De tweede dag besloten wij de stad te gaan verkennen,
we hadden 11 uur geslapen, zo heerlijk, dat kan
ik thuis nooit, dus we hadden er zin in.
We gingen met de bus naar LX factory een oud fabrieks-
terrein met allerlei leuke winkeltjes en cafeetjes en
weer terug met de bus en de tram, vanaf het eindpunt
besloten we terug te lopen, de heuvel op.
Door eindeloze kleine steegjes, met prachtige
pastelkleurige huizen, was aan de lijnen (ooh:-)
en trappen, heel veel trappen, we kletsten wat,
maakten foto's en het was een heerlijke dag.
In de buurt van het appartement hoorden we opeens
een plof, alsof er iets op straat viel, er kwam een
echtpaar onze kant oplopen en zeiden; your wallet,
ik keek om en daar lag mijn portemonnee op straat.
Huh..ik snapte er niks van, we waren gewaarschuwd
voor zakkenrollers en ik had een fototas met ritsen
en een klep erover bij me waar alles inzat..
daar kon niks zomaar uitvallen, maar wij zeggen
nog dankjewel en gingen op een terrasje zitten.
Judith ging even betalen en vroeg heb je
het cash geld ergens anders zitten, eeeh, neee!
En ja hoor, geld weg, de pasjes zaten er nog in,
gelukkig maar we snapten er niets van..hoe..??
Op dat moment kwam er bord dat aan de gevel
hing naar beneden zeilen en viel op mijn hoofd,
dat was iets teveel van het goede dus ik voel
een soort van paniek opkomen.
Judith, die dat ziet, zegt; nu ga je niet huilen hoor,
en dat was precies wat ik nodig had, ik realiseerde me
razendsnel dat dit moment zo'n kantelpunt was
het zou de vakantie kunnen maken of breken en ook dacht
ik, gek genoeg, aan de quote van Drs.P die luidt:
al is de situatie zorgelijk, ik raak niet in paniek.
Dus ik haalde diep adem en wij gingen terug naar het
appartement, later begrepen wij van een Porugese vrouw
dat dit is wat ze (de zakkenrollers) doen:
Ze zijn altijd met een paar mensen, op het moment
dat je niet oplet en je loopt vlak na een hoek,
stelen ze je portemonnee, halen het geld eruit,
gooien je portemonnee op straat en een ander
(in dit geval het echtpaar) zegt daar ligt ie,
vervolgens verdwijnen ze om de hoek.
Ze willen niet dat je aangifte doet dus daarom
geven ze de pasjes terug en stelen ze geen spullen.
I feel like an idiot, zei ik tegen de vrouw waarop ze zei:
There is no harm done to you or your daughter,
it's ok to feel like an idiot, you'll get over it.
En gelijk had ze, het was jammer van het geld, maar
we waren gezond en wel en we zijn er overheen gestapt.
Toen ik weer geld gepind had moest ik ineens
aan mijn vriendin Fem denken, zij doet weleens haar
telefoon in haar bh en ik dacht ja, ik doe de Femke-methode
en stopte het geld in mijn bh, knappe jongen die het daar
uit kan halen, en dat gebeurde ook niet, haha.
Voor de terugreis hadden wij bij de eigenaresse een taxi
geboekt naar het vliegveld (vanwege de koffer :-)
ik appte naar haar dat we met de metro zouden gaan,
om wat geld te besparen, maar nee zij betaalde de taxi,
geen discussie mogelijk, zo lief, zo onverwacht vriendelijk.
Ik was er gewoon ontroerd van en besloot dat er
echt veel meer vriendelijke mensen zijn dan niet en dat dat
is waar het om gaat en dat zij je gedachten waard zijn.
Dat gebaar en het bijbehorende is waar ik aan
terugdenk, het heeft het vervelende gevoel
(en het idee dat ik een idioot ben) helemaal uitgevlakt.
Ik wens je een goede dag
en heel veel (onverwachte) vriendelijkheid.
-X-
