Op pad

Als je je leven zou zien als een lang pad, zou ik kunnen

zeggen dat ik al een heel eind op weg ben..

Nu ik de laatste tijd zo bezig ben met familie en mijn

plaats daarin is dat het beeld wat steeds in mij opkomt,

Gisteren bezocht ik mijn moeder, zij is 82 geworden,

zij woont nu alleen nadat haar man overleed.

Zij wil absoluut in het oude huis met de enorme grote

tuin blijven hoewel haar gezondheid dat eigenlijk niet

toelaat, maar ik begrijp het volkomen.

Wel brengt dat heel veel zorg met zich mee, ik ben, na

vele jaren dat ik nauwelijks contact met haar had, 

bereid om daar aan mee te werken, ik gun haar 

nog wat fijne tijd, nu zij bijna aan het einde

van haar pad is gekomen..

Het heeft mij vele jaren gekost om tot dat punt te

komen, het punt dat er geen verwijten meer zijn,

maar gewoon wat er Nu is en het idee dat zij deed 

wat zij kon, ook al vond ik dat heel lang niet genoeg..

Aan de andere kant heb je mijn kinderen en ik merk

dat mijn zoon Daan nu weer dingen voor mij doet,

zoals vliegtickets boeken, meedenken met dingen die ik 

voorleg, in zekere zin zorgt hij nu voor mij in bepaalde

dingen, en dat geeft mij het gevoel dat ik een 

beetje op schuif op mijn pad...

Ik moet zeggen dat ik het een mooi gegeven vind,

het voelt een beetje als een cirkel van het leven,

generaties die voor elkaar zorgen waar ze kunnen,

en dat we daar allemaal onze plek in hebben.

Ik zeg niet dat we nu ineens een ideale familie zijn 

geworden maar het scheelt echt heel veel als je zonder

grieven naar elkaar kunt kijken en vooral kunt horen..

Het maakt dat ik weer met vertrouwen op weg kan gaan,

dat ik mij onderdeel voel van een groter geheel..

De foto's zijn gemaakt door mijn zoon Daan.

Ik wens je een fijne maandag,

-X-