Speldenkussen

Toen ik klein was, en ook nog wat groter, wilde ik 

mode ontwerpster worden, als men aan mij vroeg,

(dat wordt vaak gevraagd aan kinderen, al jaren

vraagt niemand dat meer :-) wat ik wilde worden

zei ik dat met volle overtuiging, hoewel ik misschien

geen idee had wat je dan precies zou gaan doen.

Iets met met mooie jurken tekenen en ze dan maken,

dat leek mij echt fantastisch, ik tekende graag en ik

vond het meest interessante wat we in huis hadden, de

naaidoos van mijn moeder en de stapel lapjes die

in een mand erbij stonden, daar speelde ik het liefst mee.

Ik naaide kleertjes voor mijn beer, die natuurlijk

nooit goed pasten en later voor de enige Barbie die 

ik ooit kreeg, mijn dierbaarste bezit..

Afgelopen vrijdag kwam ik de naaidoos van mijn moeder

tegen, toen ik die opende keek ik zo even terug in 

de tijd, alsof ik zomaar weer even zeven jaar was..

Ik kreeg er weer hetzelfde warme gevoel van.

De naaidoos kreeg zij als kind, hij werd gemaakt door de 

 man van haar zus (die jaren ouder was) een timmerman,

haar naam staat in hout uitgesneden op de deksel.

 Het speldenkussen herkende ik meteen, ik vond toen

dat de mevrouw er op er zo mooi uitzag en dan de bandjes..

Die werden gebruikt om mijn jurken te versieren en soms

bleef er een klein stukje over wat ik mocht gebruiken.

Ik ben nooit mode ontwerpster geworden, maar als je

nu aan mij zou vragen wat ik zou willen worden

als ik groot ben, dan zou ik zeggen....juist!

Ik wens je een fijne dag

-X-