Vaak als mijn kinderen vroegen wat ze moesten doen in
een bepaalde situatie zei ik dat ze goed bij zichzelf te rade
moesten gaan, kijken wat het het gevoel over een bepaalde
situatie is, wat hun eerste gedachte erbij was..
Eigenlijk, dat ze naar hun intuitie moesten luisteren, wat
meteen een geval is van de beste stuurlui staan aan wal,
want ik ben er een meester in om dat te negeren.
Ik kan rustig door een veld (lees; situatie) wandelen met
allemaal rode vlaggen die mij waarschuwen dat het
niet goed is maar ik wandel rustig door totdat het mis gaat
en dan roep ik heel hard; zie je wel, ik wist het wel..
Ik vind het vaak moeilijk om een situatie te beoordelen omdat
ik ook nogal bangelijk ben aangelegd en wanneer moet je
doorzetten (soms echt nodig) en wanneer moet je stoppen?
Met P. kan ik het daar moeilijk over hebben, hij zegt
dat hij helemaal geen intuitie bezit, helemaal niet..
Laatst zag ik op Netflix de documentaire Innsaei, wat in
het IJslands zoveel betekent als van binnen te zien; ofwel
jezelf te kennen en ook van binnenuit te kijken met een sterk
innerlijk kompas en daarmee te navigeren in de wereld.
In de documentaire komen een wetenschapper, kunstenares,
en spirituele leiders aan het woord over dit fenomeen en hoe je
weer contact kan maken maken met je innerlijke zelf in deze
wereld die veel van ons vraagt, stress oplevert en ons afleidt.
Ook zit er een mooi stukje in over mindfulness lessen op
een lagere school en wat het doet met de kinderen, hoe
ze daar in positieve zin door veranderen.
Heel verhelderend allemaal en ik heb P. vooral proberen te
overtuigen met het wetenschappelijke stuk, maar ik
geloof niet dat hij gevoelig was voor mijn verslag (haha)
Mocht jij dit wel interessant vinden, je kan de documentaire
op Netflix bekijken, ik kan het je echt aanraden.
Mijn heilige voornemen is om te luisteren naar mijn
intuitie en te horen wat het mij vertelt, lastig want ik heb
een blinde vlek voor rode vlaggen, maar wie weet
als ik mij er van bewust van ben en heel veel oefen,
dat ik ze toch nog een keer ga herkennen..
(ik doe elke dag wat mindfulness oefeningen dus
ik ben al best goed bezig :-))
Ik wens je een fijne dag
-X-
Niet te verwarren met je innerlijke stemmen. Die zeggen vaak iets heel anders :) Jammer dat ik geen Netflix heb. Het klinkt interessant.
BeantwoordenVerwijderenheel fijn weer je te lezen :-) Edith
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor de tip, ik ga zeker even kijken. Sinds drie jaar, na een heftige levensgebeurtenis, ben ik mijn hart gaan volgen en ik voel me nu fijner dan ooit. Het is goed om bij anderen te rade te gaan in lastige situaties, maar ik luisterde te veel naar anderen en te weinig naar mezelf. Nu doe ik dat wel en dat heeft me heel veel gebracht: een leuk huis, een baan die bij mij past, ik maak reisjes naar bestemmingen die ik altijd al graag wilde zien maar wat er nooit van kwam (Denemarken bijvoorbeeld). Het blijft moeilijk om me niet al te veel aan te trekken van anderen en vooral naar mijn eigen gevoel te luisteren. Maar ik merk dat ik mij gelukkiger voel nu ik dat wel doe. Ik plan ook bewust vaak niets, zodat ik genoeg vrije momenten hou waarin ik dán nog kan beslissen wat ik wil gaan doen (soms is dat ook gewoon even lekker niets).
BeantwoordenVerwijderenO, het lijkt me prachtig, deze documentaire, ik ga zeker kijken. Bedankt weer, voor je fijne woorden..
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of ik nou zo super mindful ben (vrees van niet, haha) of dat het een innerlijk kompas is (mijn richtingsgevoel is belabberd slecht dus ik denk ook dat van niet :)), ik denk zelf graag dat het mijn oma, mijn moeder of mijn vader is die soms een waarschuwing geeft. Ik weet wél dat als ik dat hardnekkige stemmetje negeer, dat er dan iets gebeurt waar ik van baal en wat ik had kunnen voorkomen.
BeantwoordenVerwijderenVoorbeeldje: ik stap even de voordeur uit om bv even te kijken bij de buitenspelende kinderen, ergens in mijn achterhoofd is dan ineens een heel sterke gedachte: neem die sleutel nou ff mee, dadelijk waait die deur nog dicht! Maar ja, zo heel even weet je wel, 1 stap buiten, moet kunnen....
Achter je gaat het van *BAM*
En daar sta je dan, buitengesloten zonder de sleutel :)))
Iets met dikke bult. Potverdrie, sufferd... :). Gelukkig stond de achterdeur wél open (daarom knalde die voordeur ook in het slot, door de tocht) en kon ik via een grote buurjongen die wel even over de schuur wilde klimmen omdat mij dat met hoogzwangere buik niet lukte, zo mijn huis weer in.
Dit is een heel klein voorval en was snel opgelost, maar ik heb er vele gehad waarbij ik serieus baalde dat ik weer eens niet geluisterd had. En ze roepen nog wel zo duidelijk, het is iets anders dan de 'notes to self' die je soms kunt maken, zo van ohja vergeet straks niet om salami te kopen, bijvoorbeeld.
Echt rode vlaggetjes ook, soort van.
Nah hopelijk is het nog te volgen :)
Liefs, Tink