Zig zag

Elke dag ga ik even wandelen, dat lijkt op zich niets

bijzonders, maar zo voelt het wel, naar buiten gaan is

iets geworden waar ik een beetje gespannen van wordt.

Aan buiten zelf is niets veranderd, de zon schijnt, de wind

waait, de blaadjes komen weer aan de bomen en de

vogels kwetteren dat het een lieve lust is..

Maar het gevoel dat er iets rondwaart, iets wat je op zou 

kunnen lopen als je bij anderen in de buurt komt, en 

erger nog door zou kunnen geven, iets wat onzichtbaar

is maar toch aanwezig maakt het naar buiten gaan 

iets waar ik me toe moet zetten op het moment.

Maar ik heb echt wat frisse lucht nodig op deze dagen,

dus ik wandel zig zaggend door de buurt om 

de nodige afstand tot anderen te bewaren.

De meeste mensen die ik tegenkom doen mee aan 

deze merkwaardige zigzag dans maar er zijn er ook

die het concept van afstand houden niet begrijpen..

Dus duik ik regelmatig de graskant in of steek ik snel

de straat over, gisteren leverde mij dat zelfs een tssss

op van een mevrouw die niet aan de kant wilde.

Dat maakt mij verder niets uit, zoals wij zouden zeggen;

je doet maar een dotje, haha, hoewel ik het eigenlijk 

nogal dom en egoïstisch vindt om zo te handelen.

Enfin, ik wandel monter verder en gek genoeg raak

ik er al aan gewend aan het zig-zag wandelen, 

alsof we nooit anders deden..

Ik wens je een goede dag

-X-

Tafels en stoelen

Nu ik deze foto vergroot in mijn blog zie ik ineens dat

hij eigenlijk een beetje wazig is, ik laat hem maar gewoon

staan want je kan nog wel zien wat er op staat, haha.

Het is het hoekje aan de voorkant van het huisje, dat was

eerst mijn werkhoek en de tafel was mijn bureau.

Nu kunnen we bij het raam zitten en naar buiten kijken,

 wat ik in deze dagen veel vaker doe dan gewoonlijk,

om mij nog enigszins verbonden te voelen met de wereld.

Zo af en toe wandelt er iemand langs met een hond of vaart

er een bootje door het kanaal, als ik echt geluk heb, verder 

is het rustig, alsof de wereld een beetje stil staat.

De prints aan de muur zijn gemaakt door mijn zoon

en de linker door zijn vriendin, niet dat je wat hebt aan 

deze kennis, maar ik vind het wel leuk om te noemen.

(ik probeer op de één of andere manier de babbelstand

te vinden, dat gaat mij niet goed af, de laatste tijd)

De grote tafel, die ook aan de voorkant van de kamer

stond, staat nu aan de achterkant, een deel daarvan

is nu mijn werkhoekje geworden, daar zit ik nu ook

dit bericht te typen (dan heb je een beeld :-)

Deze tafel stond eerst ook aan de voorkant, voor de kast,

ik moest hem elke keer verschuiven om de kastdeuren

open te doen, wat uiteindelijk de reden was van deze

hele 'laat ik alles eens verschuiven' actie.

Eigenlijk heb ik geen idee wat ik verder zou moeten 

zeggen over mijn interieur, het zijn maar tafels en stoelen,

ik vind het leuk om er iets van te laten zien, maar dit 

bericht kwam hortend en stotend tot stand..

Rest mij nog je een heel goed weekend te wensen,

ondanks het feit dat het leven op het moment voelt 

als één lange landerige zondag..

-X-

Licht

Mocht je mij volgen op instagram dan zag je deze

tekening die ik maakte vast al voorbijkomen, dat is

een beetje dubbelop maar ik vind het zo'n mooie tekst,

dat ik hem hier toch ook nog maar plaats.

Dat het donker is, ondanks de strak blauwe lucht en de

uitbundige zonneschijn, dat is duidelijk, er lijkt geen

einde te komen aan de reeks van berichten, de één nog 

verontrustender dan de andere..

Als tegenbeweging is er gelukkig ook een stroom van

vriendelijkheid op gang gekomen, mensen proberen

elkaar te helpen waar kan, zingen samen op balkons,

en zetten bemoedigende berichten op de social media.

Dat neemt niet weg dat de zwaarte van deze donkere

tijden constant voelbaar is, daarom vind ik dit ook

zo'n troostrijke tekst, het is een natuurwet dat het 

na de duisternis altijd weer licht zal worden...

Dus we schuilen in onze huizen en we wachten..

Alle goeds voor jou

-X-

Wandelen

Deze schoenen zag ik in een etalage in Wenen, in de 

dagen dat je nog gewoon rond kon wandelen met enkel

de zorg of je niet zou verdwalen, dat leek toen heel 

gewoon, en niemand had kunnen bedenken dat

 het ooit heel anders zou zijn, dat je schichtig over 

straat zou gaan en een ieder zou ontwijken..

Ooh, ik wou dat ik die prachtige schoenen gekocht had 

en dat ik zomaar overal naar toe zou kunnen lopen.

Ik zou als eerste natuurlijk naar mijn kleinzoon Timo

gaan, en samen met hem spelen in het gras, daarna zou 

ik even naar het atelier van mijn zoon wandelen om 

samen een kopje koffie te drinken en zeggen; 

wat ben ik blij om hier te zijn..

Ik zou even naar mijn zus wandelen die alleen in

Spanje zit en samen over het strand lopen, mijn

schoenen in het zand leggen en met onze blote 

voeten in de zee lopen, net als toen we klein waren..

Ja, ik zou wandelen, door de bossen, de duinen, langs

de plekken van mijn jeugd, door een lange brede straat

in Wenen waar ik deze bijzondere schoenen zou zie staan

in een etalage, naar binnen gaan, ze aantrekken en op 

pad gaan, onderweg zou ik genieten van het klikken

van de hakken op de weg en de vrijheid, oh de vrijheid

om te gaan waar je voeten je brengen..

Ik wens je een goede dag, hou vol!

-X-

Fladderen

Misschien zag je ze al op Instagram, de vlinders die ik

vouwde, dat leek mij mooi symbolisch in deze tijd.

Nu we allemaal min of meer in onze cocon zitten en 

wachten tot we weer uit mogen fladderen, die dag zal

komen, we weten natuurlijk alleen niet wanneer.

Dat vind ik ook één van de moeilijkste dingen hier aan,

het niet weten en dat eigenlijk niemand het goed weet.

Het enige wat we kunnen doen is teruggaan naar onze

vierkante centimeter en het per dag, per uur of misschien

zelfs wel per minuut moeten nemen zoals het is..

Mij helpt het enorm om met mijn handen bezig te zijn,

de focus te leggen op wat je op dat moment aan het

doen bent, misschien vind jij dat ook wel fijn,

wel, vouw dan mee, hier komt de rest van de uitleg;

Als het niet in één keer lukt, gewoon een paar keer

proberen, het lijkt bij mij wel of ik alle dingen die

ik maak zo uit mijn mouw schudt maar dat is natuurlijk

niet zo, ik denk dat ik minimaal de helft van de tijd

aan het proberen ben, is ook niet erg, het is het proces

van proberen en leren wat ik fijn vind..

Ik wens je een goed weekend

-X-

Spic en span

Eigenlijk wilde ik vandaag een lesje vlinders vouwen

posten, waar ik gisteren de foto's nog voor moest 

bewerken maar het kwam er niet van..

Nadat ik gisternacht helemaal niet in slaap kon komen,

mijn stemming zwiept heen en weer van paniek naar

weer soort van kalm, stond mijn hoofd niet naar vlinders.

In plaats daarvan ben ik de hele woonkamer gaan 

omgooien, ik wordt altijd kalm van dingen sorteren en 

schoonmaken, haha er is een opruimcoach aan mij

verloren gegaan denk ik zomaar :-)

Dus ik haalde alles uit de kasten, schoof het meubilair,

dat is overigens niet zoveel, aan de kant, sopte alle 

hoekjes waar stof van jaren lag, sorteerde mandjes etc.

Uiteindelijk stond alles naar mijn zin en ruimde ik de 

kasten weer in, ondertussen heb ik alles gesorteerd,

dingen weggedaan en zitten twijfelen met het 

onvermijdelijke bergje spullen waarvan je niet weet

wat je er mee moet, ken je dat?

Enfin, de hele kamer is nu om door een ringetje te

halen, zo'n leuke uitdrukking of spic en span, ook

al zo'n fijne, je ziet dat ik besloten heb om gewoon

door te babbelen met dank aan alle bemoedigende 

woorden van jullie, dank daar voor.

Ik heb nog geen foto's van mijn gereorganiseerde 

kamer, ik zal zien wat ik kan doen, dus koos ik

voor een plaatje van mijn gebreide huisjes, 

de bergen die we allemaal aan beklimmen zijn

en de blaadjes als symbool dat het weer lente zal 

zijn en we allemaal weer naar buiten 

kunnen huppelen ;-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Overtreffende trap

Nu ben ik toch een beetje stil gevallen, het komt mij

merkwaardig voor om gewoon verder te babbelen op 

mijn blog, terwijl het overal nog maar over één ding gaat.

Er is elke dag sprake van een overtreffende trap, wat begon

met een virus ver weg, kwam steeds dichterbij en nog

dichter en nu zitten wij er midden in en elke dag zijn 

nieuwe (nog engere) berichten en wachten wij thuis af..

Ik maak mij grote zorgen over mijn zus, die in Spanje 

woont en net haar huis had opgezegd en even wat weken 

bij vrienden zou logeren totdat ze een nieuwe had,

 Ze kan nu nergens terecht, iedereen is bang en zij zit nu 

voor een week in een b&b, vanwege de lockdown mag 

niemand meer de straat op, een onmogelijke situatie..

In Oostenrijk, waar mijn zoon met zijn gezin woont, is 

sinds vanochtend ook een verbod om je huis te verlaten,

behalve om naar de winkel of apotheek te gaan.

Gelukkig wonen zij in een groot huis met dito tuin en

zijn ze goed voorbereid, dus de zorgen over hen kan ik 

enigszins laten vieren maar oh oh...

Alles wat eens normaal was, waar je nooit over na dacht,

is nu anders en ik vind het heel ingewikkeld om nu op

mijn blog verder te babbelen alsof er niets aan de hand is.

Ik weet dus niet zeker of ik de komende tijd wat te 

zeggen heb, alle berichten die ik in gedachten had, 

lijken nu ineens zo triviaal, aan de andere kant is er nu 

misschien juist behoefte aan wat gezelligheden.

Misschien kan je gedachten hier over met mij delen?

Alvast hartelijk bedankt en ik wens je alle goeds.

-X-

Storm

Nu heb ik in al die jaren dat ik blogberichten schrijf, 

al bijna 10 jaar, niet te geloven, toch, eigenlijk nooit

geschreven over grote thema's als politiek en wat er 

zoal gebeurt in de wereld, ik heb wel over veel dingen

een mening, natuurlijk, maar ik vind dit niet de

plaats om die hier de wereld in te gooien.

Het voegt niets toe, denk ik, een ieder kan zijn mening

zelf vormen zonder dat ik daar iets over zeg, in een

gesprek vind ik dat wat anders omdat je dan direct 

op elkaar kunt reageren, en woorden kunnen als ze 

getypt staan ook verkeerd gelezen worden. 

Zelf heb ik helaas de ervaring dat een jarenlange 

vriendschap met een paar app berichten die van beide

zijden niet verkeerd bedoeld waren, maar wel zo werden

gelezen, om zeep is geholpen en sindsdien ben ik nog 

voorzichtiger met mijn woorden, het is belangrijk om

 ze zorgvuldig te kiezen zonder iemand te kwetsen..

Voordat ik aan dit bericht begon dacht ik ik ga eens iets

zeggen over de situatie die ontstaan is door het virus,

maar gaandeweg het typen van dit bericht, wordt het

mij duidelijk dat ik er, in zijn algemeenheid, weinig

toe te voegen heb aan de storm van berichten..

Wel kan ik iets zeggen over mijn persoonlijke gedachten

en gevoel, wat heen en weer springt van een lichte paniek

naar ach nu ja we moeten het maar nemen zoals het komt,

en dat wappert dan zo de hele dag heen en weer..

Ook heb ik wat extra boodschappen gedaan, ik heb normaal

maar voorraad voor een dag of wat maar ik moet de neiging

bedwingen om niet alle tasjes vol te laden, ik probeer

uit alle macht een soort van kalmte te behouden.

Dat lukt soms wel en soms niet, ik vind het voornamelijk

akelig dat een deel van mijn familie zo ver uit elkaar woont,

mijn zoon, vriendin en mijn kleinzoon in Wenen en mijn zus

woont in Barcelona, liever zou ik nu iedereen bij elkaar hebben.

Enfin, het zijn bijzondere tijden en we kunnen alleen maar 

afwachten (en natuurlijk alle richtlijnen die worden 

aangegeven volgen) in de tussentijd ben ik voornamelijk

thuis, wandel ik mijn dagelijkse ommetje en handwerk ik.

Niets zo geruststellend en kalmerend als een eindeloos

handwerkproject, de ene steek na de andere, na een rij

de volgende, en nog eentje..

Ik wens je een goed weekend en ik hoop dat je een 

plek kunt vinden in de luwte van deze deze storm.

-X-

Best

 Ondanks de wind en regen van de laatste tijd probeer ik

zoveel mogelijk mijn wandelflow vast te houden.

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n wandelaar maar in 

Wenen wandelde ik vele kilometers per dag, ik heb zo'n

stappenteller op mijn telefoon en dat is heel motiverend.

Ik nam zelfs gewone trappen in plaats van roltrappen,

gewoon omdat ik het leuk vond om te zien dat ik veel

trappen had gelopen, je kan maar ergens plezier in hebben :-)

Ik moet zeggen dat ik mezelf hier regelmatig naar buiten

moet sleuren voor een wandeling, het is zoveel makkelijker

om even de fiets te pakken voor de boodschappen ofzo.

Ik haal ook echt niet elke dag de 10.000 stappen die ik

in Wenen makkelijk haalde, maar ik doe mijn best.

Mooie zin is dat, ik doe mijn best, zulke simpele woorden,

misschien zou dat mijn motto moeten worden, als je dat

regelmatig tegen jezelf zegt voelt dat toch vele malen 

beter dan al die kritische woorden en ja-maren die 

regelmatig door mijn hoofd heen schieten en waar

ik nu echt totaal niet van opknap...

Dus ik wandel, hier door de buurt, naar het winkelcentrum,

langs hoge flatgebouwen, door treurige straten, over 

de markt, door het park en langs het water en door het 

Konijnenbosje aan het einde van de dijk, waar ik

overigens nog nooit een konijntje gezien heb..

Wel zag ik daar van de week het allereerste fluitenkruid, 

ik moest wel een paar keer kijken of ik het echt zag, want

dat is toch veel en veel te vroeg, maar het stond er echt.

Als je wandelt zie je veel meer dan op de fiets, zeker als

je in het tempo wandelt wat ik doe, ik neem er de tijd voor.

Nu zou ik natuurlijk met een klinkende eindzin moeten 

komen, een soort van conclusie, die is er niet, ik wandel

 gewoon voort en ik doe mijn best, dat is het eigenlijk :-)

Misschien zou ik er kaartjes van moeten maken, met;

'ik doe mijn best' er op, en die uitdelen bij het mooie 

woorden loket (zie een aantal posts geleden) want dat is

zijn toch wel heel geruststellende woorden, vind je niet?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Wind

Nu maakte ik vanochtend een vergissing, ik keek eerst

even op Twitter in plaats van rustig koffie te drinken

en naar de uitbundig zingende vogels in de tuin te luisteren.

(ze zingen zo vrolijk dat de lente wel in de lucht moet zitten)

Maar nee, in plaats van even rustig op te starten, lees ik 

berichten op Twitter, daar knap ik in het algemeen al niet 

van op, maar nu raakte ik bevangen door een soort

moedeloze paniek bij het lezen van al die berichten.

En in plaats van het weg te klikken las ik door, over 

het virus en noch veel meer ellende, och hemel..

Ondanks het feit dat de zon eindelijk schijnt kreeg ik het

gevoel van een soort van onzichtbaar naderend onheil.

Toen ik me er eindelijk van los kon maken, dronk ik

mijn koffie op in de tuin, en ik probeerde uit alle macht

een goede begin zin te verzinnen voor een blogbericht.

Dat lukte natuurlijk helemaal niet, dus ik dacht, ik 

schrijf gewoon wat me bezig houd, natuurlijk zonder

de bedoeling je ook de zenuwen te bezorgen, haha.

Vervolgens dacht ik 'kan je er iets aan doen?' dat helpt

vaak wel, eeh ja, ik hoef niet op dat soort sites te kijken

en al helemaal niet voordat ik naar bed ga of vroeg in 

de ochtend als ik nog een blogbericht moet schrijven..

(als er echt iets is wat ik moet weten komt het toch wel 

tot mij op de één of andere manier..)

En zodra ik hier op publiceren klik, zet ik opnieuw 

koffie, ga ik naar de vogels luisteren en stel ik me voor

dat mijn gedachten met de wind mee mijn hoofd uit

waaien, zo ver mogelijk weg..

Ik ben overigens wel benieuwd hoe jij omgaat met 

al het nieuws waar we dagelijks mee geconfronteerd

worden, want ook al ben je een nieuwsmijder zoals ik,

je kan er gewoon niet omheen, of wel?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Bergen stof

Een half leven geleden, toen ik een jaar of 16 was, kocht

ik op het Waterlooplein, hier in Amsterdam mijn eerste 

vintage jurken, daar lagen er bergen van op de grond.

Ik ging regelmatig naar Amsterdam met mijn vriendje, we

gingen dan met de bus (daar deden we uren over) of we 

gingen liftend, kan je je dat nu nog voorstellen, en logeerden

 dan bij mijn ome Hans, die op een woonboot woonde.

Omdat ik niet veel geld had kocht ik tweedehands kleren

en na mijn eerste vintage jurk volgde er vele, ik vond de 

de stoffen en de prints geweldig, als ze niet goed paste

dan vermaakte ik ze tot ze soort van pasten.

Ik droeg ze ook vaak, ik herinner me nog dat ik er 

een maillot onder droeg en roze kaplaarzen, haha, 

ik deed gewoon aan waar ik zin in had..

Inmiddels draag ik ze al jaren niet meer, nu zou ik er 

uitzien als een oma die vergeten is haar garderobe te 

vernieuwen, maar de liefde voor de stoffen bleef.

Eén van de eerste dingen die ik ooit op een computer 

deed was vintage stoffen verkopen, die kon je toen 

nog makkelijk overal vinden, ik had kasten vol, 

sommige hield ik zelf andere deed ik weg.

Ik ging dan rommelmarkten enzo af, stond eindeloos te 

trekken in grote stapels met oude kleren en gordijnen,

waste ze thuis uit en hing ze aan de waslijn, toen had ik 

nog een paar fantastische waslijnen, niet deze hoor.

En oh het plezier van al die wapperende lapjes en jurken

aan de lijn, zo heerlijk, nu heb ik een wasrekje in mijn

toch al krappe keuken, nu ja, je doet het met wat je hebt.

Zo af en toe vind ik nog wel eens een lapje, dat neem ik 

dan mee, ik kan ze nog steeds niet laten liggen en zo af

en toe verkoop ik wel eens een stapeltje.

Ik heb weinig ruimte hier, en als de mand met lapjes vol

is moet er wat uit om te voorkomen dat er overal stapels

liggen, hoewel ik mij het liefste zou omringen met

bergen mooie stoffen net als toen ik 16 was,

sommige dingen veranderen nu eenmaal nooit..

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Boekenfiets

In de straat waar het appartement was waar ik logeerde

in Wenen, stond en staat waarschijnlijk nog steeds

een fiets met een kastje er op met boeken.

Als je naar links boven kijkt op de foto zie je het gebouw

waar ik logeerde, helemaal boven in (veel trappen dus :-)

Het gebouw ziet er wat grauw uit, het doet helemaal geen 

eer aan de fijne appartementen die er achter zitten.

Voor de tweede wereldoorlog had het een wonderschone 

gevel maar zoals zoveel gebouwen liep het flink wat 

schade op, daarna werd er een recht toe, recht aan gevel

tegenaal gezet (de mensen hadden denk ik wel wat anders

aan hun hoofd dan fraaie gevels bouwen)

Maar dat terzijde, elke dag liep ik daar door de straat

en dan keek ik even bij de boeken van de boekenfiets,

of zoals ze in het Duits zeggen de Bücherrad.

Het is een wonderlijk in elkaar gelaste fiets, met een enorm

rek voorop waar het kastje op staat, ik vroeg me elke keer

af wie het verzonnen had, en zo leuk, ook echt gaan maken is.

De fiets heeft nog wel wielen dus in theorie kan je er nog 

op fietsen, dan moet je wel de boeken eruit halen, anders 

zie je niets, haha en ik zie het zo voor me dat iemand fietsend

door de stad, op zoek ging naar een goede plek en 

uiteindelijk besloot dat hij hier moest staan :-)

Het hele idee van de boekenfiets is dat je een boek mag

pakken en er dan zelf weer eentje in zet, ik nam nooit een

boek mee, mijn Duits is verre van toereikend om één van 

die boeken te lezen, ik spreek het maar een klein beetje.

Wel zette ik er een Nederlands boek in, gewoon om te zien

of iemand het meenam, en ja hoor, na een paar dagen was

het weg, wat een plezier zo'n boekenfiets :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Moeiteloos en mooi

Als je regelmatig op Instagram kijkt naar alle 

oogverblindende foto's zou je kunnen denken dat die

in één klik zijn genomen, dat mensen maar rond zich

heen hoeven te kijken en zo een prachtig plaatje maken.

Als een foto eenmaal klaar is en bewerkt ziet het er

allemaal zo moeiteloos en mooi uit.

Ik stel me zo voor dat er echt wel eens een berg spullen

aan de kant wordt geschoven om een mooie interieurfoto

te maken, dat hoop ik tenminste, haha, of dat er eindeloos

geschoven wordt met dingen voordat het goed is..

Bij mij in ieder geval wel, maar misschien ben ik wel 

de enige die dat doet, ooh dat zou grappig zijn..

Zo deed ik bijvoorbeeld heel veel moeite om deze

foto te maken, de foto's met de familie Little kosten

altijd veel moeite, ze zijn dwars, ze vallen om, soms

kan ik ze ineens niet meer vinden en zo voort..

Ik had het beeld in mijn hoofd van de gebreide bergjes 

met mevrouw Little er voor, eerst probeerde ik het op de 

tafel, maar daar vielen de bergen steeds om, bovendien

kreeg ik er geen diepte in en kon ik de benen van

mevrouw Little niet kwijt.

Daarna probeerde ik het op de bank waar nu het gele 

kratje op staat maar omdat er ruimte is tussen de bank 

en de muur bleven de bergen er achter vallen.

Dus de stapel werd steeds hoger en uiteindelijk legde ik

 boeken onder de bergen om het gewenste effect te krijgen.

Voordat het er zo uit zag als nu, schoven de bergen steeds

naar voren en kukelde mevrouw Little steeds van het

krukje af, ze riep dan ook steeds Auw, terwijl ze van 

plastic is, dus ik zei dat ze niet zo moest zeuren ;-)

Het is uiteindelijk gelukt om de foto te maken, maar

ik was er wel een half uurtje mee bezig, het scheelt

dat ik het leuk vind om te doen en ik hoop dat het

resultaat er moeiteloos en mooi uit ziet :-))

Ik wens je een fijne dag

-X-