours..

Het gras de buren is altijd groener, dat was het eerste

wat in mij opkwam toen ik dit origami gras

aan het vouwen was in mijn geval is dat echt waar.

Ik heb namelijk helemaal geen grasveldje,

ondanks het feit dat ik er dol op ben..

(zeker nu met die warme dagen, heerlijk met 

je blote voeten door het gras lopen, of er op liggen..)

Maar natuurlijk is dit gezegde niet letterlijk bedoeld

en daar dacht ik eens over na terwijl ik 

aan het vouwen was (iets vouwen is sowieso een

fijn werkje om je gedachten eens helemaal te laten gaan..)

Over het algemeen gesproken ben ik niet

jaloers aangelegd, gelukkig niet, ik gun een ander 

van alles waar zij blij van worden...

Heel af en toe voel ik de neiging mijn leven 

tegen dat van een ander af te zetten, voornamelijk 

ingegeven door plaatjes op Instagram, waardoor het lijkt

alsof zij het allemaal veel beter/mooier of fijner hebben dan ik..

Het duurt dan meestal niet lang voordat ik mij realiseer

dat anderen dat ook van mij zouden kunnen denken..

Want als ik een haakfoto plaats zie je niet dat ik

misschien wel migraine heb op dat moment,

als ik een foto plaats van een bloemetje zie je niet

dat ik misschien ergens vreselijk zorgen over heb..

En zo is het misschien ook wel andersom, 

ik weet het niet, het maakt ook helemaal niet uit..

(Daarnaast hoef je maar naar het journaal te kijken,

of de krant te lezen om te te weten dat wij het hier 

over het algemeen gewoon goed hebben)

Daar dacht ik zo eens allemaal over na terwijl ik

mijn eigen gras vouwde en toen ik het in de 

vensterbank zette, schoot mij de Engelse uitdrukking;

Sometimes you're ahead and sometimes you're behind

te binnen, dat is ook zo..

Het betekent ook dat er ergens een midden is,

en dat is precies waar ik me bevind..

(met soms een uitschieter naar de een of andere kant)

en dat mijn gras net zo groen is als van ieder ander.

Ik wens je een stralende dag en een grasveldje

om met je blote voeten over heen te lopen!

-X-

Bye bye..

Vanuit het pension keek je aan de achterkant

tegen een hoge, steile, rotsachtige bergwand aan,

in de avond zag je dan in de verte af en toe de lampen

van een auto, die naar beneden reed.

Op een zonnige middag besloten wij die weg naar

boven te rijden, ik denk dat ik de hele weg mijn adem

inhield, zo smal, zo hoog, zo spectaculair..

Eenmaal boven gekomen (pfff) reden wij een gebied in,

van een onwerkelijke schoonheid..

Er stonden eeuwenoude olijfbomen, er liepen

her en der koeien en ezels los, en het was er zo stil..

Wij reden voorzichtig verder, omdat de koeien

zomaar over het weggetje (met vele gaten er in) liepen,

maar ook omdat het enigszins ongepast leek,

met een auto hier door heen te rijden..

Op een gegeven moment zagen wij een klein tafeltje

langs de weg, met een parasol erboven, de vrouw

die erbij hoorde sprong zowat voor de auto, hello, hello,

riep ze en begon omstandig haar waren aan te prijzen..

(ik had zomaar de indruk dat hier niet zo vaak

toeristen kwamen)

Natuurlijk stapten wij uit de auto, kochten wat 

amandelen bij haar stalletje en wat knalgroene soort van pruimen,

ze liet ons van alles proeven en P moest haar

kleine moestuintje bewonderen..

Bye bye schreeuwde ze met schelle stem, toe we weg reden. 

Oh het was zo grappig, echt, ze stond als een malle 

te zwaaien, alsof we verloren familie waren..

Een eindje verderop parkeerden wij de auto

bij een veld met allemaal oude waterputten, 

en terwijl wij daar zo zaten wenste ik dat ik even 

de tijd als een gordijn opzij zou kunnen schuiven..

Dan zou ik gezien hebben dat de vrouwen het water uit 

de putten haalden met een emmer..

(niet zo'n blauwe van plastic natuurlijk..)

Dan zou ik gezien hebben dat er prachtige oude 

kleden tussen de bomen hingen om te luchten,

dat een oude vrouw ze ophaalde en op haar rug bond.

Dan zou ik gezien hebben dat iemand

zijn boot helemaal over het steile weggetje zijn boot

naar boven had gesleept, misschien met het wonderlijke idee

om hem daar ooit eens op te knappen..

(nu ligt de boot al jaren en lijkt vergroeid met de omgeving)

Dan zou ik gezien hebben dat er een kromgegroeide 

oude vrouw met een enorme bos kruiden op haar

rug, over het weggetje liep..

Maar toen realiseerde ik me dat dat eigenlijk helemaal 

niet nodig was, van dat gordijn van de tijd..

want dit alles was daar, schijnbaar onaangeraakt 

door de tijd, vroeger en nu kwamen hier samen..

Dus wij zaten daar nog een uurtje of wat,

ik verzamelde wat moed om het bergweggetje weer

af te dalen..en toen ik die bij elkaar had,

vertrokken wij..

Wij reden langs het amandelvrouwtje,

om aan de lange maar wonderschone afdaling te beginnen.

Bye bye riep ze en ze zwaaide alsof haar leven ervan af hing..

Ik wens je een fijne dag

en natuurlijk zeg ik; Bye bye ;-)

-X-

The ocean

Deze foto nam ik van een steiger af,

kan je geloven dat het water zo helder is?

De zwarte dingetjes die je ziet liggen op de bodem

zijn zee-egels (gewoon, ter informatie ;-)

Ik wens je een heel fijn weekend,

ik denk zomaar dat het strandweer wordt..

-X-

A special encounter..

Op een zinderend warme namiddag reden wij,

door het schijnbaar verlaten landschap

over een duizelingwekkende bergpas heen.

Het was een goede oefening in vertrouwen hebben,

naast iemand zitten die het stuur in handen heeft

terwijl je zelf de afgrond inkijkt.

Een enkele verkeerde beweging en de auto

zou zo over de rand schuiven met alle gevolgen van dien.

(er was geen enkel geruststellend hekje te vinden)

Af en toe ontsnapte mij een Oeh en Aah en

natuurlijk een zucht van verlichting als we boven waren.

Af en toe stopten wij even, om van het uitzicht 

te genieten en de stilte te ervaren, je hoorde enkel

het zingen van de krekels, of het gezoem van de bijen.

Terwijl wij de bergpas afreden achter een vrachtwagentje,

wat hortend en stotend de weg afreed,

zag ik dat het autootje over iets heen reed,

precies tussen de wielen door; was dat nou...

Stop eens even, zei ik (tegen mij onverschrokken chauffeur;)

En ja hoor, het was een schildpad, die midden op de weg zat.

Ik zag enkel het schild, misschien vond hij het autootje 

wat bijna over hem heen was gereden ook een beetje eng..

Ik haalde mijn camera, en precies op het moment

dat ik de eerste foto wilde maken, kwam zijn kop

(of is het hoofdje?) uit het schild..

Hij keek me aan met dat oogje (of ik dacht 

dat hij dat deed) en ik was ontroerd,

wat een bijzondere ontmoeting, ik zag nog nooit

eerder een schildpad, behalve in de dierentuin.

(en nu ja vroeger bij de Fabeltjeskrant)

Ik maande de schildpad richting de kant van de weg,

je moet er toch niet aan denken, dat hij per ongeluk,

onder de wielen van een auto terecht zou komen..

Beetje beter oppassen de volgende keer, zei ik tegen hem

en misschien kan je de volgende keer als je

een vergadering bijwoont van de Zuid Turkse Berg Schildpadden

eens de mogelijkheid bespreken van een vlaggetje 

bij het oversteken van bergwegen...

(gewoon een kleine tip van mijn kant)

Natuurlijk gaf hij geen antwoord, maar wandelde

op zijn gemakje de berm in, wij vervolgden onze weg..

Ik wens je een fijne dag

-X-

A wish tree and some postcards.

Met onze glanzende witte huur auto reden wij

regelmatig door de bergen, omdat zo ongeveer iedereen

in een witte auto reed en wij een Turks nummerbord hadden,

dus niet speciaal herkenbaar als toevallige toeristen,

staken voorbijgangers regelmatig hun hand op.

Eenmaal stonden wij langs de kant van de weg,

even te genieten van het uitzicht toen er iemand langsreed

die zwaaide, P zwaaide zo enthousiast terug dat de man 

meteen remde en vroeg of hij ons kon helpen :-)

Op een mooie ochtend reden wij door een piepklein

rommelig dorpje, het waren eigenlijk niet meer

dan een handjevol huizen en een moskee..

Wij besloten wat thee te drinken op een terrasje

onder een boom met een briefje er op..

Op het briefje stond dat het een wensboom was

(dat zagen we ook al in een ander dorp, het is 

kennelijk een streek waar veel te wensen is)

Je moest drie rondjes met de klok mee 

rond de boom lopen en het zou Allemaal goed komen.

Dat deed ik natuurlijk, ik hou van wensbomen

eigenlijk van welk wens-ding dan ook..

Het cafeetje werd gerund door een hele familie,

vader, moeder, ooms, tantes, natuurlijk oma

die met strenge hand het hele gebeuren runde en

een brutaal jongetje, of kereltje zoals P zou zeggen..

die met een driewielertje rond onze tafel cirkelde.

Wij zaten daar een uur of wat, met thee, wat te eten

en keken naar het onderlinge liefdevolle gedoe 

van de familie en zo af en toe liep ik eens

drie rondjes rond de boom, gewoon voor de zekerheid ;)

Op weg terug naar de auto liepen wij door

de verlaten dorpsstraat, overal schrikten mensen op

en haasten zich naar hun winkeltje..twee toeristen-alarm!

In een mini supermarkt vroeg ik naar wat ansichtkaarten

(dat klinkt makkelijker dan het was) waarop het meisje

naar buiten liep, haar kleine broertje riep die aan kwam snellen.

Ik moest op een briefje schrijven hoeveel ik er nodig had,

waarop het jongetje weg werd gestuurd.

Even later kwam hij terug met en stapeltje, verkleurde,

ietwat mottige kaarten, oh haha, zo grappig,

hij had ze al voor mij uitgekozen..

De rest van de vakantie zaten de kaarten in mijn tas,

maar nergens echt nergens zagen wij een brievenbus,

noch een postduif die bereid was Zo ver te vliegen.

Gisteren deed ik ze in een envelop en verstuurde 

ze vanuit hier.

Terwijl ik op de zon zit te wachten,

wens ik je een fijne dag

-X-

A slow walk (and lots of plants)

Het pension waar wij logeerden

(het klinkt zo gezellig ouderwets, pension, vind je niet?)

lag zo aan de onwaarschijnlijk blauwe zee..

Je hoefde enkel een paadje naar beneden te lopen

en je kwam op een smal strandje met stenen..

De eerste dag wandelden wij over het strandje,

gewoon om de omgeving wat te verkennen..

De hele baai was nog niet aangeraakt door 

het massa toerisme en van een wonderlijke schoonheid..

Er stonden de mooiste huizen vlak aan zee,

met prachtige tuinen met bijzondere planten,

zo zag ik nog nooit zo'n grote cactus, 

of een geranium van meer dan een meter hoog

(oh..al die eerste keren :-)

Ik bedoel maar, je kan toch bijna niet geloven,

dat dit echt is, wel..hij stond daar zomaar mooi te zijn..

Wij wandelden daar uren lang, 

in een tempo zo langzaam dat we nog net niet omkiepten,

stonden stil bij elke plant, elke kat op een muurtje,

elke mooie steen die we zagen..

Onderweg kwamen wij een verlaten terrasje tegen,

er zaten enkel wat mannen thee te drinken,

terwijl ze met serieuze gezichten de Dingen

van de dag met elkaar bespraken..

Ook wij dronken thee, wij zijn beide helemaal

geen thee drinkers maar op de een of andere manier,

past het zo goed daar en smaakt het ook anders..

Aan het einde van de baai, stond een huisje,

een beetje krakkemikkig maar prachtig.

Op de veranda, die volstond met geraniums in oude 

olijfolieblikken, zat een hele oude vrouw te handwerken,

tussen de wapperende was aan de lijn.

Er zat een kat op de rand van de veranda, mijn adem stokte even,

dit was het droombeeld wat ik altijd heb van mijzelf,

als ik oud ben, het was enkel nog mooier,

vanwege het uitzicht op zee en de eindeloze blauwe hemel..

Mijn eigen fantasie overtroffen..

Ik draalde wat rond, overwoog of ik een foto zou maken,

om het hier te laten zien, ik koos ervoor het niet

te doen, het zou een ongevraagde inbreuk geweest zijn,

in het leven van de vrouw..

Het beeld van haar hou ik vast, evenals de herinnering

aan de (onbedoelde mindful) wandeling.

Nu ik dit alles zo neertyp vraag ik me af waarom

ik hier nooit zo'n langzame wandeling maak, waarbij 

je alles opmerkt, misschien moet ik het eens proberen..

Ik wens je een fijne dag

-X-

We went away and we came back..

Dus wij gingen naar Turkije en we kwamen weer terug,

als ik nu naar de foto's kijk lijkt het al weer

zo ver weg en kan ik me bijna niet voorstellen dat ik daar was..

Een paar weken geleden gingen wij in alle vroegte

naar het vliegveld met een superdeluxe taxi, dat deed ik 

nog nooit eerder, het was een reis van Eerste keren,

dat je met mijn leeftijd nog zoveel dingen voor het 

eerst kan doen..mooi eigenlijk..

Na gedoe met de bagage (de koffer met de camera's 

en laptops mocht aanvankelijk niet mee in de cabine)

hadden wij een prachtige vlucht, ik ben zowat 

voor alles bang maar niet om te vliegen, gek genoeg.

Op het vliegveld haalden wij de, vanuit Nederland 

gehuurde, auto op, we hadden geen idee wat het

zou zijn want de alles ging in het Turks.

Het bleek een splinternieuwe witte auto, dat waren twee

eerste keren in 1 klap, ik reed nog nooit in zo'n nieuwe

en bovendien gehuurde auto..:-)

Het viel al snel op dat witte auto's het Helemaal zijn

in het zuiden, de ene na de andere, zo grappig.

Het landschap was totaal niet wat ik verwachtte,

in mijn gedachten zouden het vriendelijk glooiende

 heuvels zijn, met hier en daar een wit huisje.

Maar het waren ruige bergen met bijbehorende,

engen bergweggetjes met steile afgronden,

en geen wit huisje te bekennen, maar het was prachtig,

eigenlijk overtrof het al mijn verwachtingen..

Zo af en toe vingen we een glimp op van de zee,

terwijl we daar zo reden door het adembenemende landschap

(en bijbehorende afgronden) som dichtbij, soms ver.

We volgden de aanwijzingen op het briefje,

wat we kregen van de eigenaresse van het pension:

neem het tweede bergweggetje rechts, sla dan links 

af bij de klein moskee met het blauwe dak, vervolg 

je weg langs de oude scheepswerf, prachtig, het leek

wel een gedicht, we reden niet 1 maal verkeerd

(dat was ook een eerste keer, wij kunnen Heel goed

verkeerd rijden zelfs met een tomtom)

Uiteindelijk kwamen wij aan bij het pension,

vlak aan het strand, werden vriendelijk ontvangen,

kregen een mooie kamer met uitzicht op het water.

En nadat ik eerst de spanning van de dag

(ter mij verdediging wil ik zeggen dat we 12 uur onderweg 

waren en ik nauwelijks geslapen had) afreageerde op P,

was ik een uurtje of wat later eindelijk geland (en gekalmeerd)

Ik liep het paadje naar beneden af en..

zag dit, wel..je mag wel zeggen dat ik gezegend ben,

dat ik daar zomaar aan de waterlijn mocht zitten,

terwijl de zon achter de bergen zakte..

-wordt vervolgd-

Ik wens je een mooie maandag, en een prachtige

zonsondergang vanavond.

-X-