Achter de geraniums

En toen was het al weer maandag, de dagen lijken

zomaar uit mijn handen te glippen, ik neem mij steeds

voor en ik doe ook van alles en tegelijk ook weer niet..

Elke dag neem ik mij voor van alles af te maken of

iets nieuws te beginnen maar het lijkt niet zo te lukken.

Omdat de dingen meer tijd kosten dan ik dacht, 

omdat ik veel hoofdpijn heb op het moment,

omdat ik mij nogal zorgen maak over sommige dingen,

omdat ik heel veel dingen tussendoor doe, 

omdat ik mij er niet toe kan zetten,

omdat het niet lukt zoals ik dat wil en ik dan

vervolgens denk dat ik het helemaal niet kan..

Dat is eigenlijk de vervelendste gedachte van allemaal,

dat je aan jezelf en al je pogingen om er iets van

te maken begint te twijfelen, dat is de meest

verlammende van allemaal..

En ondanks het feit dat ik het liefste achter de 

geraniums zou gaan zitten, gewoon zitten en kijken

wat er buiten gebeurt ga ik dat toch niet doen.

Ten eerste heb ik helemaal geen geraniums voor mijn

ramen, deze staan voor de ramen van mijn moeder

Ten tweede denk ik niet dat ik er uiteindelijk 

van op zal knappen, dus, mijn voornemen van deze week 

is, en dat is dan ook de enige, is om gewoon te doen

wat ik kan en daar vervolgens geen oordeel over te 

geven, of er een kaartje van goed of niet goed aan 

te hangen, dat lijkt mij ingewikkeld genoeg..

(het gekke is dat ik nooit zo hard over een ander

zou oordelen als over mijzelf, ken je dat?)

Het lijkt mij een mooie oefening in mildheid,

als ik mild kan zijn over anderen moet ik dat toch

ook over mezelf kunnen zijn/leren?

De eerste stap heb is dat ik blij ben dat ik weer

een blogbericht heb geschreven of het nu goed is

of niet, ik deed het toch maar weer, haha..

Ik zou graag de postzegels naar Nadine sturen,

als je mij je adres wil mailen (dat was ook best 

aardig dat ik die zegels weggaf, ah de tweede stap ;-)

Ik wens je een hele mooie maandag

-X-