It is...

Goed weekend gewenst !

-X-

Random things & some loose ends

Vanochtend bedacht ik me toe ik buiten koffie dronk

(het weer lijkt wat op te knappen) dat ik heel vaak dingen

op mijn blog zet waarvan ik nooit meer vertel hoe het afliep..

Daarom dacht ik dat het misschien een goed idee was

(hoewel sommige ideetjes achteraf helemaal 

niet zo briljant lijken te zijn, maar vooruit)

om een update te doen over allerlei losse eindjes.

Omdat dit een blogbericht is over willekeurige zaken,

ook maar wat zomaar foto's van mijn uitzicht hier,

als ik zit te typen..

Zo schreef ik ooit iets over een E-reader of een boek

vlak voor de vakantie, het werd de reader, niet dat ik dat 

zelf besloot maar P kocht er eentje.

Ik nam voor de zekerheid toch maar een boek mee,

maar nadat ik er eenmaal aan gewend was, vond ik het

net zo leesbaar als een gewoon boek.

Over boeken gesproken: Kringloopgeluk is weggeven,

ik benaderde de winnares rechtstreeks, als ik het hier

kenbaar maak komt er bijna nooit een reactie op give-aways.

Mijn kleurboek is naar de drukker, daarover volgende

week meer (waar je kan bestellen en al)

Over het wolboek: ik fotografeerde een cover 

met mijn dochter, of eigenlijk, ik fotografeerde en zij staat 

er op is bewerkt en gaat binnenkort naar de vormgever.

Voorts brei/haak/borduur ik een aantal uren per dag,

de vaart zit er goed in, vanochtend zal ik verder gaan

met het beschrijven van de patronen, ik lees voor

en Guusje typt (bij wijze van bijverdienste, gaat heel goed)

Ik vond pas eergisteren een huisje in Frankrijk,

over 3 weken zal ik met Judith daar heen gaan,

om te fotograferen voor het boek en samen een 

beetje vakantie te vieren (dat is een heel bijzonder

gegeven, het is jaren geleden dat ik met haar op vakantie ging)

Andere losse eindjes:

-Het fotoboek wat mijn broer vond is terug naar hem.

-De roos die ooit van mij was maar nu hier in 

de tuin van mijn broer staat is inmiddels uitgebloeid.

-Ik vond geen circus hier in de stad, het breiwerk wat 

ik meenam als proeve van bekwaamheid, bij wijze van

sollicitatie, zal ik per post naar een clown moeten sturen.

-De stapels van gisteren zijn opgeruimd, gisteravond gingen

wij naar het strand waar het zo hard woei (waaide) dat alle 

stapels in mijn hoofd er zo, hup, uitwaaiden, wel merkte ik

vanochtend een klein nieuw stapeltje op..

Omdat ik dit eigenlijk wel leuk vind om een update te geven

vertel ik nog even iets waarvan de afloop onduidelijk is,

zodat ik nog eens zo'n post kan schrijven ;-)

Vorige week werd ik benaderd door mijn uitgever of ik

een wel hele spannende workshop wilde geven

(het idee en de setting zijn spannend, niet mijn workshop)

Iet met heel veel mensen, 2 bekende mannen, 

een papierkunstenares en een tijdschrift,

in een hip hotel ergens in de herfst, ik voelde 

me zo vereerd dat ik meteen ja zei, maar nu

vind ik het echt doodeng..wordt vervolgd (haha)

Wel, het is een babbeldag, dat voel ik aan alles,

het is maar goed dat Guusje straks komt..

Fijne dag

-X-

Piles of things and thoughts..

Er liggen bij mij altijd stapeltjes op de trap,

of wat zeg ik, er liggen stapeltjes door het hele huis heen..

Grote stapels, kleine, stevige en wankele

want ik ben een stapelaar, dat is ook al weer geen goed woord,

er verschijnt meteen een rode streep onder terwijl ik het typ..

Maar het is wel een mooi woord..net zoals mijn zoon 

toen hij klein was eens wat spullen verkocht op een rommelmarkt

en ik hem de complimenten gaf omdat hij het zo goed deed,

trots zei: ik ben een echte zakelaar (rode streep;-)

Hij bedoelde natuurlijk zakenman, maar we gebruiken

het nog steeds, dat even terzijde)

Ik stapel alles wat maar enigszins op elkaar blijft liggen,

was, boeken, wasgoed, tekeningen, boeken, serviesgoed,

van alles door elkaar wat dan ligt op de trap, op de bank,

mijn werktafel, de servieskast of waar dan ook..

Verder stapel ik gedachten, woorden, irritaties,

hele gesprekken, nieuwe projecten en zorgen in mijn hoofd..

Ik stapel rustig verder (soms onrustig) totdat het servies

uit de kast kukelt, ik over de was struikel op de trap

en ik niks meer terug kan vinden..

Dan ruim ik alles op en stapel het netjes op,

als ik heel veel zin heb op kleur in de daarvoor

bestemde kasten en aangewezen plekken..

Ineens is er dan weer ruimte voor nieuwe..

het is een soort oneindige cirkel..

Evenzo in mijn hoofd, er komt altijd een moment

dat al mijn gedachten-stapels omvallen, dan buitelt 

alles door elkaar heen, ik kan er zelf geen wijs meer uit..

Dan voel ik de behoefte mijn hoofd keurig op een stapel

in de kast achter te laten (tussen het gevouwen wasgoed)

en er vandoor te gaan, met het circus mee ofzo ;-)

Natuurlijk doe ik dat niet, er is geen ontsnappen aan,

dus ruim ik op door lijstjes te maken, wat dingen af te handelen,

tijdschema's te verzinnen voor mezelf, om grip te krijgen

op de Dingen (wat maar matig lukt, overigens)

Dus vandaag ruim ik alle stapels op...

om ruimte te krijgen voor nieuwe (zie je: cirkel..)

En jij, ben jij een stapelaar, of heb je alles perfect onder controle,

zoja, zou je je geheim willen delen?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Oja, ik wil graag een speldje sturen aan Helene en Wannesrasp,

(kunnen jullie mij je adres mailen?)

de andere verdeel ik op instagram.

(onnodig te zeggen, misschien, dat ik jullie het liefst

allemaal een geluksbrengertje stuurde..)

Circus

Er zijn van die dagen dat je wakker wordt

en dat je denkt ik pak mijn gebloemde koffer

en ga met het circus mee, waarmee ik voorgoed

achter de horizon verdwijn, dit is zo'n dag...

Hoewel het waarschijnlijker is dat ik morgenochtend gewoon 

weer hier achter mijn tafeltje zit, want hoe groot is

de kans dat ik een circus vind en mocht dat zo zijn,

denk ik niet dat ik als trapezewerker mee mag

(ik ben echt waardeloos met trapezes)

Daarnaast ben ik bang van leeuwen en beren

(op welke weg dan ook)

en als kassajuffrouw zou ik het ook niet echt goed doen,

want ik ga helemaal op blanco met cijfers :-)

Misschien kan ik een das breien voor de clown,

ik kan het altijd vragen..je weet maar nooit..

Ik fiets dus vandaag wat rond, op zoek naar het circus,

mocht ik onverrichter zake weer hier terugkeren,

meld ik mij morgen weer.

Ik wens je een fijne dag, en mocht je een zoekende

vrouw op een oude fiets met een gebloemde koffer zien,

zwaai dan even, goede kans dat ik het ben.

-X-

A storm, a birthday & a mini give-away

Het was natuurlijk met name het weekend van De storm,

in 100 jaar was het niet zo tekeer gegaan in de zomer.

(misschien daarvoor wel eens maar dat is door 

niemand opgetekend of opgenoteerd zoals wij

hier wel eens voor de grap zeggen, maar dat is geen woord)

Dus de meeste tijd bracht ik door in mijn huisje

verscholen in het groen midden in de stad.

Het hele huisje stond te wapperen in de wind en de 

takken vlogen door de lucht maar ik vond het heerlijk..

(even los van de ellende die er ook door veroorzaakt is)

Ik hou wel van bijzonder weer en zeker 

weer wat je kunt horen, zoals het gieren 

van de wind en het tikken van de regen tegen de ramen..

(misschien iets met een jeugd in Zeeland?)

De schade hier viel erg mee, behalve wat grote takken

op de dijk en wat omgewaaide planten in de tuin,

is alles weer zoals het was..

Ook deze bijzondere roos staat nog steeds hier achter

in de tuin van mijn broer, hij nam hem een jaar of 20 geleden 

mee uit mijn tuin in Ovezande, waar hij het niet goed deed.

Het is nog steeds een onooglijk plantje, met zomaar

 een bloem per jaar, maar een doorzetter is het wel..

Gisteren was mijn zoon jarig, ook al woont hij al jaren

niet meer thuis het is toch een soort van melancholische dag..

Ik denk onwillekeurig altijd in uren terug, toen ging

ik naar het ziekenhuis, toen dit, toen dat, alles van die dag

staat in mij geheugen gegrift, ook omdat alles niet

echt voorspoedig verliep, hij werd te vroeg geboren,

en werd later op die dag per ambulance overgebracht 

naar een kinder IC in Rotterdam..

Uiteindelijk is alles helemaal goed gekomen

en is hij nu een beer van een vent (wel een hele lieve beer)

Van de week was hij even hier om de foto van 

de cover van mijn nieuwe boek te bewerken, zo fijn..
(op de foto, zijn visitekaartje, genummerd en gesigneerd :-)

(over een maand gaat hij definitief naar Wenen verhuizen,

ook dat hele idee droeg bij aan mijn melancholie..

loslaten, Ingrid, loslaten..)

Ik zou hem natuurlijk het liefst zo'n speldje

op zijn schouder speldje, zoals ik zag in Turkije bij

kleine kinderen, om het boze oog af te wenden,

maar dat zou wat merkwaardig zijn bij een volwassen man,

denk je niet (oh haha, zie je het voor je?)

Mocht je ook die neiging voelen bij degenen die je lief zijn,

ik heb hier nog 4 van die speldjes liggen, die ik wel 

wil weggeven (om bij te dragen aan het welzijn van wie dan ook)

Laat even een reactie achter als je er eentje wil ontvangen,

en misschien wil je mij wel laten weten

bij wie je het op zou willen spelden..

Ik wens je een hele goede week

-X-

Gone #364

(heel fijn weekend, gewenst!)

Pictures of others..

Als ik op een rommelmarkt van die dozen zie staan

vol met oude zwart wit foto's, heeft dat op mij

een enorme aantrekkingskracht maar ik voel ook

iets van een soort weerzin, niet dat de plaatjes niet mooi 

zijn, maar het lijkt allemaal te persoonlijk..

Daarnaast heeft het iets heel treurigs al die vergeten

mensen, momenten en landschappen die verloren 

 zijn gegaan terwijl de jaren verstreken.

Toch rommel ik er altijd doorheen en zo af en toe

neem ik iets mee, zoals deze negatief mapjes.

Gewoon omdat ik ze wil redden uit de doos, 

maar vervolgens belanden ze bij mij daar ook in.

Ooit leek het belangrijk om de dingen die er

op de foto's en de negatieven staan vast te leggen,

omdat ze mooi, vreugdevol of misschien 

gewoon gezellig waren, maar altijd met het idee,

dat men zich ze zou herinneren: weet je nog?

Nee, niemand weet het meer, noch zijn ze binnen

de familie gebleven, anders zouden ze niet op

een rommelmarkt te koop worden aangeboden.

Dat stemt mij wat treurig en dwingt je toch wel

even om over de relativiteit der dingen na te denken..

(mij wel, in ieder geval, vervolgens vergeet ik

het dan ook weer hoor :-)

Ik ben er ook niet uit of ik het nou fijn zal vinden

als het beschreven foto album van gisteren

ooit in een doos op een rommelmarkt terecht zal komen.

Misschien toch liever niet, maar mocht het zo zijn,

dan hoop ik dat iemand het er uit vist, bekijkt,

zich afvraagt wie die kinderen waren

wat nadenkt over relativiteit en het vervolgens 

opbergt in haar persoonlijke archief met 

bijzondere dingen, op reis door de tijd..

Ik wens je een fijne dag

-X-

My life in pictures #2

Van het weekend was mijn broer zijn schuurtje

aan het opruimen, daarbij kwamen allerlei verloren

gewaande spullen weer tevoorschijn..

Een paar ervan kwam hij aan mij laten zien

(mijn broer is ook mijn huisbaas en woont naast mij,

of ik naast hem, het is maar hoe je het bekijkt)

Het eerste wat hij bracht was een camera die nog 

van mijn moeder zou zijn geweest, ik had er geen enkele

herinnering aan, ik heb mijn moeder nog nooit een foto,

zien maken, er zijn ook nagenoeg geen foto's van mij

(of ons) van vroeger, dus bijzonder was het wel..

Het volgende wat hij meenam was een foto album,

ik herkende het meteen hoewel het jaren geleden

was dat ik het ooit zag, ik was het vergeten,

maar ik wist het meteen weer..

Het zijn foto's die genomen en ingeplakt zijn door mijn 

stiefvader (dat klinkt ongezelliger dan het is) Dries,

op een klein reisje langs wat familieleden.

Ik zal zo ongeveer een jaar of 10 zijn geweest, 

mijn zus ongeveer 8 en mijn broer 12.

Terwijl ik er door heen bladerde wist ik het ineens

allemaal weer, de nieuwe kleren die we aan hadden

(we kregen niet zo vaak nieuwe kleren dus dat

was echt iets heel fijns)

Mijn zusje en ik allebei een nieuw pak, zij roze,

ik lichtblauw, op de groei gekocht zodat het 

nog een jaartje extra meekon, zie je de riem om mijn broek?

En oh, de balletjes in onze staarten...

Ergens in mij zit dit kleine meisje nog, hoewel er vele

 lagen over heen zijn gegroeid in de loop der jaren..

Het vinden van dit album heeft iets losgemaakt

bij mij, het was ontroerend om ineens terug te kunnen kijken

in de tijd, maar ook confronterend op een bepaalde manier.

Bij voorkeur denk ik eigenlijk liever niet aan vroeger,

laat ik het zo zeggen dat ik niet speciaal

een bijzonder feestelijke jeugd heb gehad.

En hoewel ik daar in vrede mee ben, de dingen zijn

gegaan zoals ze gingen, zie ik toch iets in de blik

van mijn jonge zelf wat mij de afgelopen dagen 

terugbracht naar toen..en mij enigszins uit mijn 

evenwicht bracht..

Het was een bijzondere vondst, het album,

ik heb er naar gekeken, over nagedacht,

van alles bij gevoeld, een blogbericht over 

gemaakt en nu sla ik het weer dicht

 laat het verleden ingeplakt in een album

en geef ik het terug aan mijn broer, waar het waarschijnlijk

weer in een la verdwijnt, misschien komt het nog eens

boven water, misschien ook niet, maar voor mij is het goed zo.

Ik wens je een fijne dag,

-X-

Laundry love..

Als je al zo'n bijna 2000 blogberichten hebt gemaakt

(kan je dat geloven 2000, als je dat tegen mij gezegd had

toen ik begon met bloggen zou ik gezegd hebben

maar waarover dan, haha) komen er natuurlijk

een aantal onderwerpen regelmatig voorbij...

Eentje daarvan is de was, ik heb geen idee waar mijn 

liefde voor wasgoed vandaan komt, maar mijn hart

springt altijd op van een goede waslijn..

Zoals deze in een buurtje in Istanbul, P. had het idee

om hier heen te gaan, hoewel het niet bepaald een

toeristische wijk is en we best wat moeite moesten doen

om er te geraken..

Eerst moesten we een bus zoeken op zo'n groot plein,

met tientallen ronkende bussen, in de brandende zon.

Het was een drukte van belang, zeg maar chaos..

na een tijd zoeken en vragen propten we onszelf

in zo'n overvolle bus (helemaal niets voor mij, maar ik 

doe in dat soort situaties altijd gewoon alsof

ik er niet helemaal echt ben en loop blind achter P aan :-)

We stapten wel op de juiste plek uit, er zijn altijd mensen

die willen weten wat je gaat doen, en je de weg willen wijzen..

De wijk was volkomen in verval, maar je kon zien

dat het er ooit prachtig geweest moest zijn.

Wij bestelden soep in een cafeetje, die zo vet was,

dat ik het niet weg kon krijgen, zelfs niet voor de beleefdheid..

Daarna wandelden we wat rond, het leven speelde zich

voornamelijk op staat af, overal speelde kinderen,

zaten vrouwen met elkaar te kletsen..gewoon tussen 

de rommel op straat, maar iedereen leek er volkomen

tevreden mee, er heerste een kalme rust in het wijkje..

Het allermooiste vond ik natuurlijk de waslijnen 

die tussen de huizen gespannen waren.

Overal wapperde de was als vrolijke vlaggen..

Aanvankelijk voelde ik een enorme aarzeling om het 

wasgoed te fotograferen, het lijkt toch wel erg persoonlijk..

Maar ik was er zo door betoverd dat ik uiteindelijk

toch mijn camera pakte, ik dacht dat als men het niet

goed zou vinden ik dat wel zo horen..

Maar niemand leek op mij te letten, dus ik nam de 

ene foto na de andere, totdat ik het gevoel had dat ik 

werd bekeken, ik keek op en daar hing een oude vrouw uit het raam.

Druk schreeuwend en gebarend naar mensen op straat,

ineens had ik oogcontact met haar, ik maakte een gebaar

naar mijn camera en ze knikte, even een klein moment

van verstandhouding, alsof ze begreep waarom ik de 

foto's nam, misschien werd ze wel net zo blij

van het vrolijke wasgoed aan de lijnen als ik..

Ik wens je een fijne dag

-X-

My world in pictures #1

-Foto van mijn uitzicht achter, vroeg in de morgen-

De laatste dagen stond in het teken van foto's

(ook nog wel in het teken van andere dingen,

maar ik kan nu eenmaal niet alles vertellen, 

de berichten zouden eindeloos lang zijn :-)

Eerst natuurlijk het fotograferen van de cover op donderdag,

ik had alles tot in de puntjes voorbereid, het idee uitgetekend,

het meubilair in de kamer versleept om ruimte te maken,

en gewacht tot het juiste licht door het raam scheen..

Eigenlijk waren we met een uurtje of drie klaar

en ik mag wel zeggen dat was boven verwachting..

Vrijdag zocht ik alle foto's uit, en koos ik er twee 

uit die geschikt lijken, nu moet het natuurlijk 

nog bewerkt worden, naar de vormgever en goedgekeurd..

-de verschoven tafel, staat er nog steeds-

Zaterdag deed ik een bijzondere foto-vondst op een

rommelmarkt en later die dag bracht mijn broer 

mij een verloren gewaand foto-album, maar daarover 

later meer (het wordt misschien wel een hele foto week)

Nu ik zo bezig was met al die foto's dacht ik terug 

aan de eerste camera die ik kreeg toen ik 21 was..

Een heuse spiegelreflex camera, waar ik zwart wit foto's

mee nam, die ik zelf afdrukte in een mini-doka.

(oh dat moment dat de afbeelding langzaam zichtbaar

werd in zo'n bak met vloeistof in het halfduister,

werkelijk een magisch moment..)

Later nam ik duizenden foto's van de kinderen,

ik heb een verhuisdoos vol met albums, ik plakte

alles in, echt waar en schreef er verhaaltjes bij..

-schaduw-zelfportret hier achter in de tuin-

Eigenlijk hetzelfde wat ik hier doe, ik plak een plaatje

en schrijf er een verhaaltje bij..

Mijn leven in plaatjes...het gekke is dat als ik naar 

de foto's kijk het er allemaal mooier uit ziet

dan het in werkelijkheid is, het geeft een geflatteerde blik

op de werkelijkheid, alles lijkt blij en helder..

Misschien is het wel een beeld van het leven

zoals ik het graag zou willen zien..

Enfin, genoeg gefilosofeerd op deze maandagochtend,

ik wens je een stralende dag,

en heel veel mooie plaatjes!

-X-

Flowers

Joehoe, het is gelukt met de coverfoto's gisteren,

ik wens je een heel fijn weekend,

en een heleboel bloemen natuurlijk!

-X-

A lonely chair and a cow

Elke keer als ik de map afbeeldingen open,

valt mijn oog op deze foto's, waarschijnlijk omdat 

ze zo opvallen vanwege de prachtige wand.

En elke keer denk ik die kan ik wel voor mijn blog 

gebruiken maar dan denk ik wat moet ik er over zeggen.

Een gele wand, een eenzame stoel en een koe..

dat is het eigenlijk als je er zo naar kijkt.

Maar ik denk ook meteen aan het stille dorpje

waar we doorheen reden, of beter gezegd in reden,

want de weg hield ergens gewoon op..

Ik vond het een beetje gek om uit te stappen,

in dit dorp waar de tijd stil had gestaan.

Er zaten wat mannen onder een luifel thee te drinken,

toen we met de auto langsreden zag je dat ze

ons volgden met hun ogen, ik wilde absoluut geen 

inbreuk maken op het kalme dorpsleven door daar 

als een oververhitte toerist met een fototoestel rond te lopen..

Dus ik zei tegen P. we stappen uit, lopen langs het cafeetje,

en als de mannen ons begroeten lopen we door.

(Dat voelde als een soort van goedkeuring, voor het 

feit dat we daar even kwamen kijken)

En ja hoor, een ieder stak zijn hand op en wij 

wandelden door het schilderachtige dorpje..

En daar lag zomaar een koe te slapen, het was zo'n 

prachtig beeld dat het leek alsof hij daar

express was gaan liggen omdat zij daar 

zo voordelig uitkwam tegen die gele wand..

De koe was zo mak als een lammetje, of misschien

gewoon suf van de hitte en liet zich als een model fotograferen.

Later schoven wij aan onder de luifel en dronken

een kopje thee mee, een beetje babbelend met iemand..

waar je ook komt in Turkije er is altijd wel iemand

die een praatje wil maken, hetzij over hun eigen tijd

ergens in Nederland, Duitsland of noem maar op,

of een familielid waar dat woont..

(zo van, ik heb een neef in Groningen, ken je die :-)

het was een magisch uurtje daar in het verlaten dorp

en elke keer als ik mijn afbeeldingen mapje open,

zie de foto's en ben ik weer even daar, bij

de gele wand, de eenzame stoel en de koe..

Ik wens je een fijne dag, er is een waterig zonnetje,

dus ik heb goede hoop dat het helemaal goed 

gaat komen met het fotograferen van de cover.

-X-

Need some light and colour..

Het zijn grijze dagen op het moment,

normaal vind ik een beetje grijs helemaal niet erg,

maar op het moment tuur ik naar de hemel,

en kijk op weer sites op zoek naar de zon..

Over twee weken moet ik namelijk de cover inleveren

van mijn volgende boek, dat lijkt heel erg vroeg

voor een boek wat pas volgend jaar maart uitkomt..

Maar die cover moet dan eerst bewerkt worden door

de vormgever,vervolgens moet de uitgever het 

een goed idee vinden en daarna moet het langs

de verkoop-afdeling van de uitgever, die het 

bekijken op verkoopbaarheid en als dat allemaal

in orde is, wordt het in de aanbiedings-folder

voor boekhandelaren gezet, zodat zij het 

er alvast op in kunnen tekenen.

De rest van het boek is dan nog helemaal niet af,

dat geeft wel een soort van druk op mij,

zoals je je misschien kan voorstellen, ik moet het 

dan nog wel even waarmaken, allemaal..

Bij Vive la vie werd de cover een week voordat 

het naar de drukker ging nog opnieuw gemaakt,

bovendien werd de titel veranderd, omdat niemand

echt tevreden was met hoe het was..

(de verkeerde cover + titel stonden wel al in de folder)

Dat was nogal een stress gedoe achter de schermen,

dus deze keer moet het vanaf het begin goed zijn.

De titel is al bekend, en goedgekeurd, nu de cover nog..

Omdat ik alleen fotografeer met daglicht,

ik weet helemaal niet hoe het werkt met lampen en al,

zit ik met smart te wachten op licht en kleur..

Het hoeft niet zo uitbundig als deze fruit foto's

die ik nam op een markt in Istanbul, maar dit grijze weer..

ohoh, kom op met die zon, alsjeblieft.

Misschien kunnen jullie even meeroepen naar de zon..

Heb ik ook nog een vraag aangaande mijn boek, 

ik zoek nog een leuke plek (huisje met tuin)

in Frankrijk om te foto's te maken 

ergens eind augustus of begin september,

liefst ergens tot halverwege in Frankrijk..

Zou je mij willen mailen als je iets weet,

ik zoek wel via internet, maar ik zie door de bomen

het bos niet meer (of door de kersen de kers niet, haha)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Cats of Istanbul.

Laatst kwam mij ter ore dat de katten die ik 

achterliet in Driewegen toen ik daar weg ging

waren overleden en hoewel ik ze daar liet omdat ze oud

waren en ik niet met ze rond wilde gaan slepen,

raakte mij het toch, ik was dol op die katten..

Mijn hele leven lang heb ik ze gehad behalve de laatste jaren.

(En dat was ook maar beter, met al dat verhuizen)

Ik mis het ook, het heeft iets ongelofelijks gezelligs,

een kat in huis, maar wat ik vooral mis is dat ik er

tegen kan babbelen, want ik praat tegen elke kat

die ik waar dan ook tegen kom

(het gaat gewoon vanzelf, ik moet even iets zeggen)

In Istanbul kon ik mijn lol op, overal, echt overal

zijn katten en dan niet van die zielige zwerfkatten,

nee, er wordt blijkbaar goed voor ze gezorgd.

Ze leven wel op straat maar ze zien er goed uit,

overal zie je bakjes met eten staan en bovendien 

hebben ze soort hokken, die er een beetje uit zien

als konijnenhokken, maar dan wat ruimer,

met kussentjes erin, waar ze in kunnen slapen.

(een soort katten-flats, echt heel goed bedacht)

Elke keer als ik er eentje zag, maakte ik er een foto van

(ik laat er maar een paar zien) en maakte ik even

een praatje, ik krijg natuurlijk nooit antwoord,

maar dat is misschien wel het charmante ervan.

Bij het appartement waar wij logeerden kwam ik elke keer

een zwart witte kat tegen, helemaal niet schuw.

Op een gegeven moment gaf ik hem wat stukjes kaas

(ha jongen, wil je iets te eten, wacht even dan :-)

en daarna zat jij elke keer voor de deur te wachten

als we terugkwamen...(hallo zeg, ben je er weer)

Een keertje kwamen wij terug, ik zag de kat nergens,

toen ik uit het raam van het appartement keek

(dit was het uitzicht als je naar rechts keek)

en nog een keer goed keek, zag ik...neee..oohh..

de kat lag op het randje van een vensterbank te slapen.

Ik kreeg zelf gewoon een wiebelend gevoel in mijn benen

(wat ik altijd heb op hoogte..) bij het beeld.

Af en toe zag je de staart een beetje naar beneden zakken,

ik had een sterke neiging om hem te roepen

en te zeggen; kom eens snel naar beneden, jij (ben je gek?)

Dat deed ik natuurlijk niet om hem niet te laten schrikken,

maar ik heb uit het raam zitten kijken 

totdat hij in het aftandse pand verdween (pfff)

Toen hij eenmaal wat lager zat heb ik hem 

nog wel even toegesproken en gewezen op de gevaren 

van het Te hoog slapen op vensterbanken..

Zoals je ziet dacht hij: huhu en jaja, kom nu 

maar op met die kaas van je..

Op het moment pas ik op de kat van de buren,

dat is gezellig, af en toe komt ze even buurten en geef

ik haar een schoteltje melk en informeer ik naar haar welzijn

(ik heb de indruk dat het allemaal prima gaat)

want ik mis het wel hoor, een kat..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Colouring book..

Lang geleden zat ik een blauwe maandag op de 

lerarenopleiding tekenen, dat deed ik in 

combinatie met het vak textiele werkvormen.

Dat vond laatste ik heel erg leuk maar het tekenen,

ohoh, wat ingewikkeld vond ik dat..

Ik hield wel van tekenen zomaar voor jezelf en wat 

er zoal in mij opkwam, niet om te leren hoe je een 

ander bijvoorbeeld een paard kan leren tekenen.

Uiteindelijk ben ik gestrand op het vak Artis,

wat zoveel inhield als het 4 uur per weken tekenen 

in de dierentuin, aah gek werd ik ervan, die dieren 

liggen ook nooit stil (kan je ze niet kwalijk nemen, hoor)

Aan het einde van de les werden de tekeningen verscheurd

die niet goed waren (echt waar) je had er zo'n 50 nodig,

ik geloof dat ik er niet meer dan drie had..

Ik verliet de opleiding en heb jaren niet meer getekend

(ik had toch wel een teken-deukje opgelopen)

Wel begon ik op een gegeven moment weer

poppetjes te tekenen voor mijn kinderen en nog 

veel later voor mijn blog (dat was spannend ..)

Ik heb het plezier weer helemaal teruggevonden,

en met enig trots laat ik de dummy zien van mijn kleurboek.

(of eigenlijk is het een soort enveloppe met tekeningen)

Het moet nog naar de drukker en pas in september

zal het in de winkel liggen maar ik heb het gevoel

dat er weer een cirkel rond is op deze blauwe maandag ;-)

En oja, er zit ook een kleurplaat in van een dierentuin

met mijn eigen onbeholpen dieren, haha,

gewoon omdat ik er zin in had...

Ik wens je een fijne dag, en als je iets prettig vind om te 

doen, laat je dan nooit door een ander zeggen 

dat het niet goed is, doe gewoon wat je fijn vind!

-X-

Anchor

(en zo ploeteren wij voort ;-)

Ik wens je een heel fijn weekend

-X-

Oh my..about wifi and carwindows

Hier aan de muur hangen een paar briefjes 

met wat quotes er op, gewoon als kleine aanwijzingen

(ik ben dol op aanwijzingen van welke aard dan ook)

om het dagelijks leven wat makkelijker te maken.

Een ervan is: Al is de situatie zorgelijk, ik raak 

niet in paniek van Drs. P.

Over het algemeen lijkt het dat ik dat behoorlijk onder

de knie heb (ten opzichte van een jaar geleden)

maar gisteravond toen ik kalm zat te haken gebeurde er

twee dingen tegelijk, ineens had ik geen wifi meer

(ik kijk altijd tv via wifi op mijn laptop)

en stonden er twee agenten voor de deur.

Wel, ik kan je zeggen dat er dan in een paar seconden

allerlei gedachten door je hoofd schieten,

en de paniek gierde meteen door mijn lijf.

Dat was uiteindelijk helemaal niet nodig, want 

ze kwamen alleen maar melden dat er een autoruit was 

ingeslagen, het bleek van de auto van mijn broer.

Wel moest er Ineens van alles geregeld want die is op

vakantie en ik ben hier alleen thuis..

Ik probeerde mijn broer te appen maar de wifi deed het niet

en de adrenaline had al bezit van mij genomen..

het is allemaal opgelost met tussenkomst van de buurman.

(soms moet je even om hulp vragen heb ik geleerd)

Wat de wifi betreft, de router is kapot, maar ik lift nu mee

op een netwerk van de buren (zelf bedacht, haha,

ik wordt nog wel eens technisch..)

Moraal van dit verhaal, ik raak in paniek als de 

situatie even zorgelijk is, dus daar moet aan gewerkt 

worden, misschien moet ik als aanwijzing erbij zetten,

ga even op een stoel zitten, adem in en uit, analyseer 

de situatie en onderneem actie...

(in plaats van als door een wesp gestoken 

als een kip zonder kop rond te gaan rennen)

Bewustwording van je eigen gedrag is al een begin

lijkt mij dus ik kom er wel..eens 

Ik wens je een fijne dag

(als dit bericht geplaatst wordt betekent dat dat ik

genoeg bereik heb, zo knap van mezelf ;-)

-X-

Stories around the campfire..#1

Als het weer het toelaat (en dat doet het de laatste tijd)

drink ik vroeg in de ochtend altijd koffie buiten.

Dat is zo ongeveer het eerste wat ik doe nadat ik

naar beneden ben gesjokt (ik ben niet zo goed in ochtenden)

Dan zit ik een tijdje buiten, kijk even op de thermometer

(vanochtend was het 16 graden) en naar de lucht

(bewolkt en het regent een paar spetters, vandaag)

Vervolgens denk ik een beetje aan mijn blog en 

over het algemeen komt er wel iets langsdrijven waarvan 

ik denk, aah ja daar ga ik vandaag iets over zeggen,

het is een beetje zoals de wind waait waait mijn blog..

Meestal zit ik daar alleen een beetje te mijmeren

maar toen ik vanochtend aan de verhalen van gisteren dacht,

had ik het gevoel dat jullie allemaal een beetje 

koffie met mij meedronken, wat leuk is dat zeg,

al die dromen en verhalen, dank jullie wel..

Ik heb ze allemaal gelezen, sommige grappig, 

andere ontroerend, kleine verlangens en grote dromen..

Als ik een grote tuin had zou ik jullie allemaal

uitnodigen en samen rond het kampvuur verhalen vertellen..

Soms ben ik enorm aan het foeteren over 

de social media en dat het allemaal zo onpersoonlijk is,

dat niets ervan meer bestaat als alle apparaten uit zijn,

in zekere zin ook niet echt is..

Maar nu had ik dat gevoel helemaal niet, ik voelde

dat er iets mooi was gebeurd, dat wij iets deelden

ook al kennen wij elkaar helemaal niet,

op straat zouden wij zo

langs elkaar heen lopen, gek idee toch?

Ik denk dat dit gevoel de reden is waarom ik zo 

lang door heb kunnen bloggen, ik stuur elke dag

een bericht naar ik heb geen idee wie, eigenlijk..

Ik heb me ook vele malen afgevraagd waarom, eigenlijk..

Wel, ik gaf het antwoord hier boven al, omdat wij iets delen,

ook al is het dan virtueel..

(ondertussen dat ik dit schrijf zit ik na te denken over

een manier om een keer iets te organiseren,

iets met het verhalen rond het kampvuur-gevoel,

zodat wij elkaar ook eens in het Echt kunnen begroeten,

zodra ik daar uit ben laat ik het weten..:-)

Vooralsnog maak ik maar een nieuwe blogrubriek van,

waarbij ik een verhaal vertel en jullie zal vragen,

hetzelfde te doen, nogmaals bedankt,

You brightened up my day!

-X-

Wish I had a little bookstore & a give away

Ik wou dat ik een boekwinkeltje had,

zo'n piepklein rommelig winkeltje ergens verborgen 

in een klein straatje in een grote stad.

Dan zou ik elke ochtend naar mijn winkeltje lopen,

door de smalle straten, dan zou ik hallo zeggen

en hoe gaat het ermee tegen de vrouw die haar stoepje veegt.

Ik zou bij de bakker een broodje kopen en even 

informeren hoe het gaat met de zaken, goed, goed,

zou de bakker zeggen en met jou?

Als ik dan bij mijn winkeltje aan kwam lopen, 

zou mijn hart een sprongetje maken van plezier,

elke dag weer opnieuw, en de deur wijd open zetten

omdat het een beetje muf ruikt, maar ook om 

te laten zien dat iedereen van harte welkom is..

Ik zou hallo zeggen tegen de Boekenkat, met het

blauwe en bruine oog die in en om het winkeltje woont.

Hij zegt nooit wat terug maar dat is niet erg

want wij begrijpen elkaar zo wel..

Dan zou ik koffie zetten, een grote kan, want je 

weet maar nooit wie er zomaar komt aanwaaien.

Misschien wel de oude man die heimwee heeft 

naar vroeger en prentenboeken zoekt uit zijn jeugd.

Hij blijft altijd een tijdje zitten en vraagt elke keer

of ik zin heb in een goed verhaal al is dat niet echt gebeurd..

Vervolgens zet ik alle stapels boeken buiten 

en veeg mijn kleine stoffige winkeltje aan..

Binnen zou ik dan eens wat dingen herschikken

en boeken opzij leggen voor wat klanten, omdat ik weet

dat het precies is wat ze zoeken..

Dan zet ik nog meer koffie en maak een praatje 

met de mensen die langskomen, meestal gewoon 

voor een praatje want eigenlijk verkoop ik niet zoveel..

In de weekenden zou ik dan alle vlooienmarkten 

in de buurt uitpluizen op zoek naar boeken

en naar oude schilderijen, meestal kan ik me enkel

de exemplaren veroorloven die niemand meer wil hebben..

Maar dat geeft niets, want ik vind ze mooi en ik 

hou ervan om dingen te redden die vergeten zijn geraakt,

maar waar ooit iemand met ziel en zaligheid 

aan gewerkt heeft en nu door de tijd is aangetast..

Heel soms zal ik op zo'n markt een boek vinden

wat ik zelf ooit maakte, die neem ik dan mee.

Ik zal het dan niet verkopen in mijn winkeltje maar 

weggeven aan iemand die het graag wilde hebben..

Net zoals ik nu zal doen en omdat het winkeltje

enkel bestaat in mijn gedachten en het dus lastig is

om even aan te wippen en even met mij te kletsen

kan je misschien hieronder een reactie zetten 

als je mijn eerste boek Kringloopgeluk

(met handtekening :-) graag zou willen ontvangen..

Misschien kan je mij vertellen wat jouw droom is,

dat hoeft natuurlijk niet alleen als je er zin in hebt,

en in gedachten een kopje koffie met mij drinken..

Als de dag dan ten einde loopt zal ik de stapels

boeken weer binnen zetten en dag zeggen tegen de Boekenkat,

hij zal niks terug zeggen want zo is hij nu eenmaal,

ik zal even zwaaien naar de bakker en naar jullie natuurlijk

en tevreden door de straatjes naar huis lopen..

Ja, ik wou dat ik een klein boekwinkeltje had...

-X-