Pagina's

donderdag 29 oktober 2020

Spullen


Ineens bedacht ik me dat ik hier al bijna vier weken ben,
 somsweet ik niet eens welke dag het is, de 
dagen verstrijken en voor mij iser geen verschil in de dagen, 
of het nu zondag of is of woensdag.
Nu het er naar uitziet dat ik hier nog wel even ga blijven, 
ik heb geenidee waar ik de moed vandaan zou moeten
 halen om terug te reizen,dacht ik na over de spullen 
die ik bij me heb en of dat wel genoeg is,
in het verlengde hiervan vroeg ik me af wat je nu eigenlijk
werkelijk nodig hebt om je enigszins goed te voelen.
Ik heb wat kleren bij me, die ik steeds weer met de hand 
was, wat eigenlijk een opmerkelijk bevredigend werkje is.
Ik heb geen winterjas bij me, maar tot nu toe was dat ook 
nietnodig mocht het kouder worden kan ik er eentje bij 
de Humana kopen, een tweedehandswinkel met kleren.
Voorts heb ik natuurlijk toiletspullen en als 
die op zijn kan ik ze makkelijk aanvullen, 
dus alle praktische zaken zijn geregeld.
Voor het plezier en de ontspanning kocht ik een hele 
tas met wol,om te breien, haken kan nog 
steeds niet echt met mijn vinger.
Ook nam ik een stapel boeken mee, maar die slinkt 
behoorlijk en ik vond geen boekwinkel hier die 
Nederlandse boeken verkoopt,
ik moet even zien hoe ik dat ga oplossen..

Het gekke is, is dat ik helemaal niet het gevoel heb dat ik iets 
anders nodig heb, er is hier een bed, een bank, 
wifi en een minikeuken en dat vind ik meer dan 
voldoende ik mis helemaal niets van
wat ik thuis heb (behalve dat ik eens even een kast 
kan herorganiserenals ik me wat gespannen voel, 
dat helpt altijd, oh haha)

Dat geeft toch te denken, misschien ga ik het op den duur wel
missen, misschien ook helemaal niet, maar ik denk 
dat ik met veelminder toe kan dan gedacht, 
tenminste tot nu toe..

Ik wens je een fijne dag
-X-

zondag 25 oktober 2020

Nadenkochtend


 Nu ik al een paar weken in Wenen ben en hier zit te 
typen om iets over achten in de ochtend terwijl het voor mijn
gevoel iets over negenen is dacht ik na over deuren die opengaan,
soms op een kiertjes staan en af en toe helemaal dicht zijn..
(ondertussen zat ik een hele tijd aan te modderen met de opmaak
van deze tekst, steeds werd er een hele zin overgeslagen die ik
typte omdat elke keer het programma op paragraaf sprong bij
een nieuwe zin, uiteindelijk begon ik opnieuw en lukt het wel)
Van nature ben ik een 'deurendichtgooier' niet dat ik met deuren 
smijt maar als er ergens eentje opent heb ik nogal de neiging om er
niet door heen te gaan, omdat ik het niet durf of omdat ik denk 
dat het niet kan, dat wat aan de andere kant van de deur is..
Onnodig te zeggen misschien dat ik daardoor vele kansen heb 
laten gaan, niet dat ik me daar dan uiteindelijk beter door 
voelde, dat helemaal niet, maar ik ben nu eenmaal geen held,
zelfs niet eentje op sokken..

Dus dat ik door de deur glipte, die echt maar op een kiertje
stond toen ik bijna hals over kop naar Wenen vertrok, mag wel
een wonder heten, ik dacht er gewoon niet te lang over na..
(ook al vrij bijzonder, ik ben een eindeloze nadenker)

Nu ben ik hier, en ik heb de deur terug naar huis even dicht
gedaan, los van het feit dat ik niet zo goed durf te reizen op 
het moment, is het rustiger om niet constant te denken wat nu..
Ik besloot, na een gesprek met mijn vriend P, dat ik 1 keer per
week een 'nadenkochtend' zal hebben en dan besluiten wat ik
de komende week zal doen, blijven of gaan, zodat ik de rest
van de tijd gewoon hier kan zijn zonder de hele tijd in twijfel
te zijn en te genieten van deze kans..

Ik wens je een goede week (zoals je gezien hebt blog ik niet
zoveel, is de deur hier vaak gesloten, maar dat komt omdat ik aan
de andere kant ervan gewoon bezig ben met van alles en nog wat..

-X-

maandag 19 oktober 2020

Het leven van anderen

Tegenover het appartement waar ik vorige week was, ik 
ben nu ergens anders, is de straat zo smal dat je zo in het 
appartement van iemand anders kan kijken, dat vind ik 
facinerend maar ook een beetje ongemakkelijk dat je zomaar
even in het leven van een ander kunt kijken, ik had ook altijd
de gordijnen open, dus zij konden ook zien wat ik deed.
(dat was niet zoveel bijzonders, meestal zat ik te breien te lezen,
of misschien deed ik wat yoga oefeningen, oh haha)
Het meest waarschijnlijke is dat degene die daar woont erg 
weinig gedachten heeft over mij net als iedereen anders.
Omdat ik toch een beetje zat met het feit dat ik hier in Wenen
ben en niet in Amstrdam in deze ietwat beangstigende tijd,
had ik een gesprek met mijn zoon over wat 'men' daar wel
van zou vinden, de conclusie was; niet zo veel, waarschijnlijk..
Hij vroeg mij al eens eerder; wie is men eigenlijk?' dat is 
een goede vraag, het is een volkomen abstract gegeven..
 


 Een dag later stuurde hij mij een een artikel over dit onderwerp,
het was een studie die werd gedaan door mensen van Harvard,
daarin wordt gesteld dat als je je beoordeeld voelt door anderen,
je waarschijnlijk je zelf beoordeeld, de meeste mensen zijn veel
te veel met zichzelf bezig om over anderen te denken..
Dat is natuurlijk een bijzonder bevrijdende gedachte, en als je 
bij jezelf nagaat hoeveel tijd je aan anderen denkt, blijken dat 
vaal voorbijgaande, vluchtige gedachten te zijn.
Bij mij in ieder geval wel, ik vind er vaak ook eigenlijk niets 
van, van het leven van anderen en hoewel ik me wel eens druk 
maak over wat anderen over mij vinden, zijn dat natuurlijk
aannames, je kan onmogelijk weten wat anderen denken.
En dat is maar goed ook, stel je voor dat het wel zo was, wat
een chaos zou het worden in je hoofd...

Dus zo af en toe kijk ik eens naar het leven van andersn,
vergeet het weer en ga verder met wat ik aan het doen was.

Ik wens je een mooie week
-X-

zondag 11 oktober 2020

Hutje


 Nu ik hier voor of achter de keukentafel zit, het ligt er 
maar aan hoe je het bekijkt, en net alle nieuwsberichten
las over Nederland maakt een een groeiend gevoel van
onbehagen zich van mij meester...
Alles wat ik lees maakt mij nog schrikachtiger dan ik 
normaal al ben, voor het virus, maar vooral alle reacties 
die ik las, ik zou er verre van moeten blijven, maar zo af 
en toe kijk ik toch even wat de stand der zaken is.

Er zijn momenten waarop alles in mij zegt; ren, Ingrid, ren,
ergens het bos in, kraak een boshutje zonder wifi en ga daar
zitten mediteren en wandel door het woud..
Maar dat  is natuurlijk een fantasie die bezijden alle realiteit
is, nog los van het feit dat ik sinds ik als kind een Pinkeltje
boek las (Pinkeltje en de flonkersteen) over zeven 
rovers die door het bos dwaalden en getekend werden
met enkel ogen tussen de bomen, ik het bos in het donker eng
vindt, en ik het dus nog geen nacht zou uithouden daar, oh haha

Dus er zit niets anders op dan te aanvaarden dat de dingen zijn
zoals ze zijn en als mijn gedachten op hol slaan, ze lekker
laten rennen en afleiding zoeken door te gaan breien of zo iets
kalmerends waardoor ik de dingen weer enigszins in perspectief
kan zien, maar ohoh, ik vind het niet meevallen op het moment.

Als het mogelijk is blijf ik nog een tijdje hier, het is dan wel geen
boshutje maar ik voel me hier stukken beter dan in Amsterdam.
Tegelijkertijd zoemt er een gevoel mee dat ik thuis zou moeten
zijn, hoewel het thuisfront mij met klem verzekerd dat ik met 
een gerust hart hier kan blijven, alles gaat goed daar (gelukkig)

Enfin, ik bekijk het per dag en soms per uur en we zullen zien
wat er komen gaat..

Ik wens je alle goeds
-X-

woensdag 7 oktober 2020

Schattebolletje


En toen was ik in Wenen, het voelt een beetje alsof
ik er stiekum tussen uit ben geknepen en misschien is
dat ook wel zo maar ik moet zeggen dat het een verademing
is na Amsterdam, de sfeer is totaal anders hier, beter vind ik.
Iedereen draagt mondkapjes in het OV en in winkels en aftstand
bewaren lijkt hier al helemaal ingebakken, het is ook niet druk
op straat en al met al voel ik me hier veel prettiger..
Ik denk dat ik hier maar gewoon blijf, haha, zeker ook omdat
de familie van mijn zoon in de buurt is, dat is een fijn idee.
 Zondag bracht ik een dag door met mijn zoon en met Timo,
ooh, het is echt zo'n schattebolletje en alweer zo gegroeid.
(en nee, ik kneep hem niet in zijn wang terwijl ik zei; wat 
ben je al groot geworden :-)
Voorts is het hier eigenlijk net zo als thuis, ik wandel, 
doe boodschappen, yoga, lees en brei (en ik worstelde een
uurtje of wat met de Ipad, ik had geen idee meer hoe het 
moest met de foto's bijsnijden en berichten maken, maar 
als je dit leest is het gelukt.

Ik wens je een goede dag en ik hoop dat je wat kalmte
kan vinden in weerwil van alles wat er speelt, zo weinig
mogelijk alle berichten op social media lezen helpt, weet
ik uit ervaring, als het belangrijk is komt het toch wel tot je.

-X-

donderdag 1 oktober 2020

Dagdag


 En toen stond de deur naar Wenen toch ineens op een 
kiertje, en ben ik van plan er doorheen te glippen.
Morgen al, omdat we niet weten hoe deze hele situatie 
zich gaat ontwikkelen, ik heb ook nog geen terugreis
geboekt, het is gewoon bekijken wat het beste moment
zal zijn om weer door die halve open deur te gaan.

Ik moet zeggen dat ik de laatste twee nachten slecht heb
geslapen, mijn hoofd bleef maar malen, is het nu juist
een goed plan of helemaal niet, wat als ik daar ziek wordt,
hoe veilig is het om te reizen, en ga zo maar voort..

Ding wat zeker is dat ik hier in Amsterdam midden in 
zoals ze dat mooi zeggen 'brandhaard' zit en ik las dat 
Amsterdammers massaal niet aan de mondkapjes willen.
Dat ik daar zenuwachtig van wordt laat zich wel raden
en ik hoop dat het in Wenen allemaal wat beter geregeld is,
mondkapjes dragen is daar overigens heel gewoon geworden.

Hoe dan ook, ik kan in ieder geval wat tijd met mijn 
zoon en zijn gezin doorbrengen, ik zie er naar uit om de 
kleine lieve Timo weer te zien, verder wil ik veel
gaan wandelen en neem ik meer boeken mee dan kleren.

Ik weet dat het mij ooit gelukt is om op mijn Ipad een
blogbericht te maken, ik ben allang vergeten hoe, maar 
ik ga het proberen, lukt het niet dan duurt het even voor 
ik weer hier ben, ik weet niet precies hoe lang.
Je kan mij natuurlijk ook op Instagram volgen.

In de tussentijd wens ik je alle goeds op je pad, 
liefs van Ingrid.