Eén van de weinige dingen die ik van mijn moeder
meenam is haar oude vulpen, een heel oud pennetje
wat nog met inkt gevuld moet worden.
Als kind al was ik dol op vulpennen en zeker op die
van haar maar ik mocht er niet mee schrijven,
omdat, zei mijn moeder, ze naar de hand gaan
staan van degene die er mee schrijft.
Nu had ik geen idee wat 'naar de hand staan' betekende
maar het klonk mij zo gewichtig in de oren dat ik
er absoluut niet aan durfde te komen.
Toen ik de pen afgelopen zomer in een laatje vond,
herkende ik hem meteen en ik legde hem in kleine
kratje met spulletjes die ik mee wilde nemen.
Met een lichte aarzeling dat wel, hij was zo van haar,
dat het ongemakkelijk voelde om hem te pakken,
maar als ik het niet deed zou hij ergens in een
kringloopwinkel in een pennenbak belanden.
Thuis probeerde ik hem te vullen, dat viel nog
niet mee, maar het is me uiteindelijk gelukt.
Ermee schrijven is nog een ander ding, hij schrijft
een beetje krasserig, misschien omdat hij zo oud is,
maar het is waarschijnlijker dat hij naar
de hand van mijn moeder is gaan staan :-)
Ik wens je een fijne dag
-X-
Wat mooi weer, ik zeg het steeds maar ik geniet zo van je dagelijkse verhalen. Het is voor mij zoals ik vroeger als de krant kwam, eerst de colum ging lezen. Eerst een klein pleziertje en dan weer het gewone leven in ..........
BeantwoordenVerwijderenMijn Thom schrijft ook zijn artikelen met de vulpen, hij heeft er meerdere, allemaal gevuld met verschillende kleuren inkt. De kleuren hebben ookeen betekenis, rood is voor een foutje, de andere kleuren weet ik niet. Hij gebruikt alleen maar Herban inkt. Als je het eens wilt proberen en als je het niet kunt vinden, wil ikwel een potje in je favoriete kleur opsturen hoor. .......
Een bijzondere pen! Als je 'm toch regelmatig gaat gebruiken, gaat-ie misschien naar jouw hand staan, je weet maar nooit.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie tastbare herinnering
BeantwoordenVerwijderenOh, ik schreef op school ook altijd met een vulpen, en dat die dan naar je hand gaan staan was ik even vergeten, maar is door jou ergens in mijn geheugen weer opgestoft! Erg leuk, en schrijven met een vulpen voelt ook meteen zo speciaal vind ik!
BeantwoordenVerwijderenOoooh ja... een vulpen is idd iets heel persoonlijks, dat 'naar je hand staan' werd mij ook altijd verteld.
BeantwoordenVerwijderenEn dat potje inkt op de foto! Wij hadden thuis ook zo'n geheimzinnig potje staan, daar mocht ik niet aan komen. Mijn ouders waren vast bang dat het om zou vallen met alle gevolgen van dien ;). Ik kwam er toen ook achter waar dat gat in elk schoolbankje voor diende, wij hadden nog heel ouderwetse tafeltjes op de basisschool.
Maar heel af en toe mocht ik schrijven met zo'n ouderwetse kroontjespen en dan kwam dat potje tevoorschijn. Niet voor lang want het ging zo moeizaam dat ik dat waarschijnlijk snel weer beu was ;)
Het pennetje is een mooie herinnering aan je moeder, wat je ermee gaat schrijven wordt vast ook iets speciaals.
Xx Tink
Och wat mooi! Ik kan nog niet opruimen in het huis van papa. Het voelt nog niet goed en hij was zo gesteld op een net geordend huis en werkplek. Ik zou hem nog willen vragen, mag ik in deze la kijken? Ik hoor zijn antwoord dan, nee, nu niet Helmi. Ik vind het zo moeilijk!
BeantwoordenVerwijderenMooie herinnering aan je moeder. Als veel met de pen schrijft gaat ie misschien wel naar jouw hand staan. Het kan wel zijn dat ie wat vuil. Aan binnen is door oude inkt. Het kan helpen om hem dan een poosje in het water te laten staan, en je dat af en toe ververst zodat ie weer helemaal schoon is. Voor een echt deskundig advies is er vast nog wel een pennenwinkel in Amsterdam of stuur je een mailtje naar Mary Koperdraat van kalligrafie.nl
BeantwoordenVerwijderen