Knutselen

Met het paasweekend voor de deur, wat voor mij 

persoonlijk niet zoveel betekenis heeft, dacht ik dat

een paar zelfmakertjes misschien wel leuk zou zijn.

Ze zijn werkelijk te simpel hoor, ik vond ze beide in

oude knutselboekjes voor kinderen, maar dat maakt 

ze misschien juist wel fijn, het hele knutsel-gebeuren

is voor de lol, niet om eens flink gespannen van te 

worden omdat het allemaal te lastig is, denk je niet?

Dus ik maakte van wat restjes wol een pompom

en van papier een hangertje, eigenlijk waren die 

van een soort plat riet, maar omdat ik dat niet

voorhanden had, maakte ik er eentje van papier.

Mocht je er ook eentje willen maken,

zo doe je het:

Oh ja, je kan natuurlijk ook lijm gebruiken in plaats

van tape, dat is een iets preciezer werkje.

Hoe dan ook, ik wens je hele fijne dagen en zoals

zo mooi gezegd wordt; Vrolijk Pasen

-X-

Het graan van de buren..

Hier achter in de tuin van mijn broer en schoonzus, 

(waar ik mijn huisje van huur) staat een kippenhok met een

ruime ren waar drie kippen wonen, van die mooi zwart/witte.

Ze scharrelen daar een beetje rond en hebben een bijzonder

fijn en gezellig leven, althans zo lijkt het mij; beetje 

scharrelen, lekker vroeg op stok en genoeg te eten.

Een tijdje geleden hoorde ik ze ineens heel hard kakelen

en omdat het meestal heel rustig is, keek ik even uit 

het raam om te zien wat de onrust veroorzaakte.

Er zat een bruine kip op de schutting, die vervolgens de 

tuin in sprong en daar rondwandelde, even later sprong

ze weer op de schutting en verdween in de tuin hiernaast.

Dit herhaalde zich een aantal dagen achter elkaar, alsof

de bruine kip op een verkenningsreisje was en op een 

gegeven moment sprong (vloog?) de kip de ren in.

De kippen kakelden dat het een lieve lust was, alsof ze

tegen elkaar riepen; maar wat krijgen we nou, wie is dat

die gekke kip, wat komt ze hier doen, ohoh :-)

De bruine kip kwam en ging nog een paar keer en op

een dag bleef ze gewoon , de andere kippen 

leken haar te accepteren.

(misschien zijn kippen net als mensen en raken ze 

uiteindelijk overal aan gewend, of het nu fijn is of niet)

Later hoorden we dat de kip een paar huizen verderop 

woonde, ze was alleen overgebleven in die ren nadat de 

andere kippen in de sloot hierachter waren verdronken, 

ja echt, een beetje zielig is het wel..

Waarop de bruine kip was gaan wandelen op zoek naar

een gezelliger onderkomen, kippen kunnen zo gezellig

zacht zitten tokken, alsof ze tegen elkaar praten, 

misschien was dat wat de bruine kip zocht, maar het kan

ook zijn dat ze dacht dat het graan van de buren,

net iets beter was als dat van thuis..

De kip woont hier nog steeds, met instemming van de 

buren en de rust is weergedaald in het kippenhok

hier achter in de tuin..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Soms wou ik dat..

Soms wou ik dat ik een interieur blogger was, dan had ik 

altijd een onderwerp om over te schrijven, over mijn nieuwe

stoelen, tafel, bank, vazen met bloemen of allerlei design

cadeautjes die ik kreeg van een sponsor..

Dan had ik altijd iets om over te schrijven, het ding is

dat ik feitelijk maar één kamertje heb waar ik zou kunnen

fotograferen, in de keuken is het veel te donker en de slaap

kamer is zo klein, er past alleen een bed en een kastje,

daarnaast is er geen enkele sponsor die iets 

aan mij kwijt zou willen (geen probleem hoor!)

Ook heb ik geen enkel verlangen naar nieuwe spullen, ik vind

het goed zoals het is en als er ergens 'musthave' bij staat 

wil ik het al helemaal niet meer hebben..

Ik schrijf al bijna 7 jaar (denk ik) berichten hier en ze

gaan van de hak op de tak, zoals de wind waait waait

mijn blog er is geen lijn in te ontdekken.

Dan weer over breiwerk, dingen die ik vond, zag, 

zorgen, wat zelfmakers, de kleine genoegens..

Dat zijn bijna 2500 berichten, dat mag wel een 

wonder heten, dat ik ze allemaal kon bedenken, haha.

Maar soms komt het mij allemaal ineens te onbeduidend

voor en weet ik ineens geen onderwerp meer,

zoals vandaag en op dat soort dagen wou ik dat ik

een interieur blogger was, echt waar :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Laat gaan..

Dus vandaag rond 12 uur doe ik de webwinkel weer 

dicht, het voelt een beetje alsof ik het pand via de 

achterkant verlaat, dat ik de aanwijzing volg zoals deze

die ik fotografeerde in een kringloopwinkel in Wenen.

As ik iets doe, doe ik het meestal met overgave en nu 

moet ik het weer even loslaten, daar lees je zo vaak over,

over dat loslaten, in fysieke zin is dat niet zo moeilijk,

ik berg de spullen weer op en ik klik op wat dingen

op mijn pc en hup dicht is het winkeltje..

Het hele lastige loslaten, van wat dan ook, zit natuurlijk

in je hoofd, twijfel, schuld, doe ik het wel goed zo,

had ik niet beter...dat soort dingen, ik heb tot nu toe nog

 geen 'Fluchtweg' met een deurtje in mijn hoofd gevonden

Gisteravond keek ik op Netflix naar de documentaire 

Minimalism, over leven met zo weinig mogelijk dingen,

mocht je geen Netflix hebben, op de site van 

the Minimalists staat hij ook, fijne site ook.

Het gevolg daarvan zou zijn dat je je beter zou 

voelen, vrij, dat er letterlijk en figuurlijk ruimte ontstaat.

Ik vond het fascinerend en ik ben voornemens om de 

komende weken weer eens zoveel mogelijk dingen weg 

te doen, eens te zien wat ik echt nodig heb..

(hoewel er al heel veel weg is, vergeleken met een paar jaar

geleden, ik denk dat ik nog geen kwart over heb, maar 

ik ga er nog eens doorheen, door al die dingen)

Voordeel van opruimen, wat ik graag doe, is dat ik ook

vanzelf mijn gedachten order, op de een of andere manier

en misschien kan ik er een aantal uit sorteren en op de 

stapel; kan wel weg, gooien, dat zou fijn zijn!

Ah ja al die voornemens, ik zie wel hoe het loopt 

(dat is ook ruimte nemen)

misschien ga ik wel het woud in op zoek naar Roodkapje..

(haha)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Herstart

Nu had ik eigenlijk gewoon willen bloggen, maar toen

ik helemaal klaar zat en de computer aan, kreeg ik een

melding dat mijn draadloze toetsenbord niet verbonden was..

Eerst zit ik dan een beetje wazig naar die mededeling te

kijken, dan denk ik ik moet Iets doen, wat dan ook..

Dus ik herstartte de computer, ik leer de van mijn zoon

dat je altijd moet herstarten bij problemen, oh ik wou dat 

ik zelf die functie ook had, gewoon herstarten..

Maar ook dat hielp niet, uiteindelijk verving ik de batterijen,

en dat werkte, als ze dat nou op het scherm zetten..

Toen was het blogmoment voorbij, niet dat dat erg was

want ik zit in mijn inpakweek en veel meer dan dat 

gebeurt er eigenlijk niet hier, de webshop is overigens 

nog tot zondag open (ik twijfel nu al weer aan de 

haalbaarheid van het hele plan)

Om dit bericht nog enige inhoud te geven wil ik als

tip nog meegeven het boek van Ruby Wax; Tem je brein,

een bijzonder leuk, persoonlijk en grappig boek 

over mindfulness en het eeuwig babbelen van je hoofd.

Als Netflix tip zou ik zeggen; Marseille, de verwikkelingen

over een Franse burgemeester van die stad en Top of the 

lake, een ingetogen menselijke misdaadserie die speelt

in Nieuw Zeeland en Australië, prachtig.

Ik wens je een heel goed weekend

-X-

Luppie :-)

Toen ik in Wenen was, waar ik ook deze foto's nam

in een trappenhuis, keken Daan en ik naar het programma

Verborgen verleden, waarin ze op zoek gaan naar de

afkomst van iemand, vinden we allebei leuk.

Het is een beetje alsof je door een raam naar het verleden

kunt kijken maar eigenlijk niet alles kunt zien, er zijn wel

namen maar hoe die mensen en hun leefomgeving er uit

zag zal je nooit precies weten. (ik fantaseer dat er 

overigens wel onmiddellijk bij, haha)

Daarop bedachten we hoe het bij ons zou kunnen zitten

en Daan begon met het zoeken naar zijn verleden.

Tot onze grote verassing konden we het zo terugvinden

(dat is dan weer een zegening van het internet)

Zijn achternaam is Lievense en zijn vader is geboren

in Westkapelle, een dorp aan zee in Zeeland.

We vonden vele generaties dijkwerkers.

Van mijn kant was het wat lastiger, ik heb een min of

meer onbekende vader (mijn achternaam is niet van mijn

biologische vader) en van mijn moeder had ik te weinig 

gegevens, dus dat vroeg ik van de week aan mijn broer.

Die had de naam en woonplaats van mijn opa, die ik

overigens ook niet gekend heb, en Daan ging zoeken.

Mijn moeder heet van Brink en komt uit Vaassen op 

de Veluwe, en ja hoor de appjes met gevonden familie

begonnen binnen te stromen, de een na de andere.

Allemaal dagloners, boerenknechten en dienstmeiden,

niks geen prinsen en verre landen..maar heel leuk.

De allerleukste naam die hij vond was Lubbert van Zuuk,

geboren in 1747, ik appte naar Daan; ik had je wel 

Lubbert kunnen noemen, waarop hij zei; en dan 

als roepnaam zeker Luppie, oh haha.

Kortom, we vermaken ons uitstekend met het zoeken

naar ons verborgen verleden, maar ik zou zo graag

even door een heldere ruit naar vroeger kijken

en al die mensen en hun leven willen zien

en hun verhaal vertellen..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Kalm aan, joh..

De laatste weken, toen de webwinkel even dicht was,

werkte ik er met veel plezier aan, ik maakte nieuwe dingen,

en fotografeerde wat ik vond met veel plezier.

Waarschijnlijk omdat ik het gevoel had dat ik de tijd had 

om dat te doen, er stond geen grote druk op.

Ik weet niet precies hoe het komt maar het lijkt wel alsof 

ik steeds minder druk, die ik volgens P. overal op zet, 

aankan, hij vraagt mij regelmatig waarom ik mijzelf

zo over de kling jaag, dat weet ik niet, het gebeurt gewoon.

Misschien omdat ik vind dat ik dingen moet kunnen,

dat ik gewoon niet zo flauw moet doen en door moet gaan.

Misschien omdat ik op de social media zie wat mensen 

lijken te doen, te kunnen en te hebben en dat ik daar bij 

benadering niet aan kan voldoen, ik weet het niet..

Wat ik wel weet is dat er ergens iets moet veranderen

omdat ik het gewoon niet vol kan houden zo, ook al

vind ik dat eigenlijk een zwaktebod, maar misschien

moet ik wel zeggen dat het juist sterk is om te zeggen,

dit is de grens, kalm aan jij, zeg..

Gisteren ging de webwinkel open, ik was er gewoon

een beetje zenuwachtig van, maar ik begon monter

met inpakken, deze keer zou ik gewoon kalm stap

voor stap doen wat ik moest doen..

Op het moment dat ik een paar postzegels niet kon 

vinden, terwijl ik dacht dat ik alles tot in de puntjes 

geregeld had, was ik al in tranen, oh joh..

Aan het einde van de dag nam ik een ferm besluit,

waar ik vanochtend al weer over twijfelde, maar ik

ga het toch doen om wat ruimte te maken voor mijzelf.

Ik ga de webwinkel parttime doen, dat klinkt een

beetje gek voor een webwinkel, maar misschien is

pop-up een beter woord, ik ga hem elke maand 1 week

open doen, in de andere weken werk ik er dan op

mijn gemak aan, en zo heb ik nog tijd en ruimte voor

 andere dingen die op het moment mijn aandacht vragen.

Ergens zoemt op de achtergrond de gedachte mee;

maar dat doet niemand, maar ik kan mezelf niet

voortdurend aan andere meten, dat is zinloos

want wie neem je als ijkpunt, eigenlijk?

Mezelf in dit geval, wat maakt het uit wat anderen doen,

ik wil het zo en zo ga ik het doen, in ieder geval voorlopig.

Misschien werkt het wel helemaal niet, maar dan zie ik 

wel verder (voortschrijdend inzicht enzo).

Dus; de webwinkel is deze week tot en met zondag open,

ik zal alle bestellingen inpakken en verzenden 

met aandacht en liefde maar vooral in mijn eigen tempo.

Oh ja, ik vouwde een setje van drie vogels om weg te

geven samen met een envelopje fijne postzegels, als ik ze

nog kan vinden , haha en ohoh (vast wel).

Mocht je ze willen ontvangen laat dan een reactie achter,

ik geef ze weg op woensdag.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Dit is hoe het gaat..

Ah dan jullie wel voor alle reacties op de vorige post,

en alle tips om deze situatie wat makkelijker te maken.

Wat het lastig maakt om daar nu eens gezellig te gaan

zitten breien is het feit dat het ruim 2 uur rijden is en

weer terug, dus de tijd is vrij beperkt, zeker gezien het 

feit dat er nog gegeten moet worden en dutjes gedaan.

Daarnaast moeten er altijd dingen geregeld, schoongemaakt,

boodschapjes gedaan, naar het oude huis om te kijken

of alles in orde is, dat soort dingen, eigenlijk.

Maar ik zal zeker de volgende keer een breiwerkje 

meenemen en zien of ik er aan toe kom..

Daarnaast las ik nog iets over mindfulnes, ik doe zo 

ongeveer elke dag oefeningen, dat is heerlijk en op

die momenten ben ik zo kalm als wat maar het is lastig

om dat de hele dag te blijven, mijn gedachten en

zorgen gaan regelmatig met mij op de loop..

Ik doe wat ik kan en sommige dingen kan ik niet.

Soms sta ik stevig in mijn schoenen en soms wankel ik.

Soms kan ik relativeren andere keren vind ik alles moeilijk.

Soms voelt het leven licht, soms loodzwaar.

Soms ben ik vrolijk andere keren loop ik te mopperen.

Dus nu, ga ik snel boodschappen doen, voordat het gaat

sneeuwen (ja echt, ik las dat het gaat sneeuwen) en 

dan ga ik op de bank zitten en pak eindelijk het breiwerk

waar ik zo naar verlangde, dan denk ik nog eens na over

de dingen en zal waarschijnlijk denken; dit is hoe het gaat

en het het is goed zo..

Ik wens je een fijn warm weekend

-X-

Stukken minder gezellig..

Dat is maar een wijze van spreken en ik zou best zin

hebben om lekker te gaan breien maar eigenlijk ga ik  

ik iets heel anders doen waar ik een beetje tegenop zie.

Het zou stukken minder gezellig zijn als er op de 

foto zou staan; ik ben een lange dag naar mijn moeder

die in een verpleeghuis zit, ik kwam er al enkele weken

niet waar ik me dan weer schuldig over voel en ik zie er

nogal tegenop omdat de hele situatie nogal schrijnend vind

en ik moeilijk met de situatie om kan gaan en er altijd

compleet uitgeput vandaan kom, maar ik vind dat ik aan

haar moet denken en niet aan mezelf in deze en dat ik 

onmogelijk een goed evenwicht in deze situatie kan vinden..

Nee, dat zou stukken minder gezellig zijn dan;

ik ben gaan breien, denk je niet ?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Hoera-vlaggen

En nee hoor, ik ben niet jarig, dat was ik in Wenen,

waar ik overigens wel deze prachtige houten vlaggetjes

fotografeerde die mijn zoon Daan maakte.

Het was een idee van hem en zijn vriendin Julia, ze 

bedachten het toen ze een keer in de trein vanuit Amsterdam

naar Wenen zaten, samen met nog wat andere dingen 

maar die zijn wat lastiger in productie te nemen.

Het probleem met dingen die je zelf maakt is natuurlijk

altijd de tijd en het werk dat je er in steekt en 

wat je er dan uiteindelijk voor kunt vragen,
over het algemeen levert het weinig op.

Als proef maakte Daan deze vlaggen lijnen van hout,

zaagde ze, schuurde de zijkanten rond, beitste ze in 

de kleuren die ik mooi vond en lakte ze af.

In Wenen fotografeerde we ze samen bij hem in de 

woonkamer, oh zij wonen in zo'n prachtig appartement,

met hoge kamers en zie je die vloer, echt geweldig.

(mijn hele huis past in hun woonkamer, haha)

Toen ik naar huis ging nam ik alle vlaggetjes mee,

ik heb mijn koffer wel drie keer opnieuw moeten 

inpakken voordat het er allemaal in kon.

Thuis bewerkte ik de foto's en reeg alle lijnen aan 

elkaar, als je al die uren die er in zitten zou optellen..

Maar ik ben er blij mee, met deze fijne samenwerking

en ook al verkopen we nooit een vlaggenlijn dan nog 

was het allemaal zeer de moeite waard.

Soms vind ik het zo jammer dat hij zo ver weg woont,

dat we niet vaker dit soort leuke projecten samen kunnen doen.

Enfin, volgende week staan ze in de webshop, zoals

je wel begrijpt zijn ze niet goedkoop, maar wel

bijzonder en duurzaam, ze gaan jaren mee.

Zelf hou ik ook een vlaggenlijntje, die hang ik hier op

in de kamer, gewoon als een Hoera voor de fijne dingen.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Onstabiel weertje

Het weer is op het moment net zo onstabiel als ik

(maar dat is weer een ander verhaal) het wisselt net zo

makkelijk van ijzige kou naar lente en tot mijn verbazing

las ik dat het in het weekend weer koud wordt.

Er zou zelfs weer sneeuw gaan vallen, nu ben ik dol op

sneeuw maar nu ik even van de lente heb mogen proeven

heb ik er eigenlijk niet zo veel zin meer in.

Maar misschien vind ik best wel weer leuk als het zo

ver is, zoals ik al zei ik ben nogal wiebelig op het moment.

De schaatsten op de foto vond ik laatst in de kringloopwinkel,

ik had precies zulke als kind, ze zien er geweldig uit,

maar het waren rotdingen, het was onmogelijk om de 

oranje banden stevig vast te knopen met je koude vingertjes

en daarom liep ik altijd over het ijs terwijl de schaatsen

aan de zijkant van mijn rubberlaarzen hingen, oh haha

(deze mogen in mijn dat-denk-je-maar-dat-alles-

vroeger-leuker-was-museum ;-)

Terwijl buiten de vogels nu buiten zingen dat het een

lieve lust is, de crocussen al bloeien en het van dat weer

is waarbij je met je jas open kunt fietsten was het vorige

week nog ijzig koud en maakte ik deze foto.

Het was vlakbij Marken en het meer was bevroren, de 

soort van bulten ijs die je ziet, zou spatwater zijn wat

rond de begroeiing aan de rand was vastgevroren.

Het was werkelijk een bijzonder gezicht, hoewel ik er

maar even kort naar keek, eigenlijk rende ik de auto uit

fotografeerde wat in de snijdende oostenwind en rende

snel weer terug de auto in..

Kortom, er is geen peil op te trekken (wat een gekke 

uitdrukking eigenlijk) op het weer, net zoals op mijn

stemming en ik wilde dat net zoals het weer voorspeld

wordt door een weerman er ook een humeurvoorspeller

was, zodat ik mij, net zoals op het weer, kan instellen

op wat er komen gaat en ik er rekening mee kan houden.

Maar waarschijnlijk is het het beste om gewoon mee

te wapperen met de wind of hij nu uit het westen

of het oosten komt..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Winkeltje

Vorige week ben ik begonnen met de voorbereiding

van de heropening van mijn winkeltje, eigenlijk vind ik wel

fijn dat het even dicht is, nu kan ik op mijn gemakje

de bezem (het bezempje :-) er eens door heen halen.

Ik telde de voorraad (haha, net echt) en ik rekende eens uit 

wat ik er eigenlijk mee verdiende, dat was, als je alle kosten

er af trekt teleurstellend weinig, zeker gezien het feit

dat ik vanochtend mijn belasting papieren moet invullen.

Dingen die er al veel te lang in stonden en toch niet 

meer verkocht worden haalde ik er uit, zo deed ik alle wantjes

in een doos tot aan de herfst en corrigeerde ik kleine foutjes.

Ook fotografeerde ik  nieuwe dingen die ik vond, zoals

de geweldige tas uit Wenen, wat vaasjes, mandjes en boeken.

Ondertussen haakte ik nieuwe slingers, vouwde ik vogels

die ik per setje wil aanbieden en breide ik een kussen,

maar dat heb ik al weggegeven (dat is toch het fijnste)

Ik sorteerde postzegels, oh ik heb zulke mooi gevonden.

Ik dacht na of het wel de moeite waard was om het 

winkeltje open te houden en uiteindelijk besloot ik dat

toch te doen, ondanks de minimale opbrengsten.

Ik heb er gewoon plezier in, in het maken van dingen,

in het inpakken en er iets extra's bij te doen, ik vind het idee

 fijn dat mensen verrast zijn door het pakje wat ze krijgen.

Ook las ik alle berichten in het gastenboek, dat was 

hartverwarmend, zulke lieve blije berichten en ik besloot

dat het winkeltje open blijft zolang de balans voor mij

over het algemeen positief blijft en dat is zo op het moment.

Dus deze week werk ik er nog even aan (na de belasting 

dingen invullen, ohoh daar zie ik altijd zo tegen op)

en dan knip ik (bij het gebrek aan een prinses of een ander

belangrijk iemand) het virtuele lint voor de deur weer open;-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Het borstelmannetje

In Wenen liepen we langs dit winkeltje, ik ben dol op van

die ouderwetse kleine winkeltjes, het was helaas dicht,

ik denk dat de eigenaar was gaan schoonmaken, met een

schort aan natuurlijk, of een stofjas, dat kan ook.

Het deed me meteen denken aan Koudekerke, een saai dorp

in Zeeland waar ik opgroeide, in de straat waar ik woonde 

gebeurde helemaal nooit iets, het was er doodstil..

Wel werden er nog dingen aan de deur verkocht, zo was er

een melkman, die de melk flessen gewoon bij de deur zette.

Een groenteman met een kar groente en fruit, de scharensliep,

zoals wij dat noemden die de scharen en messen weer 

scherp maakte, het Toto mannetje, een hoogbejaard boertje

nog in klederdracht die langskwam met het Toto formulier

waar je bijvoorbeeld op moest invullen; Ajax-Sparta; 3-2.

De bakker, met de geur van vers brood om zich heen,

die gewoon nog op de fiets kwam met zo'n kar ervoor.

Maar het hoogtepunt was toch wel het borstelmannetje,

die kwam eens per maand toeterend de straat in met een 

wagentje wat helemaal gevuld was met schoonmaak spullen.

Op het dak stonden stapels gekeurde emmers, en aan de 

zijkanten hingen borstels, bezems, dweilen en ragebollen.

Het was een feest om te zien en wij renden altijd naar 

buiten in de hoop dat het mannetje stopte omdat iemand

iets wilde kopen, zelfs als mijn moeder een schuurspons 

kocht vond ik dat al geweldig, echt waar..

Vandaar misschien mijn liefde voor ouderwetste 

schoonmaak winkeltjes met al die prachtige spullen,

een liefde die vele malen groter is dan voor

het schoonmaken zelf..(oh haha)

Ik wens je een fijne dag!

-X-

Zwanen vouwen

Hier voor in het kanaal wonen twee zwanen, ik zie ze elke 

dag, altijd samen, ik weet niet precies wat ze doen, ze

lijken een beetje rond te dobberen, zo samen, het ziet er

allemaal bijzonder ontspannen en mindful uit :-)

Ik kijk regelmatig uit het raam en dan zie ik ze langs drijven,

een paar dagen geleden ook en ik dacht ineens aan de papieren

zwanen die ik ooit vouwde voor het boek Vive la vie, wat

in mijn gedachten nog altijd Appeltaartdagen heet.

Dus ik bewerkte de foto's voor mijn blog en zie hier..

Ik ga er verder geen tekst tussen zetten, het zou een veel te 

lang bericht worden, plezier met vouwen en mochten ze 

konden praten dan denk ik dat de twee zwanen hier in het

kanaal je vast een hartelijke groet zouden sturen.

Fijne dag

-X-

Huisje op de heuvel

Om de hoek waar mijn zoon Daan woont met zijn vriendin

Julia, staat een geweldig huisje, je kan wel zeggen dat het

mijn droomhuisje is, dat zal het ook altijd blijven want

ik kan natuurlijk niet zomaar in Wenen gaan wonen.

Los van het feit dat het een hele sjieke wijk is, met brede

straten en grote villa's op een heuvel en niet zozeer is 

het huisje veel geld waard maar de grond waarop het staat wel.

Het heeft een grote voortuin en aan de achterkant kijk je zo

de heuvels met de wijngaarden over, aan de straat waar aan

het ligt vertrekt de bus en elke keer als ik daar stond te

wachten keek verlangend naar het huisje..

In gedachten richtte ik het dan in, plantte een blauwe regen 

en roze klimrozen tegen het huisje en zette ik een bankje neer

waarop ik dan zou kunnen zitten om naar de bus te kijken.

Ik ben dol op langsrijdende bussen, gek genoeg, al die mensen

die zo keurig achter elkaar zitten en zich onbespied wanen..

Ook nu ik naar de foto kijk zou ik er zo wel in willen duiken

en de deur van het huisje openen, alsof het daar al jaren

op mij staat te wachten, maar dat kan natuurlijk helemaal 

niet, dus het enige wat overblijft is dat ik in gedachten

in het huisje woon en zelfs dat vind ik al fijn!

Ik wens je een fijne dag

-X-

Sneeuwglobe

Regelmatig appt mijn zoon Daan dingen die we kunnen 

doen als ik naar Wenen kom, het is inmiddels een hele lange 

lijst, er is er zelfs eentje voor slecht en mooi weer

De lijst voor slecht (in dit geval koud-) weer is veel korter

en er staat bijvoorbeeld ook spelen met de Lego op, 

haha, niet al te serieus dus allemaal.

Zo vond hij het sneeuwglobe museum, ik noemde die 

sneeuw dingetjes altijd sneeuwballen maar dat is toch iets anders.

Omdat hij vaak zo'n globe voor me koopt als hij ergens is,

ik heb al best een verzameling, vonden we dit beide een goed 

plan, en dat was het ook, ietwat hilarisch, maar heel leuk.

Het museumpje is gevestigd in zo'n ouderwets huizenblok

met binnenplaats, op de eerste verdieping zat het werkplaatsje

van alweer de vierde generatie makers van de globes

Het was zo'n fijn knus werkplaatsje, inclusief loketje, waar 

je moest vragen of je naar binnen mocht, de vriendelijke

vrouw die er werkte bracht ons een verdieping hoger

waar in twee kamertjes het museum was..

Zij ging zelf weer naar beneden, wat mooi dat zij er van 

uit ging dat we alles met respect zouden behandelen.

Hoewel museum misschien een iets te groot woord

is, het waren twee kamertjes volgezet met allerlei globes

en foto's van de hele geschiedenis van de familie.

Ergens begin 1900 is een van hen begonnen met het

maken van de globes en zij doen het nog steeds,

de ene generatie na de andere.

(ik zie dan meteen de man voor me, die er mee begon,

op een avond zegt hij tegen zijn vrouw; weet je wat ik 

ga doen? Nou, zegt zijn vrouw..Sneeuwglobes maken..

Oh, zegt zijn vrouw, echt, wat een goed idee,

maar stiekem denkt ze, och hemel, wat nu weer :-))

De rest is geschiedenis, ik kocht er natuurlijk eentje,

het bolletje is van glas wat ze blazen in het werkplaatsje

en zo staat er op het kaartje wat ik erbij kreeg, het water

is van smeltwater uit de bergen wat voor een bijzonder

effect zorgt bij het dwarrelen van de sneeuw.

Ik zie het, het bijzondere dwarrelen, maar of dat nu komt

omdat ik dat las of dat het echt zo is..

Het maakt niet uit, het is een bijzonder leuk dingetje

en evenzo was het uitstapje.

Ik wens je een fijne dag

-X-

En weer terug

Dus ik ging naar Wenen en ik kwam weer terug, de dag

van vertrek was een lange dag, het vliegtuig vertrok pas om

8 uur in de avond, ik heb liever dat ik wakker word en meteen

 moet vertrekken, dan heb ik geen tijd om erover na te denken..

Nu bedacht ik me ineens dat ik nog steeds mijn oude paspoort

niet had ingeleverd, het was nog geldig toen ik het nieuwe 

ophaalde en ik zag ineens voor me dat ik het moest laten zien

en dat ik er dan twee had, dus ik moest het inleveren..

De wachttijden hier zijn eindeloos, minstens 2 uur, maar het

is me gelukt (geduld en gewoon doorademen)

De rest van de dag rommelde ik wat met mijn koffer, deed wat

mindfullnes oefeningen en visualiseerde mijzelf fluitend

(oh, als ik toch echt kon fluiten) bij de douane en 

daarna lopend naar de gate, die ik zo zou vinden..

Je zou denken dat ik er ondertussen niet meer gespannen

van word, van dat reizen, ik ging al 5 keer alleen naar Wenen,

dat zijn 10 vluchten maar blijkbaar moet ik steeds weer

door de hele zelfde riedel heen, alles ging overigens prima.

Dat weet ik natuurlijk van te voren ook wel, maar toch..

ben ik altijd opgelucht als ik in Wenen mijn zoon Daan

zie staan bij het hekje, als ik uit de deur kom met mijn koffer

net zoiets als bij dat tv programma Hello Goodbye :-)

Natuurlijk had ik een fantastische week, ik zal er nog

wel wat over vertellen de komende tijd, hoewel ik niet

echt veel foto's nam, de foto hierboven is genomen door Daan

(het was daar ongelofelijk koud, zoiets als min 8 )

Enfin, ik ging naar Wenen en ik ga gauw weer terug.

Ik wens je een fijne dag

-X-