Zwemmen

Van het weekend vond ik in een bakje op de rommelmarkt,

deze diploma B, ik weet niet of je je deze nog herinnert

maar die kreeg je als je je zwemdiploma had gehaald,

en vervolgens op je zwempak moest naaien.

Ik heb nooit een diploma B gehaald, wel een A, dat was 

groen plaatje, want ik durfde niet te duiken.

De zwemles was zo ongeveer mijn dieptepunt in de week,

hoewel de gymles zo ongeveer op dezelfde plaats staat :-)

Op woensdag kwam de bus voorrijden en dan reden we

naar Vlissingen, dat zwembad bestaat al lang niet meer,

ik zat dan al te bibberen in de bus van de zenuwen.

Het zwemmen op zich ging nog wel, maar als we dan

in het water moesten springen of erger nog duiken, stond 

ik trillend als een riet op de startblokken..

Ik bleef ook gewoon staan ondanks de boze woorden van de

badmeester en het eindigde ermee dan hij mij bij mijn enkels

pakte, optilde zodat ik met mijn hoofd boven water hing

en dan liet hij los, ik gilde dan altijd van angst (aaah)

Het zijn natuurlijk methoden die tegenwoordig ondenkbaar

zijn en terecht, wat een bruut, maar toen leek het gewoon.

(het hielp natuurlijk ook helemaal niet)

Ik heb uiteindelijk mijn A diploma gehaald, maar veel

gezwommen heb ik nooit meer, ja, in zee, maar altijd zo

dat ik kon gaan staan en niet met mijn hoofd onder.

Ik heb erg geen trauma aan overgehouden hoor,

het is gewoon een herinnering, ik ga gewoon 

nooit meer zwemmen, dat is het eigenlijk.

Het embleem met de B erop is voor het 

kastje-met-dingen-van-vroeger van mijn broer

(dat heeft hij echt :-) ik heb tenslotte mijn 

B diploma nooit gehaald, hij wel, wat een held ;-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Wat gedachten over Instagram

Al jaren plaats ik foto's op Instagram, ik vond het altijd

een heel leuk, ja hoe noem je dat eigenlijk, eeeh ding,

social media app, maar de laatste tijd heb ik er wat 

minder plezier in, kijk ik er ook veel minder op.

(dat is dan wel weer een voordeel, het scheelt tijd)

Sinds de verandering van het algoritme, en zij in feite

voor je kiezen wat je te zien krijgt en wanneer, plus alle 

reclame die er tussendoor komt sluipen, merk ik

dat ik dat wat minder vind.

Het heeft ook een soort van wedstrijd element gekregen,

zo komt het althans op mij over, hoe meer likes en 

volgers des te meer zien mensen je foto.

Ik heb een ongelofelijke hekel aan wedstrijdjes in 

populariteit, wat mij betreft zou het hele 'vind ik leuk'

bij alles op de social media mogen verdwijnen..

Maar genoeg gemopperd, er zitten natuurlijk ook fijne

kanten aan, zo vind ik de 'stories' erg leuk, van die 

foto's en filmpjes die er maar 24 uur op blijven staan,

daar kijk ik graag naar, ze zijn vaak veel spontaner.

Dit is dezelfde foto, zoals je ziet, haha, maar de bovenste

is zoals hij te zien zou zijn op Instagram en deze op mijn blog,

dat leek mij van te voren een leuk idee, nu weet ik

het niet meer zo zeker, maar ik laat het gewoon staan:-))

Nog wat fijne dingen aan Instagram; je kan zomaar kijken

naar mensen en plaatsen op de wereld waar je anders

nooit van zou weten, en inspiratie op doen.

Accounts die ik, onder andere, erg waardeer, zijn;

Tromsoarcticreindeer, over een rendieren farm in het noorden

van Noorwegen, Natty Sing, een fotograaf uit India en 

Ovesparadis; veel sprookjesachtige foto's met bloemen

en kippen, alle drie fijn om even naar te kijken.

Verder vind ik Humanityshots erg leuk, foto's van bijzondere

mensen van over de hele wereld, ook volg ik graag

Notsalmon, met allerlei quotes en Headspace, vooral voor de

inspirerende  artikelen over mindfulnes waar ze naar verwijzen.

En natuurlijk mijn kinderen Judith Maas en Daan Lievense,

(allebei een andere achternaam, maar dit is weer

een heel ander verhaal, wat ik niet ga delen :-)

die beide een totaal ander interesses hebben maar ik vind

het natuurlijk geweldig om ze te volgen en zo op afstand

te zien wat ze aan het doen zijn.

Enfin, ben je er nog, veel te lang verhaal, en ook niet echt

een conclusie, Instagram heeft wat mij betreft zijn

voors en tegens en zolang ik er nog plezier aan beleef

zal ik regelmatig eens wat posten en rondkijken.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Je eigen zorgelijke zelf..

Gisteren stond ik even in een pashokje van een grootwinkel

bedrijf om wat truien te passen die in de aanbieding waren,

ik probeerde heel hard om niet in de spiegel te kijken, want

de verlichting in die hokjes is werkelijk medogenloos..

Toen ik dat per ongeluk toch deed, schrok ik me echt rot,

wie was die vermoeide afgeleefde vrouw in dat akelige licht.

Nu ik toch keek, keek ik eens wat beter; grijze uitgroei in mijn

haar, donkere kringen, vlekkerige wangen, oh oh..

Ik griste de truien mee, rekende er eentje af en moest me 

inhouden om niet met gebogen hoofd af te rekenen..

Op weg naar huis probeerde ik mezelf gerust te stellen; 

het was een stressvolle periode, ik heb constant hoofdpijn,

daar knap je niet van op en ik ben niet meer de jongste,

wat verwacht je; dat ik er fris en stralend uit zie..

Ook schoot mij een onderzoek te binnen waar ik over

las, ergens, het ging over de tijd die wij besteden met het

denken aan anderen, dat was verassend weinig..

Ook blijken mensen helemaal niet zoveel aandacht te 

besteden aan hoe anderen er uit zien, ik zelf probeerde mij

op de fiets naar huis te bedenken wie ik nu precies gezien

in de winkel, ik zag niemand speciaal voor me, gewoon mensen..

Ook probeerde ik me te bedenken wat bijvoorbeeld Guusje

de dag ervoor aanhad toen ik haar zag, iets groens, zwart?

Ik wist het gewoon niet meer, de rest van de dag probeerde ik 

steeds langere tijd over iemand na te denken, maar dat lukt 

helemaal niet, probeer het maar eens, het zijn allemaal 

vluchtige gedachten en dan ga je weer terug naar het gewone 

gebabbel in je hoofd, vaak gedachten over jezelf, wat je moet 

doen of je eigen zorgelijke gedoe in het algemeen..

Dat is een hele fijne conclusie; dat mensen waarschijnlijk

helemaal niet zoveel vinden van hoe je eruit ziet..

Nu ik zelf nog , haha; ik zou mijn haar kunnen verven,

misschien wat make up op kunnen doen maar voor de 

rest ben ik mijn eigen vermoeide zelf op het moment,

het is zoals het is, maar ik blijf mijlenver van welk

pashokje dan ook vandaan, voorlopig.

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Gone

(haha, nee hoor, was het maar waar; 

hoewel het me heerlijk lijkt; rustig aan de 

waterkant zitten, met een hengel, zonder aas natuurlijk,

en dan de hele dag naar het water turen 

maar ik moet weer naar het Zuiden, want mijn

moeder krijgt een andere kamer  en omdat ze niet zelf

kan verhuizen zal ik dat gaan doen...

ik wens je een fijne dag

-X-)

Vleugje

Vandaag is een warmterecord voorspeld, het kan wel

15 graden worden, buiten is het grijs en het regent

een beetje, maar het is wel al 11 graden (ik kijk

elke ochtend even op de buitenthermometer) 

Vorige week rook ik het ook al, een vleugje lente, ik kan 

het niet precies beschrijven maar het ruikt zacht (kan dat?)

een beetje kruidig en je voelt dat het er iets fijns aan komt.

Nu is de belofte van dingen die komen gaan, de verwachting

van hoe het zou kunnen zijn, vaak bijna fijner dan als het

echt zo is, want dan is het gewoon zo..

Zo zijn er vele dingen waarvan het idee, de belofte misschien

prettiger is, als je bijvoorbeeld een mooi ingepakt cadeautje

krijgt en dan precies het moment voordat je het uitpakt..

(daarna heb je gewoon een dingetje erbij)

Het idee van op vakantie zijn, ver weg van alles

(maar je neemt jezelf met alles er bij gewoon mee)

En de belofte van een patatje eten vind ik ook altijd

fijner dan het patatje zelf en al helemaal als je het op hebt..

(dat is misschien wat minder poëtisch, haha)

Ik zeg natuurlijk niet dat dat allemaal geen fijne

dingen zijn als het zover is, maar de belofte ervan..

Dus vandaag hoop ik, ondanks het regenachtige weer

even een vleugje van de lente te ruiken en mij te

verheugen op wat er zou kunnen zijn..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Borduren onder een appelboom.

Dit zin tasjes die ik maakte voor mijn laatste boek,

ik gebruik de rechtse nog steeds voor van alles nog nog wat.

En oh, zie je hoe zonnig het was toen ik de foto maakte,

dat was in Frankrijk, samen met mijn dochter, ik zou 

zo wel in de foto willen springen, als ik nu naar buiten

kijk waar het somber en bewolkt is..

Ze zijn niet moeilijk om te maken, ik gebruikte gewoon

een theedoek, daar knipte ik een strook af van ongeveer

8 bij 50 centimeter voor het hengsel, vouw dat dubbel,

nog een keer en naai het dicht, ik deed het met de hand,

maar het is veel sneller met een naaimachine.

Knip de dubbelgestikte randen van de theedoek af, vouw de

stof dubbel, zo dat de open randen aan de zijkant zitten,

en naai deze dicht, ik deed dat weer met de hand; 

vouw de naden naar binnen en naai vast met een rijgsteekje.

Vervolgens kan je er er iets op borduren, door het blokjes

patroon is dat heel eenvoudig, borduur kruisjes op de

blokjes of volg het patroon met een simpele rijgsteek.

Doe terwijl je een het borduren bent alsof je ergens

in een Franse tuin onder een appelboom zit met

uitzicht op de heuvels in de verte, of welke plaats

dan ook waar je graag zou willen zijn, 

plezier gegarandeerd :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Speldenkussen

Toen ik klein was, en ook nog wat groter, wilde ik 

mode ontwerpster worden, als men aan mij vroeg,

(dat wordt vaak gevraagd aan kinderen, al jaren

vraagt niemand dat meer :-) wat ik wilde worden

zei ik dat met volle overtuiging, hoewel ik misschien

geen idee had wat je dan precies zou gaan doen.

Iets met met mooie jurken tekenen en ze dan maken,

dat leek mij echt fantastisch, ik tekende graag en ik

vond het meest interessante wat we in huis hadden, de

naaidoos van mijn moeder en de stapel lapjes die

in een mand erbij stonden, daar speelde ik het liefst mee.

Ik naaide kleertjes voor mijn beer, die natuurlijk

nooit goed pasten en later voor de enige Barbie die 

ik ooit kreeg, mijn dierbaarste bezit..

Afgelopen vrijdag kwam ik de naaidoos van mijn moeder

tegen, toen ik die opende keek ik zo even terug in 

de tijd, alsof ik zomaar weer even zeven jaar was..

Ik kreeg er weer hetzelfde warme gevoel van.

De naaidoos kreeg zij als kind, hij werd gemaakt door de 

 man van haar zus (die jaren ouder was) een timmerman,

haar naam staat in hout uitgesneden op de deksel.

 Het speldenkussen herkende ik meteen, ik vond toen

dat de mevrouw er op er zo mooi uitzag en dan de bandjes..

Die werden gebruikt om mijn jurken te versieren en soms

bleef er een klein stukje over wat ik mocht gebruiken.

Ik ben nooit mode ontwerpster geworden, maar als je

nu aan mij zou vragen wat ik zou willen worden

als ik groot ben, dan zou ik zeggen....juist!

Ik wens je een fijne dag

-X-

Ja, laten we gaan breien..

Laatst las ik een artikel in the New York Times over breien

en haken, fijn artikel over de voordelen van handwerken.

Zo stond er in dat breien een kalmerend effect op je heeft,

zoiets als een meditatie, dat herken ik wel, ik ga ook 

altijd handwerken als ik gespannen ben, zonder dat ik

dit wist overigens, ik voelde het aan, haha.

Andere voordelen; het helpt tegen artrose en stijfheid

van de vingers, daar heb ik nog geen last van, ook al 

ben ik al best oud:-) misschien wel door het vele handwerken..

Ook werd genoemd dat het volgen van patronen goed is

voor je wiskundig inzicht, aah dat heeft bij mij niet gewerkt,

ik vind patronen lezen nog steeds ingewikkeld en mijn 

wiskundig vermogen is nul, of misschien wel -10.

Je zou er ook een socialer mens van worden, wat mij 

lastig te meten lijkt, maar het zou best kunnen.

Misschien is dat wel omdat je er over het algemeen een

blijer mens van wordt en dat het negatieve gedachten

verdringt, dat je daarom gewoon aardiger wordt

en minder snel loopt te mopperen over van alles en nog 

wat en je huisgenoten je beter te hebben vinden ;-)

Voorts verbeter je je concentratie in het algemeen

en je geheugen zou er beter van worden, wel, 

dat is me nogal een lijst aan positieve dingen, dus ik zou

zeggen; ga lekker breien, bijvoorbeeld dit patroon,

haken of wat dan ook met je handen..

Morgen ben ik er even niet want dan ben ik mijn 

moeder naar een nieuwe kamer verhuizen, ik ga dan 

eerst in alle vroegte mijn zus van Schiphol halen, ik hoop

dat door de storm vandaag niet alles in de war wordt 

gegooid, of misschien moet ik beter zeggen, gewaaid.

Ben je voorzichtig als je er op uit moet?

-X-

Eeh, ik snap het niet, zou je..

Een tijdje geleden kocht ik een nieuwe telefoon, daar heb 

ik lang over geaarzeld want ik had er natuurlijk al eentje.

Die deed het nog soort van, ik kon er nog mee bellen

maar het toetstenbordje kwam niet meer altijd tevoorschijn,

ik moest elke keer als ik het wilde gebruiken de telefoon

aan en en uit zetten en dan kon ik even typen, na een paar

maanden begon ik me daar toch aan te ergeren..

Ik hou helemaal niet van nieuwe apparaten, ik wil graag dat

alles hetzelfde blijft omdat ik dan precies weet hoe het werkt.

Bovendien heb ik geen idee hoe je er apps enzo opzet,

ook vroeg ik me serieus af hoe mijn nieuwe telefoon zou weten

wat mijn nummer is, echt waar (het is iets met een simkaartje

wat je er in doet, weet ik nu) dat soort dingen dus.

Dus nu heb ik een nieuwe, die in de ogen van anderen alweer

een oude is, maar dat terzijde, ik ben er blij mee.

Het leuke van de nieuwe telefoon is is dat ik er heel 

goed foto's mee kan nemen (hoewel ik deze foto ooit met

mijn camera nam in Oostenrijk) die zelfs groot genoeg

zijn om op mijn blog te zetten, met mijn vorige telefoon

werden het hele blokkerige, onscherpe foto's.

Hoewel ik in aanvang geen idee had hoe ik mijn 

telefoon-foto's op mijn pc moest krijgen (och hemel ;-)

Gelukkig woon ik naast mijn nichtje Guusje, die bijzonder

goed is in eerste hulp bij telefoon onwetendheid, dus zette ze

Dropbox op mijn telefoon, liet me zien hoe ik de foto's

kon uploaden en ja hoor als bij een wonder staan ze nu 

ook op mijn computer, de techniek staat voor niks of moet

ik zeggen; waar zou ik zijn zonder Guusje?

Ze installeert apps, lost allerlei vragen en onhandigheden

met de techniek zo op, en ze bespaart mij een hoop frustratie.

In plaats van overal mijn camera mee naar toe te zeulen,

heb ik nu enkel mijn telefoon in mijn tas, zo handig,

en zo hip ook, oh haha ;-)

Ik wens je een fijne dag, het wordt onstuimig weer,

dus zuidwester op en regenlaarzen aan!

-X-

Pom pom pom..

Na alle berichtjes over de ingewikkelde dingen van het

leven dacht ik dat het misschien tijd was voor een

klein vrolijk luchtigheidje, zoals een pompon..

Of meerdere natuurlijk want je maakt ze zo deze van

restjes vilt, en mocht je geen restjes hebben, dan kan je 

altijd nog wat velletjes, heet dat zo? of stukjes kopen.

Als je geluk hebt is er misschien op de markt in de plaats

waar je woon wel zo'n ouderwets gezellige fournituren kraam.

Hier in Noord op de markt niet, heel jammer, maar ach..

Deze komt uit mijn boek Lov-ing Wool, maar omdat lang

niet iedereen dat heeft, dacht ik dat het misschien 

leuk was om het hier te plaatsen..

Ik wens je een fijne dag, wat een guur, donker en winderig

weer, perfect om wat te knutselen aan de keukentafel.

-X-

Het is beter zo, denk je niet?

Eigenlijk heb ik me een beetje verslapen, maar het was

nog zo donker en zo warm in bed en omdat ik al een

paar dagen geen bericht schreef toch maar eentje..

Ik was gebleven bij het verhaal over mijn moeder,

natuurlijk vonden wij enkele relativerende woorden.

Maar misschien spraken we ze ook wel om het gevoel

van droefheid wat te overstemmen, want ik had met haar 

te doen hoewel ze alles gewillig onderging..

Ik was er voornamelijk bang voor dat ze ineens in de 

auto op weg naar de nieuwe plek zou zeggen; breng mij 

maar naar huis, maar dat deed ze gelukkig niet..

Wel gingen mijn broer en ik even naar het huis omdat

er nog wat dingetjes opgehaald moesten worden

Ze heeft nu een tijdelijke kamer, aanstaande vrijdag 

gaan wij er weer heen om haar definitieve kamer 

in te richten, dat doen we weer samen, zelfs mijn zus komt

uit Barcelona, waar ze woont, om te helpen..

Ik was natuurlijk al vaker in het lege huis geweest, leeg 

in de zin van dat er geen mensen zijn, alles, echt alles

staat precies zo als toen ze er nog woonde, wij hadden

enkel de bederfelijke dingen weggegooid.

Maar nu, in de wetenschap dat ze er nooit meer gaat

wonen maakt het huis met al zijn spullen, en dat zijn er 

nogal wat, tot een soort tijdscapsule, waarin de tijd

stil stond vanaf het moment dat ze wegging, alsof alles

vanaf dat moment bevroren was, hele rare sfeer..

Voor dit raampje hangen de gordijnen uit mijn jeugd,

ik vind het zo'n melancholisch beeld, maar dat terzijde..

Het huis wordt voorlopig niet verkocht, de buren houden

een oogje in het zeil en ook wij zullen er vaak zijn om

het op te ruimen, want ohoh..

Voor mijn moeder is het ook fijn om te weten dat het er

gewoon nog is, precies zoals het was, hoewel de kans dat

ze ooit terug zal keren verwaarloosbaar is.

Ze is beter verzorgd waar ze nu is en dat is wat wij de hele

dag tegen elkaar zeiden; het is toch echt beter zo,

stel je voor dat we haar alleen in het huis hadden moeten

achterlaten, wat zou er wel niet kunnen gebeuren,

nee, dit is veel fijner, we deden er goed aan, al deze

woorden als een plaat waarvan de naald in dezelfde 

groef blijft hangen, steeds weer opnieuw dezelfde woorden

ook toen we laat in de avond weg naar huis reden.

Misschien was het wel om het beeld van mijn moeder,

die in elkaar gedoken in haar nieuwe kamer zat en die met een 

klein stemmetje bedankt zegt en kom je gauw weer

zo snel mogelijk te vergeten (wat natuurlijk niet lukt)

en een soort van goed gevoel te hebben over deze dag.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Thuis

Deze foto's nam ik in de tuin van mijn moeder, eentje

ervan op dat laatste dag dat ze thuis was, bij toeval en

gelukkig was ik daar, het was een fijne dag.

Natuurlijk wisten we dat toen niet, dat ze na die dag niet

meer thuis zou komen, dat is altijd zo met onverwachte

laatste dagen dat je niet weet dat het daarna nooit 

meer hetzelfde zal zijn en gelukkig maar..

Morgen vertrekken mijn broer en ik in alle vroegte om

mijn moeder na een verblijf van maanden in het ziekenhuis

naar een nieuwe plek te brengen en daar zie ik tegen op.

Ik kan me zo ongeveer voorstellen hoe zij zicht voelt,

ik heb ook wel eens een onverwachte laatste dag 

(of in ieder geval een laatste dag waarop ik 

dacht dat alles normaal was) gehad in een huis en 

op een plek waar ik dacht altijd te zullen blijven..

Ook ik weet hoe het is als een ander besluit dat je je geliefde

huis moet verlaten, hoewel het bij mij natuurlijk een hele andere

situatie was, ik kon het huis alleen niet betalen dus ik moest

wel gaan, maar ik weet hoe moeilijk dat is.

Ook weet ik dat je je de beslissing eigen probeert te maken,

dat je probeert te denken het is beter zo, maar oh zo ingewikkeld.

Het doet mij pijn dat ik dat nu, gelukkig niet alleen, heb 

besloten voor haar of beter gezegd op aan heb gedrongen

om niet meer terug te gaan naar huis, ook al heeft

mijn moeder daar uiteindelijk mee ingestemd.

(er zijn keuzes die helemaal geen keuze zijn)

Onnodig te zeggen dat ik morgenochtend niet zal bloggen,

ik ben dan al uren op weg naar het zuiden, om mijn

moeder op te halen en vervolgens weer weg te brengen.

Gelukkig ga ik samen met mijn broer, ik moet er niet 

aan denken dat ik dit alleen had moeten doen.

Of zoals ik tegen mijn broer zei; dan kunnen we nog een

relativerend woord tot elkaar spreken, hoewel ik op

dit moment niet zou kunnen bedenken wat dit woord zal zijn.

Maar ik hoop dat het morgen naar bovenkomt, op de dag

 dat we mijn moeder naar haar nieuwe plek brengen.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Oneffenheidje

En oh, nu vergat ik helemaal om een foto bij mijn

vorige post te zetten van het kussen toen het af was.

In volle glorie zullen we maar zeggen, haha.

Gisteren zette ik het in de webshop, ik heb daar altijd

weinig of misschien wel geen enkele verwachting van,

in de zin dat iemand het zou willen kopen..

Maar het was echt binnen 10 minuten verkocht, ik kijk dan

altijd een paar keer en dan denk ik, het staat er echt.

En elke keer als ik iets zelfgemaakts (ah rood streepje

eronder dan is het vast geen woord, maar ik gebruik het toch)

verkoop, ben ik bijzonder blij verheugd maar ik hoop ook

meteen dat ze het mooi zal vinden..

En dan check ik nogmaals of het wel netjes genoeg is,

(oh echt, waar zijn die brei-elfen) en verzin al allerlei

uitvluchten voor het geval ik een oneffenheidje ontdek..

Sorry, je kocht het kussen, maar er viel koffie over/

ik liet het vallen en toen brak het, oh nee dat kan niet/

de kat van de buren gebruikte het als krabkussen, dus ik

zal je geld terugstorten, het spijt me heel erg..

Maar meestal valt het mee want ik controleerde 

het natuurlijk al vele malen voordat ik het in 

het winkeltje zette en stuur ik het gewoon op..

Soms blijven er ook dingen over, in het winkeltje,

zoals de wanten, uk verkocht er heel erg veel, maar

ik werd daar iets te enthousiast van en ik haakte maar 

door en door, en nu heb ik een aantal paar over.

Het zou best kunnen dat ze alsnog verkocht worden,

er staat nog een gure wind, ondanks het feit dat ik de

eerst narcissen al zag in het park is de lente nog ver weg.

Daarom geef ik een paar weg, je kan kiezen tussen de grijze

of de roze maar natuurlijk mag je ook even in het 

winkeltje kijken of je een paar ziet wat je veel mooier vind.

Het zou kunnen dat je favoriete paar verkocht is, 

dat hoop ik natuurlijk ;-)

Enfin, laat een reactie achter als je graag een paar 

warme handjes zou willen winnen, ik geef ze weg op 

vrijdag, je mag ook op Instagram reageren.

Ik wens je een fijne dag, ik ga het kussen inpakken,

nadat ik nogmaals heb gekeken of.... nee, gewoon 

hup in een doos met dat kussen.

-X-

Brei-elfen

Een tijdje geleden breide ik een kussen, of eigenlijk

was het een lap dat een kussen moest worden.

Ik heb heel veel restjes wol, allemaal van die mini-

bolletjes die te klein zijn om iets van te maken maar

voor een streepjes kussen zijn ze perfect..

Dat breien vind ik echt heel fijn om te doen, het enige 

met dat steeds wisselen van kleur is dat de zijkanten zo 

los worden, pas toen ik het kussen af had las ik in

een oud breiboek hoe het eigenlijk moet..

Als je aan het einde van een rij bent, brei je de laatste 

steek samen met de nieuwe kleur, in de volgende rij,

brei je alleen de steek van die nieuwe kleur en trek je de

draad aan, zo voorkom je al die losse steken.

(ik doe altijd maar wat maar soms is er een hele

handige oplossing voorhanden, haha)

Dit is meteen de tip voor het breien van streepjes..

(zoals je begrepen hebt kwam ik er zelf niet op

maar ja, je kunt niet alles weten, toch?)

Ook hoor ik wel eens, bijvoorbeeld op Instagram,

dat de kleurkeuze zo mooi is en dat ze dat niet kunnen,

dat is natuurlijk niet waar, je neemt gewoon een mandje

met restjes en als het er bij elkaar mooi uit ziet,

komt het goed, doe het gewoon op gevoel..

Maar goed, dat breien is heerlijk maar er komt een 

moment dat het af is, dat vind ik altijd jammer..

want dan moet je het in elkaar gaan zetten,

je kan het natuurlijk ook weer in je wolmand gooien.

Wat ik best vaak doe en dan begin ik een nieuw breiwerk

 en vervolgens hoop ik  dat de kabouters of 

zoals je wilt, de brei-elfen het in elkaar zetten

maar bij mij is dat nog gebeurt, hoe hard ik ook hoopte,

of hoe lang ik ook wachtte..

Als het breiwerk dan een tijdje in de mand heeft

liggen wachten en elke keer als ik het zie denk ik oh ja,

dat moet nog in elkaar, en uiteindelijk begin ik er aan..

Het is een heel precies werkje en omdat ik er weinig 

geduld voor kan opbrengen moet ik het vele malen uithalen.

Dan gooi ik het weer terug in de mand om het later weer

eens te proberen, maar nu is het eindelijk af..

ik zal het in de webwinkel zetten want ik heb maar

een klein bankje en ik heb al een kussen..:-)

Samengevat; als je een streepjeskussen wil breien:

Maak een proeflapje, van bijvoorbeeld 20 steken

 reken vervolgens uit hoeveel steken je nodig hebt voor

een kussen, maak een mand vol met kleine bolletjes wol

die mooi bij elkaar passen naar jouw smaak.

Brei 1 rij recht, 1 rij averecht, volg de tip op zoals 

beschreven in dit bericht en brei..

Als het klaar is leg je het klaar voor de brei-elfen 

en dan heel hard hopen dat ze het voor je in elkaar zetten,

misschien werkt het bij jou wel, wie weet.

Zo niet, verzamel moed en zet het in elkaar..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Bord

En natuurlijk ging het allemaal goed met de afspraak

die ik gisteren had, dat is meestal zo, als je ergens 

tegen op ziet blijkt dat vooral in je hoofd te zijn..

(Het lijkt wel een soort van feuilleton mijn blog,

misschien moet ik voortaan onder een post 

word vervolgd gaan zetten ;-)

Eerst fietste ik twee keer langs de wolwinkel en net op 

het moment dat ik dacht huh..het was toch hier..ergens..

(vleugje paniek, haha) zag ik hem toch, gelukkig..

De opdracht is dat ik een ontwerp maak voor het uithang

bord, ik had zo'n beeld van zo'n metalen bord, wat een 

beetje krakend in de wind heen en weer wappert, maar het 

wordt zo'n echt bord, met licht er in en zo..

Hoe leuk is dat, dat er straks ergens in de stad een tekening 

van mij aan een gevel hangt, dat wil zeggen als het mij 

allemaal lukt natuurlijk, ik moet het nog wel even doen.

Gisteren stuitte ik meteen al op mijn beperkingen, ik kan 

inmiddels best wat in Photoshop enzo maar zeker niet alles..

Gelukkig bood mijn nichtje Guusje een oplossing waar ik 

 helemaal niet aan dacht en van het weekend zal ik het afmaken.

Als ik het allemaal voor elkaar krijg zal ik een foto

 gaan maken, overdag, maar ook zeker in de avond,

als het oplicht aan de gevel van de wolwinkel,

stel je voor, ik heb er nu al zin in!

Ps. de foto is van een deken die ik maakte 

voor Lov-ing wool, patroon staat daar ook in.

Ik wens je een heel goed weekend

-X-

Cirkel

Laatst las ik ergens dat ongeveer 70% van je dagelijkse 

gedachten negatief is, dat leek me wel heel erg veel,

maar als je er op let zou het toch wel kunnen kloppen.

De hele dag babbelt je hoofd maar voort, en heel vaak,

in ieder geval bij mij hoor ik ; dat kan ik niet, dat vind ik

niet leuk, ik heb er geen zin in, en zo maar voort..

Ik probeer er niet teveel aandacht aan te besteden

en niet te blijven hangen in al dat geklets..

Zo kreeg ik vorige week een heel vriendelijk mailtje,

met een vraag van een wolwinkel hier in de stad,

 een heel leuk idee, waarvoor ik iets zou moeten maken.

Eerst denk ik dan; aah wat leuk zeg, vervolgens maar

waarom vraagt ze dat eigenlijk aan mij en dan voel

ik iets paniekerigs opkomen en denk ik maar 

dat kan ik natuurlijk helemaal niet..och hemel,

hoe ga ik dat nu beleefd afwimpelen.. en meteen 

bedenk ik allemaal onzin argumenten waarom ik niet kan;

de brug staat open, het waait te hard, ik heb griep,

mijn pc is kapot, ik sta net op het punt om met een knapzak

over de Noordpool te gaan wandelen, dat soort dingen..

Gelukkig heb ik bij de mindfulness cursus geleerd dat 

je niet meteen overal op hoeft te reageren dat je al je

negatieve gedachten even de vrije loop kunt laten en 

die ook kan herkennen en benoemen wat er gebeurt.

Zo van; babbel maar lekker even negatieve stem en als 

je dan een tijdje wacht is er vanzelf weer ruimte voor 

meer rede en kan je het ook van de andere kant bezien.

Dus ik reageerde pas na een dag of wat op het mailtje

en inmiddels zag ik ook zeker de leuke kant.

Dus ik ga vanmorgen naar de wolwinkel en ga ik

het hele idee bespreken en wie weet komt er wel iets 

heel fijns uit, mocht dat zo zijn dan laat ik het weten..

Natuurlijk vind ik het best een beetje spannend, maar

ik weet nu al dat ik me stukken beter voel als ik ga

in plaats van te blijven hangen in de Oh nee, dat 

kan/wil ik niet cirkel..

Ps, op de foto een das die ik breide voor mijn dochter

Judith, eigenlijk is het garen voor breipennen nummer 3

maar ik gebruikte pennen nummer 7, dat geeft een

bijzonder luchtig effect :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Appeltaartdag

Ooh, eigenlijk heb ik me verslapen, vannacht werd ik

wakker omdat het raam helemaal open woei/waaide..

Het rolgordijn begon te klapperen en er vielen dingen om,

die ik op moest ruimen en daarna kon ik niet meer in 

slaap komen maar uiteindelijk toch..

Eigenlijk wil ik mijn bericht altijd om 9 uur posten, 

kwestie van een soort van ritme aanhouden anders ga ik 

natuurlijk glij ik snel af naar wanorde en chaos (haha)

Gisteren bewerkte ik deze foto's van een zelfmaker uit

mijn boek Vive la vie, wat ik nog steeds een vreselijke 

titel vind, het boek heette eigenlijk Appeltaartdagen.

Met als ondertitel; een feestelijk zelfmaak boek

(ik kan het nu wel vertellen nu ik toch geen uitgever meer heb)

Ook had het een hele ander cover, maar een paar dagen 

voordat het naar de drukker ging kwam het bericht dat 

ze toch een andere titel wilden, ze vonden het te apart.

Ik dacht dat ik ontplofte want het hele boek was zo

geschreven dat het bij de titel paste en er waren ook

veel verwijzingen naar, maar nee, het moest anders.

Dus ik herschreef een aantal stukken en uiteindelijk

kwamen we op Vive la vie uit (de beste van alle slechte :-)

en er kwam een andere cover (hmmm)

Het heeft nog in de Libelle gestaan met de titel 

Appeltaartdagen omdat alle persberichten al weg waren.

Achteraf vind ik het best grappig allemaal, maar toen..

Enfin, dat is allemaal geweest wat over blijft is het boek

en alle zelfmakers waarvan ik er zo af en toe eentje 

hier zal; plaatsten, dit is een hele makkelijke en leuk

om bijvoorbeeld met verjaardagspost mee te sturen of bij

welke Appeltaartdag dan ook ;-))

Ik wens je een fijne dag en wees voorzichtig met 

rondwaaiende takken enzo.

-X-

Vriendelijk

Ah ja, dan zeg ik dat nog zo mooi, ik zal mij beraden

op een nieuwjaarswens, alsof ik allerlei bijzondere

gedachten daarover zou hebben die leiden naar mooie

filosofische gedachten en een bijzondere wens...

Dat is natuurlijk niet zo, ik dacht er wel over na, las

allerlei wensen op de social media en happy of gelukkig

las ik het meeste, naast liefdevol, creatief enzovoort..

Zoiets zei ik zelf ook op Instagram, want als je het tegen 

een aantal mensen tegelijk hebt kom je als snel uit op

iets algemeens, iets wat een ieder aanspreekt.

Maar eerlijk gezegd vraag ik me af of het helpt al

die goede wensen, als je op een moment heel ongelukkig

bent of niet weet hoe het verder moet denk ik toch echt

niet; oh ja er waren al die wensen, dan kom ik niet

verder dan; ah wat lief zeg maar nu ga ik weer huilen, haha.

(niet dat ik nu ongelukkig ben hoor, maar er komt vast

weer een moment, daar kun je van uit gaan)

En zo dacht ik wat na over al die wensen en ook waar

ik echt blij van word en dat is als iemand iets aardigs voor

je doet of vraagt of hij of zij misschien kan helpen..

Zo kreeg ik van mijn zoon met de kerst een ticket naar 

Wenen voor eind februari, omdat hij wist dat ik het 

best lastig had gevonden om mijn kerstvakantie 

 daar naar toe af te zeggen vanwege mijn moeder..

Kijk, daar word ik nu blij van, medeleven en jezelf in 

een ander verplaatsen en iets doen waar iemand blij

of zoals je wilt gelukkig van wordt..

Dus ik dacht als we nu allemaal zeer regelmatig eens vragen

of we iets voor een ander kunnen doen, of een gebaar

maken lijkt me dat een prachtig begin van het jaar.

Grote kans dat je die vriendelijkheid terug krijgt..

Dus laten we het nieuwe jaar gewoon in duiken

en vriendelijk zijn, voor jezelf en anderen, dat is na vele

gedachten waar ik op uit kom, te simpel misschien,

maar soms zijn de dingen zo voor de hand liggend

dat je ze gewoon over het hoofd zou zien, denk je niet?

Ps, de foto's zijn uit mijn boek Vive la vie, het is steeds te 

donker om te fotograferen, dus ik nam er wat uit mijn archief.

-X-