Bookparty #1

Aah, hef boekenfeestje is al weer zo lang geleden,

lijkt het, ik zal mijn best doen het gevoel ervan weer

even boven te halen, of eigenlijk moet ik beginnen

met de aanloop er naar toe, natuurlijk..

In de dagen voor het feestje gebeurden er een aantal dingen,

waardoor ik zo van mijn sokken was geblazen,

of is het uit mijn sokken, dat ik de vrijdag ervoor op 

het punt stond het hele feestje te laten voor wat het was..

Na wat koortsachtig overleg met mijn achterban zoals 

Fem en mijn kinderen, oh de zege van volwassen kinderen,

bij wie je altijd terecht kan, besloot ik eens diep

adem te halen, de schouders naar achter en het hoofd

rechtop te zetten en een ticket voor een goede
dag te pakken om hem op zondag te gebruiken..

Ik had wel de hele tijd een liedje in mijn hoofd,

it's my party and I 'll cry if I want to..haha

(hoewel het in dit geval niet om een vriendje ging)

Op zondagochtend appte ik nog wat vriendinnen en 

een soort van liefdevol netwerk sloot zich om mij heen

en ik voelde mij gedragen en gesteund, trok mijn feestelijke

jurk aan, deed rode lippenstift op en ging..

Wij zetten het eten neer, maakten de signeertafel

in orde (zie je het kleine houten doosje, daar zaten mijn 

potloden en pen in, de brei-en haaknaalden waren 

een kadootje voor een ieder die meteen wilde beginnen..)

Een paar vriendinnen waren wat eerder gekomen,

voor de morele steun en om te helpen alles klaar

te zetten, ook werd het boek natuurlijk bekeken..

Zoals hier door Fem, die al vroeg uit Vlissingen vertrok

en Roos, die de teksten redigeerde, zo'n plezier om 

met haar samen te werken..

Streng doch rechtvaardig, er zijn weinig mensen van wie 

ik kan verdragen dat ze zeggen, nee, joh, dat kan je beter,

doe maar even opnieuw, ze heeft natuurlijk ook altijd gelijk:-)

En dan het moment dat de mensen binnekomen,

oude bekenden, anderen die ik enkel van naam ken,

maar zo fijn ze eens in het echt te ontmoeten..

Het raarste gevoel van zo'n middag is dat je iedereen

met jouw boek in de hand ziet, er naar kijkt, iets van vind

en het niet meer echt van jou is, ik weet niet precies 

hoe ik het uit moet leggen maar het is zoiets 

dat het zijn eigen weg gaat, ik moet het ook echt

laten gaan, van mij maar ook weer niet..

Gelukkig zijn de reacties echt ongelofelijk lovend,

ik heb zoveel aardige woorden gehoord, heel fijn

en ook een beetje een opluchting..

Als je 8 maanden in je eigen universum aan het werk

bent is het soms lastig te beoordelen wat anderen

er van vinden..

Enfin, morgen nog maar wat foto's want het is 

onmogelijk deze middag in een blogpost te vatten,

misschien kan het ook wel niet in twee

(maar dat doe ik toch)

Ik wens je een stralende maandag, het weer (ohoh)

zit eindelijk in een stijgende lijn..

-X-