maandag 30 maart 2020

Zig zag


Elke dag ga ik even wandelen, dat lijkt op zich niets
bijzonders, maar zo voelt het wel, naar buiten gaan is
iets geworden waar ik een beetje gespannen van wordt.
Aan buiten zelf is niets veranderd, de zon schijnt, de wind
waait, de blaadjes komen weer aan de bomen en de
vogels kwetteren dat het een lieve lust is..
Maar het gevoel dat er iets rondwaart, iets wat je op zou 
kunnen lopen als je bij anderen in de buurt komt, en 
erger nog door zou kunnen geven, iets wat onzichtbaar
is maar toch aanwezig maakt het naar buiten gaan 
iets waar ik me toe moet zetten op het moment.
Maar ik heb echt wat frisse lucht nodig op deze dagen,
dus ik wandel zig zaggend door de buurt om 
de nodige afstand tot anderen te bewaren.
De meeste mensen die ik tegenkom doen mee aan 
deze merkwaardige zigzag dans maar er zijn er ook
die het concept van afstand houden niet begrijpen..
Dus duik ik regelmatig de graskant in of steek ik snel
de straat over, gisteren leverde mij dat zelfs een tssss
op van een mevrouw die niet aan de kant wilde.
Dat maakt mij verder niets uit, zoals wij zouden zeggen;
je doet maar een dotje, haha, hoewel ik het eigenlijk 
nogal dom en egoïstisch vindt om zo te handelen.

Enfin, ik wandel monter verder en gek genoeg raak
ik er al aan gewend aan het zig-zag wandelen, 
alsof we nooit anders deden..

Ik wens je een goede dag
-X-

vrijdag 27 maart 2020

Tafels en stoelen


Nu ik deze foto vergroot in mijn blog zie ik ineens dat
hij eigenlijk een beetje wazig is, ik laat hem maar gewoon
staan want je kan nog wel zien wat er op staat, haha.
Het is het hoekje aan de voorkant van het huisje, dat was
eerst mijn werkhoek en de tafel was mijn bureau.
Nu kunnen we bij het raam zitten en naar buiten kijken,
 wat ik in deze dagen veel vaker doe dan gewoonlijk,
om mij nog enigszins verbonden te voelen met de wereld.
Zo af en toe wandelt er iemand langs met een hond of vaart
er een bootje door het kanaal, als ik echt geluk heb, verder 
is het rustig, alsof de wereld een beetje stil staat.
De prints aan de muur zijn gemaakt door mijn zoon
en de linker door zijn vriendin, niet dat je wat hebt aan 
deze kennis, maar ik vind het wel leuk om te noemen.
(ik probeer op de één of andere manier de babbelstand
te vinden, dat gaat mij niet goed af, de laatste tijd)


De grote tafel, die ook aan de voorkant van de kamer
stond, staat nu aan de achterkant, een deel daarvan
is nu mijn werkhoekje geworden, daar zit ik nu ook
dit bericht te typen (dan heb je een beeld :-)
Deze tafel stond eerst ook aan de voorkant, voor de kast,
ik moest hem elke keer verschuiven om de kastdeuren
open te doen, wat uiteindelijk de reden was van deze
hele 'laat ik alles eens verschuiven' actie.
Eigenlijk heb ik geen idee wat ik verder zou moeten 
zeggen over mijn interieur, het zijn maar tafels en stoelen,
ik vind het leuk om er iets van te laten zien, maar dit 
bericht kwam hortend en stotend tot stand..

Rest mij nog je een heel goed weekend te wensen,
ondanks het feit dat het leven op het moment voelt 
als één lange landerige zondag..
-X-

woensdag 25 maart 2020

Licht


Mocht je mij volgen op instagram dan zag je deze
tekening die ik maakte vast al voorbijkomen, dat is
een beetje dubbelop maar ik vind het zo'n mooie tekst,
dat ik hem hier toch ook nog maar plaats.
Dat het donker is, ondanks de strak blauwe lucht en de
uitbundige zonneschijn, dat is duidelijk, er lijkt geen
einde te komen aan de reeks van berichten, de één nog 
verontrustender dan de andere..

Als tegenbeweging is er gelukkig ook een stroom van
vriendelijkheid op gang gekomen, mensen proberen
elkaar te helpen waar kan, zingen samen op balkons,
en zetten bemoedigende berichten op de social media.

Dat neemt niet weg dat de zwaarte van deze donkere
tijden constant voelbaar is, daarom vind ik dit ook
zo'n troostrijke tekst, het is een natuurwet dat het 
na de duisternis altijd weer licht zal worden...

Dus we schuilen in onze huizen en we wachten..
Alle goeds voor jou
-X-

maandag 23 maart 2020

Wandelen


Deze schoenen zag ik in een etalage in Wenen, in de 
dagen dat je nog gewoon rond kon wandelen met enkel
de zorg of je niet zou verdwalen, dat leek toen heel 
gewoon, en niemand had kunnen bedenken dat
 het ooit heel anders zou zijn, dat je schichtig over 
straat zou gaan en een ieder zou ontwijken..
Ooh, ik wou dat ik die prachtige schoenen gekocht had 
en dat ik zomaar overal naar toe zou kunnen lopen.

Ik zou als eerste natuurlijk naar mijn kleinzoon Timo
gaan, en samen met hem spelen in het gras, daarna zou 
ik even naar het atelier van mijn zoon wandelen om 
samen een kopje koffie te drinken en zeggen; 
wat ben ik blij om hier te zijn..
Ik zou even naar mijn zus wandelen die alleen in
Spanje zit en samen over het strand lopen, mijn
schoenen in het zand leggen en met onze blote 
voeten in de zee lopen, net als toen we klein waren..

Ja, ik zou wandelen, door de bossen, de duinen, langs
de plekken van mijn jeugd, door een lange brede straat
in Wenen waar ik deze bijzondere schoenen zou zie staan
in een etalage, naar binnen gaan, ze aantrekken en op 
pad gaan, onderweg zou ik genieten van het klikken
van de hakken op de weg en de vrijheid, oh de vrijheid
om te gaan waar je voeten je brengen..

Ik wens je een goede dag, hou vol!
-X-

vrijdag 20 maart 2020

Fladderen


Misschien zag je ze al op Instagram, de vlinders die ik
vouwde, dat leek mij mooi symbolisch in deze tijd.
Nu we allemaal min of meer in onze cocon zitten en 
wachten tot we weer uit mogen fladderen, die dag zal
komen, we weten natuurlijk alleen niet wanneer.
Dat vind ik ook één van de moeilijkste dingen hier aan,
het niet weten en dat eigenlijk niemand het goed weet.
Het enige wat we kunnen doen is teruggaan naar onze
vierkante centimeter en het per dag, per uur of misschien
zelfs wel per minuut moeten nemen zoals het is..
Mij helpt het enorm om met mijn handen bezig te zijn,
de focus te leggen op wat je op dat moment aan het
doen bent, misschien vind jij dat ook wel fijn,
wel, vouw dan mee, hier komt de rest van de uitleg;






Als het niet in één keer lukt, gewoon een paar keer
proberen, het lijkt bij mij wel of ik alle dingen die
ik maak zo uit mijn mouw schudt maar dat is natuurlijk
niet zo, ik denk dat ik minimaal de helft van de tijd
aan het proberen ben, is ook niet erg, het is het proces
van proberen en leren wat ik fijn vind..


Ik wens je een goed weekend
-X-

woensdag 18 maart 2020

Spic en span


Eigenlijk wilde ik vandaag een lesje vlinders vouwen
posten, waar ik gisteren de foto's nog voor moest 
bewerken maar het kwam er niet van..
Nadat ik gisternacht helemaal niet in slaap kon komen,
mijn stemming zwiept heen en weer van paniek naar
weer soort van kalm, stond mijn hoofd niet naar vlinders.
In plaats daarvan ben ik de hele woonkamer gaan 
omgooien, ik wordt altijd kalm van dingen sorteren en 
schoonmaken, haha er is een opruimcoach aan mij
verloren gegaan denk ik zomaar :-)
Dus ik haalde alles uit de kasten, schoof het meubilair,
dat is overigens niet zoveel, aan de kant, sopte alle 
hoekjes waar stof van jaren lag, sorteerde mandjes etc.

Uiteindelijk stond alles naar mijn zin en ruimde ik de 
kasten weer in, ondertussen heb ik alles gesorteerd,
dingen weggedaan en zitten twijfelen met het 
onvermijdelijke bergje spullen waarvan je niet weet
wat je er mee moet, ken je dat?

Enfin, de hele kamer is nu om door een ringetje te
halen, zo'n leuke uitdrukking of spic en span, ook
al zo'n fijne, je ziet dat ik besloten heb om gewoon
door te babbelen met dank aan alle bemoedigende 
woorden van jullie, dank daar voor.

Ik heb nog geen foto's van mijn gereorganiseerde 
kamer, ik zal zien wat ik kan doen, dus koos ik
voor een plaatje van mijn gebreide huisjes, 
de bergen die we allemaal aan beklimmen zijn
en de blaadjes als symbool dat het weer lente zal 
zijn en we allemaal weer naar buiten 
kunnen huppelen ;-)

Ik wens je een fijne dag
-X-

maandag 16 maart 2020

Overtreffende trap


Nu ben ik toch een beetje stil gevallen, het komt mij
merkwaardig voor om gewoon verder te babbelen op 
mijn blog, terwijl het overal nog maar over één ding gaat.
Er is elke dag sprake van een overtreffende trap, wat begon
met een virus ver weg, kwam steeds dichterbij en nog
dichter en nu zitten wij er midden in en elke dag zijn 
nieuwe (nog engere) berichten en wachten wij thuis af..

Ik maak mij grote zorgen over mijn zus, die in Spanje 
woont en net haar huis had opgezegd en even wat weken 
bij vrienden zou logeren totdat ze een nieuwe had,
 Ze kan nu nergens terecht, iedereen is bang en zij zit nu 
voor een week in een b&b, vanwege de lockdown mag 
niemand meer de straat op, een onmogelijke situatie..

In Oostenrijk, waar mijn zoon met zijn gezin woont, is 
sinds vanochtend ook een verbod om je huis te verlaten,
behalve om naar de winkel of apotheek te gaan.
Gelukkig wonen zij in een groot huis met dito tuin en
zijn ze goed voorbereid, dus de zorgen over hen kan ik 
enigszins laten vieren maar oh oh...

Alles wat eens normaal was, waar je nooit over na dacht,
is nu anders en ik vind het heel ingewikkeld om nu op
mijn blog verder te babbelen alsof er niets aan de hand is.

Ik weet dus niet zeker of ik de komende tijd wat te 
zeggen heb, alle berichten die ik in gedachten had, 
lijken nu ineens zo triviaal, aan de andere kant is er nu 
misschien juist behoefte aan wat gezelligheden.

Misschien kan je gedachten hier over met mij delen?
Alvast hartelijk bedankt en ik wens je alle goeds.

-X-

vrijdag 13 maart 2020

Storm


Nu heb ik in al die jaren dat ik blogberichten schrijf, 
al bijna 10 jaar, niet te geloven, toch, eigenlijk nooit
geschreven over grote thema's als politiek en wat er 
zoal gebeurt in de wereld, ik heb wel over veel dingen
een mening, natuurlijk, maar ik vind dit niet de
plaats om die hier de wereld in te gooien.
Het voegt niets toe, denk ik, een ieder kan zijn mening
zelf vormen zonder dat ik daar iets over zeg, in een
gesprek vind ik dat wat anders omdat je dan direct 
op elkaar kunt reageren, en woorden kunnen als ze 
getypt staan ook verkeerd gelezen worden. 


Zelf heb ik helaas de ervaring dat een jarenlange 
vriendschap met een paar app berichten die van beide
zijden niet verkeerd bedoeld waren, maar wel zo werden
gelezen, om zeep is geholpen en sindsdien ben ik nog 
voorzichtiger met mijn woorden, het is belangrijk om
 ze zorgvuldig te kiezen zonder iemand te kwetsen..
Voordat ik aan dit bericht begon dacht ik ik ga eens iets
zeggen over de situatie die ontstaan is door het virus,
maar gaandeweg het typen van dit bericht, wordt het
mij duidelijk dat ik er, in zijn algemeenheid, weinig
toe te voegen heb aan de storm van berichten..


Wel kan ik iets zeggen over mijn persoonlijke gedachten
en gevoel, wat heen en weer springt van een lichte paniek
naar ach nu ja we moeten het maar nemen zoals het komt,
en dat wappert dan zo de hele dag heen en weer..
Ook heb ik wat extra boodschappen gedaan, ik heb normaal
maar voorraad voor een dag of wat maar ik moet de neiging
bedwingen om niet alle tasjes vol te laden, ik probeer
uit alle macht een soort van kalmte te behouden.
Dat lukt soms wel en soms niet, ik vind het voornamelijk
akelig dat een deel van mijn familie zo ver uit elkaar woont,
mijn zoon, vriendin en mijn kleinzoon in Wenen en mijn zus
woont in Barcelona, liever zou ik nu iedereen bij elkaar hebben.

Enfin, het zijn bijzondere tijden en we kunnen alleen maar 
afwachten (en natuurlijk alle richtlijnen die worden 
aangegeven volgen) in de tussentijd ben ik voornamelijk
thuis, wandel ik mijn dagelijkse ommetje en handwerk ik.
Niets zo geruststellend en kalmerend als een eindeloos
handwerkproject, de ene steek na de andere, na een rij
de volgende, en nog eentje..

Ik wens je een goed weekend en ik hoop dat je een 
plek kunt vinden in de luwte van deze deze storm.

-X-

woensdag 11 maart 2020

Best

 Ondanks de wind en regen van de laatste tijd probeer ik
zoveel mogelijk mijn wandelflow vast te houden.
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n wandelaar maar in 
Wenen wandelde ik vele kilometers per dag, ik heb zo'n
stappenteller op mijn telefoon en dat is heel motiverend.
Ik nam zelfs gewone trappen in plaats van roltrappen,
gewoon omdat ik het leuk vond om te zien dat ik veel
trappen had gelopen, je kan maar ergens plezier in hebben :-)
Ik moet zeggen dat ik mezelf hier regelmatig naar buiten
moet sleuren voor een wandeling, het is zoveel makkelijker
om even de fiets te pakken voor de boodschappen ofzo.
Ik haal ook echt niet elke dag de 10.000 stappen die ik
in Wenen makkelijk haalde, maar ik doe mijn best.
Mooie zin is dat, ik doe mijn best, zulke simpele woorden,
misschien zou dat mijn motto moeten worden, als je dat
regelmatig tegen jezelf zegt voelt dat toch vele malen 
beter dan al die kritische woorden en ja-maren die 
regelmatig door mijn hoofd heen schieten en waar
ik nu echt totaal niet van opknap...


Dus ik wandel, hier door de buurt, naar het winkelcentrum,
langs hoge flatgebouwen, door treurige straten, over 
de markt, door het park en langs het water en door het 
Konijnenbosje aan het einde van de dijk, waar ik
overigens nog nooit een konijntje gezien heb..
Wel zag ik daar van de week het allereerste fluitenkruid, 
ik moest wel een paar keer kijken of ik het echt zag, want
dat is toch veel en veel te vroeg, maar het stond er echt.
Als je wandelt zie je veel meer dan op de fiets, zeker als
je in het tempo wandelt wat ik doe, ik neem er de tijd voor.

Nu zou ik natuurlijk met een klinkende eindzin moeten 
komen, een soort van conclusie, die is er niet, ik wandel
 gewoon voort en ik doe mijn best, dat is het eigenlijk :-)

Misschien zou ik er kaartjes van moeten maken, met;
'ik doe mijn best' er op, en die uitdelen bij het mooie 
woorden loket (zie een aantal posts geleden) want dat is
zijn toch wel heel geruststellende woorden, vind je niet?

Ik wens je een fijne dag
-X-

maandag 9 maart 2020

Wind


Nu maakte ik vanochtend een vergissing, ik keek eerst
even op Twitter in plaats van rustig koffie te drinken
en naar de uitbundig zingende vogels in de tuin te luisteren.
(ze zingen zo vrolijk dat de lente wel in de lucht moet zitten)
Maar nee, in plaats van even rustig op te starten, lees ik 
berichten op Twitter, daar knap ik in het algemeen al niet 
van op, maar nu raakte ik bevangen door een soort
moedeloze paniek bij het lezen van al die berichten.
En in plaats van het weg te klikken las ik door, over 
het virus en noch veel meer ellende, och hemel..
Ondanks het feit dat de zon eindelijk schijnt kreeg ik het
gevoel van een soort van onzichtbaar naderend onheil.
Toen ik me er eindelijk van los kon maken, dronk ik
mijn koffie op in de tuin, en ik probeerde uit alle macht
een goede begin zin te verzinnen voor een blogbericht.
Dat lukte natuurlijk helemaal niet, dus ik dacht, ik 
schrijf gewoon wat me bezig houd, natuurlijk zonder
de bedoeling je ook de zenuwen te bezorgen, haha.

Vervolgens dacht ik 'kan je er iets aan doen?' dat helpt
vaak wel, eeh ja, ik hoef niet op dat soort sites te kijken
en al helemaal niet voordat ik naar bed ga of vroeg in 
de ochtend als ik nog een blogbericht moet schrijven..
(als er echt iets is wat ik moet weten komt het toch wel 
tot mij op de één of andere manier..)
En zodra ik hier op publiceren klik, zet ik opnieuw 
koffie, ga ik naar de vogels luisteren en stel ik me voor
dat mijn gedachten met de wind mee mijn hoofd uit
waaien, zo ver mogelijk weg..

Ik ben overigens wel benieuwd hoe jij omgaat met 
al het nieuws waar we dagelijks mee geconfronteerd
worden, want ook al ben je een nieuwsmijder zoals ik,
je kan er gewoon niet omheen, of wel?

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 6 maart 2020

Bergen stof


Een half leven geleden, toen ik een jaar of 16 was, kocht
ik op het Waterlooplein, hier in Amsterdam mijn eerste 
vintage jurken, daar lagen er bergen van op de grond.
Ik ging regelmatig naar Amsterdam met mijn vriendje, we
gingen dan met de bus (daar deden we uren over) of we 
gingen liftend, kan je je dat nu nog voorstellen, en logeerden
 dan bij mijn ome Hans, die op een woonboot woonde.
Omdat ik niet veel geld had kocht ik tweedehands kleren
en na mijn eerste vintage jurk volgde er vele, ik vond de 
de stoffen en de prints geweldig, als ze niet goed paste
dan vermaakte ik ze tot ze soort van pasten.
Ik droeg ze ook vaak, ik herinner me nog dat ik er 
een maillot onder droeg en roze kaplaarzen, haha, 
ik deed gewoon aan waar ik zin in had..
Inmiddels draag ik ze al jaren niet meer, nu zou ik er 
uitzien als een oma die vergeten is haar garderobe te 
vernieuwen, maar de liefde voor de stoffen bleef.
Eén van de eerste dingen die ik ooit op een computer 
deed was vintage stoffen verkopen, die kon je toen 
nog makkelijk overal vinden, ik had kasten vol, 
sommige hield ik zelf andere deed ik weg.


Ik ging dan rommelmarkten enzo af, stond eindeloos te 
trekken in grote stapels met oude kleren en gordijnen,
waste ze thuis uit en hing ze aan de waslijn, toen had ik 
nog een paar fantastische waslijnen, niet deze hoor.
En oh het plezier van al die wapperende lapjes en jurken
aan de lijn, zo heerlijk, nu heb ik een wasrekje in mijn
toch al krappe keuken, nu ja, je doet het met wat je hebt.

Zo af en toe vind ik nog wel eens een lapje, dat neem ik 
dan mee, ik kan ze nog steeds niet laten liggen en zo af
en toe verkoop ik wel eens een stapeltje.
Ik heb weinig ruimte hier, en als de mand met lapjes vol
is moet er wat uit om te voorkomen dat er overal stapels
liggen, hoewel ik mij het liefste zou omringen met
bergen mooie stoffen net als toen ik 16 was,
sommige dingen veranderen nu eenmaal nooit..

Ik wens je een fijn weekend
-X-

woensdag 4 maart 2020

Boekenfiets


In de straat waar het appartement was waar ik logeerde
in Wenen, stond en staat waarschijnlijk nog steeds
een fiets met een kastje er op met boeken.
Als je naar links boven kijkt op de foto zie je het gebouw
waar ik logeerde, helemaal boven in (veel trappen dus :-)
Het gebouw ziet er wat grauw uit, het doet helemaal geen 
eer aan de fijne appartementen die er achter zitten.
Voor de tweede wereldoorlog had het een wonderschone 
gevel maar zoals zoveel gebouwen liep het flink wat 
schade op, daarna werd er een recht toe, recht aan gevel
tegenaal gezet (de mensen hadden denk ik wel wat anders
aan hun hoofd dan fraaie gevels bouwen)
Maar dat terzijde, elke dag liep ik daar door de straat
en dan keek ik even bij de boeken van de boekenfiets,
of zoals ze in het Duits zeggen de Bücherrad.


Het is een wonderlijk in elkaar gelaste fiets, met een enorm
rek voorop waar het kastje op staat, ik vroeg me elke keer
af wie het verzonnen had, en zo leuk, ook echt gaan maken is.
De fiets heeft nog wel wielen dus in theorie kan je er nog 
op fietsen, dan moet je wel de boeken eruit halen, anders 
zie je niets, haha en ik zie het zo voor me dat iemand fietsend
door de stad, op zoek ging naar een goede plek en 
uiteindelijk besloot dat hij hier moest staan :-)
Het hele idee van de boekenfiets is dat je een boek mag
pakken en er dan zelf weer eentje in zet, ik nam nooit een
boek mee, mijn Duits is verre van toereikend om één van 
die boeken te lezen, ik spreek het maar een klein beetje.
Wel zette ik er een Nederlands boek in, gewoon om te zien
of iemand het meenam, en ja hoor, na een paar dagen was
het weg, wat een plezier zo'n boekenfiets :-)

Ik wens je een fijne dag
-X-

maandag 2 maart 2020

Moeiteloos en mooi


Als je regelmatig op Instagram kijkt naar alle 
oogverblindende foto's zou je kunnen denken dat die
in één klik zijn genomen, dat mensen maar rond zich
heen hoeven te kijken en zo een prachtig plaatje maken.
Als een foto eenmaal klaar is en bewerkt ziet het er
allemaal zo moeiteloos en mooi uit.
Ik stel me zo voor dat er echt wel eens een berg spullen
aan de kant wordt geschoven om een mooie interieurfoto
te maken, dat hoop ik tenminste, haha, of dat er eindeloos
geschoven wordt met dingen voordat het goed is..
Bij mij in ieder geval wel, maar misschien ben ik wel 
de enige die dat doet, ooh dat zou grappig zijn..
Zo deed ik bijvoorbeeld heel veel moeite om deze
foto te maken, de foto's met de familie Little kosten
altijd veel moeite, ze zijn dwars, ze vallen om, soms
kan ik ze ineens niet meer vinden en zo voort..


Ik had het beeld in mijn hoofd van de gebreide bergjes 
met mevrouw Little er voor, eerst probeerde ik het op de 
tafel, maar daar vielen de bergen steeds om, bovendien
kreeg ik er geen diepte in en kon ik de benen van
mevrouw Little niet kwijt.
Daarna probeerde ik het op de bank waar nu het gele 
kratje op staat maar omdat er ruimte is tussen de bank 
en de muur bleven de bergen er achter vallen.
Dus de stapel werd steeds hoger en uiteindelijk legde ik
 boeken onder de bergen om het gewenste effect te krijgen.
Voordat het er zo uit zag als nu, schoven de bergen steeds
naar voren en kukelde mevrouw Little steeds van het
krukje af, ze riep dan ook steeds Auw, terwijl ze van 
plastic is, dus ik zei dat ze niet zo moest zeuren ;-)

Het is uiteindelijk gelukt om de foto te maken, maar
ik was er wel een half uurtje mee bezig, het scheelt
dat ik het leuk vind om te doen en ik hoop dat het
resultaat er moeiteloos en mooi uit ziet :-))

Ik wens je een fijne dag
-X-