Spullen

Ineens bedacht ik me dat ik hier al bijna vier weken ben,

 somsweet ik niet eens welke dag het is, de 

dagen verstrijken en voor mij iser geen verschil in de dagen, 

of het nu zondag of is of woensdag.

Nu het er naar uitziet dat ik hier nog wel even ga blijven, 

ik heb geenidee waar ik de moed vandaan zou moeten

 halen om terug te reizen,dacht ik na over de spullen 

die ik bij me heb en of dat wel genoeg is,

in het verlengde hiervan vroeg ik me af wat je nu eigenlijk

werkelijk nodig hebt om je enigszins goed te voelen.

Ik heb wat kleren bij me, die ik steeds weer met de hand 

was, wat eigenlijk een opmerkelijk bevredigend werkje is.

Ik heb geen winterjas bij me, maar tot nu toe was dat ook 

nietnodig mocht het kouder worden kan ik er eentje bij 

de Humana kopen, een tweedehandswinkel met kleren.

Voorts heb ik natuurlijk toiletspullen en als 

die op zijn kan ik ze makkelijk aanvullen, 

dus alle praktische zaken zijn geregeld.

Voor het plezier en de ontspanning kocht ik een hele 

tas met wol,om te breien, haken kan nog 

steeds niet echt met mijn vinger.

Ook nam ik een stapel boeken mee, maar die slinkt 

behoorlijk en ik vond geen boekwinkel hier die 

Nederlandse boeken verkoopt,

ik moet even zien hoe ik dat ga oplossen..

Het gekke is, is dat ik helemaal niet het gevoel heb dat ik iets 

anders nodig heb, er is hier een bed, een bank, 

wifi en een minikeuken en dat vind ik meer dan 

voldoende ik mis helemaal niets van

wat ik thuis heb (behalve dat ik eens even een kast 

kan herorganiserenals ik me wat gespannen voel, 

dat helpt altijd, oh haha)

Dat geeft toch te denken, misschien ga ik het op den duur wel

missen, misschien ook helemaal niet, maar ik denk 

dat ik met veelminder toe kan dan gedacht, 

tenminste tot nu toe..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Nadenkochtend

 Nu ik al een paar weken in Wenen ben en hier zit te 

typen om iets over achten in de ochtend terwijl het voor mijn

gevoel iets over negenen is dacht ik na over deuren die opengaan,

soms op een kiertjes staan en af en toe helemaal dicht zijn..

(ondertussen zat ik een hele tijd aan te modderen met de opmaak

van deze tekst, steeds werd er een hele zin overgeslagen die ik

typte omdat elke keer het programma op paragraaf sprong bij

een nieuwe zin, uiteindelijk begon ik opnieuw en lukt het wel)

Van nature ben ik een 'deurendichtgooier' niet dat ik met deuren 

smijt maar als er ergens eentje opent heb ik nogal de neiging om er

niet door heen te gaan, omdat ik het niet durf of omdat ik denk 

dat het niet kan, dat wat aan de andere kant van de deur is..

Onnodig te zeggen misschien dat ik daardoor vele kansen heb 

laten gaan, niet dat ik me daar dan uiteindelijk beter door 

voelde, dat helemaal niet, maar ik ben nu eenmaal geen held,

zelfs niet eentje op sokken..

Dus dat ik door de deur glipte, die echt maar op een kiertje

stond toen ik bijna hals over kop naar Wenen vertrok, mag wel

een wonder heten, ik dacht er gewoon niet te lang over na..

(ook al vrij bijzonder, ik ben een eindeloze nadenker)

Nu ben ik hier, en ik heb de deur terug naar huis even dicht

gedaan, los van het feit dat ik niet zo goed durf te reizen op 

het moment, is het rustiger om niet constant te denken wat nu..

Ik besloot, na een gesprek met mijn vriend P, dat ik 1 keer per

week een 'nadenkochtend' zal hebben en dan besluiten wat ik

de komende week zal doen, blijven of gaan, zodat ik de rest

van de tijd gewoon hier kan zijn zonder de hele tijd in twijfel

te zijn en te genieten van deze kans..

Ik wens je een goede week (zoals je gezien hebt blog ik niet

zoveel, is de deur hier vaak gesloten, maar dat komt omdat ik aan

de andere kant ervan gewoon bezig ben met van alles en nog wat..

-X-

Het leven van anderen

Tegenover het appartement waar ik vorige week was, ik 

ben nu ergens anders, is de straat zo smal dat je zo in het 

appartement van iemand anders kan kijken, dat vind ik 

facinerend maar ook een beetje ongemakkelijk dat je zomaar

even in het leven van een ander kunt kijken, ik had ook altijd

de gordijnen open, dus zij konden ook zien wat ik deed.

(dat was niet zoveel bijzonders, meestal zat ik te breien te lezen,

of misschien deed ik wat yoga oefeningen, oh haha)

Het meest waarschijnlijke is dat degene die daar woont erg 

weinig gedachten heeft over mij net als iedereen anders.

Omdat ik toch een beetje zat met het feit dat ik hier in Wenen

ben en niet in Amstrdam in deze ietwat beangstigende tijd,

had ik een gesprek met mijn zoon over wat 'men' daar wel

van zou vinden, de conclusie was; niet zo veel, waarschijnlijk..

Hij vroeg mij al eens eerder; wie is men eigenlijk?' dat is 

een goede vraag, het is een volkomen abstract gegeven..

 

 Een dag later stuurde hij mij een een artikel over dit onderwerp,

het was een studie die werd gedaan door mensen van Harvard,

daarin wordt gesteld dat als je je beoordeeld voelt door anderen,

je waarschijnlijk je zelf beoordeeld, de meeste mensen zijn veel

te veel met zichzelf bezig om over anderen te denken..

Dat is natuurlijk een bijzonder bevrijdende gedachte, en als je 

bij jezelf nagaat hoeveel tijd je aan anderen denkt, blijken dat 

vaal voorbijgaande, vluchtige gedachten te zijn.

Bij mij in ieder geval wel, ik vind er vaak ook eigenlijk niets 

van, van het leven van anderen en hoewel ik me wel eens druk 

maak over wat anderen over mij vinden, zijn dat natuurlijk

aannames, je kan onmogelijk weten wat anderen denken.

En dat is maar goed ook, stel je voor dat het wel zo was, wat

een chaos zou het worden in je hoofd...

Dus zo af en toe kijk ik eens naar het leven van andersn,

vergeet het weer en ga verder met wat ik aan het doen was.

Ik wens je een mooie week

-X-

Hutje

 Nu ik hier voor of achter de keukentafel zit, het ligt er 

maar aan hoe je het bekijkt, en net alle nieuwsberichten

las over Nederland maakt een een groeiend gevoel van

onbehagen zich van mij meester...

Alles wat ik lees maakt mij nog schrikachtiger dan ik 

normaal al ben, voor het virus, maar vooral alle reacties 

die ik las, ik zou er verre van moeten blijven, maar zo af 

en toe kijk ik toch even wat de stand der zaken is.

Er zijn momenten waarop alles in mij zegt; ren, Ingrid, ren,

ergens het bos in, kraak een boshutje zonder wifi en ga daar

zitten mediteren en wandel door het woud..

Maar dat  is natuurlijk een fantasie die bezijden alle realiteit

is, nog los van het feit dat ik sinds ik als kind een Pinkeltje

boek las (Pinkeltje en de flonkersteen) over zeven 

rovers die door het bos dwaalden en getekend werden

met enkel ogen tussen de bomen, ik het bos in het donker eng

vindt, en ik het dus nog geen nacht zou uithouden daar, oh haha

Dus er zit niets anders op dan te aanvaarden dat de dingen zijn

zoals ze zijn en als mijn gedachten op hol slaan, ze lekker

laten rennen en afleiding zoeken door te gaan breien of zo iets

kalmerends waardoor ik de dingen weer enigszins in perspectief

kan zien, maar ohoh, ik vind het niet meevallen op het moment.

Als het mogelijk is blijf ik nog een tijdje hier, het is dan wel geen

boshutje maar ik voel me hier stukken beter dan in Amsterdam.

Tegelijkertijd zoemt er een gevoel mee dat ik thuis zou moeten

zijn, hoewel het thuisfront mij met klem verzekerd dat ik met 

een gerust hart hier kan blijven, alles gaat goed daar (gelukkig)

Enfin, ik bekijk het per dag en soms per uur en we zullen zien

wat er komen gaat..

Ik wens je alle goeds

-X-

Schattebolletje

En toen was ik in Wenen, het voelt een beetje alsof

ik er stiekum tussen uit ben geknepen en misschien is

dat ook wel zo maar ik moet zeggen dat het een verademing

is na Amsterdam, de sfeer is totaal anders hier, beter vind ik.

Iedereen draagt mondkapjes in het OV en in winkels en aftstand

bewaren lijkt hier al helemaal ingebakken, het is ook niet druk

op straat en al met al voel ik me hier veel prettiger..

Ik denk dat ik hier maar gewoon blijf, haha, zeker ook omdat

de familie van mijn zoon in de buurt is, dat is een fijn idee.

 Zondag bracht ik een dag door met mijn zoon en met Timo,

ooh, het is echt zo'n schattebolletje en alweer zo gegroeid.

(en nee, ik kneep hem niet in zijn wang terwijl ik zei; wat 

ben je al groot geworden :-)

Voorts is het hier eigenlijk net zo als thuis, ik wandel, 

doe boodschappen, yoga, lees en brei (en ik worstelde een

uurtje of wat met de Ipad, ik had geen idee meer hoe het 

moest met de foto's bijsnijden en berichten maken, maar 

als je dit leest is het gelukt.

Ik wens je een goede dag en ik hoop dat je wat kalmte

kan vinden in weerwil van alles wat er speelt, zo weinig

mogelijk alle berichten op social media lezen helpt, weet

ik uit ervaring, als het belangrijk is komt het toch wel tot je.

-X-

Dagdag

 En toen stond de deur naar Wenen toch ineens op een 

kiertje, en ben ik van plan er doorheen te glippen.

Morgen al, omdat we niet weten hoe deze hele situatie 

zich gaat ontwikkelen, ik heb ook nog geen terugreis

geboekt, het is gewoon bekijken wat het beste moment

zal zijn om weer door die halve open deur te gaan.

Ik moet zeggen dat ik de laatste twee nachten slecht heb

geslapen, mijn hoofd bleef maar malen, is het nu juist

een goed plan of helemaal niet, wat als ik daar ziek wordt,

hoe veilig is het om te reizen, en ga zo maar voort..

Ding wat zeker is dat ik hier in Amsterdam midden in 

zoals ze dat mooi zeggen 'brandhaard' zit en ik las dat 

Amsterdammers massaal niet aan de mondkapjes willen.

Dat ik daar zenuwachtig van wordt laat zich wel raden

en ik hoop dat het in Wenen allemaal wat beter geregeld is,

mondkapjes dragen is daar overigens heel gewoon geworden.

Hoe dan ook, ik kan in ieder geval wat tijd met mijn 

zoon en zijn gezin doorbrengen, ik zie er naar uit om de 

kleine lieve Timo weer te zien, verder wil ik veel

gaan wandelen en neem ik meer boeken mee dan kleren.

Ik weet dat het mij ooit gelukt is om op mijn Ipad een

blogbericht te maken, ik ben allang vergeten hoe, maar 

ik ga het proberen, lukt het niet dan duurt het even voor 

ik weer hier ben, ik weet niet precies hoe lang.

Je kan mij natuurlijk ook op Instagram volgen.

In de tussentijd wens ik je alle goeds op je pad, 

liefs van Ingrid.