Not being a traveller..

Over 2 weken ga ik met mijn dochter Judith

 naar Lissabon, het leek mij fijn om even weg te zijn

en wat natuurlijk helemaal mooi is is dat Judith

met haar oude moeder, haha, mee wil..

Eigenlijk ben ik helemaal geen reiziger, ik zie er 

altijd een beetje tegenop...

Het begint al met het vliegticket, dat gepuzzel 

van welk vliegtuig heen en terug, dan betaal

je en krijg je een mailtje wat je moet uitprinten,

waarmee jezelf kan inchecken..

Ik vind dat een beetje wiebelig voelen, is dat

nu alles dat papiertje, ik wil het liefst zo'n 

kartonnen ticket en zo'n vrouw in een mantelpakje

met een sjaaltje om haar nek en een geruststellende

glimlach, die er een gaatje inmaakt met een tang, 

of een stempel, ook al goed..

En oh, het vliegveld, al die mensen, gangen, 

borden, van de zenuwen loop ik altijd de verkeerde

gang in, al helemaal omdat ik altijd een vliegtuig moet 

hebben wat heel vroeg in de ochtend gaat en ik ben 

helemaal niet goed in ochtenden, helemaal niet..

Tot voor kort had ik een gezellige gebloemde koffer,

maar omdat dat altijd zo'n gesjouw was, heb ik nu

zo'n lelijke met wieltjes, die de ene keer wel en de

andere keer ineens niet als handbagage mee mag..

Dan sta je daar zwetend te hannesen met je camera en 

je laptop omdat je niet wil dat die in het ruim 

wordt gegooid...als dat dan geregeld is, 

en je eindelijk in je te krappe stoel zit, moet ik 

tijdens de vlucht nog wel 2 keer naar de wc

en moet ik mij weer, met een rood hoofd,

langs de andere passagiers wurmen, oh oh..

Eenmaal aangekomen ben ik altijd bang 

dat mijn koffer niet op de band zal verschijnen,

iedereen lijkt al fluitend weg te lopen met zijn

bagage maar geen gebloemde koffer in zicht..

O nee, ik heb tegenwoordig een grijze..suf..

Op weg naar het appartement hoop ik dat de 

verhuurder niet vergeten is dat we komen, alles 

heb ik online geregeld en dat lijkt zo abstract,

maar er is natuurlijk nog nooit iets fout gegaan.

Oh man, de opluchting als ik er dan eindelijk ben..

Als ik dan naar buiten loop en op een terrasje 

even bij ga komen snap ik niet waar ik me zo

druk over heb gemaakt, dat ging van een leien dakje..

Vervolgens heb ik altijd heerlijke dagen en op de 

terugweg heb ik nergens last van..

Eenmaal thuisgekomen neem ik me altijd voor

de volgende keer de hele stress riedel van te voren

achterweg te laten, maar ik voel het nu alweer,

ik ben nu eenmaal geen reiziger..

Mocht je wat Lissabon tips hebben, graag!

(we logeren in de wijk Alfama, heet het, geloof ik)

Ik wens je een fijne dag

-X-