Het bos in..

 Laatst zei iemand tegen mij, ik ben bang dat het hele Wenen

plan gaat mislukken, dat begrijp ik wel, ik heb zelf ook de

neiging om in termen van gelukt en mislukt te denken.

Maar als je er echt over nadenkt en eens helemaal in die

gedachte duikt, kom ik toch ook tot een andere conclusie,

een appeltaart kan mislukken als je vergeet dat die in de oven

stond en helemaal zwart geblakerd is, maar een leven?

Natuurlijk niet, de dingen kunnen anders lopen dan je

gedacht, gehoopt of verwacht had (vooral dat)

In feite fantaseren we wat af, hoe de dingen anders hadden

kunnen zijn, als ik nu dit of dat, dan was alles prachtig

geweest (maar er kan niets meer veranderen in het verleden)

Ook over de toekomst die in gedachte schitterend en tot

volle tevredenheid zal zijn, maar natuurlijk lopen de

dingen altijd anders, je kan nu eenmaal niet in de 

toekomst kijken (oh, gelukkig maar)

Dus dacht ik lang na of het Wenen plan zou kunnen

mislukken, ik denk het niet, natuurlijk kan het zijn

dat ik er die ongelukkig zal zijn of heimwee zal 

hebben maar dat zijn gevoelens, en voor zover ik weet

(ik weet heel veel dingen niet :-) kan je geen mislukte

gevoelens hebben, stel je voor zeg..

Ook kan er iets gebeuren waardoor ik besluit terug te 

keren, iemand kan ziek worden of mijn overkomst

naar Nederland is dringend gewenst om welke reden

dan ook, maar ook dat is geen mislukken, dat is een

verandering van een plan, soms verandert het plan..

Uiteindelijk besloot ik dat je hoe dan ook het bos

van de toekomst ingaat zonder te weten waar de weg

heen zal gaan, misschien verdwaal je, maar wie is er

ooit voor eeuwig verdwaald in het woud?

Kortom, het zal wel goedkomen, hoe dan ook.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Glijbaan

 Nu dan eindelijk de logistieke puzzel van deze verhuizing 

gelegd lijkt en ik opnieuw heb uitgevonden hoe ik op een

Ipad moet bloggen (dat vergeet ik altijd weer, en ik schrijf

het nooit op) en de rust heb hervonden, eindelijk een berichtje.

Het waren gekke en drukke maanden nadat ik op de glijbaan

gestapt ben die uiteindelijk in Wenen zal eindigen, er was 

geeen stoppen aan, steeds verder en verder hoezeer ik soms 

mijn best deed om mij ergens aan vast te houden terwijl ik 

met duizelingwekkende vaart verder gleed, lukte dat niet,

er was geen stoppen meer aan.

Eerst verhuisde P, daarna pakte ik een klein deel van mijn

bezittingen die nu in een opslag staan, vervolgens ben ik

naar P gegaan met mijn koffer en wat kratjes.

Daar zakte ik soort van in nadat ik maanden door was

gegaan zonder welke grens dan ook in de gaten te houden,

ineens was er niets meer te doen en kwam ik nergens

meer toe, als een leeggelopen ballon die zichzelf

niet meer kon opblazen..

Dus ik las boeken, zat op het balkon, ging naar de 

fysiotherapeut wegens aanhoudende hoofdpijn, ze 

verbaasde zich erover dat ik in staat was geweest

het halve uur naar haar toe te fietsten, zo vast zat alles.

Rust was aanbevolen maar het duurde een tijdje voor

dat ik mij daar aan over kon geven maar nu gaat het 

goed en zit ik in kalm vaarwater, met niets dan wat

handwerk, wandelingetjes en boeken waar ik al die

maanden niet aan was toegekomen..

Over 3 weken zullen wij naar Wenen gaan, P zal mij

brengen met een busje vol met  mijn spullen.

(die daar meteen weer in de opslag gaan tot oktober)

Soms kan ik niet wachten, andere momenten vraag ik

mij af wat mij bezield heeft om deze beslissing te 

nemen, maar ik zal gaan, ik laat alles achter wat

vertrouwd is, mijn verlangen om dit te doen is

groter dan mijn angst en omdat de ervaring mij

geleerd heeft dat ik altijd, hoe dan ook, 

mijn weg zal vinden.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Tussentijd

Nu ik hier in de Tussentijd zit en ik me in een

merkwaardig soort vacuüm beweeg, zo voelt het

tenminste maak ik niet zoveel mee.

Ik sorteer spullen uit, maak doosjes waar spullen 

in moeten, alles wat er in past mag mee.

Iemand moet wat regels verzinnen om de dag

door te komen, en iets van  houvast te hebben,

denk je niet ? (dat ben ik in dit geval ;-)

Naast het inpakken heb ik een soort van dagritme 

bedacht, in de ochtend ruim ik wat op, ga af en toe

om wat boodschappen (niet tot mijn plezier)

In de middag wandel ik, doe een half uurtje yoga

en ik probeer wat Qi gong te leren (Chinese bewegings

oefeningen) via You tube, voorgedaan door 

een monnik, het is maar goed dat niemand

mij filmt want ik ben een oude stijve hark.

Maar ik vind het leuk om te doen, dat telt,

lijkt mij, verder natuurlijk mijn dagelijkse Duitse

lessen, wat handwerken en dat is het wel zo'n beetje.

Oh nee, ik wacht, dat is wel een belangrijk 

onderdeel van mijn dagen, ik wacht tot ik 

kan reizen op een verantwoorde manier en 

uiteindelijk in Wenen zal geraken..

Omdat ik niet precies weet wanneer dat zal 

zijn voelen de dagen een beetje traag en 

stroperig alsof ik mij door een schaal met 

vla beweeg, mijn Hup heb ik onderweg wel

verloren alles lijkt vertraagd, zelfs mijn denken..

Ik doe mijn uiterste best om met een fris en 

flitsend bericht te komen, als ik dat heb

verzonnen meld ik mij weer, hartelijke groet

uit de Tussentijd.

-X-

Weltschmerz

Sinds ik regelmatig in Wenen kom en er nu zelfs

naar toe ga verhuizen, probeer ik mijn Duits wat

te verbeteren, ik deed er niks meer mee sinds ik

op de middelbare school les in had.

Ik kan me zelfs de lerares nog herinneren, ik weet 

zelfs haar naam nog, maar ik zal die niet noemen,

het voegt niets toe en ook  omdat ze regelmatig huilend

de klas verliet, ik weet niet meer waarom, misschien

had ze last van 'Weltschmerz' een prachtige Duitse

uitdrukking die onder andere betekent; droefgeestig

pessimisme (geweldig, dat heb ik ook regelmatig :-)

Maar goed daarna liet ik het Duits voor wat het was,

totdat ik mijn zoon Daan moest overhoren; hij had

er een gloeiende hekel aan en riep regelmatig waarom

zou ik dat allemaal moeten weten, wat een onzin.

Oh haha, je moest het weten jongen,  omdat je in 

Wenen zou gaan wonen, maar dat wist hij toen nog niet,

net als ik, wie had dat ooit gedacht, het leven heeft

soms bijzondere verassingen in petto.

Enfin, nu leer ik Duits, eerst in Wenen uit een lesboek,

maar dat schoot niet erg op, ik deed daar wel erg 

mijn best om Duits te praten, maar zodra ik mijn 

mond opendeed antwoordde iedereen in het Engels.

Dus nu zet ik een tandje bij en leer het via een app,

aah zo hip, elke dag een half uur en daarnaast luister

ik naar Duitse podcasts, dat is natuurlijk allemaal

passieve kennis maar ik hoop toch dat er

toch wat van zal blijven hangen.

(hoewel het Weens dan toch weer anders klinkt

dan het hoog Duits wat ik nu leer)

Dan kan ik straks mijn kleinzoon verstaan, hoewel 

hij tweetalig wordt opgevoed is het toch leuk

dat ik ook het Duits versta, als hij dan 'nein' zegt

dat ik weet wat hij bedoeld (grapje ;-)

Ik wens je een fijne dag en zoals ze in Wenen

onder een bericht zetten Liebe Gruße!

-X-

Nieuwe telefoon (en toen weer niet)

Laatst kocht ik dan eindelijk een nieuwe telefoon,

daar zat ik al maandenlang tegenaan te hikken,

de telefoon die ik had (heb) heeft een probleem

met de batterij, zo is hij vol. en dan weer leeg, je kan 

er geen peil op trekken, heel vervelend.

Maar omdat ik niet van nieuwe dingen hou, zeker

niet van dingen met techniek (dan weet ik precies 

hoe het werkt en dan moet het weer anders) 

stelde ik de aankoop van de telefoon steeds uit.

Nadat de telefoon voor de zoveelste keer uitviel,

kocht ik een nieuwe, op aanwijzing van mijn 

nichtje Guusje, ik ga helemaal op blanco als ik 

zoiets moet kiezen, ik wil alleen maar dat het werkt.

 Toen de telefoon er was, lag hij eerst dagen in de

doos, toen Guusje kwam om hem te installeren

vroeg ze, maar heb je dan niet gekeken, aah nee joh,

een telefoon is een telefoon.

Enfin, ze was een tijd bezig om alles over te

zetten en uiteindelijk werkte alles, leek alles

te werken, want toen ik P belde via What's app

kon hij mij niet horen, wel als hij gewoon belde,

och hemel, ik schoot meteen in de stress.

Hij voelde wel dat overkomst dringend gewenst 

was en na uren proberen en een telefoontje naar 

mijn zoon, die ook nogal handig is met dat soort

dingen, bleek dat één van de microfoontjes het 

niet deed, de telefoon moest terug.

En zo geschiedde, de telefoon ging terug, Guusje 

kwam opnieuw (de lieverd) om mijn oude 

telefoon weer werkende te krijgen (dat lukte;-))

En dt is nu precies waarom ik zo'n hekel heb

aan nieuwe dingen kopen (en nu is het wachten

op de nieuwe telefoon en beginnen we opnieuw)

NB, de foto past natuurlijk helemaal niet bij het

bericht maar een foto van een telefoon leek mij 

niets, dit is overigens wel de tafel waaraan Guusje 

mijn nieuwe telefoon installeerde en waaraan ik

zo ongeveer in tranen was toen hij het niet bleek

te doen, dat wel..

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Terug in de tijd

 Laatst kreeg ik van iemand het bericht dat als ze 

mijn blog openden er een waarschuwing stond,

dat je hem beter niet kon openen, daar schrok ik van.

Gelukkig weet P. veel van computers enzo en die 

heeft alles grondig bekeken en getest, het probleem 

zit niet in de blog, alle voorzorgsmaatregelen zijn 

genomen, maar het bleek dat er bij veel oudere 

berichten allerlei spamberichten stonden, een virus

scanner die heel strak staat afgesteld

zou dat als slechte links kunnen beoordelen.

Nu haalde ik die altijd weg maar er werden er ook bij 

oudere berichten geplaatst waar ik nooit naar kijk.

Dus nu ben ik handmatig al die berichten aan het weghalen,

dat is eindeloos geduld werk, ik moet alle reacties

bekijken en dan de spam wegklikken, uren en uren werk.

(vandaar dat ik de reacties nu ook eerst goed moet

keuren om te voorkomen dat ik dit moet blijven doen.

Het is een bijzonder werkje, ik ga terug in mijn 

eigen tijd, bij heel veel berichten denk ik ach ja,

dat was ook zo; boeken, verhuizingen, grappen en 

grollen, zelfmakers,  maar ook zorgelijke berichten, 

alles trekt in een lange parade aan mij voorbij.

Het past ook heel erg bij deze periode, het overdenken,

afronden en laten gaan van de dingen.

Ik lees ontelbare leuk reacties opnieuw, maar ik zie 

ook hele lelijke staan, het is maar goed dat ik die 

toen niet zag, ik denk dat ik meteen gestopt was.

Ze zijn waarschijnlijk later geplaatst want ik lees altijd

alle reacties maar dingen als; amateuristisch, niet 

origineel, commentaar op de vorm, taalfouten en ga zo

maar voort, ik heb er een aantal weggehaald, want wie

heeft er wat aan, aan dat gekat op anderen..

Nee, er zijn zoveel meer leuke, lieve en aardige

reacties, echt fantastisch, dat ga ik onthouden en 

ondertussen haal ik honderden spam berichten weg.

(ongelofelijk dat Blogger die allemaal toeliet)

Ik ben nu halverwege 2013, dus nog een paar uur

werk en als het goed is zijn ze dan allemaal weg.

Je kan met een gerust hart mijn blog bekijken,

maar klik niet op zo'n gek spambericht, maar dat 

wist iedereen al toch?

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Dat was eens..

Wat gek eigenlijk hoe dat gaat, vandaag is het Koningsdag,

hoewel ik er nog altijd aan denk als Koninginnedag, en nu

al denk ik, ah ja dat was leuk vroeger terwijl het nog maar

het tweede jaar is dat we het niet kunnen vieren.

Daar dacht ik vanochtend aan toen ik koffie dronk in het 

zonnetje, het was koud maar het licht in de tuin prachtig.

Ik dacht aan de herauten te paard in het dorp in Zeeland

waar ik woonde, die kwamen te paard door de straten

om iedereen wakker te trompetteren; 'Ala je niet opstaat

blijf je maar liggen, moet je maar weten wat er van komt' :-)

Ik dacht aan de Koninginnedagen in Amsterdam, ik 

logeerde dan bij mijn broer, dan gingen we om een uur of 6 

al op pad, op zoek naar allerlei leuke dingetjes waarvan we

niet wisten dat we zochten maar toch ineens wilde hebben.

Ik dacht aan de kinderen die spelletjes deden als zaklopen

en koekhappen met oranje strikken in het haar en rood-wit-

blauwe kleren, aah ja dat was ooit, of zoals ze het zo

mooi in het Duits zeggen, wat ik nu een uur per dag

aan het leren ben; das war einmal...

Sinds ik besloten heb naar Wenen te verhuizen ben ik 

toch nogal melancholisch en dit soort dagen versterken

dat, ik denk veel aan wat was, probeer de dingen rond 

te maken, zo dacht ik ook ineens dat het rondom

deze tijd 10 jaar geleden is dat ik in Driewegen aan 

het inpakken was, op weg naar een ander leven, nu zit 

ik hier tussen de dozen en doe het nog een keertje over.

(toen dacht ik; eens maar nooit weer)

Al die dingen die ooit waren..en hoe snel je er ook weer

aan gewend raakt dat alles anders is, nu lijkt het massaal

vieren van Koningsdag iets geks, al die mensen 

op een dot, ik moet er niet aan denken, zeg.

En als ik soms het gevoel heb dat ik in Wenen nooit zal

kunnen wennen, moet ik er meteen maar achteraan

denken; natuurlijk wel, de geschiedenis 

heeft het bewezen..

Ik wens je een stralende dag

-X-

Fietsje

Nu ik al bijna een week alleen ben in het huisje en P

een groot deel van de huisraad meenam, in overleg hoor,

het is niet zo dat hij de boel hier leeggeroofd heeft, zie ik

dat er niet zoveel spullen meer over zijn.

Het grootste deel heb ik verkocht of weggegeven, elk 

dingetje heb ik in mijn handen gehad en me daarbij 

afgevraagd of ik het echt nog wilde hebben, ik denk dat

Marie Kondo werkelijk trots op me zou zijn, haha.

Sommige dingen gingen me wel aan het hart, zo deed ik

de meeste wol weg, dat komt omdat mijn spullen nog

een aantal maanden opgeslagen moeten worden, en ik 

denk niet dat het daar van op zou knappen.

Ook mijn fiets gaf ik weg, aan mijn dochter Judith,

die er overigens heel blij mee is, ik aarzelde of ik hem

mee zou nemen maar de straat waar ik ga wonen is heel

druk en de ik zie me daar niet fietsen..

Misschien later als ik aan de buurt en het verkeer gewend

ben durf ik het wel aan en koop ik gewoon een leuk

klein fietsje om wat rond te toeren.

Ik zou niet op de fiets naar mijn zoon kunnen, ja het

kan wel, maar hij woont in een heuvelachtige buurt en 

ik denk niet dat ik naar boven zou kunnen geraken.

Terug wel, ik zou zo van de heuvel afzoeven (dat is een

woord, ik heb het opgezocht, ziet er zo gek uit als je het typt)

Maar vooralsnog ga ik gewoon wandelen en met 

het ov, maar voordat het zover is, ruim ik hier op.

Het voelt wel een beetje gek, zo zonder al die dingen,

lichter denk ik, alsof ze mij hier verankerden aan deze

plek, ik denk dat dat een goed ding is, want als het 

anker te zwaar zou zijn zou ik dit alles nooit kunnen

verlaten, en dat is wel de bedoeling.. (och hemel;-)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Gras

Bij he blogbericht van gisteren stond een reactie waar ik

wel een beetje om moest lachen, iemand zei; eindelijk eens

een blogbericht wat ergens over gaat, ooh haha, daar ben ik 

blij om dat me dat na meer dan 2500 berichten en bijna 11

jaar bloggen toch nog gelukt is om zo'n bericht te schrijven.

Ik begrijp dat het moeilijk is om dat te evenaren dus ik 

babbel gewoon maar weer verder..

Na een toch wel turbulent weekend waarin mijn vriend

verhuist is en het huisje halfleeg is en ook echt zo voelt,

is het nu een nieuwe week en moet ik zien of ik een

soort van nieuw ritme kan vinden en de consequenties 

van mijn keuzes kan aanvaarden.

Een plan maken is één ding, maar het vervolgens echt

leven is een ander, je weet dat er emotionele dagen gaan

komen maar het je voorstellen is toch makkelijker..

Omdat dit een periode is van veel dingen af sluiten en

laten gaan, zaai ik de hele tijd maar gras, in de 

spreekwoordelijke zin natuurlijk, in een poging terug 

te kijken naar mooie groene grazige weiden bestrooid

met madeliefjes en pinksterbloemen..

En niet alles te labelen als mislukt, waar ik nogal de

neiging toe heb, nee, de dingen zijn gegaan zoals ze

gingen en misschien is het goed ze te laten rusten.

Zodat ik met een min of meer vredig gemoed kan 

vertrekken naar Wenen, dat is tenminste het streven,

bij sommige dingen groeit het gras goed, bij andere

blijft het een sneu veldje met een paar sprietjes,

het zij zo..

Ik wens je een mooie week

-X-

Ontspan en slaap!

Nu alles hier in huis draait om inpakken, opruimen en 

dat soort dingen, P vertrekt dit weekend met het grootste 

deel van de inboedel, vrees ik dat ik eigenlijk niet zoveel

heb om over te bloggen, ik kan jullie niet eindeloos blijven

vervelen met al mijn bespiegelingen daarover..

Dus ik zat te peinzen wat ik zou kunnen zeggen wat daar 

niet over ging, ik kwam niet tot zo heel veel (waar het hart

vol van is stroomt de mond van over :-) maar 

bedacht me toch nog iets..

Ik dacht ik zou kunnen vertellen over Yoga Nidra, wat ik 

elke avond doe voordat ik ga slapen, nu ja, doe, je hoeft

alleen maar stil te gaan liggen en te luisteren.

Soms lukt dat stil liggen niet helemaal want dan heb ik 

last van onrustige benen zoals ze dat noemen, dat heb

ik soms, dan wil je de hele tijd je benen bewegen, 

ken je dat, heel vervelend vind ik.

Maar goed meestal lukt het wel en dan is het een perfecte

manier om te ontspannen, voor mij in ieder geval.

(en oh, heb ik die ontspanning en slaap nodig!)

Als je het ook eens wil proberen hoef je alleen maar 

op Youtube te zoeken, er zijn vele verschillende, 

lange en korte sessies, Engels of Nederlands gesproken.

Ik heb lang gezocht naar de juiste stem, als iemand

een stem heeft die je niet aanspreekt is het niks,

dan ben je daar de hele tijd mee bezig.

Het fijnste vind ik Lizzy Hill en Grace Yoga, beide

een minuut of 20, maar ik zou er zeker een paar 

proberen als ik jou was, totdat je de juiste hebt gevonden.

Enfin, voor iemand die niets te zeggen heeft is het 

toch nog een heel bericht, bedankt dat je helemaal 

tot hier hebt gelezen, ik wens je een fijne dag

-X-

Ach ja

Elke keer als ik op Instagram kijk trap ik er toch weer

in en vergaap ik mij aan het leven van anderen.

Het lijkt allemaal zo mooi, de huizen, de dingen die 

gemaakt worden, de gezelligheden en alle pracht en praal.

Het geeft mij soms het gevoel dat ik een uitgeklede 

versie van een leven leidt, hier zijn de dagen vaak eentonig,

alsof ik een soort time loop zit, het huis is een rommel

nu we hier aan het opbreken zijn en qua gezelligheid 

is er ook niet veel te beleven met alle maatregelen.

Maar ik dacht ook, toen ik hier weer eens mee bezig was

dat er misschien ook wel zo naar mij gekeken wordt.

Dat ik hier altijd maar gezellig zit te handwerken en

zomaar naar Wenen ga verhuizen, wat tamelijk

bijzonder klinkt en een prachtig avontuur lijkt.

Het is natuurlijk ook een prachtig avontuur maar aan de

achterkant van de foto's zit natuurlijk altijd een verhaal.

In het geval van de foto van het bootje, een potje 

tijgerbalsem, om het rechtop te kunnen zetten :-)

De foto is mooi maar de achterkant is houtje touwtje,

net zoals het echte leven, het is maar een beetje proberen,

rommelig, wind mee, dan weer tegen, soms blijft de 

boot varen, dan slaat hij weer om, althans bij mij..

Soms ben ik blij om naar Wenen te gaan, dan weer

denk ik dat ik gek ben om het te doen, dan denk ik 

het aankan, al dat geregel dan weer stort ik zo ongeveer

huilend ter aarde, maar ja dat zet je niet op Instagram.

En ik ga er van uit, dat dat bij velen zo is, dat er

niets is wat er niet bij hoort, en daar denk ik dan aan

als ik al die prachtige levens zie, maar er blijft altijd

een klein stukje over, het stukje waarbij ik denk dat

het misschien toch allemaal wel echt is, wie weet..

En als dat zo is, dan gun ik dat iedereen van harte,

echt waar en dan laat ik alle gedachten er aan weer

varen en ploeter ik weer verder, soms met groot 

gemak en soms niet, ach ja...

 Ik wens je een fijn weekend

-X-

Ben gaan vissen

 Terwijl ik dit blogbericht schrijf sneeuwt het buiten, natte

sneeuw dat wel maar het is toch een gek gevoel zo in April.

De eerste dozen staan al in de kamer omdat P. aan het 

pakken is, er is iets in gang gezet wat niet meer zomaar

teruggedraaid kan worden en ik moet zeggen dat de onrust

voelbaar is de hele dag, ook heb ik het gevoel dat ik de 

hele dag iets moet regelen, maakt niet uit wat, maar als ik

op mijn lijstje kijk valt het eigenlijk allemaal wel mee.

Het enige waar ik echt voor moet zorgen is dat ik soort 

van kalm blijf en de mijn focus hou, ik heb nogal de 

neiging om uit te wapperen in mijn hoofd, dat alles

door elkaar heen loopt en ik mee ga in de onrust.

Dus ik probeer vaste momenten in te bouwen; zoals

een uur per dag Duits leren, yoga doen en wat meditaties.

Verder maak ik lijstjes en streep ik af, elke streep die ik 

ergens door kan halen geeft rust, ook weer gedaan.

Maar het allerliefste zou ik zeggen; ik ben gaan vissen, 

ergens aan de waterkant met een kannetje koffie,

een hapje van het één of ander en natuurlijk een hengel

zonder aas, ik zou er niet echt een vis aan willen hebben.

Ik ben gaan vissen, tot ergens in oktober ofzo, als dit

allemaal achter de rug is en ik in mijn appartement kan.

Dat alles op wonderbaarlijke wijze geregeld was terwijl

ik mindfull onder mijn parasolletje naar het water 

zat te staren en af en toe zwaaide naar iemand die

met een bootje langs kwam varen (het liefst natuurlijk

iemand met een matrozenkiel aan :-)

Maar de realiteit is anders en ik neem mij elke dag 

opnieuw voor kalm te blijven (lukt niet altijd)

en dapper alles te doen waar ik zo tegen op zie.

Het is opgehouden met sneeuwen, het zonnetje schijnt

weer en ik wens je een fijne dag

-X-

Autotas

 In het pakket wat ik laatst naar Wenen stuurde voor 

mijn kleinzoon Timo, deed ik behalve wat gebreide truien,

(zoals deze blauwe) mutsjes en speelgoed ook een gebreid tasje.

Ik dacht eigenlijk niet dat hij er ook echt mee zou gaan 

spelen, dat het meer voor de sier ergens opgehangen

zou worden, maar niet is minder waar..

Eerst kreeg ik een filmpje dat hij met het tasje rondloopt,

en het bijschrift was dat het een hit was, het tasje, zo leuk.

Ik vroeg aan mijn zoon Daan waarom hij er zo veel mee

speelde, hij vertelde dat ze tegen Timo gezegd hadden dat

het een tasje is om auto's te vervoeren, oh haha.

Dan loopt hij naar zijn kamer met een leeg tasje, doet er

een autootje in en brengt het dan naar de kamer, dat is nu

werkelijk toch wel al te schattig, zo lief.

Gisteren kreeg ik een filmpje waarbij Timo probeerde 

wel 5 autootjes in het tasje te proppen, dat ging niet,

daar is het gewoon te klein voor.

Dus nu ben ik een groter tasje aan het breien, een 

autotasje, waar wel alle 5 autootjes inpassen, maar 

misschien wil hij er dan wel 6 in ;-)

Het tasje is overigens heel makkelijk te maken, het is

een gebreide rechthoek die ik dubbel vouwde, de handvaten

maakte ik door 8 steken op te zetten en steeds 1 baan recht,

1 baan averecht te breien, daardoor rolt het aan de 

zijkanten om, heel makkelijk, leuk effect.

Iets er op mazen is gewoon een kwestie van proberen,

maar als je dat lastig vind kan je dat ook weglaten

en bijvoorbeeld streepjes breien.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Meedraaien maar..

 En dan ineens is het moment aangebroken waar ik bang

voor was toen ik besloot om naar Wenen te verhuizen.

Toen het allemaal nog een abstract iets leek, ik was wel

in de draaimolen gestapt maar die stond gewoon stil, 

alles was noch kalm en rustig en ik had er nog uit 

kunnen stappen als ik dat gewild had..

Nu zit ik er in en er is op de Draaiknop gedrukt en ik

kan niet anders dan maar meedraaien met de molen.

P. vond op de valreep en met een ongelofelijke mazzel

een fantastisch appartement hier in Noord, wat wel een

wonder mag heten in de huidige woningmarkt.

Nu krijgt hij over 2 dagen de sleutel en over een week

is hij vertrokken met zo ongeveer al het meubilair en 

moet ineens alles verdeeld worden; als jij die kopjes

neemt neem ik deze (ik moet steeds denken aan dat 

liedje met cd voor jou, cd voor mij, hoewel wij

geen cd's hebben, en niet uit elkaar

gaan begrijp je het beeld..)

Dus nu is er geen weg meer terug en gaat de chaos,

of althans zoals ik het ervaar beginnen, ik zal hier

nog een tijdje in het huisje zijn en mijn spullen gaan

inpakken, het plan is dat ik half juni vertrek.

Ik heb pas in de herfst een appartement in Wenen 

maar ik wil hier geen maanden in een soort van 

tussentijd alleen in een half leeg huis blijven zitten.

Natuurlijk kan dat alleen als er een mogelijkheid

is om veilig te reizen, het zijn immers rare tijden.

Ik kan van de zomer wel ergens onder dak in Wenen

maar dat betekent dat ik met een koffer in mijn hand

alles achter zal laten en in de herfst mijn spullen op 

zal halen, als het een uitzending zou zijn van 

Ik vertrek zou ik zeggen; die is gek...

Kortom, onzekerheid alom en het enige wat ik kan

doen is meedraaien in de molen, het is wel een

mooie molen, dat wel maar ik ben er wel een beetje

bang van, van al die chaos en veranderingen.

(zoals iemand het zo fijntjes tegen mij zei; je hebt 

het over jezelf afgeroepen en dat is natuurlijk ook zo)

Ik wens je een fijne dag!

-X-

Breien, en nog eens.

Elke dag brei ik een paar uurtjes, ik kan nog steeds niet

goed haken na mijn val van vorig jaar, mijn vinger staat,

zoals ze dat zo mooi zeggen in een dwangstand.

Ondanks alle fysiotherapie lijkt er geen verbetering in 

te komen, maar breien gaat wel, gelukkig.

Dus ik brei het ene dingetje na het andere, ik begin altijd

zomaar ergens, patronen lezen is niet echt aan mij besteed,

ik ben zo de draad kwijt, haha, met al die rare afkortingen.

Vaak gaat dat goed maar soms helemaal niet, dan haal ik 

het uit en dan begin ik gewoon weer opnieuw.

Het gaat mij om het proces van het maken, als het eenmaal

klaar is heeft het niet veel waarde mee voor mij.

Als ik iets voor mijn kleinzoon Timo maak vraag ik wel

altijd eerst of ze even een truitje of een mutsje op willen

meten, zodat ik ongeveer de maten weet.

Deze keer wilde ik een spencer maken (klinkt zo gezellig

ouderwets tuttig :-) maar de maten die ik kreeg leken mij

nogal groot (zo hard kan hij toch niet gegroeid zijn?)

 dus ik maakte eerst een andere spencer, die toch te klein 

bleek en daarna maar weer een nieuwe.

Als je eigenwijs bent, moet je het gewoon nog eens doen.

In feite zijn het gewoon 2 rechte lapjes, dus dat zelf

verzinnen is helemaal niet zo moeilijk als het klinkt)

Van de week is mijn pakket met mijn breiwerkjes;

twee mutsen, een trui en een das, samen met wat 

andere gezelligheden aangekomen in Wenen.

Ik kreeg een filmpje toen ze het samen met Timo

uitpakten; de kleertjes hadden niet echt zijn aandacht.

Dat is ook wel te begrijpen natuurlijk, als er in dezelfde

doos wat autootjes zitten en een boek over treinen,

want zeg nou zelf, dat is toch veel leuker :-)?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Dat kan wel weg

 De laatste tijd staat in het teken van het Grote opruimen,

omdat ik heb besloten om licht te reizen en alleen maar

mee te nemen wat ik echt wil houden worden kasten

leeggehaald, manden omgekieperd en boeken uitgezocht.

De gekste dingen kom ik tegen, waarvan ik helemaal niet 

dat ik ze bewaard had, vooral uit het keldertje onder het huis.

Servies, plastic vazen, foto's, heel veel foto's, tenten, dat soort

dingen, dingen die je ooit nog dacht te gaan gebruiken.

Als je niet meer wist dat je ze had ga je ze natuurlijk ook

nooit meer gebruiken, dus ik maakte dozen voor de 

kringloop, verkocht wat en gaf de rest weg.

Het idee is dat ik met zo weinig mogelijk ga vertrekken,

omdat P niet meegaat verdelen we de meubels, dus dat

scheelt al, ik zal dan in Wenen wel wat dingen moeten

aanschaffen, zoals een bed, tafel en een bank.

Als een ware Marie Kondo vraag ik me alles af of het

nog naar me glimlacht, verassend veel dingen ontlokken

mij geen enkele glimlach en dus is het makkelijk

om er afstand van te doen, weg ermee..

Andere zijn wat lastiger, vooral dingen die ik van iemand

kreeg, zoals een aantal schilderijtjes die van mijn moeder

waren, en dingen die een betekenis hebben vaak omdat

er een herinnering aan vast zit (oh, ja, dat was toen)

Het streven is om, los van een paar kasten en wat houten

bankjes, met een doos of 10 (of 15, haha) te verhuizen.

Daar moeten dan al mijn kleding, wol, servies etc, prullaria

boeken enzo in passen (dat is een uitdaging)

Tot nu toe lijk dat goed te gaan lukken, maar ik heb nog 

best wat stapels die naar mij schaterlachen en waar ik dan

toch een keuze uit zal gaan maken, gelukkig heb ik nog 

even om te zien wat het beste voelt..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Overkomst dringend gewenst

 Sinds een tijdje hapert mijn telefoon, hij is al jaren oud

dus je zou het kunnen verwachten maar toch denk ik dan

aaah nee, ik heb nergens zo'n hekel aan als mijn apparaten

niet werken, het idee dat ik dan alles weer opnieuw er op

moet zetten en dat soort dingen..hellup.

Ik weet namelijk precies hoe alles werkt op mijn telefoon 

en pc, ik heb alleen geen enkel idee hoe, of als er iets niet

goed gaat hoe ik dat dan zou moeten oplossen, het liefste 

hou ik alles qua techniek precies hetzelfde.

Dus ik belde mijn nichtje Guusje om samen met mij naar

andere telefoons te kijken, ik ga compleet op blanco als ik

dat moet doen en vraag me dan af waarom er niet gewoon 

één soort telefoon is en dat ik die dan kan kopen.

Maar nee, zoveel soorten de ene nog beter en mooier dan de 

andere, maar uiteindelijk kwamen we tot een keuze.

Niet dat ik hem al gekocht heb want vervolgens heb ik geen 

idee hoe je zo'n ding werkend zou moeten krijgen en

ik hou niet van nieuwe dingen (ook bijvoorbeeld niet

van nieuwe schoenen, die je dan in moet lopen en al,

ik heb veel liever mijn oude schoenen, maar dat terzijde)

Gelukkig gaat Guusje dat ook voor mij oplossen, die 

telefoon, en gaandeweg dit hele proces vroeg ik me af

hoe ik dat straks alleen in Wenen moet doen als er iets

van techniek kapot gaat of niet werkt, er zit niets anders

op om dan een bericht naar Guusje te sturen met de 

boodschap; overkomst dringend gewenst, reiskosten 

worden vergoed, oh haha, zoiets zal het worden :-)

Oh ja, de foto past helemaal niet bij het onderwerp,

maar een foto van mijn haperende beeld leek mij 

zo'n ongezellig beeld, dat ik voor deze foto koos.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Moedig voorwaarts

 Nu wij hier het huishouden aan het opdoeken zijn, alles

 wordt verdeeld en opgeruimd, vraag ik mij regelmatig

af of ik nog wel een keer helemaal opnieuw kan beginnen.

Ik deed dat verschillende malen in mijn leven, daar denk

ik vaak aan de laatste tijd, maar toen was ik jonger, fitter

en misschien ook wel moediger, dat weet ik niet meer 

precies, het is makkelijk de dingen achteraf in te vullen.

De allergrootste nieuwe start was een jaar of 10 geleden 

toen ik mijn, noodgedwongen, vertrek had uit Zeeland.

Ik kan niet anders zeggen dat dat een vreselijk tijd was, 

ook de jaren erna vond ik niet eenvoudig, zomaar opeens

ergens anders zijn zonder alles wat vertrouwd was.

Tot mijn verbazing had ik ook heimwee, naar Zeeland,

waar ik zoveel jaren gewoond had, er waren dagen

dat ik wel terug had willen kruipen, maar die gingen

uiteindelijk voorbij en raakte ik gewend aan het andere.

Nu ik deze beslissing heb genomen realiseer ik me heel

goed dat het niet zomaar een vakantie is, waar de hemel 

immer blauw is en de wind altijd als een zacht briesje uit

het Zuiden zal waaien,  nee zeer zeker niet.

Ik neem mijzelf mee met alles wat er bij hoort, er zullen

goede dagen zijn, minder goede en ronduit waardeloze..

(in de maanden dat ik alleen in een appartement zat

tijdens de lockdown in Wenen heb ik al kunnen oefenen)

Maar ik weet ook dat die slechte momenten, uren, en 

misschien zelfs dagen voorbij zullen gaan, dat ik mijzelf

weer kan oprapen en, al dan niet, met knikkende knieën 

verder zal gaan, de ervaring heeft mij dat geleerd.

En mocht het zo zijn dat ik na een periode nog steeds 

niet gewend zal zijn en huilend ter aarde stort kan ik 

altijd nog terugkeren (het is niet zo dat ik verbannen ben)

Maar ik wil het gewoon proberen, dat is wat ik wil.

En zoals mijn tante Griet gisteren zo mooi zei aan het 

einde van een fijn telefoongesprek: Moedig Voorwaarts.

Dat is wat ik ga doen, ik ga moedig voort..

(met alles wat er bij hoort, niets uitgesloten)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Weens bibliotheekje

 Van de week was ik voor het eerst sinds maanden weer

eens in een kringloop, je kan nu een kwartiertje reserveren 

en er dan even door heen snellen, want oh wat kort, 

maar het is wel fijn dat het weer kan.

Ik ben voornamelijk op zoek naar boeken om mee te nemen

naar Wenen, omdat daar geen bibliotheek is, nu ja, die is er

wel, maar niet met Nederlandse boeken, helaas..

Dat is iets wat ik wel heel erg zal missen, even naar de bieb,

hoewel het hier natuurlijk ook al een tijdje niet meer kan.

Dus ik dacht, dan maak ik een eigen Weens bibliotheekje

en verzamel ik nu allerlei boeken, tweedehands natuurlijk

omdat het anders veel te begrotelijk zou worden.

Ik zag het ook meteen voor me dat ik er dan een echt

bibliotheekje van zou maken voor een ieder in Wenen

die graag Nederlandse boeken leest.

Met van die briefjes voorin geplakt waar ik dan een stempel 

op zet met de datum wanner je het terug moet brengen, 

net als vroeger in de bibliobus, zou dat niet leuk zijn?

Ik zou ook meteen wat mensen leren kennen, ook al fijn.

Maar misschien werkt dat wel helemaal niet, en komen

de boeken niet meer terug en zou ik brieven moeten 

schrijven waarin dan staat; Lieve..mag ik je er aan herinneren

dat je boek te laat is ingeleverd, oh haha, nee:-)

Misschien is een klein boekenwinkeltje beter, waar

ik de boeken voor een zacht prijsje verkoop maar dan

zit ik weer met de aanvoer, dan zou ik weer iemand

nodig hebben die voor mij op zoek gaat naar boeken

in Nederland en ze dan opstuurt (oh, stel je voor dat

je dan zo'n doos openmaakt met verse boeken, heerlijk)

Nu ja, genoeg om over na te denken, voorlopig verzamel

ik even verder in die korte kwartiertjes dat ik even

een kringloop binnen mag.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Bootje op de Donau

 Na al het gefilosofeer over boten, mee- en tegenwind,

het gebabbel over kousenautomaten vragen jullie je 

waarschijnlijk af waar dat allemaal over ging...

Hoewel ik er gisteren op Instagram iets over zei wil ik dat

hier natuurlijk ook nog even doen, hier is iets meer ruimte.

Het hele afwegingsproces ging over de vraag of ik al dan niet

naar Wenen zou verhuizen maar dat hadden vele van jullie 

natuurlijk al lang geraden, een open boek ben ik, haha.

Het was iets wat al een jaar ofzo speelde, zonder dat het ooit 

concreet werd, maar toen ik in Wenen was eind vorig jaar

begonnen de puzzelstukken op zijn plaats te vallen.

Ik kreeg een fantastisch appartement aangeboden en er 

gebeurde zo nog wat dingen waardoor ik het gevoel kreeg

dat ik langzaam maar zeker die kant op werd geduwd.

Natuurlijk was/is er twijfel en vele mitsen en maren; 

ben ik niet te oud, ga ik heimwee krijgen (zeker) wat

ga ik daar doen en dan al het geregel met papierwerk..

Ik krijg al een soort paniekaanval als ik een wachtwoord 

ben vergeten en ik denk sowieso nogal snel dat ik iets niet

zal kunnen, wat dan altijd weer meevalt, dat wel.

Ook het feit dat P. niet mee zal gaan, om vele verschillende

redenen, was iets waar ik goed over na moest denken.

Gisteren kreeg ik daar al vragen over maar het feit dat

ik blog betekent niet dat ik ook zomaar over anderen 

kan en wil schrijven, zij kiezen er niet voor om 

persoonlijke dingen te delen met onbekenden, want het

is een feit dat ik verreweg de meeste van jullie niet ken.

Dus ik maakte een afweging en heb een besluit genomen,

dat is niet lichtvaardig gegaan maar dit is wat ik wil gaan

doen, of moet ik beter zeggen proberen, want ik ben er 

natuurlijk nog niet en je weet nooit wat er gaat komen.

Er kunnen allerlei redenen zijn waarom mijn bootje 

nooit de Donau af zal varen en Wenen zal bereiken;-)

Nog los van het feit dat het nu helemaal niet mogelijk is

om te reizen, wie weet wanneer dat pas weer kan.

Maar voor dit moment, en dat is alles wat er is, ga ik het

proces in gang zetten en ik zal zien hoe het loopt.

(dat is overigens natuurlijk altijd zo, met welk plan dan ook)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Deze kant of toch die?

 Tot zover zijn we gekomen, dat is toch wel mijn favoriete

zin, het komt uit een boek van Mankell over Wallander.

Tot zover zijn we gekomen, het was een lange reis tot dit

punt, mijn zoveelste verjaardag, ik ben maar gestopt met

tellen, laten we zeggen dat ik oud genoeg ben :-)

Behalve mijn verjaardag is dit ook de dag dat ik een besluit 

zou nemen, eentje met verregaande gevolgen als ik ja zeg.

Ik had mijzelf 6 weken gegeven om er over na te denken, 

dat leek eindeloos lang toen, maar de tijd haast zich voort en

ineens is het zomaar voorbij, ik heb enkel nog wat uren over.

Ik heb alle vakjes steeds opnieuw opengemaakt, ga ik deze 

kant op, of toch die en wat zou dat betekenen?

Ik heb lijstjes gemaakt met voordelen en nadelen die dan

weer in evenwicht waren en soms waren er meer voordelen,

andere dagen zag ik alleen maar de nadelen, afhankelijk van

mijn stemming, het tijdstip van de dag ('s nachts zijn de 

dingen bijvoorbeeld anders dan overdag) 

Of zelfs van mijn lichamelijk toestand, op hoofdpijndagen 

zag ik alles somberder in dan op andere..

Maar steeds als ik het vakje 'uitkomst' probeerde te openen

ging het niet open, ik wrikte eraan, probeerde een extra 

muntje maar wat ik ook deed, het bleef dicht.

Dus dan opende ik de andere vakjes nog maar eens en

deed ik het hele proces nog maar eens opnieuw..

Het is niet zo dat ik jullie in spanning wil houden, 

hoewel het voor een ander helemaal niet zo of zelfs

helemaal niet interessant is allemaal, ik schrijf eigenlijk

alleen maar over wat me bezighoud deze dagen.

Ik hoop dat het vakje met 'besluit' zich vandaag zonder

moeite laat openen en dan weet ik wat het gaat worden

(oh haha)

Ps. deze foto nam ik in Wenen, het was ooit een automaat

waar je panties kon kopen, voor het geval je ineens een

ladder in je kous had en een stel nieuwe nodig had.

(geweldig, toch)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Welke wind dan ook..

 Allereerst wil ik zeggen; hartelijk dank voor alle reacties,

aanmoedigingen en het meedenken, ik waardeer het 

bijzonder en ik las en dacht na over alle reacties.

Het is sowieso nogal een 'nadenk' week, afgelopen nacht

lag ik er zelfs wakker van, alles tuimelde over elkaar heen

in mijn hoofd, nieuwsberichten (oh oh het nieuws) 

overwegingen, mogelijkheden, onmogelijkheden, wat er 

was, wat er zou kunnen komen en willekeurige beelden 

die zomaar opkwamen, waarvan je je dan weer afvraagt 

waar die nu toch vandaan komen.

(zo dacht ik ineens aan een vriendinnetje van vroeger 

die op een boerderij woonde en waar ik op zaterdag

wel eens mee mocht eten, haar moeder had altijd 

een gebloemde schort aan, ik zag het zo voor me)

Je zou kunnen zeggen dat het enigszins een chaos is in

mijn hoofd, er is geen touw aan vast te knopen, mocht 

ik dat al willen, gekke uitdrukking eigenlijk..

En net zoals je over je gedachten weinig controle hebt

zo is dat ook met de dingen die komen gaan, je weet

het niet, welke beslissing dan ook je neemt, je kan 

enkel een (op hoop van zegen) richting kiezen.

Je wenst natuurlijk eindeloze windstille dagen

maar er kan een westerstorm opsteken, waarbij je alle 

zeilen bij moet zetten, of een gure noordooster waarbij

 je enkel maar met je hoofd onder een dekentje

 wil liggen, maar ook een zacht warm briesje uit het 

zuiden waarop je zomaar wat rond kabbelt.

Het enige wat je zeker weet, is dat alles steeds weer

anders zal zijn, steeds maar weer opnieuw en het enige

wat je kan doen is het roer enigszins recht proberen

te houden en zien waar het schip uiteindelijk strandt

(oh haha, nu het besluit nog even nemen)

Ik wens je een mooi weekend

-X-

Wikken en wegen

 Over tien dagen ben ik jarig, dat is op zich niets bijzonders,

dat is elk jaar zo en ook nog wel altijd op dezelfde datum ;-)

Wat er anders aan is dit jaar is dat ik mij heb voorgenomen

om een beslissing te nemen op die dag over iets waar ik al

heel lang aan denk maar nooit concreet heb gemaakt.

(het is niets naars hoor, maar wel heel erg spannend)

Nu ben ik inmiddels op een leeftijd dat je eigenlijk niet 

meer kan zeggen dat ga ik ooit wel eens doen, wie weet 

hoeveel tijd mij nog gegeven is en of deze kans zich

nogmaals voor zal doen, het voelt voor mij als nu of niet...

Dus deze dagen probeer ik een afweging te maken, maak

lijstjes met voor en tegen en ik zocht uit of het sowieso

wel mogelijk is, ergens hoop je toch dat de beslissing voor 

je genomen wordt, dan ben je er van af en dan kan je 

zeggen jammer maar helaas en weer verder.

In dit geval blijkt het wel mogelijk dus ik ben op mijzelf 

teruggeworpen en moet ik ja of nee zeggen, ohoh

Ik dacht dat ik eindeloos te tijd had om te wikken en te 

wegen maar ineens ben ik bijna jarig, ik heb die dag

aangewezen omdat ik anders tot het einde der tijden 

zou nadenken en er niets zou worden besloten..

Waar ik vooral tegen opzie is dat als ik ja zeg, ik iets 

in gang zet wat niet meer te stoppen is en waarvan

ik niet weet of het goed uitpakt, het is zoiets als proberen

te kijken door een bevroren raam, je kan er niet doorheen

kijken, je kan je alleen maar voorstellen wat erachter is..

Kortom, het worden spannende dagen en ik hoop dat ik

de goede beslissing ga nemen, zo eentje waarvan ik later

zal zeggen; het is goed dat ik het wel (of niet) gedaan heb.

Ps. omdat ik heel veel spam reacties krijg op mijn berichten,

ga ik eerst kijken welke reactie ik wel of niet toelaat, 

reageer gewoon alsjeblieft, ik zal één keer per dag kijken

welke er op kunnen dus je reactie zal gewoon te zien zijn,

maar misschien iets later, ik lees ze natuurlijk altijd allemaal.

Ik wens je een fijne dag (laatste ijsdagje, geniet ervan)

-X-

Postkaart

En toen begon het toch te sneeuwen en te sneeuwen

en werd alles wit, ik hoefde niet eens voor het

raam te gaan zitten wachten, enkel een nachtje te 

slapen en 's ochtends uit het raam te kijken..ooh..

De wereld ziet er ineens uit als een goedkope postkaart,

zo eentje die men graag met de beste wensen stuurt 

met kerst, een vredige, stille wereld waarnaar we

verlangen en waarin alles goed is..

Dus ik ging naar buiten en eigenlijk vond ik het alleen

maar heel erg koud met die snijdende wind, ook was

ik een beetje bang om te vallen (dat is echt wel een

dingetje sinds mijn val afgelopen voorjaar)

Ik keek naar de kinderen, dik ingepakt, met rode 

wangen die met hun sleetjes naar beneden gleden, 

gillend van plezier en ik realiseerde me dat het 

lang geleden was dat ik zo'n pure onbezorgde

vreugde had gevoeld zoals die van de kinderen in

de sneeuw, gaandeweg ben ik dat vermogen misschien

verloren, dat stemde mij ietwat melancholisch..

Wat ik voornamelijk heel fijn vond aan dit bijzondere

weer is dat het het nieuws domineerde, dagen ging het

bijna alleen over sneeuw, een mogelijke elfstedentocht,

treinen die niet rijden en ga zo maar voort.

Ook ik ging er helemaal in op, in de weermodellen, hoe 

koud het wel niet zou kunnen worden en hoe bijzonder dit 

allemaal is, al het andere nieuws en de saaiheid der dagen

waren even opgeschort, ver op de achtergrond.

En zo komen we weer terug mij de goedkope postkaart,

waarop de wereld vredig is en alles goed, heel even lijkt 

dat echt zo, de sneeuw bedekt niet alleen het landschap

maar ook alle zorgen en de vaak minder aangename

werkelijkheid, allemaal vergeten, hoe kort ook.

En dat maakt het dubbel prachtig.

Ik wens je een fijne dag 

(en niet vallen, hè :-)

-X-