vrijdag 25 juni 2021

Het bos in..


 Laatst zei iemand tegen mij, ik ben bang dat het hele Wenen
plan gaat mislukken, dat begrijp ik wel, ik heb zelf ook de
neiging om in termen van gelukt en mislukt te denken.
Maar als je er echt over nadenkt en eens helemaal in die
gedachte duikt, kom ik toch ook tot een andere conclusie,
een appeltaart kan mislukken als je vergeet dat die in de oven
stond en helemaal zwart geblakerd is, maar een leven?
Natuurlijk niet, de dingen kunnen anders lopen dan je
gedacht, gehoopt of verwacht had (vooral dat)
In feite fantaseren we wat af, hoe de dingen anders hadden
kunnen zijn, als ik nu dit of dat, dan was alles prachtig
geweest (maar er kan niets meer veranderen in het verleden)
Ook over de toekomst die in gedachte schitterend en tot
volle tevredenheid zal zijn, maar natuurlijk lopen de
dingen altijd anders, je kan nu eenmaal niet in de 
toekomst kijken (oh, gelukkig maar)
Dus dacht ik lang na of het Wenen plan zou kunnen
mislukken, ik denk het niet, natuurlijk kan het zijn
dat ik er die ongelukkig zal zijn of heimwee zal 
hebben maar dat zijn gevoelens, en voor zover ik weet
(ik weet heel veel dingen niet :-) kan je geen mislukte
gevoelens hebben, stel je voor zeg..
Ook kan er iets gebeuren waardoor ik besluit terug te 
keren, iemand kan ziek worden of mijn overkomst
naar Nederland is dringend gewenst om welke reden
dan ook, maar ook dat is geen mislukken, dat is een
verandering van een plan, soms verandert het plan..

Uiteindelijk besloot ik dat je hoe dan ook het bos
van de toekomst ingaat zonder te weten waar de weg
heen zal gaan, misschien verdwaal je, maar wie is er
ooit voor eeuwig verdwaald in het woud?
Kortom, het zal wel goedkomen, hoe dan ook.

Ik wens je een fijn weekend
-X-

vrijdag 18 juni 2021

Glijbaan


 Nu dan eindelijk de logistieke puzzel van deze verhuizing 
gelegd lijkt en ik opnieuw heb uitgevonden hoe ik op een
Ipad moet bloggen (dat vergeet ik altijd weer, en ik schrijf
het nooit op) en de rust heb hervonden, eindelijk een berichtje.
Het waren gekke en drukke maanden nadat ik op de glijbaan
gestapt ben die uiteindelijk in Wenen zal eindigen, er was 
geeen stoppen aan, steeds verder en verder hoezeer ik soms 
mijn best deed om mij ergens aan vast te houden terwijl ik 
met duizelingwekkende vaart verder gleed, lukte dat niet,
er was geen stoppen meer aan.
Eerst verhuisde P, daarna pakte ik een klein deel van mijn
bezittingen die nu in een opslag staan, vervolgens ben ik
naar P gegaan met mijn koffer en wat kratjes.
Daar zakte ik soort van in nadat ik maanden door was
gegaan zonder welke grens dan ook in de gaten te houden,
ineens was er niets meer te doen en kwam ik nergens
meer toe, als een leeggelopen ballon die zichzelf
niet meer kon opblazen..


Dus ik las boeken, zat op het balkon, ging naar de 
fysiotherapeut wegens aanhoudende hoofdpijn, ze 
verbaasde zich erover dat ik in staat was geweest
het halve uur naar haar toe te fietsten, zo vast zat alles.
Rust was aanbevolen maar het duurde een tijdje voor
dat ik mij daar aan over kon geven maar nu gaat het 
goed en zit ik in kalm vaarwater, met niets dan wat
handwerk, wandelingetjes en boeken waar ik al die
maanden niet aan was toegekomen..
Over 3 weken zullen wij naar Wenen gaan, P zal mij
brengen met een busje vol met  mijn spullen.
(die daar meteen weer in de opslag gaan tot oktober)
Soms kan ik niet wachten, andere momenten vraag ik
mij af wat mij bezield heeft om deze beslissing te 
nemen, maar ik zal gaan, ik laat alles achter wat
vertrouwd is, mijn verlangen om dit te doen is
groter dan mijn angst en omdat de ervaring mij
geleerd heeft dat ik altijd, hoe dan ook, 
mijn weg zal vinden.

Ik wens je een fijn weekend
-X-